Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Like

 

Like Like Like !!!!

 

 



Σεντόνι αθανασίας
Σε ένιωθα δίπλα μου να ανασαίνεις
κι ένα σεντόνι
από ιστούς αθανασίας
πλώθηκε στο δωμάτιο
στη ζωή μου
σε όλο μου το είναι

Πως θα μπορούσα να ακινητήσω τη στιγμή
σε τούτη την ευλογία;
μονάχα να το αισθανθώ
και να το απολαύσω
δεν μου αρκεί
δεν με πληρώνει…

Σ' έσφιξα πιο δυνατά
να συντονίσω το παλμό σου
με τον δικό μου
να γίνουμε για λίγο
ένας στεναγμός
να έχει η φθορά
μια μάχη επιτέλους
χαμένη…

Το ξέρω
θα βλέπω τούτο τον ιστό
ν' αργοπεθαίνει
δίπλα σου
και να διαλύεται σε χιλιάδες
ήλιους μεταξιού
ώσπου να αποφασίσω
ν’ ασπαστώ το Ημαρ της Ανάγκης
και να το φιλοξενώ
στο πιο αθέατο μόριό μου
για να ξεγελιέμαι
ότι τάχα
δεν υπάρχει…D.P.

 

Like

 

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ LIKE.

 

 




Σμιλευτής προσωπείων…

Πάμε, μου είπες.
Που;
Να βρούμε ξανά το πρόσωπό σου… είχες κάποτε κι εσύ πρόσωπο… δεν το θυμάσαι όμως… αυτό που ψηλαφείς στο είδωλό σου, δεν είναι το πρώτο σου, καθαρό, όμορφο πρόσωπο… είναι ένα προσωπείο…
Προσωπείο;
Ναι… κι ας έκανες τόσο μόχθο για να το κατασκευάσεις… κι ας έδειξες τόση μαστοριά στο να το σμιλέψεις… τούτη τη τέχνη να φτιάχνεις μάσκες πρέπει να την ξεχάσεις, να την αποβάλεις, να την πετάξεις στη φωτιά… πάμε λοιπόν…
Μα...
Το ξέρω... ό,τι μοχθείς τόσο για να το τελειοποιήσεις, το αγαπάς πολύ... δεν είναι εύκολο... δεν είναι εύκολο να μάθεις ξανά να βλέπεις... δεν είναι εύκολο να πάψεις απλά να κοιτάς... πάμε λοιπόν...
Δεν έχω πια το βήμα
Θα το βρεις
Δεν ξέρω αν έχω την ανάσα
Θα την ξαναβρείς
Κι αν τούτο που φορώ είναι προσωπείο… πως θα αναγνωρίσω το αληθινό μου πρόσωπο;
Δεν θα το αναγνωρίσεις εσύ… μα εκείνο θα αναγνωρίσει εσένα…D.P.

 

Να σαι καλά ! Αν είχα επιλογή θα τα έκανα χωρίς να χρειαστεί να γράψω like, αλλά έχω περιορισμό

 

Ωραίος !

 

 




Να σου αρνούνται το βλέμμα κι εσύ να μην ρίχνεις το φταίξιμο στα μάτια
Να ξημερώνει η νύχτα κι εσύ να μη θρηνείς την ημέρα
Να αρνείσαι πεισματικά να είσαι διάφανος ακόμα κι αν έχεις ενοχές που είσαι σκοτεινός
Να φυσά τόσο δυνατά που να πιστεύεις πως όλα θα εκριζωθούν κι εσύ να μην αγκιστρώνεσαι από πουθενά
Να έχεις την επιλογή να γίνεις αλλά να επιμένεις να είσαι
Να μη φοβάσαι το άγγιγμα
Να μάχεσαι τον κυνισμό στο πνεύμα όπως θα μαχόσουν τον καρκίνο στο σώμα
Να στέκεις όρθιος αλλά να μορφάζεις από πόνο αν το αισθάνεσαι
Να φιλοξενείς το χρόνο αλλά να μην οικειώνεσαι ποτέ μαζί του
Να δίνεις το χέρι σου σ’εκείνον που σου δίνει ένα χαμόγελο
Να σου αρνούνται το αυτονόητο κι εσύ να μην αυτοδικαιώνεσαι
Να έχεις δυο λόγους να πεις
και να λες τον ένα
Να βλέπεις στον καθένα το παιδί μέσα του
Να μην σηκώνεις κανένα σταυρό που δεν σου υπόσχεται τη σταύρωση
Να έχεις ένα λόγο να πεις
και να προτιμάς τη σιωπή…D.P.

 

Πολλοί νομίζουν πως ο έρωτας σημαίνει τριαντάφυλλα, ακριβές ανθοδέσμες και δροσοσταλίδες πάνω στα πέταλα των υπέροχων λουλουδιών. Το ίδιο μ αυτούς κι εγώ.

Στην πραγματικότητα ο έρωτας ήρθε με τη συνοδεία του ευκαλύπτου ή του πεύκου σε κάποια παραλία. Με τη βυζαντινή ακακία, όταν ξεροστάλιαζες στο πεζοδρόμιο κάτω από την πολυκατοικία, που έμενε ο έρωτας σου. Με τα βρωμοδεντρα που φύτρωναν στον ακάλυπτο της γειτονικής πολυκατοικίας, εκεί που δίνατε το πρώτο σας φιλί. Με τα βρωμονερα που βούλιαξαν τα πόδια σας, όταν διασχίζατε μαζί το δρόμο τρέχοντας να προλάβετε το φανάρι.

Πολλοί νομίζουν ότι ο έρωτας είναι δώρα, είναι ύλη.

Στην πραγματικότητα, μπορεί να συμβαίνει κι αυτό, δεν αντιλέγω. Πες μου λίγο όμως, τι συγκρίνεται με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα, με ένα χαμόγελο, με μια μυρωδιά;

Πολλοί νομίζουν ότι ο έρωτας είναι τα γραμμένα στο χαρτί ποιήματα.

Στην πραγματικότητα ο έρωτας βιώνεται από την καθημερινη πραγματικότητα σε όλες της τις εκφράσεις.

 

 



Ζεύγη ομοίων
τόσο όμορφων
φυσαλίδες γαλακτόχρωμες
που ανέρχονται νωχελικά
στο αρχαιώνιο φως…

ζεύγη λυγμών
παράξενων κι ερωτικών
που έλκονται απ’το νάρκισσο φως
στην εμπνοή του κόσμου
ν’ανοίξουν μια
κι ύστατη μαζί φορά
να εκδηλωθούν
να ταξιδέψουν…

ζεύγη στιγμών
που δεν ενώθηκαν ποτέ
όμως μαζί βρήκαν το δρόμο
γλίστρησαν ανάμεσα
απ’τ’αμίλητα δέντρα
και τις κλεισώρειες του βυθού
πέρασαν απ’το σκότεινο στο ευγενές
θυσίασαν το πένθιμο
έκλεψαν τον ελιγμό του Ενός

και δραπετεύουν στο έσχατο… D.P.

 

 


Βλέπεις;
Αυτό το μικρό παιδί
Το απισχνασμένο
Το λερό
Το μόνο;

Μην του γυρνάς την πλάτη
Όχι άλλο
Όχι πια…
Μην στρέφεις το βλέμμα
Και μην δειλιάζεις
Μπροστά στο σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι
Και στη μέγγενη που σου συνθλίβει το ρωμαλέο
Και πρησμένο καρδιακό σου μυ…

Βλέπεις λοιπόν;
Πως εκδικείται το Όλο
Την ηδονή του μερισμού;

Πως γιορτάζει το Αχώρητο
Όταν εσύ κλεισμένος ασφυκτιάς
Ανάμεσα
σε αναρίθμητα μικρά εγώ
Που φωνασκούν αδιάκοπα;

Σε κάθε βήμα
Η μεγαλειώδης μπέρτα του Ανεκδήλωτου
Γίνεται και μια ριπή ανέμου
Στα κόκκινα μάγουλά σου
Και αναπαριστά το μοναδικό της κάθε ακριβής στιγμής

Αρπάξου απ΄τον ποδόγυρο του απείρου!
Και όρμηξε στο φως!

Έρχεται ο τρισάθλιος μετανάστης
Να σου ζητήσει μια τυρόπιτα
Του ενός ευρώ
Έρχεται η πρόωρα γερασμένη
Κοπέλα
Με τα φωτεινά ακόμη μάτια
Να σου ζητήσει ένα τσιγάρο
Έρχεται ο αδελφός σου
Με την παλάμη ανοιχτή
Να διεκδικήσει απ’το πρωινό σου
Μια ακόμη μέρα
Στον εφιάλτη της ύπαρξης…

Σιώπησε τον εσωτερικό διάλογο
‘παρατάτε με όλοι σας’
Σήκωσε το βλέμμα απ΄το πεζοδρόμιο

Όσοι ακόμη ζουν
Και ανασαίνουν με θράσος
Δεν έγιναν ένα με το έδαφος…

Εκτός
Αν κάπου εκεί
Κρυμμένο ανάμεσα στις ρωγμές του δρόμου
Ψάχνεις να βρεις
Τον εαυτό σου…

Αυτόν που σου απλώνει το χέρι
Αυτόν να σηκώσεις…D.P.