Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Είμαι και άσημος ποιητής ταυτόχρονα

 

Εκ του προχείρου;

 

Με τη μορφή του χοίρου

 

αίσθηση…

σου είπα
μην αλλοιώνεις τη σιωπή
απόλαυσέ την
όσο διαρκεί
μην την λερώνεις
με σταυροφόρες σκέψεις
μη την διασπάς…
μου είπες
η σιωπή μοιάζει
με σεντόνι
φτιαγμένο από αγκάθια
έξω
στο ψύχος του κόσμου
εσύ γυμνός
πρέπει να την φορέσεις
πληγώνεσαι
ματώνεις
αλλά δεν έχεις άλλον εαυτό
κι αν το’θελες
να ακυρώσεις…
σου είπα
έχεις το χέρι
έχεις την αφή
ένα ρίγος αρκεί
να σε μεταμορφώσει
αν είναι παιδί του Απείρου
έτσι δεν είναι;
μου είπες
άσε τις λέξεις
να ανδρώνονται ακέραιες
στη κάθε αυγή
θα έχεις εμένα
θα έχεις το χρόνο
θα έχεις τη στιγμή
άσε τις μέρες
ηλιόλουστες
μεθυστικές
άσε τις φλόγες
από τα δάνεια βράδια
να σε τυλίγουν
άσε τα σώματα
να μας γνωρίσουν τη νύχτα
την αίσθηση άσε
αυτή
την τελευταία
πριν αποχωριστούμε
να μιλά για μας…D.P.

 

Μαθαίνω…

Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο
με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
και’γω δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…

η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους
με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
και’γω δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…

έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου
με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…D.P.

 

χειρόγραφα




κοίταξα κάτι παλιά χειρόγραφά μου…




η ψυχή σκαρφαλωμένη στις προτάσεις

πάνω στις λέξεις

ήλιοι αρματοδρόμοι

φεγγάρια αλήτικα

τα ο

τα α

τα ω

ακόμη ζωντανά


σύμπαντα που γεννήθηκαν ένα μελαγχολικό πρωινό

να υμνήσουν την απουσία σου

κι έσβησαν ρουφηγμένα από μαύρες τρύπες

πεθαμένων άστρων

που έζησαν μια ολόφωτη δόξα

κι άφησαν γενναιόδωρη πίσω τους

μια διάπυρη τροχιά

στην Λευκή Νύχτα του σπαραγμού τους…




αίμα στάζουν τούτα τα χειρόγραφα

και αλήθεια όμως

η καρδιά αγωνιούσε να κερδίσει ανάσες

το μυαλό αγωνιζόταν

να κερδίσει διαστάσεις

τα δάχτυλα πάλευαν

να προλάβουν να χύσουν στο ταπεινό χαρτί

τη λάβα του ε ί ν α ι

τα δάκρυα πάσχιζαν

να περιγράψουν όλο το πρόσωπο…




περπατούσες κι εσύ ανάμεσά τους

είχες εκείνο το πλούσιο χαμόγελο

που έπαιρνε από τα μάτια σου

όση αθανασία του έπρεπε

κι αρμονική και ισόρροπη

πάντα

λικνιζόσουν ανάμεσα στις ώρες…

υπέροχη!…




έκλεισα κείνα τα χειρόγραφα

δεν άντεχα άλλο

να είσαι ηνίοχος του ποταμού φωτιάς

που σε διατρέχει

είναι από τη λήθη πιο δύσκολο

από τη μέθη πιο οδυνηρό

πιο σπλαχνική η φυλακή του απείρου

από όλη τούτη τη πυρετική κατάβαση




μονάχα αισθάνθηκα

καθώς κρατούσα τις σελίδες

ξανά

ακόμα μια φορά

τη πυρωμένη ανάσα σου

το δροσερό σου πυρετό

καθώς κυλούσε σαν αγέρι που δραπέτευσε

από την αιωνιότητα

πάνω στον ώμο μου


ρίγησα

γύρισα να δω…

κανείς

και έκρυψα τα φθαρμένα φύλλα

βαθιά

στον εαυτό μου…D.P.

 

Υετός



 





Ένιωσα τα χέρια σου
ζεστό ποταμό
να χύνεται στο είναι μου…
όλα όσα βρήκε
τα παρέσυρε
φύλλα ξερά
από σκέψεις
άκληρες
νεκρά λουλούδια
άγονων στοχασμών
αιώνων σκόνη
άνυδρο φως
αποκαΐδια μοναξιάς
πατημασιές θανάτου…
όλα που συνάντησε
και τράβηξε μαζί του
ένιωσα το βλέμμα σου
πύρινο υετό
ανάσα δράκου
ηφαιστείου βρυχηθμό
σου είπα
μην με λυπηθείς!
στο πέρασμά σου
να γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου σε μένα
σε περιμένω!
φτάσε!
να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…
ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα
το απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο αεί
φιλοξενώ…D.P.

 

 




Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια

έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων

σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας

με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...

ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε

όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο

με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου

με κοίταξες ολόισια στα μάτια

είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...

αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης

χαμογελάσαμε

και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας

αφιλόξενο ουρανό...D.P.

 

 

Όλες οι λέξεις…

Λοιπόν
σκέφτηκα να σου πω
έχουν σημασία
όλες οι λέξεις
Αναχώρηση
Διαφυγή
Επιστροφή
Απαντοχή

Πρέπει κάποιες να σου μάθω
Δώσε μου μια πρόθυμη καρδιά
Και όλο μου το χρόνο πίσω
Και θα το κάνω…
Να ξέρεις
Όλες οι λέξεις σημαίνουν
Ντροπή
Φιλότιμο
Αδιαφορία
Λησμοσύνη…
Πρέπει κάποιες να μάθω κι εγώ
Σαν το δωμάτιό μου
σου άνοιξα όλα μου τα παράθυρα
μα αντί να μπει
το φως
έχασα όσο είχα...

Κι έπειτα μάθε
Όλες οι λέξεις σκοτώνουν
Φεύγω
Να σαι καλά
Σ’αγαπώ
Να προσέχεις

Θνητός
αθάνατος
αιώνιος
μικρός
τρωτός
αλώβητος

ανώλεθρος
νεκρός

ερωτευμένος
κι έχασα τόσο αίμα...D.P.

 

 

η γλώσσα του ήλιου
τελικά
νιώθω τυχερός
στάθηκα κοντά σου
πολύ κοντά σου
τόσο
που η ανάσα σου με περιέγραψε
τόσο
που η ματιά σου με εξερεύνησε
τόσο
που το άγγιγμά σου με άλωσε
έχω ακόμη τη γεύση σου
θα την έχω για πάντα
το ξέρω

έχω ακόμα το σχήμα σου
τούτο θα χάνεται αργά αργά
κάθε πρωινό

θα χάνεται

θα έχω το βλέμμα σου
τούτο
θα περάσει αργότερα μέσα στο καρδιακό μου σύμπαν
θα κουρνιάσει δίπλα στο μεγάλο μυ
και θα κοινωνεί
στο φλεβικό αιώνα
το ρυθμό που ξοδεύει το αίμα μου ο χρόνος
μέσα στο σώμα μου
τελικά
τυχερός είμαι αγάπη μου
έχω στα χέρια μου
όλο το πρόσωπό σου
κι όχι πως έμεινα ορφανός από νύχτες
και δεν το σπαταλάω
αλλά, να...
είναι που το'χω ατίμητο
και ακριβό
όσο δεν φαντάζεσαι
μέσα στο πένθος μου
και το ανασαίνω
δίχως αυτό
όλα περνούν σε μια νεκρική μαρμαρυγή
και αφομοιώνονται πια
από το Γνωστό...
δίχως αυτό
όλα εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν
από μια σταγόνα
από μια λέξη
από ένα νεύμα
από μια συλλαβή φωτός
και δεν έχω ακόμη
ανακαλύψει
τη γλώσσα του ήλιου...
D.P.

 

ΚΑΠΟΤΕ.........
Κάποτε περπάτησα δίπλα στον Άνεμο.
Και ο Άνεμος είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Βρίσκομαι μέσα σε κάθε τι
και κάθε τι με περιέχει
είμαι εκείνο που πλημμυρίζει το κενό
και το κενό δεν με περιέχει
Φουσκώνω τα στήθια της σκέψης
και απλώνομαι στα ύστατα της Νύχτας
αόρατος είμαι
βλάσφημος δηλαδή
στα μάτια του Πεπερασμένου
μα τίποτα δεν μπορεί να με αναλώσει
γιατί αόρατος είμαι
κι έτσι ανύπαρκτος
για κείνους που θέλω να στοιχειώνω...


Κάποτε κοιμήθηκα μαζί με τη Φωτιά
Και η Φωτιά είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Είμαι η δίψα του Σύμπαντος
η λαγνεία της Δημιουργίας
Είμαι το εκζητούμενο των φιλοσόφων
και η άπιαστη ροή της ιστορίας
είμαι μια ηλικιωμένη θεά που αμετανόητη πυρώνει
τα όνειρα των ποιητών
τη μοναξιά των πολεμιστών
Το ιερό φετίχ των αγαπημένων
το σάβανο των ανίερων επικλητών μου
κι έχω θεριέψει στις ψυχές των όντων
κι έχω λατρευτεί γιατί'μαι Αθάνατη!...


Κάποτε φιλοξενήθηκα στον Οίκο της Νόησης
Και η Νόηση είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Χιλιάδες και εκατομμύρια σπείρες από Ατόφια Ενέργεια
Χιλιάδες και εκατομμύρια περιδινήσεις από Λευκό και Κυανό
Χιλιάδες και εκατομμύρια στοιβάδες από Πυρ και Εξέλιξη
Είμαι...
Τίποτε δεν μπορεί να με αγγίξει
και γεννιέμαι συνέχεια
τίποτε δεν μπορεί να με ακυρώσει
και εκλεπτύνομαι αέναα
τίποτε δεν μπορεί να με οραματιστεί
έχω τα κλειδιά του Άμορφου
Ως και ο Χρόνος πάλεψε να με ορίσει:
Στη σύλληψη
μια αιωνιότητα
Στη μόρφωση
μια ανθρώπινη ζωή
Στην ηδονή
μια νύχτα από πυρετούς
Στην αθανασία
μια στιγμή μονάχα
με φυλακίζουν οι διανοητές
κι εγώ δραπετεύω
με σαγηνεύουν οι ικέτες στοχαστές
κι εγώ τους προδίδω
και στον Έρωτα του Θεού παραδίνομαι...


Κάποτε διδάχθηκα από τον Φόβο
Και ο Φόβος είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Κάτι απ'την κατάρα που λες
κι εγώ ευλογία
κάτι απ'την απουσία ζωής που αισθάνεσαι
κι εγώ στην επιστρέφω
σαν ώριμη, γενναία ανταρσία
κάτι απ'τη μικρότητα που χλευάζεις
κι εγώ την χτίζω κάθε μέρα με ελευθερία
μη διστάσεις να γευτείς
γιατί κι άλλο όνομα έχω
Σοφία!
D.P.

 

 



Εκτόπλασμα

φεύγοντας
ξέχασες τα χέρια σου
και νέκρωσε το άγγιγμά τους

ως και στα πράγματα
ως και στο χρόνο

αναζητώντας λίγο αίμα
απ’τ’ακροδάχτυλά σου
ένιωσα μονάχα το δικό μου
να ρέει καυτό
σαν εκτόπλασμα
στ’αποτυπώματά σου

φεύγοντας
ξέχασες το βλέμμα σου

κι ό,τι αγγίζω πια
ή με αγγίζει

είναι φωνές και ήχοι
σαν ίχνη αρνητικής εκτύπωσης
φτωχά ομοιώματα
απ’όσα είδες στη ζωή σου…D.P.