Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Σκύλα μ' έκανες και λιώνω


Σκύλα μ'έκανες και λιώνω
μες στη σκοτεινιά με πόνο

Σκύλα μ'έκανες κομμάτια βρε!
με τα δυο σου μαύρα μάτια

Σκύλα μ'έκανες ρεζίλι βρε!
στον πασά και στο βεζύρη​

Στίχοι-Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Έλιοτ, Βαμβακάρης, Πάουντ, Μπαγιαντέρας: μετάβαση από το μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό.

 

Και μια bdsm νότα, κλεμμένο από ανώνυμη, σατυρική πηγή, το αναπαράγω με πιθανές μικρές αλλοιώσεις --


"Δέσιμο με ροζ σατέν κορδέλες,
ξύλο μόνο με άνθη τρυφερά,
mouth gag με ζαχαρωτά,
καύλα για το μουνάκι μου το ποθητά ροδαλό,
και τώρα που φεύγετε, ιδανικέ Κύριε,
πάρτε και τα σκουπίδια, αγαπημένε"


​

 

Boris Vian

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΚΥΛΕ

Βλέπω στο δρόμο ένα σκυλί
Του λέω: Τι κάνεις σκύλε;
Φαντάζεστε ποτέ να μ' απαντούσε;
Όχι; Ε, να λοιπόν που ωστόσο μ' απαντάει
Αν και γι' αυτό βεβαίως εσείς δε δίνετε πεντάρα
Έτσι όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους
Να προσπερνάνε τα σκυλιά χωρίς καν ένα βλέμμα
Νιώθω βαθιά ντροπή για τους γονιούς τους
Και των γονιών τους τους γονιούς
Γιατί μια τόσο φοβερή ανατροφή
Προϋποθέτει τρεις γενιές -δεν υπερβάλλω διόλου!-
Σύφιλη κληρονομική
Όμως προσθέτω
-Μην τυχόν και ταραχτεί κανένας-
Ότι τα πιο πολλά σκυλιά συνήθως δεν μιλάνε


"Δεν θα ήθελα να πεθάνω" (je voudrais pas crever)

Μην έχοντας γνωρίσει
Τους μαύρους σκύλους του Μεξικό
Που κοιμούνται δίχως να ονειρεύονται,
Τους πιθήκους με τα γυμνά κωλομέρια
Τους εμπρηστές των τροπικών δασών
Τις ασημένιες αράχνες
Με τις φωλιές γεμάτες φούσκες

Δεν θέλω να πεθάνω
Χωρίς να ξέρω εάν το φεγγάρι
Κάτω από το ψεύτικο πρόσωπό της
Έχει μια μυτερή πλευρά
Εάν ο ήλιος είναι ψυχρός
Εάν οι τέσσερις εποχές είναι πράγματι μονάχα τέσσερις
Χωρίς να έχω δοκιμάσει
Να φοράω ένα φόρεμα
Στις απέραντες λεωφόρους
Χωρίς να έχω κοιτάξει
Μέσα στον υπόνομο
Χωρίς να έχω χώσει το πέος μου
Και στις πιο περίεργες εσοχές

Δεν θέλω να τελειώσω χωρίς να έχω γνωρίσει την λέπρα
Ή τα επτά αμαρτήματα
Αυτά που ξέρω
Αυτά που έχουν αξία
Αυτά που ξέρω ότι μου δίνουν απόλαυση
Το πράσινο βυθό της θάλασσας
Όπου τα φύκια στην ακτή χορεύουν βαλς
Στην ρυτιδιασμένη άμμο
Το ηλιοχτυπημένο χόρτο του Ιούνιου
Την τριζοβολούσα γη
Το άρωμα των πεύκων

Τώρα εδώ, τώρα εκεί
Η ομορφιά της προφανής
Μικρή μου, Ούρσουλα
Δεν θα ήθελα να πεθάνω
Μην έχοντας χαϊδέψει
Το στόμα της, με το στόμα μου
Το σώμα της, με τα χέρια μου
Και τα υπόλοιπα, με τα μάτια μου
Δε λέω άλλα
Ας είμαι ευλαβικός

Δεν θα ήθελα να πεθάνω
Πριν εφευρεθούν
τα αιώνια τριαντάφυλλα
Το δίωρο εργασίας
Τη θάλασσα στο βουνό
Το τέλος της θλίψης
Τις έγχρωμες εφημερίδες
Όλα τα παιδιά χαρούμενα
Και τόσα ακόμα κόλπα
Που ακόμα κοιμούνται μέσα σε κεφάλια
Πανούργων μηχανικών
Ευχάριστων κηπουρών
Ευγενικών πολιτών
Και συλλογισμένων σοφών
Τόσα πράγματα να δώ
Να δώ και να ακούσω
Τόσο χρόνος να σπαταλήσω
Ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδι

Όσο για μένα, βλέπω το πλήθος
Το τέλος να έρχεται
με την άθλια φάτσα του
καλώντας μόνο εμένα
στην αποκρουστική του αγκαλιά.

Δεν θα ήθελα να πεθάνω,
Όχι κύριε και κυρία
Μην έχοντας δοκιμάσει
Την γεύση που πιο πολύ θα με πονέσει
Την γεύση την πιο δυνατή

Δεν θα ήθελα να πεθάνω,
Μην έχοντας δοκιμάσει,
Την γεύση του θανάτου.

 

Ο ΤΑΛΛΕΫΡΑΝΔΟΣ ΝΕΚΡΟΣ
Δε βρήκε ούτε το κουράγιο να κρυφτεί
για να πεθάνει απόμερα -όπως πρέπει.
Έμεινε στη μέση της βεράντας,
τόσο αδύνατος, σχεδόν επίπεδος.
Υγρά του τρέχαν απ'το στόμα κι απ'την έδρα.

Ένας μικρούλης γάτος ήταν, άχρωμος,
κάποια κακή πληγή στο πόδι τον έκανε κουτσό.
Από κει το όνομα.

Αν είχε τουλάχιστο την πονηρία του Μεγάλου Χωλού...
Χαζός, ανάπηρος, δειλός
πως να επιζήσει;

Τον μνημονεύω.
Να μείνει κάτι κι απ'αυτόν.

****

ΘΑΝΑΤΟΣ
Εθνική Οδός

Μικρή γκρίζα γάτα κοιμάται
στη μέση του δρόμου.
Γύρω φορτηγά, λεωφορεία.
Και δεν ακούς τίποτα
τίποτα
παρά την ανάσα της, που λείπει.

****

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΔΩΝΙΑΣ
Τρία θεόρατα λυκόσκυλα μπήκαν στον κήπο.
Προλάβαινε. Τα δέντρα δίπλα του. Έμεινε.
Γύρισε επάνω τους, τρίχα ορθή
κι ετοιμάστηκε.

Οι Θερμοπύλες του Μούψη. Κι οι γάτοι
ούτε στεφάνι περιμένουν, ούτε Σιμωνίδη.

Νίκος Δήμου. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ

 

Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.
Ανοιξα το φουρνο με θυμό τι φωναζεις ειπα
σε ακουνε οι καλεσμένοι.
Ο φούρνος σου δεν καει, βέλαξε
κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική
χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας.

Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι.
Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια ο σβέρκος
το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα
η σφαγή.


Κική Δημουλά
Πασχα στο φούρνο

 

Απάντηση: Re: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Time has told me
You're a rare rare find
A troubled cure
For a troubled mind.

And time has told me
Not to ask for more
Someday our ocean
Will find its shore.

So I`ll leave the ways that are making me be
What I really don't want to be
Leave the ways that are making me love
What I really don't want to love.

Time has told me
You came with the dawn
A soul with no footprint
A rose with no thorn.

Your tears they tell me
There's really no way
Of ending your troubles
With things you can say.

And time will tell you
To stay by my side
To keep on trying
'til there's no more to hide.

So leave the ways that are making you be
What you really don't want to be
Leave the ways that are making you love
What you really don't want to love.

Time has told me
You're a rare rare find
A troubled cure
For a troubled mind.

And time has told me
Not to ask for more
For some day our ocean
Will find its shore.


Time Has Told Me-Nick Drake

 

T.S. Eliot


East Coker


Λέτε πως επαναλαμβάνω

Κάτι που κι άλλοτε είπα. Θα το ξαναπώ.

Να το πω πάλι;

Για να φτάσεις ως εδώ,

Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,

Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.

Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις

Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.

Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις

Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.

Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις

Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.

Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις

Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις

Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.


____________________________________________________________________________


Oι Κούφιοι Ανθρωποι

Μιά πεντάρα για τoν Γέρο Τύπο

I

Ειμαστε οι κούφιοι ανθρωποι
Ειμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
Σκύβοντας μαζί

Κεφαλοκαύκι γεμισμένο αχυρό. Αλίμονο!
Οι στεγνές φωνές μας, όταν

Ψιθυρίζουμε μαζί

Είναι ήσυχες κι ανόητες

Σαν άνεμος σε ξερό ποτήρι

Στο ξερό μας κελάρι

Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.

Αυτοί που πέρασαν

Με ολόισια μάτια, στου θάνατου τ' άλλο Βασίλειο
Μας θυμουνται - αν καθόλου - όχι ως χαμένες
Βίαιες ψυχές, μα μοναχά

Ώς κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους.



II



Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
Στου θάνατου τ' ονειρικό βασίλειο
Αυτά δεν εμφανίζονται:

Εκεί, τα μάτια είναι

Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα
Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές είναι

Στου ανέμου τό τραγούδισμα
Πιό μακρινές και πιό τελεστικές
Από ενα μαραμένο αστέρι.

Ας είμαι όχι εγγύτερα

Στου θάνατου τ' όνειρικό βασίλειο

Ας φορέσω επίσης

Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις

Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

Σ' εναν αγρό

Φερόμενος όπως φέρεται ο ανεμος

Οχι εγγύτερα -

Οχι αυτή την τελική συνάντηση
Στου λυκόφωτος το βασίλειο



IΙΙ



Αυτή είναι η νεκρή χώρα

Αυτή είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα είδωλα

Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
Κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου.

Αυτό είναι σαν αυτό

Στου θανάτου το άλλο βασίλειο





Ξυπνώντας μόνοι

Στην ώρα που είμαστε

Τρέμοντας με τρυφερότητα

Χείλη που θα φιλούσαν

Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες





ΙV



Τα μάτια δεν είναι εδώ

Δεν είναι μάτια εδώ

Στην κοιλάδα των άστρων που πεθαίνουν
Στην κούφια κοιλάδα

Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας
Σ' αυτό τον έσχατο απ' τους τόπους συναντήσεων
Ψηλαφούμε μαζί

Κι αποφεύγουμε ομιλία

Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμου

Αόμματοι, αν δεν

Τα μάτια μας ξαναφανούν
Οπως το αέναο άστρο

του πολύφυλλου ρόδου

Στου θάνατου το λυκοφωτικό βασίλειο
Η ελπίδα μόνο

Των κενών ανθρώπων .





V



Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά
Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά
Στις πέντε το πρωί

Μεταξύ ιδέας

και πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης

και δράσης

Πέφτει ή Σκιά



Διότι δικό σου εΙναι τό Βασίλειο

Μεταξύ αντίληψης





Και δημιουργίας

Μεταξύ κίνησης

Και απάντησης

Πέφτει η Σκιά



Η Ζωή εΙναι πολύ μακριά



Μεταξύ πόθου

Και σπασμού

Μεταξύ δύναμης

Και ύπαρξης

Μεταξύ ουσίας

Και πτώσης

Πέφτει η Σκιά



Διότι δικό σου εΙναι τό Βασί1ειο



Διότι Δική σου εΙναι

Ζωή εΙναι

Διότι Δική σου εΙναι ή



Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Oχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό.




Εκδόσεις : Κέδρος
Μετάφραση : Αριστοτέλης Νικολαϊδης

 

She Said, by Charles Bukowski


what are you doing with all those paper
napkins in your car?
we dont have napkins like
that
how come your car radio is
always turned to some
rock and roll station?do you drive around with
some
young thing?

you're
dripping tangerine
juice on the floor.
whenever you go into
the kitchen
this towel gets
wet and dirty,
why is that?

when you let my
bathwater run
you never
clean the
tub first.

why don't you
put your toothbrush
back
in the rack?

you should always
dry your razor

sometimes
I think
you hate
my cat.

Martha says
you were
downstairs
sitting with her
and you
had your
pants off.

you shouldn't wear
those
$100 shoes in
the garden

and you don't keep
track
of what you
plant out there

that's
dumb

you must always
set the cat's bowl back
in
the same place.

don't
bake fish
in a frying
pan...

I never saw
anybody
harder on the
brakes of their
car
than you.

let's go
to a
movie.

listen what's
wrong with you?
you act
depressed.

 

A MATCH
If love were what the rose is,
And I were like the leaf,
Our lives would grow together
In sad or singing weather,
Blown fields or flowerful closes,
Green pleasure or grey grief;
If love were what the rose is,
And I were like the leaf.
If I were what the words are,
And love were like the tune,
With double sound and single
Delight our lips would mingle,
With kisses glad as birds are
That get sweet rain at noon;
If I were what the words are,
And love were like the tune.
If you were life, my darling,
And I your love were death,
We'd shine and snow together
Ere March made sweet the weather
With daffodil and starling
And hours of fruitful breath;
If you were life, my darling,
And I your love were death.
If you were thrall to sorrow,
And I were page to joy,
We'd play for lives and seasons
With loving looks and treasons
And tears of night and morrow
And laughs of maid and boy;
If you were thrall to sorrow,
And I were page to joy.
If you were April's lady,
And I were lord in May,
We'd throw with leaves for hours
And draw for days with flowers,
Till day like night were shady
And night were bright like day;
If you were April's lady,
And I were lord in May.
If you were queen of pleasure,
And I were king of pain,
We'd hunt down love together,
Pluck out his flying-feather,
And teach his feet a measure,
And find his mouth a rein;
If you were queen of pleasure,
And I were king of pain.

Algernon Charles Swinburne

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Παρακαλώ, αγαπητή sorriso, να αναφερθεί ο συγγραφέας. Ακολουθείται πάντα αυτή η πρακτική, δεοντολογικά και νομικά απαραίτητη.