Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΚΑΤΙ
Σου λείπει κάτι από τα παιδικά σου χρόνια
ψάχνεις να το βρεις εκεί που από χρόνια κατοικείς
σε κάποιες προσπάθειες να διασωθείς
απ΄τις αρπάγες του χρόνου
δεν το μπορείς
το αναζητάς σε τούτα τα φιλιά της θλίψης
και είναι φιλιά από χείλη νεκρά
κάτι σε στοίχειωσε όταν ήσουνα παιδί
το περιέχεις πάντα
γιατί η δική του φωνή γίνεται ένα με τη δική σου
κι όσο περνά ο καιρός
ανακαλύπτεις πως δεν έχεις άλλα να φροντίσεις
από μια νοσταλγία δανεική
κάτι σε σκότωσε στα τρυφερά σου χρόνια
και το αίμα έτρεξε μέσα σου
και σε πλημμύρισε σα θάλασσα από ένοχες διαφυγές
και δεν σε αποτελείωσε
μα σε αφαιρεί απ'τον εαυτό σου
νύχτα τη νύχτα
σκέψη τη σκέψη
ανάσα την ανάσα...D.P.

 

Από την ήττα
τίποτε δεν υπάρχει πιο αληθινό…

Στο ξεχέρσωμα του χθες
δεν βρίσκεις σύσκηνο τον εαυτό σου,
στρατιώτης που απέδρασε
από ένα ερειπωμένο στρατόπεδο,
αναρωτιέσαι για την δραστηριότητα
που δεν έγινε δράση,
για την επαναστατικότητα
που δεν έγινε επανάσταση,
για την ορμή
που δεν έγινε πράξη,
για τον έρωτα
που δεν έγινε αγάπη…

Στο συναπάντημα του ακέραιου ονείρου
δεν βρίσκεις συνένοχο το βλέμμα,
προδομένος εραστής που υμνεί μονάχα πια
τον ματωμένο χρόνο,
αναρωτιέσαι για την σάρκα
που δεν έγινε σώμα,
για την διαφορετικότητα
που δεν έγινε διαφορά,
για το άγγιγμα
που δεν έγινε επαφή
για την λέξη
που δεν έγινε λόγος,
για το ψέμα
που δεν έγινε αλήθεια…

Δεν βαφτίζεις το αύριο
ραντίζοντάς το με το χθες…

Απλώθηκες πολύ και χάθηκες
ανοίχτηκες πολύ και τώρα πια δεν κλείνεις
χαράχτηκες βαθιά και τώρα πια αιμορραγείς
όχι για να καταλήξεις οριστικά στο απρόσωπο
αλλά για να αντικρίζεις αδιάκοπα
εκείνο που ήταν να γίνεις
και δεν έγινες ποτέ…

Από την ήττα
τίποτε δεν υπάρχει πιο αληθινό…D.P.

 

Οι Επτά Πύλες του Ιχνηλάτη


Η Πρώτη θα είναι φτιαγμένη από πλίνθους...

Και ο φύλακας θα είναι ένα γυμνό παιδί. Θα σε ρωτήσει σοβαρά:
«Ποια είναι η ουσία του κόσμου;» και θα πρέπει να απαντήσεις:
«κείνο που αντικρίζω κάθε πρωί στα μάτια της»
και θα σ' αφήσει να περάσεις.


Και η Δεύτερη θα είναι φτιαγμένη από φύλλα δρυός...

Και ο φύλακας θα είναι μια νέα κοπέλα. Θα σε ρωτήσει χαρούμενα:
«Τι υπήρχε πριν από σένα;» και θα πρέπει να απαντήσεις:
«Εγώ»
και θα σ' αφήσει να περάσεις


Και η Τρίτη θα είναι φτιαγμένη από πέτρα...

Και ο φύλακας θα είναι ένας Σειληνόs
Θα σε ρωτήσει παιγνιδιάρικα:
«Ποιος έφτιαξε την Ονειροχώρα;»
και θα πρέπει να απαντήσεις:
«Η ποίηση, ο φόβος και ο έρωτας»
και θα σ' αφήσει να περάσεις


Και η Τέταρτη θα είναι φτιαγμένη από Φωτιά...

Και ο φύλακας θα είναι μια γερόντισσα καμπουριασμένη.
Θα σε ρωτήσει αυστηρά:
«Τι'ναι κείνο που τώρα πια αρνούμαι να κοιτάξω;» και θα πρέπει να απαντήσεις:
«Όσα δεν έζησες γεμάτη αγάπη»
και θα αφήσει να περάσεις

Και η Πέμπτη θα είναι φτιαγμένη από Ομίχλη...

Και ο φύλακας θα είναι ένας γελωτοποιός.
Θα σε ρωτήσει γελώντας περίεργα:
«Ποιος είναι ο ήχος του θανάτου;» Κι εσύ θα γελάσεις τρανταχτά.
Και θα αφήσει να περάσεις


Και η Έκτη θα είναι φτιαγμένη από Σκοτάδι...

Και ο φύλακας θα είναι ένα ασώματο Τίποτε.
Θα σε ρωτήσει ψιθυρίζοντας:
«Τι αρκεί για να υπερβείς τον εαυτό σου;»
και θα πρέπει να τον προσπεράσεις σιωπηλός
και θα σ' αφήσει να περάσεις

Και η Εβδόμη θα είναι φτιαγμένη από τη σάρκα σου...

Και ο φύλακας θα είναι ο εαυτός σου.
Θα σε ρωτήσει χωρίς τα χείλη να κινούνται:
«Γιατί θέλεις να σ' αφήσω να περάσεις;» και θα απαντήσεις:
«Γιατί είναι αμέτρητες ακόμα οι Πύλες που είναι αόρατες και περιμένουν»
και θα είσαι εσύ που θα περάσεις ανεμπόδιστα προς τη Μοναξιά...
D.P.

 

Ενδιαίτημα

Είχε ο θάνατος του ήλιου
δηώσει όλα τα χρώματα
έμεναν στο φτωχό κόσμο
σαν ίχνος προσδοκίας
ή σαν σκιά του ονείρου
πες το όπως θέλεις
ένα ‘σκοτωμένο’ βιολετί
κι ένα ασθενικό λευκό
παρηγοριά στο πλούσιο κόκκινο
που δεν το πρόλαβα…

ανάσαινες αργά
τι σου συνέβαινε;

η Κυριακή ξεθώριαζε
αργούσε ακόμη η Δευτέρα
όταν η σκεπτομορφή σου
έγινε ύλη ζωντανή
και εκτάθηκε οριζόντια
και κάθετα
μπροστά μου
ήθελα τη μυρωδιά σου
να δέσω το πρώτο σου φιλί
στο χείλος μου επάνω
να έχω για κληρονομιά ζωής
κάτι που πέθαινε
αλλά ευώδιαζε ακόμα…

άγγιξες με τα δάχτυλά σου τις φλέβες μου
πως το κατάφερες;

θυμάμαι το απόλυτο
πρώτο σου χαμόγελο
και βορεινά
στο βλέμμα σου
ξεσπούσε ένας πόλεμος
είχα ματώσει να σε ρουφάω
στιγμή στιγμή
και δεν απομυζούσα
παρά το μεθυσμένο μου αύριο

χρεώστης
όχι οφειλέτης
δεν είχα ακόμη συνείδηση
βλέπεις
πόσο άπληστο είναι το τώρα…

έκανες μια κίνηση
έτσι
γυρνώντας το κεφάλι σου
και μια αύρα Έρωτα
με τύλιξε
ένα πέρασμα Γυναίκας
από το ενδιαίτημα του είναι μου…

τόση ομορφιά
πως δεν με αφάνισε;
D.P.

 

 

Καταφύγιο


Πως με βρήκες;


ανάμεσα σε τόσα χέρια
κάτω από τόσα σώματα
πίσω απ’όλες αυτές
τις ασπρόμαυρες ημέρες…


κι όμως
με βρήκες…


και χωρίς να’χεις συντροφιά
ούτε τη σιωπή μου…


κι όμως
με βρήκες…




Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτιος σιωπηλός…


Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…


Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…



…Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…


Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…


Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…



…Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…


Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…


Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…



…Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…


Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…


Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…


…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…


Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…
μετράω κι εγώ
μαζί με τον εαυτό μου
ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
δεν έχω άλλα μάτια
να με ξεγελάω περισσότερο
να με προσδοκώ
να με υπόσχομαι
αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου
ακέραιος
φωτεινός
και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου
μονάχα στη ζυγαριά
της βιωμένης Αλήθειας…


Κι έτσι
θα ε ί μ α ι …


…πως με βρήκες;


ανάμεσα σε τόσους εαυτούς
πίσω από όλους τους ανθρώπους
κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…


κι όμως
με βρήκες…D.P.

 

 



Ξημέρωσε
σα νά'βγαινα από πέτρα
σα να με γέννησε η σιωπή
σε σαρκοφάγο άσύλητη
του Χρόνου
Κάπου με πήγαινε το σώμα μου
και τα παρθένα δάκρυά μου
άκουγα μέσα στη σιγή του πρωινού
να με καλείς
κι ανασταινόμουν
Έχτισα κύτταρα
Έχτισα βλέμμα
Έγινα αίμα και κορμί
Έγινα πνεύμα
Μέσα στην ένταση
που αισθανόμουνα για σένα
ολόκληρος φωτιά
νύχτιο σπέρμα
σκίρτησα...
σαν άστρο στο γλυκό σου ουρανό
πόθησα να λάμψω
να φυλακίσω τις ενέργειες
να γίνω ρόδακας φωτός
να πλύνω τα μαλλιά σου
στην πρωτανάσα μου
ρίγησα...
Μέσα στην ένταση
που αισθανόμουνα για σένα
Κάπου με πήγαινε το σώμα μου
και τα ζεστά μου δάκρυα
Χωρίς φωνή εγώ
Ολόκληρος εσύ
Και αγγίγματα παράξενα

Και λαιμητόμες σκέψεις

Και ιαχών σπαράγματα

Και προδομένες πόλεις

Και υετοί ονείρων

Και λιακάδες...
Χωρίς στερέωμα εγώ
Μα ολόκληρος εσύ
Ξημέρωνε
σα νά'βγαινα από πέτρα
σαρκωνόμουν...
και ήταν άγριος άνεμος
αυτός που μού'φερε στο πρόσωπο
το κάλεσμά σου
τον καλοδέχτηκα...
Χωρίς εμένα εγώ
Όλος εσύ
Χωρίς το άλγος του αύριο
αψηλάφητος
Χωρίς της ειμαρμένης το λυγμό
αξόδευτος
Χωρίς το πένθος της φθοράς
Αιώνιος


Ακέραιος εσύ...D.P.

 

 



Το λάθος του Ορφέα
Εάν κάποτε επιστρέψεις
δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό
με τον ήλιο χαμογελαστό
και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη
να σε υποδεχθεί ξανά
μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο
με έρημους δρόμους
σιωπηλούς ανθρώπους
και λογισμούς θανάτου
στο μυαλό μου
και λόγια να μην ανταλλάξουμε
μονάχα να φωνάξουμε δυνατά
με τη σιωπή μας
και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις
με τα ζεστά μας δάκρυα…
Εάν επιστρέψεις
κάποτε
δε θα’θελα να με ανταμώσεις
σε κάποιο πολύβουο σταθμό
στη πλατφόρμα του Μετρό
στη στάση κάποιου λεωφορείου
μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά
στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων
και ερημικών
και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας
στο σκοτεινό σοκάκι
και σκιές να μην έχουμε
καθώς οι ίσκιοι
δεν δικαιούνται σκιάς
Εάν επιστρέψεις
σε κάποια μακρινή
προβολή του χρόνου
σε κάποια αδιόρατη
μονάδα του απείρου
μην μου μιλήσεις
αν μπορείς
κι αν με κοιτάξεις
μη με δεις
καλύτερα άσε
το βλέμμα σου να με προσπεράσει
σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι
και συνέχισε
το βλέμμα σου
κaι τάχυνε
το βήμα σου
και το λάθος του Ορφέα
να μην κάνεις
να κοιτάξεις πίσω…D.P.

 

 



Ο άνθρωπος γεννιόταν και πέθαινε μέσα στο προφανές…
Ο άνθρωπος ανάσαινε στο στοιχειώδες…
Ο άνθρωπος τοπογραφούσε το Γνωστό…
Ο άνθρωπος άνθιζε μέσα στην μοναχική του παράσταση…
Είχε αναλωθεί στην αέναη αρχειοθέτηση
Αρχειοθετούσε τον εαυτό του
Συνεχώς
Συνεχώς
Συνεχώς
Και δεν προχωρούσε, δεν πήγαινε πουθενά
Στην πραγματικότητα
Είχε ακυρώσει κάθε βηματισμό
Είχε απαλλοτριώσει οτιδήποτε διακύβευε το έργο του
Στην πραγματικότητα
Τούτη η αέναη κυκλοτερική επανάληψη της ίδιας λειτουργίας
Τον αφομοίωνε
Τον απομυζούσε
Τον μαράζωνε
Τον κρατούσε ασφαλή…
Ο άνθρωπος ήταν αιχμάλωτος της μόνης φιλοδοξίας του
Να αποτρέψει το άγνωστο
Να αποκλείσει κάθε ξάφνιασμα
Να γίνει η τέλεια μηχανή…
Κι ήταν κοντά
Πολύ κοντά στο να το καταφέρει
Κι όταν τον χτύπησε ο ριπαίος αιφνιδιασμός
Όταν τον πλημμύρισε η θάλασσα του απείρου
Όταν έχασε τις συντεταγμένες του
Όταν οι αγκυρώσεις του στο Γνωστό
Άρχισαν να καταργούνται
Μία μία
Πανικοβλήθηκε
Κι ύστερα
Αισθάνθηκε για πρώτη φορά εντός του
Μια διαφορετική αίσθηση
Μια κίνηση
Μια ζωντανή διεργασία
Άλλαζε
Κι όταν ο αρχειοθέτης πάγωσε
Κι όταν ο δεσμοφύλακας σιώπησε
Κι όταν ο μηχανικός ακινητοποιήθηκε
Ακολούθησε τη ροή
Και άρχισε να βιώνει…D.P.

 

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!
Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.
Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.
Ή μήπως μπορώ ότι θέλω;
Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

W. Shakespeare

 

Αναπληρώνοντας

Στην Κατερίνα

Τη νύχτα εκείνη
ένα γιασεμί αναζητώντας
αφού ως δια μαγείας
όμως εγώ αλίμονο
το χέρι άνοιξα
παραλείποντας

Έτσι ή μάλλον όχι ακριβώς έτσι
ερωτευμένος βέβαια
κάνοντας κατάχρηση
εύχυμων φωνηέντων.

Στα λιμνάζοντα ύδατα της μνήμης
το μυρωμένο μυστικό
προμηνύοντας επιστροφές ανεπανόρθωτες.

Προσπάθησα πολλές φορές
στη γλώσσα της βανίλιας
ελπίζοντας
πλην όμως πάντοτε μονολογώντας.

Όποια θάλασσα κι αν πάρεις
στα παράφορα νερά μου μέσα
θα πνιγείς.

Χ. Βλαβιανός

 

Τα φαντάσματα
Εφόσον με τον χλευασμό παρέχεται ασφάλεια,
μίλησα και του λόγου μου για κάποια εμφάνεια.
Διόλου δεν δυσκολεύτηκα να γίνω από τους πειστικούς
και να δειχτώ αληθοφανής στους τάχα λογικούς
εκ φύσεως καχύποπτος μπροστά στο βλέμμα της συνήθειας
μα και μπροστά στων θαρραλέων το μάτι ή και το δολερό της αήθειας.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
κι απ’ όλα το χειρότερο: ένα πανωφόρι κρεμασμένο στον καλόγερο.

Τίποτα μισερό δεν βρήκα τόσον ωραίο
όσο την σχεδιασμένη από καιρό, μισερή μου μοναξιά,
μέσα της μένω ξάγρυπνος μισή νυχτιά
με κάποιο φίλο πνευματώδη και γενναίο
με την θωριά ποτέ να μην μου το δηλώνει
οσάκις η περίσταση δυσνόητο με φανερώνει.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
Μα το χειρότερο: το άδειο πανωφόρι στον καλόγερο.

Του γέροντα του ανθρώπου η λιγοστή χαρά
γίνεται πιο βαθειά μέρα τη μέρα που περνά
κι η αδειανή καρδιά του ξεχειλίζει σαν ποτήρια
όμως ποθεί η ρώμη της να μην τελειώνει
γιατί νυχτερινό σκοτάδι την κυκλώνει
καθώς ανοίγεται στου τρόμου τα μυστήρια.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
μα πάνω απ’ όλα το χειρότερο: το πανωφόρι στον καλόγερο.

William Butler Yeats

 

Πάψετε πια

Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια!
Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι; Πάλι να γυρίσουμε στην βαρετήν Ιθάκη,
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας,
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θάναι
και να μη νοιώθουμε καμμιά λαχτάρα ν’ ανατέλλει;
Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρά μας;

Η τόλμη αφού μας έλλειψε – και θα μας λείπει πάντα! -
να βγούμε μόνοι απ’τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,
κ’ ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,
τους άγνωστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους
μ’ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των κυμάτων -

κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν
τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,
μα και μπορούν στη φόρα τους να μας σηκώσουν τόσο
ψηλα, που με το μέτωπο ν’αγγίξουμε τ’ αστέρια!

Κώστας Ουράνης