Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


Βλέπεις;
Αυτό το μικρό παιδί
Το απισχνασμένο
Το λερό
Το μόνο;

Μην του γυρνάς την πλάτη
Όχι άλλο
Όχι πια…
Μην στρέφεις το βλέμμα
Και μην δειλιάζεις
Μπροστά στο σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι
Και στη μέγγενη που σου συνθλίβει το ρωμαλέο
Και πρησμένο καρδιακό σου μυ…

Βλέπεις λοιπόν;
Πως εκδικείται το Όλο
Την ηδονή του μερισμού;

Πως γιορτάζει το Αχώρητο
Όταν εσύ κλεισμένος ασφυκτιάς
Ανάμεσα
σε αναρίθμητα μικρά εγώ
Που φωνασκούν αδιάκοπα;

Σε κάθε βήμα
Η μεγαλειώδης μπέρτα του Ανεκδήλωτου
Γίνεται και μια ριπή ανέμου
Στα κόκκινα μάγουλά σου
Και αναπαριστά το μοναδικό της κάθε ακριβής στιγμής

Αρπάξου απ΄τον ποδόγυρο του απείρου!
Και όρμηξε στο φως!

Έρχεται ο τρισάθλιος μετανάστης
Να σου ζητήσει μια τυρόπιτα
Του ενός ευρώ
Έρχεται η πρόωρα γερασμένη
Κοπέλα
Με τα φωτεινά ακόμη μάτια
Να σου ζητήσει ένα τσιγάρο
Έρχεται ο αδελφός σου
Με την παλάμη ανοιχτή
Να διεκδικήσει απ’το πρωινό σου
Μια ακόμη μέρα
Στον εφιάλτη της ύπαρξης…

Σιώπησε τον εσωτερικό διάλογο
‘παρατάτε με όλοι σας’
Σήκωσε το βλέμμα απ΄το πεζοδρόμιο

Όσοι ακόμη ζουν
Και ανασαίνουν με θράσος
Δεν έγιναν ένα με το έδαφος…

Εκτός
Αν κάπου εκεί
Κρυμμένο ανάμεσα στις ρωγμές του δρόμου
Ψάχνεις να βρεις
Τον εαυτό σου…

Αυτόν που σου απλώνει το χέρι
Αυτόν να σηκώσεις…
D.P.

 

Σκορπιός

Θυμάσαι εκείνο το χαμόγελο
Κάτω απ’το μεγάλο δέντρο της αυλής
Θυμάσαι;
Πόση χαρά σου είχε δώσει
Η δροσιά του…
Άργησες σήμερα
Μου είπες
Και με κοιτούσες
Καθισμένος στο στενό παγκάκι
Όχι πολύ
Σου απάντησα
Και χαμογέλασα κι εγώ…
Κι όσο σε παρατηρούσα
Αδερφέ μου
Αρπαγμένο απ’τη στιγμή
Να βιώνεις κείνο το μικρό θαύμα
Του μαγικού Σαββατιάτικου πρωινού
Αναρωτιόμουν
Αν θα έρθει και για σένα η ώρα
Ακόμα και τούτο το πρωινό
Να ξεπεράσεις
Να μην σου φτάνει
Να μην χωράς στην απόδραση
Να μην χορταίνεις
Μονάχα μ’ένα χαμόγελο…
Αχάριστος είσαι
Ψέλλισα στον εαυτό μου θυμωμένος
Κανείς δεν ξέρει
Πόσο μεγάλο βήμα
Είναι για σένα
Τούτο το χαμόγελο…
Κανείς…
Με συγχωρείς
Για λίγο μόνο
Το λησμόνησα κι εγώ…
Και με τα μαύρα μου γυαλιά πάντα στο πρόσωπο
Να μην μπορείς τα δάκρυά μου να βλέπεις
Σε συνόδευσα στη βόλτα μας
Πάμε;
Είπες και με καλούσες σαν μικρό παιδί
Πάμε
Σου αποκρίθηκα
Πάντα μαζί…
πάμε…D.P.

 

Κάποτε ο άνθρωπος των Ημερών που Ήταν, πλησίασε το μοναχικό κορίτσι που έπαιζε στην αμμουδιά.
Σε μια αμμουδιά που δεν είχε θάλασσα.
-είσαι ο θάνατος, του είπε
-είμαι ο απρόσωπος, απάντησε εκείνος
-δεν θα σου δώσω το χέρι μου… μπορώ αν θέλεις να σου δώσω μια ανάσα μου, ένα από τα όνειρά μου, αυτό το μικρό κάστρο που φτιάχνω στην άμμο…, του είπε ξανά.
-δεν σου ζητώ τίποτα, της είπε, τίποτε από όσα έχω…
-δεν ρέεις ποτέ;, τον μάλωσε εκείνη
-δεν έχω την εποπτεία της ροής μου, της είπε…
-δεν θα σου δώσω το χέρι μου… του ξανάπε
-μπορώ να διεκδικήσω ένα από τα χαμόγελά σου;, την ρώτησε σιωπηλός
-δεν ξέρω να χαμογελώ σε έναν άνθρωπο χωρίς πρόσωπο, είπε σιωπηλά κι εκείνη
-αν μου αρνούνται συρρικνώνομαι… , είπε με παράπονο εκείνος
-να γίνεις μικρός, να χωρέσεις στο κάστρο μου, είπε εκείνη
Και τον έκλεισε μέσα στο κάστρο
Αργότερα την πλησίασε ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι.
-είσαι ο πόνος, του είπε.
-είμαι ο πόνος αλλά και ό,τι ακυρώνει το πόνο, της απάντησε
-χορεύεις;
-μπορώ να χορεύω όσο θέλεις αρκεί να μου χαμογελάσεις, της είπε
-δεν μπορώ να χαμογελάσω σε έναν άνθρωπο που είναι ο πόνος, του είπε
-είμαι η μήτρα και ο φόβος… θέλεις να παίξουμε;, την προσκάλεσε
-μπορείς να γίνεις άμμος;
-μπορώ να γίνω ό,τι θέλεις αρκεί να μην το ψελλίσεις, της είπε
-γίνε άμμος και μεγάλωσε το κάστρο μου, σκέφτηκε εκείνη
Και το κάστρο της έγινε μεγάλο όσο κι εκείνη.
Κι ύστερα την πλησίασε ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι Να’ρθουν
-είσαι ο έρωτας, του είπε
-και αποσπώ από το σήμερα ό,τι μου αρνείται το όνομά του, της είπε
-δεν θα σου πω ποτέ το όνομά μου, απάντησε εκείνη
-αρκεί να μου χαμογελάσεις μια στιγμή
-πώς να χαμογελάσω στον άνθρωπο που ξέρει μονάχα να κλέβει, τον μάλωσε
-είμαι κλέφτης των προσευχών, μείνε ήσυχη και στατική για μια στιγμή, την προσκάλεσε
-κάνε μου μια θάλασσα, του είπε.
-αν σου κάνω μια θάλασσα θα μου χαμογελάσεις;
-κάνε μου μια θάλασσα, του είπε ξανά.
-αν σου κάνω θάλασσα θα χαθώ.
-κάνε μου μια θάλασσα να ξεπλύνει το κάστρο μου, του ξανάπε
Και η θάλασσα απλώθηκε μπροστά τους.
Το κάστρο διαλύθηκε στους αφρούς της.
Το κορίτσι χαμογέλασε.
Και ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι Να’ρθουν αφανίστηκε…D.P.

 

 



Αλχεεγκήλ


Είπε
ξέρω τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων
κι αν κρύβουν στο βλέμμα τους
το αρχέγονο μίσος
η γεωμετρία της πτώσης
δεν ενδιαφέρεται
για το μυστικό υπόβαθρο του πόνου

με τη φωνή μου έχτισα το σώμα
με τη σιωπή μου θα το αφανίσω


Είπε
ξέρω τα ονόματα όλων των ανθρώπων
κι αν μου διαφεύγουν συλλαβές
ή φθόγγοι και ανάσες με αρνούνται
η αρχιτεκτονική του ακέραιου
δεν ρηγματώνεται
από την έπαρση του μερικού

με την αγάπη ένωσα τα μέλη μου
με την αγάπη κάθε μου αρτηρία
αιματώνει το παράλογο…

Γεννιέται αδιάκοπα μέσα στη βροχή
η φωτιά που κατακαίει τα παιδιά μου
και αν στα κλεμμένα όνειρά τους
σκίζουν τα δάνεια ρούχα των αγγέλων
έχω τ’αστέρια και τους ουρανούς
και την ανάγκη
να τα υφάνω πάλι απ΄την αρχή


με τη λάσπη και το φόβο έσπειρα ψυχές
με την ακόρεστη δίψα να υπάρχω
θα τις παίρνω
πάντα πίσω…
D.P.

 

 





Μπα’αλ Σεμ
Ημέρες και μήνες και χρόνια
σε κερδίζω και σε χάνω
στις 32 ιερές ατραπούς
στις λαμπερές σφαίρες της αναπνοής σου
κάτω απ’τα κλωνάρια
του μαγικού σου Δέντρου
αιώνες ξενύχτησα
να γίνω κοινωνός
του αληθινού ονόματός σου…
αέναες ανακυκλώσεις
περιδινήσεις
περάσματα σε άνυδρες σαρκώσεις
από το δέρμα στο κορμί
από το κορμί στο σώμα
από το σώμα στο πνεύμα
από το πνεύμα στο αίμα
και πάλι απ’την αρχή…
τυφώνες με χτυπούσαν
αναριγούσα στο πέρασμα των χρόνων
κρύωνα
πεινούσα
τη ψυχή αγκιστρωμένη
στο αλλιώς
κρατούσα
πένης, ρακένδυτος
μα δαψιλής σε υπομονή
σε βλέμμα
σε ψηλαφούσα μια στιγμή
και σ’έχανα για χίλια χρόνια…
αλλά έμεινα
είμαι ακόμη εδώ
ο λήρος του μαύρου ανέμου
δεν με τρέλανε ακόμη
ακούω τα συρίγματα της Λίλιθ
ακούω το κάλεσμα των Επτά Λεπρών
τα φιλιά του Σκότους νιώθω
κι όμως
εδώ είμαι
σε επικαλούμαι
κάτοχος να γίνω λαχταρώ
του αληθινού ονόματός σου…D.P.

 

 



Θεόθεν αλήτης

Φιλία και Στάση
Αδικία και Τίση

Μεταμορφώσου αν μπορείς να δεις
δες αν μπορείς με άλλα μάτια
εξακόντισε τον ήλιο ως τα Ηλύσια Πεδία
αιχμαλώτισε όλο το θεϊκό σου άνεμο

αλλά και πάλι χρεώστης είσαι
στο πάντων η ανάγκη κρατεί
και αναρωτιέσαι
πότε έχασες το παιχνίδι

δεν έχασες τίποτα
που δεν μπορείς να βρεις ξανά…

Θεηλάτης
ημεροδρόμος του αιώνιου
έχεις στη χούφτα σου όλες τις μοναξιές σου
μην τις σπαταλάς άδικα
αναζητώντας το Ένα που σε αρνείται…

Φως και Σκοτάδι
στο μαξιλάρι σου
Η οδός του Κάτω
Ίδια μ’εκείνη της Ανόδου…

στην καθημέρια οδύνη σου
και η απαντοχή σου

Αλήτης θεόθεν
αρματώθηκες τη μοίρα σου
κι έχεις καρπούς να δρέψεις…

κι αγάπες που σε περιμένουν!!!D.P.

 

Ο άνθρωπος
που ήταν να φέρει τη βροχή
δεν ήταν άγγελος θανάτου
δεν είχε εκστομιστεί
από την μήτρα της Ατης
δεν είχε λύσει τα δεσμά
του Προμηθέα
από τον Καύκασο του Απείρου

υπεράνθρωπος
δεν ήταν
ούτε περπάτησε ποτέ με τους θεούς…

στα χέρια του
αναπαριστούσε
την πρώτη του ανθρώπου αγάπη
και την εμπιστοσύνη μας είχε
στη φαρέτρα του
για να ξορκίζει την αιώνια μοναξιά του

δεν είχαμε άλλο να του δώσουμε
δεν είχαμε άλλο πιο ακριβό
να του κληροδοτήσουμε
μόνος θα έπρεπε να πολεμήσει
να ηττηθεί
ή να νικήσει…

Ο άνθρωπος
που ήταν να φέρει τη βροχή
αδελφός μας ήταν
από τους πιο αγαπημένους
πατέρας
εραστής και ερωμένος ήταν
από κείνους που προικίστηκαν με αθανασία
από όλους μας
ο πιο καταραμένος…

δεν είχαμε βλέμμα να τον ξεπροβοδίσουμε
δεν είχαμε χέρια να τον αγκαλιάσουμε
δεν είχαμε το αύριο
να τον παρηγορήσουμε…

Ο άνθρωπος που ήταν
κάποια από τις μέρες των αιώνων
να φέρει τη βροχή
έγινε βροχή
κόκκινη σαν το αίμα του
κι έπεσε στα χωράφια της καρδιάς μας

για να τον καλούμε πάντα στα όνειρά μας
και να μας χαμογελά…D.P.

 

 




χωμάτινος θεός

θα λέγαμε για κείνο
που στις ρυτίδες του αναπαύεται
το φως
εκείνο που σου χαμογελά
αν του μιλήσεις τρυφερά
εκείνο που λυπημένο
διαρκώς στοχάζεται
το αρχαίο κάλλος
θα βλέπαμε στον υπερόπτη ουρανό
την όψη ενός παιδιού
θα κλείναμε τα μάτια
όταν φιλιόμασταν
κι ο ένας απ’τους δυο
θα τα άνοιγε
βέβαια στα κρυφά

θα παίζαμε πολύ
αν ήσουν τώρα εδώ μαζί μου

απρόσμενα
ο γαλαξίας έγινε ένας περαστικός
φώναξε δυνατά
χωμάτινος βάρβαρος θεός
σα να σε άκουσα να λες

δεν έφυγες ποτέ απ’το κελί μου…
D.P.

 

 

Κομμάτι, κομμάτι
μάς μαζεύω
και μάς πετάω στα σκουπίδια…
και ταυτόχρονα ακούω
και βλέπω
και περπατάω
και αγγίζω
και τρώω
και σκέπτομαι
και ξαποσταίνω
και ξαναρχίζω…

και αυτό το αλύχτισμα εντός μου
λέω πως δεν υπάρχει
κάνω πως δεν υπάρχει
και το αγνοώ…

το ξέρω όμως
αποθρασύνεται
μάς ορέγεται…

και του υπόσχομαι
λοιπόν
να το χορτάσω

με κουρασμένο φως…D.P.

 

 

Εμείς
Οι εγκλωβισμένοι του Χθες
Στο φρικαλέο τριγμό του Σήμερα
Επικαλούμαστε ένα διωγμό
Ένα ανάθεμα
Ή μια ανάσα εφιάλτη
Για να επιστρέψουμε εκεί
Όπου βιώνουμε το Υπέροχο
Το Απόλυτο
Το Αληθινό
Και κατοικία μας είναι
Όχι ο χρόνος
Ούτε ο πόνος
Αλλά οι στίχοι απ’τα τραγούδια
Των βάρδων…
Περισσότερο από τους άλλους
Απ’ οποιονδήποτε ‘άλλο’
Εμείς ξέρουμε καλύτερα
Τι σημαίνει ν’ανήκεις στο Χθες
Και να προσδοκάς το Αύριο
Να επιστρέφεις
Για να ησυχάσεις
Και να γαληνέψεις
Κι όχι για να βιώσεις ξανά
Ό,τι για πάντα χάθηκε…
Περισσότερο απ’όλους
Κι από καθέναν χωριστά
Σ’εμάς ανήκει το Αύριο
Γιατί θυσιάσαμε όλη μας την ακεραιότητα
Κι όλη μας τη ρώμη
Οραματιζόμενοι ευρύχωρους κόσμους
Από ηδονές και αγιοσύνη
Γιατί δεν ρίξαμε κάτω
Τις ασπίδες στις ήττες
Γιατί δεν τραγουδήσαμε ποτέ
Όπως το αξίζαμε
Στους λιγοστούς θριάμβους…
Περισσότερο από τους άλλους
Απ’όλους τους άλλους
Εμείς
Αγαπήσαμε τη ματαιότητα
Λατρέψαμε το πρόσκαιρο
Υμνήσαμε το φθαρτό
Σμιλέψαμε το Απρόσιτο
Και κατοικήσαμε μέσα του
Και σήμερα μπορούμε
Αν το θελήσουμε αληθινά
Ν’αναστηθούμε από τη τέφρα μας
Να σηκωθούμε αγέρωχοι
Να ξεκινήσουμε ξανά
Να στοχαστούμε απ’την αρχή
Όχι σ’ένα τέλος που θα αρμόζει
Στην αποκοτιά μας
Να υπάρχουμε
Μα σ’ένα πέρας μυητικό
Ένα ολοκαύτωμα ανδρείο
Ένα στροβίλισμα φωτός και χάους
Πριν σφαίρες γίνουμε
Από αστρόσκονη και Νύχτα

Κι αναλωθούμε οριστικά
Και υπέροχα…D.P.

 

 

Μια λέξη

Πρόλαβα να γράψω μια λέξη
μια μεγάλη λέξη που πάλεψα,
αλήθεια,
όλα να τα περιέχει
δεν ξέρω μόνο αν ζωγράφισα σωστά
κείνο το μελί θάνατο στο βλέμμα σου
δεν ξέρω αν φυλάκισα ακέραιο
μέσα σ΄αυτή τη λέξη
το ρίγος του κορμιού
τη δροσιά του απογεύματος
το ψύχος του αποχωρισμού
κι ακόμη δεν μπορώ να πω με σιγουριά
αν αποτύπωσα σωστά
μέσα σ’αυτή τη λέξη
το πρόσωπό σου
ολόκληρο…
το φως που έσβηνε στα όμορφά σου μάτια
παλλόμενο…
το πένθος του αγγίγματός σου
υγρό…

ΑΝ…D.P.

 

 




Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια

έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων

σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας

με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...

ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε

όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο

με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου

με κοίταξες ολόισια στα μάτια

είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...

αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης

χαμογελάσαμε

και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας

αφιλόξενο ουρανό...D.P.