Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


Αθέατος

Λέω καμιά φορά
τι καλύτερα που θα ήταν
να μην με αγγίζουν
των φώτων οι ανταύγειες
και κρυμμένος να είμαι
σε σκιές και αθέατος…
Σκέφτομαι καμιά φορά
πόσο καλύτερα θα ήταν
αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι
πόση θλίψη περιέχει
και ο πιο στενός δρόμος
το πιο μικρό σπίτι
η πιο μικρή καρδιά…
Λέω καμιά φορά
πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα
αν ήσυχος κοιμόμουν
που η μέρα πέρασε
χωρίς να τραυματίσει εμένα
χωρίς εμένα να σκοτώσει
κι αύριο αν είμαι τυχερός
θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…
Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι
πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα
πονάει κι εμένα
κάθε τι που εσένα ματώνει
ανοίγει μια πληγή και σε μένα
κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη
ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο
και μαζί του κι εμένα
και πετάω το σεντόνι από πάνω μου
και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού
και λέω
ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα
ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου
κι ευτυχία είναι να ξέρω
πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα…D.P.

 

 


Μην σου φανεί παράξενο
για μένα τίποτε δεν πέθανε
και όλα είναι ζωντανά
κάθε στιγμή
λέω πως οι ιχνευτές μου δεν γύρισαν ακόμα
από τον άγνωστο λειμώνα που τους έστειλα
λέω πως οι φύλακες του ιερού μας
δεν έγιναν νεκραγωγοί
και σπαταλούν ήλιο και αιώνες
όσο τους κάνει ακόμα κέφι
να σε αναπαριστούν στο χώμα
τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα
...Θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο των μήλων…
θα ξημερώσει πάλι
όλα όσα κρύβονταν
ψηλαφητά θα γίνουν πάλι
κι όλα όσα έζησαν μια νύχτια δόξα
θα μπουν ξανά βαθιά στην αγκαλιά μου
τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα
…θέλω να ζήσω μ'εκείνο το σκοτεινό παιδί
πούθελε την καρδιά του να σταματήσει
στη θάλασσα την ανοιχτή...
λέω πως το κάστρο μου είναι ακόμα στέρεο
είμαι ακροβολισμένος όπως πάντα
στην ανατολική μου έπαλξη
σε περιμένω
οι αισθήσεις μου πανηγυρίζουν
γιορτάζουν στη βοή της νύχτας
και το αχανές σαλεύει ολόγυρα
σαν μεθυσμένο ερωτικό σεντόνι
και δεν ψελλίζω
ούτε κρατιέμαι απ’το ελάχιστο
γίνεται ο χρόνος μεθεκτός
και τον αρνούμαι
ενεργός με θράσος
κι ακέραιος
είμαι




συντροφιά με την αρχαία Αναπνοή… D.P.

 

 


Εύθραυστος
Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο
εύθραυστο
σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας
είχε δυο χέρια
σαν πήλινες προσευχές
ζεστά και όμορφα
μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά
μήπως και σπάσουν…
περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και άφηνε ίχνη ζωηρά
χαμογελούσε
και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο
κοιτούσε με ένα βλέμμα
που είχε την αλήθεια του πόνου
και την ιερότητα του χώματος
περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και η ευγένειά του χαράκωνε τη χυδαιότητα
σαν το διαμάντι το γυαλί…
κι όμως
τούτος ο απλός ουρανός
έγινε μεγάλος και απέραντος
έγινε μικρός και αθέατος
μια μέρα
τούτος ο δροσερός καημός
ανάσανε μια τελευταία φωτιά
και από τους πνεύμονές του
ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά
του Απείρου
και αγκάλιασε την ύπαρξή του
δυνατά
πολύ δυνατά
κι έσπασε σε μικροσκοπικά
υπέροχα
αστέρια…D.P.

 

ΚΑΤΑΧΝΙΑ.....

Πώς έγινε αλήθεια

έτσι να ζήσουμε

που είχαμε

το κάθε μας λεπτό

τόσο ακριβό

[και μυστικά]

τόσο μεγάλο

που το γνωρίζαμε μονάχα εμείς οι δυο

και συνωμοτικά γελούσαμε

με κάθε νέα ρυτίδα στον καθρέφτη



που είχαμε τόσο ανεπίγνωστη

της μοναξιάς τη δήωση

που την επικαλούμασταν

κρυφά μα διαρκώς

κάποτε κάποτε μάλιστα

σαν εξαρτημένοι

που τρέφονται μονάχα

απ’την καταχνιά τους



και πώς έγινε αλήθεια

να βγαίνω απ’το σπίτι αυτό

λαθραία σχεδόν

κάθε πρωί

με το αβέβαιο βάδισμα

ενός ανθρώπου που δεν ξέρει

αν ο ήλιος που πάνω του λάμπει

μπορεί να τον κάψει

ή να τον θεραπεύσει



να τον διαλύσει σε στάχτες

ή να τον γεννήσει ξανά…



μακάρι να μην πίστευα τόσο

στη μαγεία των λέξεων

αληθινά στο λέω



ίσως τώρα να ήσουν δίπλα μου

εδώ



κι εγώ ας έμενα για πάντα πλέον

στη σιωπή…D.P.

 

Φέρνει πιο πολύ στον ήχο
που βγάζει η ελαφίνα
όταν η αιχμή του βέλους
αντικαθιστά τη μέρα
με μια απόκριση
στου πλευρού τον κούφιο
βόμβο. Το 'χαμε δει που ερχόταν
μα συνεχίσαμε μέσα από την τρύπα
του κήπου. Γιατί τα φύλλα
ήταν ατόφιο πράσινο και η φωτιά
μονάχα μια ρόδινη πινελιά
στο βάθος. Δεν έχει να κάνει
με το φως - μα με το πόσο σκοτεινό
σε κάνει ανάλογα
που στέκεσαι.
Ανάλογα που στέκεσαι
τ' όνομα σου ίσως ακουστεί σαν μια πανσέληνος
ξεσκισμένη πάνω στο δέρμα νεκρής ελαφίνας.ΒΟΥΟΝΓΚ ΟΣΙΑΝ

 

.....Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ’μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε
απ’ το άλφα.
Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ’ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ
να γίνω κάτι απ’ αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης. Μιχάλης Γκανάς

 

.......Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα κι απ’ αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα. Πάμπλο Νερούδα

 

ΠΡΩΙΝΟ ΜΕΘΗΣ
Ω Αγαθό μου! Ω το Ωραίο μου! Φανφάρα βάναυση όπου δε σκοντάφτω καθόλου! Στρεβλή μαγική! Ουρά για το ανήκουστο έργο και για το θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά. Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών, θα τελειώσει από αυτά. Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σε όλες τις φλέβες μας, ακόμα και όταν, καθώς η φανφάρα στραφεί, θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία. Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι για αυτά τα μαρτύρια. Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας, αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη. Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα! Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε τον πολύ αγνό μας έρωτα. Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε, μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την αιωνιότητα, αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων.

Γέλιο των παιδιών, διακριτικότητα των σκλάβων, αυστηρότητα των παρθένων, φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων, να είστε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση αυτής της αγρυπνίας. Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.

Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο! όταν αυτό δε θα ήταν παρά για τη μάσκα που μας χάρισες. Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε! Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από τις ηλικίες μας. Έχουμε πίστη στο δηλητήριο. Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.

Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.

ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ

 

 

Μια λέξη

Πρόλαβα να γράψω μια λέξη
μια μεγάλη λέξη που πάλεψα,
αλήθεια,
όλα να τα περιέχει
δεν ξέρω μόνο αν ζωγράφισα σωστά
κείνο το μελί θάνατο στο βλέμμα σου
δεν ξέρω αν φυλάκισα ακέραιο
μέσα σ΄αυτή τη λέξη
το ρίγος του κορμιού
τη δροσιά του απογεύματος
το ψύχος του αποχωρισμού
κι ακόμη δεν μπορώ να πω με σιγουριά
αν αποτύπωσα σωστά
μέσα σ’αυτή τη λέξη
το πρόσωπό σου
ολόκληρο…
το φως που έσβηνε στα όμορφά σου μάτια
παλλόμενο…
το πένθος του αγγίγματός σου
υγρό…

ΑΝ…D.P.

 

 


…Ποιος είπε ότι δεν έχω σύμμαχο τα άψυχα;

Εκεί είμαι, κάθε μέρα, στο μικρό βραχάκι που σε πρωτογνώρισα, εκεί είναι όλα, η θάλασσα, ο ίδιος χρόνος, ο ίδιος πυρετός, ο ίδιος πόνος, εκεί είναι τα άγια σου χέρια που με άγγιξαν για πρώτη φορά, εκεί είναι τα ακροδάχτυλα του θανάτου που παγώνει τις αστρικές εκρήξεις και τις κάνει παραγράφους σε βαρετά βιβλία σχολικά, εκεί είναι η μυρωδιά της άμμου, εκεί είναι τα σώματα ξαπλωμένα, ο άνθρωπος που είναι όλοι οι άνθρωποι, οι ανάσες που δεν λυπήθηκαν τη φθορά και την προσκάλεσαν στο βραδινό μας τραπέζι…

…μην πλησιάζεις το κύμα, σε παρακαλώ, αισθάνομαι ανήσυχος να σε συγκρίνω με τη θάλασσα, δεν θέλω την αιωνιότητα της Μητέρας να σε σκεπάζει, έλα, έλα κοντά μου, πες μου για τα καθημερινά σου, πες μου για τη ληστεία στη τράπεζα, τον αγενή πελάτη το πρωί, πες μου πράγματα μικρά, δεν αντέχω άλλο τα μεγάλα, πες μου για τα γενέθλια της αδερφής σου, τι φαγητό σου αρέσει, πες μου για κείνα που αύριο χάνονται, πες μου για κείνα που χτες δεν υπήρχαν, πες μου, μίλησέ μου…

…η μέγγενη του ποτέ μας σφίγγει, η μάστιγα του χρόνου τσακίζει τις σάρκινές μας πλάτες, δώσε μου το χαμόγελό σου, δώσε μου το βλέμμα σου, δώσε μου κάτι να πιαστώ, γίνε εσύ εγώ, πιάσε με κι εσύ, γίνομαι εγώ εσύ να μην φοβάσαι τον νυχτερινό αφανισμό του ήλιου…

ποιος είπε ότι απαρνήθηκα το αιώνιο της σάρκας για μια λίβρα πνεύματος;
… ήξερες είπες; ήξερες πως είμαστε θνητοί;

σ’ευχαριστώ που ποτέ δεν μου το είπες…
D.P.

 

 














Είμαστε



χορευτές από φωτιά



σ'ένα χιονισμένο σεντόνι



σαλεύουμε



αέναα απροσανατόλιστοι



ερωτικά και λάγνα



λατρεύοντας το θάνατό μας









Είμαστε



ροές φωτός



πλεξούδες χρόνου



αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού



από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων



και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας







Είμαστε



ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας



που χύνονται στις θάλασσες



θνητών προσδοκιών



βλέμματα ερωτευμένων θεών



και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...



















Είμαστε



κουρασμένοι πολεμιστές



από αναρίθμητες μάχες



νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων



στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος









Είμαστε



φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα



περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης



και απλωνόμαστε ράθυμα



στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος









Είμαστε



μολυσμένα απόβλητα του φόβου μας



περήφανοι κάποτε βαδίζαμε



σε Σκαμάνδρια πεδία και Πύλες Λεόντων



μα τα ίχνη μας χάθηκαν για πάντα



στις χώρες των Φαιάκων



και σε νησιά βλάσφημων, πόρνων, μαγισσών...



















Είμαστε



μανδύες από φως και σκοτάδι



κρύβουμε καλά το κλεμμένο όραμά μας



κρύβουμε καλά τις πληγές που αιμορραγούν



και μας σκοτώνουν







Είμαστε



ολομέταξοι χιτώνες



που βάφτηκαν στο αίμα αθώων



η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά



υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας



ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά



έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι







Είμαστε



πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν



ένα γενναίο όχι



για να ζουν δυστυχισμένοι



σ'ένα κίβδηλο ναι...

















Είμαστε



μαρμάρινοι, παγωμένοι βωμοί



και εκείνοι που θα θυσιαστούν



σώματα είμαστε γυμνά



γεμάτα φλύκταινες και πύο



μ'ενα χαμόγελο άδειο



καρτερικά περιμένουμε



το αίμα μας να τρέξει αφρίζοντας



σε κούπες καμωμένες



από κρανία παιδιών









Είμαστε



από αιώνες κιόλας προδομένοι



καμιάν αυγή δεν είδαμε



αθώα ή ρόδινη



νύχτα καμιά δεν ξαποστάσαμε



χωρίς οιμωγές ξεκοιλιασμένων



στους βωμούς της νιότης που εκπορνεύσαμε



και της ξοφλημένης ανδρειοσύνης μας



στωικά, για αιωνιότητες περιμένουμε



ακούραστα θυσιαζόμενοι



αέναα, ξανά και ξανά





Τα ένοχα θύματα είμαστε



που έμαθαν αθώα να γελούν



μα είμαστε και οι δήμιοι



που θα μας μακελέψουν.....D.P.

 

 




χωμάτινος θεός

θα λέγαμε για κείνο
που στις ρυτίδες του αναπαύεται
το φως
εκείνο που σου χαμογελά
αν του μιλήσεις τρυφερά
εκείνο που λυπημένο
διαρκώς στοχάζεται
το αρχαίο κάλλος
θα βλέπαμε στον υπερόπτη ουρανό
την όψη ενός παιδιού
θα κλείναμε τα μάτια
όταν φιλιόμασταν
κι ο ένας απ’τους δυο
θα τα άνοιγε
βέβαια στα κρυφά

θα παίζαμε πολύ
αν ήσουν τώρα εδώ μαζί μου

απρόσμενα
ο γαλαξίας έγινε ένας περαστικός
φώναξε δυνατά
χωμάτινος βάρβαρος θεός
σα να σε άκουσα να λες

δεν έφυγες ποτέ απ’το κελί μου…D.P.