Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Dolmance, στις 9 Σεπτεμβρίου 2008.

  1. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     




    Μια καλοκαιριού αυγή
    σαν γαλαξίας από προσευχές
    σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς
    θα απλωθώ
    ως τα πέρατα του εαυτού μου
    θα απειρωθώ
    και θα τελειώσω…

    Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν
    από ερωτευμένες ιαχές
    από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές
    από εκατομμύρια νύχτες
    και αθανασίες πρωινές
    γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας
    τη κάθε μια μου Άνοδο διακριτά
    γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη
    και σβήσαν στη καρδιά μου
    πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …

    Μια αυγή καλοκαιριού

    Αύγουστος θέλω να είναι
    θα τεντωθώ
    σαν του Φοίβου το τόξο
    τα μάτια μου θα κλείσω
    κι όλες τις αισθήσεις
    που μου απέμειναν
    θ’ανοίξω
    όμορφα
    και ρυθμικά
    σαν μουσική από
    άστρων Ολοκαύτωμα

    και θ’αναλωθώ…D.P.
     
  2. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     




    Καταφύγιο


    Πως με βρήκες;
    ανάμεσα σε τόσα χέρια
    κάτω από τόσα σώματα
    πίσω απ’όλες αυτές
    τις ασπρόμαυρες ημέρες…
    κι όμως
    με βρήκες…
    και χωρίς να’χεις συντροφιά
    ούτε τη σιωπή μου…
    κι όμως
    με βρήκες…

    Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτης σιωπηλός…
    Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…
    Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…
    …Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…
    Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…
    Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…
    …Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…
    Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…
    Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…
    …Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…
    Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…
    Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…
    …Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…
    Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…
    μετράω κι εγώ
    μαζί με τον εαυτό μου
    ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
    και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
    δεν έχω άλλα μάτια
    να με ξεγελάω περισσότερο
    να με προσδοκώ
    να με υπόσχομαι
    αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου
    ακέραιος
    φωτεινός
    και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου
    μονάχα στη ζυγαριά
    της βιωμένης Αλήθειας…
    Κι έτσι
    θα ε ί μ α ι …
    …πως με βρήκες;
    ανάμεσα σε τόσους εαυτούς
    πίσω από όλους τους ανθρώπους
    κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…
    κι όμως
    με βρήκες…D.P.
     
  3. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     




    Ψαθυρή βοή

    Μου είπες κάποτε
    οι φίλοι σου όλοι
    είναι νεκροί
    αρχαίοι ποιητές
    και τροβαδούροι
    πολεμιστές που έσβησαν
    σε απελπισίας ιαχές
    και οράματα θεών
    που έχει λησμονήσει πια
    ως και ο νύχτιος βρόμος
    γύρνα σε μένα!
    γύρνα στο τώρα!
    κοίταξέ με
    είμαι για σένα ζωντανή!


    δεν σου είπα τίποτα
    δεν σε ντρεπόμουν
    όμως δεν είχα λέξεις
    για να σε ξεδιψάσουν
    αναπαυόμουν πάντοτε
    από παιδί σχεδόν
    στο σπαραγμό των αδελφών μου
    στο λύγμιο πόνο τους
    στον μεθυσμένο θάνατό τους
    πώς να προδώσω σου έλεγα
    το αρχαίο ρίγος;
    αφού απ’αυτό αρύομαι φως
    αφού απ’αυτό ανασαίνω
    αφού αυτό ενδύομαι κατασάρκιο
    τη γύμνια μου να υποφέρω…


    κι έγινες μικρή σιωπή
    και κρύφτηκες
    σε κείνη των ανθρώπων
    την ψαθυρή βοή
    που ξημερώνει το μάταιο

    κι έστρεψες μακριά μου
    πρώτα το σώμα
    κι έπειτα το βλέμμα…
    D.P.
     
  4. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

    Μέθη



     



    Αυτός ο κόσμος δεν είναι νέος. Ούτε γερνάει.
    Γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή.
    Κανείς δεν ξέρει το πώς ή το γιατί.
    Γιατί δεν υπάρχει κανείς για να το πει.

    Ζούμε σε μια κατάσταση ονειρικής μέθης.
    Ονειρικής γιατί τίποτε μέσα μας δεν μπορεί να οριστεί έξω από το ονείρεμα.
    Μέθης γιατί όταν πιστεύουμε πως είμαστε αφυπνισμένοι, στην πραγματικότητα ονειρευόμαστε το ξύπνημά μας.
    Και τις εποχές του ύπνου δεν τις θυμόμαστε ποτέ.
    Βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση ένυπνης αφύπνισης και εν εγρηγόρσει ύπνωσης… σε μια μεταιχμιακή, μετουσιακή, ροϊκή, παρασυνείδητη κατάσταση.
    Ρέουμε διαρκώς, μεταβαίνουμε, μεταβαλλόμαστε…
    Διαρκώς αλλάζουμε, μετασχηματιζόμαστε, μεταμορφωνόμαστε.
    Και παραμένουμε ίδιοι.
    Και κανείς δεν ξέρει το πώς και το γιατί.
    Γιατί κανείς δεν υπάρχει για να το μαρτυρήσει.

    Είμαστε ταυτόχρονα παιδιά και γέροντες.
    Είμαστε μαζί αρσενικοί και θηλυκοί.
    Είμαστε δειλοί και γενναίοι.
    Είμαστε παράφρονες και λογικοί.
    Νομίζουμε πως έχουμε ορίσει τα πράγματα ενώ εκείνο που συμβαίνει
    Είναι πως τα πράγματα ορίζουν εμάς.
    Νομίζουμε πως έχουμε ιστορία, γεγονότα στο χθες, πως έχουμε καταγωγικές αρχές
    Πως ερχόμαστε από κάπου και κάπου πηγαίνουμε.
    Στην πραγματικότητα είμαστε καθηλωμένοι σε ένα αιώνιο τώρα.
    Είμαστε αμετακίνητοι, στάσιμοι, σημειακοί.
    Αδιάστατοι.
    Και κανείς δεν ξέρει ούτε το πώς, ούτε το γιατί.
    Γιατί δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει κανείς για να το εξηγήσει.

    Γιατί κανείς δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό του έξω από τον εαυτό του.
    Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα του από μια θέση έξω από αυτόν.
    Κανείς δεν μπορεί να τεκμηριώσει, να αληθεύσει τον εαυτό του.
    Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί κάτι άλλο για να ορίσει το είναι.
    Και κανείς δεν μπορεί να μεταφράσει το είναι όταν αυτό του αφηγείται το άλλο…

    Είμαστε δέσμιοι μιας παρανοϊκής θεώρησης για τον κόσμο και τον εαυτό, το θείο και το ιερό, το καλό και το κακό, το αρχέγονο και το αιώνιο, το ατελεύτητο και το καιρικό, το αΐδιο και το συνεχές, το αθάνατο και το θνησιγενές…

    Είμαστε αιχμάλωτοι μιας παραφροσύνης που μας διδάσκει το χθες και το αύριο, το ποτέ και το τώρα, το νυν και το αεί, το ιλιγγιώδες και το πρανές, το απειράριθμο και το ευάριθμο, το πεπερασμένο και το αχανές…

    Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τρέλα που τραγωδεί τον άνθρωπο και κωμωδεί τον άνθρωπο…

    Είμαστε κλόουν της ύπαρξης, σαλτιμπάγκοι του σύμπαντος…

    Αν μπορούσε το Ον να σπλαχνιστεί μονάχα ένα πράγμα στην απεραντοσύνη των αναρίθμητων κόσμων και στερεωμάτων, αυτό θα ήταν ο άνθρωπος…

    Και δεν θα μας προίκιζε ποτέ με την επίγνωση της θνητότητάς μας…

    Όμως κανείς δεν ξέρει αν το Ον υπάρχει ή αν υπήρξε ποτέ.

    Γιατί κανείς δεν έζησε για το δει.


    Ούτε πέθανε για το γνωρίσει…
    D.P.
     
  5. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     





    Φυλάκιο

    Στις υπώρειες του Απρόσιτου Όρους συνέβη
    Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς
    Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς
    Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς
    Ήρθα επισκέπτης στο φυλάκιο αυτό…
    Προνομιούχος να γευτώ όσο αντέξω
    Εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί από χείλη ανθρώπων…
    Είχα στα χέρια μου ομίχλη
    Και δάνειο αίμα της αυγής
    Και τάισα το σκοτάδι που άπληστα ρουφούσε από το ιχώρ του Απείρου
    Όσο άντεχε να καταναλώσει
    Το σκοτάδι με οδήγησε πέρα από το Αρχαίο Δάσος
    Στο αφιλόξενο μονοπάτι των εφτά αρτηριών
    Που αιμοδοτούν εδώ και αιώνες τον Φύλακα…
    Δεν μου επετράπη να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια
    Μετά βίας μπορούσα να ανεχτώ τον ήχο της φωνής του…
    Και ο Φύλακας του Ρόδου μονολογούσε… όπως πάντα…
    Δεν αγαπήσατε ποτέ…
    …υποφέρετε απλώς, κάποιες στιγμές υποφέρετε από επικοινωνιακή πείνα…
    …τα επίπεδα διάδρασης πέφτουν τόσο πολύ στο αίμα σας που έχετε την άπληστη, άμεση ανάγκη για δημιουργία ‘σχέσης’…
    …δεν έχετε πλαστεί για να σχετίζεστε…
    … δειλά και ασήμαντα τα βήματα του είναι σας… έχουν την μελαγχολική πάχνη ενός φθινοπωρινού αιώνιου πρωινού…
    …είστε ανίκανοι να μεταλλαχθείτε σε χειμωνιάτικη καταιγίδα…
    …είστε αναιμικοί για να μεταστοιχειωθείτε σε ανοιξιάτικη γέννηση…
    …είστε ποτισμένοι τόσο πολύ με θάνατο που τα καλοκαίρια δεν μπορούν να φωτοδοτήσουν το είναι σας…
    …μόνοι σας επινοείτε την μοναξιά σας…
    …μόνοι σας εμπειρώνεστε την νόθα συντροφικότητα…
    …μόνοι σας κατασκευάζετε το θόρυβο στο μυαλό σας…
    … δεν αγαπήσατε ποτέ…
    … πεινάτε… διψάτε για Ύπαρξη…
    … αλλά δεν είστε άξιοι να μεταλάβετε ούτε μια δροσοσταλίδα από την δεξαμενή που σας προσφέρεται…
    …ακοινώνητοι…
    …αποσυνάγωγοι…
    …συμπαγείς και απρόσβλητοι από τα πάντα…
    …τι μπορώ να προσφέρω στις ψυχές σας; Μονάχα το άρωμα του Ρόδου…
    …δεν το θέλετε, δεν το έχετε ανάγκη…
    …τις ανάγκες σας τις αγοράζετε…
    …τις επιθυμίες σας τις εξαγοράζετε…
    …τις ηδονές σας τις νοικιάζετε…
    …και το χαμόγελό σας δεν αρκεί για να ζεστάνει κανένα από τα πρωινά σας…
    …και τούτο το Ρόδο θα παραμένει πάντα ένα όνειρο για τους Μύστες που δαπάνησαν διακόσιες ζωές για να το αντικρίσουν…
    …βδελυροί…
    …το δέντρο της ζωής σας δεν έχει ρίζες…
    …πεθαίνετε…
    ... μακριά από μένα το άγγιγμα της νόησης…
    … μακριά από μένα ο ρυπαρός στοχασμός σας…
    … μακριά από μένα η δαιδαλώδης φρίκη σας…
    … μακριά από μένα η τέχνη σας, ο πολιτισμός σας, η πρόοδός σας…
    … μακριά από μένα τα λιπαρά περιττώματα της σκέψης σας…
    … μακριά!!!

    Άλλο δεν έπρεπε να μείνω
    Επισκέπτης ήρθα στο προκεχωρημένο αυτό φυλάκιο της Αιωνιότητας
    Αλαφροπάτης πλησίασα το πανάρχαιο Ον
    Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...


    Κι ένα πέταλο από κάποιο σπάνιο Ρόδο είχα στην κλειστή μου παλάμη
    Φτιαγμένο από δάκρυα και αίμα
    Δεν ήξερα τότε που χαμογελούσα καθώς αντίκριζα το ακριβό μου δώρο
    Πως αιμορραγούσα
    Κι δακρυζα…D.P.
     
  6. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     




    Ποιος θα είναι ο κόσμος που έρχεται;
    Αυτοί που τον έχουν ήδη ετοιμάσει χαμογελούν σαδιστικά από μακριά και κάνουν νεύματα και χειρονομίες άσεμνες και ξερνούν χυδαιότητα και κυνισμό.
    Ο κόσμος που θα έρθει θα είναι ένα ντελίριο κυνισμού. Σε κάθε τι, ως και την ελάχιστη λεπτομέρεια, την πιο κρυφή, την πιο αθέατη.
    Αυτοί που απεργάζονται την αποκτήνωση, την αποθηρίωση των ανθρώπων, το προσκύνημα, την υποδούλωση, την αφαίμαξη, την απόλυτη κένωση…
    είναι ήδη εδώ…
    Πάντοτε ήταν… ποτέ δεν έφυγαν… μονάχα που σε κάποιες εποχές ανάσας κρύβονταν, λούφαζαν σε τρύπες, οργάνωναν την επιστροφή τους…
    τη δυναμική, κυριαρχική, εκδικητική επιστροφή τους…
    Κι όλοι εμείς τους βλέπαμε, τους νιώθαμε, τους ξέραμε αλλά δεν κάναμε το παραμικρό για να τους αντιμετωπίσουμε… γιατί με μια έννοια τους περιείχαμε, τους νταντεύαμε σαν παιδιά μας, τους κανακεύαμε με παραμύθια… τους ποτίζαμε με ιχώρ και γάλα της ψυχής μας…
    Ήμασταν οι ξενιστές της ίδιας μας της φρίκης…
    Και τώρα οι ρόλοι άλλαξαν ξανά…
    Και η εποχή του Οφιόμορφου ανθρώπου ανατέλλει…
    Κι εμείς έκπληκτοι, αδρανείς και αθωράκιστοι…
    Ως την αυγή ενός άλλου ήλιου… αυτή τη φορά όχι με δάνειο φως… αλλά δικό μας!
    Ίσως…
    D.P.
     
  7. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     



    την κοίταξε με ένα παράξενο, δειλινό βλέμμα

    γιατί θέλησες να με δεις;

    οι λέξεις βγήκαν διστακτικά από το στόμα της… κι όμως γρήγορα το ρυάκι έγινε ποταμός

    γιατί αναρωτιέμαι για το τέλος. γιατί κάποτε φοβόμουν τόσο πολύ που δεν τολμούσα να σκεφτώ. γιατί είχα βλέμμα μονάχα για το προσιτό, το προσηνές, το απλό. και τώρα δεν ξέρω πώς να διαβάσω πια όλα αυτά που απαιτούν μια άλλη γλώσσα.

    δεν μπορώ να κάνω τίποτα για το φόβο
    ίσως να μπορείς
    μπορώ μονάχα να τον δω πλέον…
    κάνε με κι εμένα να τον δω
    δεν έχεις το βλέμμα
    δώσε μου το βλέμμα


    το πρόσωπό του παραμορφώθηκε… πτυχώσεις αρχαίες πήραν τη θέση αυτών που εκείνη γνώριζε. το θέαμα ήταν δύσκολο να το αντέξεις.

    το βλέμμα κερδίζεται
    πως;
    με τη σιωπή
    φοβάμαι τη σιωπή
    γιατί δεν την γνώρισες αληθινά ποτέ
    δώσε μου τη σιωπή


    άπλωσε τα χέρια του κι εκείνη τα δικά της.
    κι ύστερα τον άκουσε μέσα της

    η σιωπή μοιράζεται με το άγγιγμα
    με το άγγιγμα γινόμαστε κοινωνοί του αχανούς
    τόλμησε να πλημμυρίσεις
    αφέσου να γεμίσεις
    το βλέμμα γεννιέται μονάχα στο αχανές
    δες!
    όπου υπήρχε χώρος για το φόβο
    τώρα…


    πετάχτηκε από το κρεβάτι της κάθιδρη.
    τα χέρια της… ήταν ζεστά…
    στα σωθικά της
    κάτι αναδευόταν…D.P.
     
  8. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     




    Όταν είσαι παρών, αυτό δεν έχει χώρο για να υπάρξει.
    Και καθώς του είναι αφόρητη η συγκατοίκηση με τον εαυτό, απομακρύνεται.
    Όμως, δεν χάνεται.
    Δεν αποδομείται, δεν αφανίζεται, δεν πεθαίνει.
    Όσο εσύ του το επιτρέπεις, επιστρέφει και διεκδικεί το χώρο του.
    Όταν παύεις να είσαι παρών, εκείνο επιστρέφει.
    Όταν αρνείσαι να δεις, βλέπει εκείνο.
    Όταν αρνείσαι να αγγίξεις, αγγίζει εκείνο.
    Όταν αρνείσαι να κλάψεις, θρηνεί εκείνο.
    Όταν αρνείσαι να ζήσεις, εκείνο θριαμβεύει.
    Όταν εσύ χάνεσαι, αυτό βρίσκεται.
    Όταν εσύ συρρικνώνεσαι, αυτό απλώνεται.
    Όταν εσύ χαμογελάς, αυτό θυμώνει.
    Όταν εσύ πεθαίνεις, αυτό ανασταίνεται...
    όταν εσύ πέφτεις, αυτό σηκώνεται...
    όταν όμως εσύ είσαι παρών, τότε αυτό αιφνιδιάζεται
    γιατί όλες του οι νίκες ακυρώνονται
    όλοι του οι θρίαμβοι γελοιοποιούνται
    όταν εσύ απλωθείς σε ολόκληρο το στερέωμα του είναι σου
    δεν θα υπάρχει πια χώρος γι αυτό
    και δεν θα δύσει ποτέ ξανά σ'αυτό τον ουρανό...D.P.
     
  9. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     



    Αχανές

    Αχανές δεν είναι μονάχα ό,τι δεν μπορεί να περι-οριστεί, να τοπογραφηθεί με τον θεοδόλιχο του νου και να υψομετρηθεί με τον χωροβάτη της αντίληψης. Αχανές δεν είναι απλά ένας μη-μετρήσιμος γεω-χώρος, φυσικός ή φαντασιακός. Στην πραγματικότητα, Αχανές είναι ο μόνος αληθινός χώρος και ας μην είναι ‘πραγματικός’. Δεν τον αναγνωρίζει η μεθοδολογία του νου, δεν τον εμπεριέχει στην ΄διδαδκτέα’ του ύλη, τον απορρίπτει εξ αρχής. Αχανές είναι οτιδήποτε αναφέρεται στη ματιά. Είναι, με άλλα λόγια, το υποκείμενο και το αντικείμενο σε μια ταυτότητα δι-ύπαρξης στο διηνεκές… εντατική, δυναμική, αλληλοπεριχωρική δι-ύπαρξη. Γιατί στο αχανές, η συνομιλία με τον εαυτό δεν υπόκειται σε ψυχαναλυτικούς όρους και η συνομιλία με το θείο δεν έχει την μηχανιστική επαναληπτικότητα του διαλογισμού. Ακόμη και η προσευχή, δεν ανήκει στο αχανές. Ακόμη και ο έρωτας, ο άπτερος έρωτας, ο θείος έρωτας, δεν ανήκουν στο αχανές. Γιατί στο αχανές έχει την πανάρχαια γλώσσα του ωκεάνιου βιώματος. Μια γλώσσα ακατάληπτη, άγνωστη, ξεχασμένη, απρόσιτη από οτιδήποτε μπορεί να γίνει μέρος της κοινής αντίληψης.
    Μονάχα η Αγάπη γνωρίζει το Αχανές και το Αχανές την Αγάπη.
    Αγάπη και όχι… αγάπη. Γιατί δεν πρόκειται για μια ακόμη συναισθηματική, ευγενής έστω και εκλεπτυσμένη έκφραση του ανώτερου εαυτού. Ακόμη και ο ανώτερος εαυτός είναι μολυσμένος από τα κατάλοιπα της σαρκικής όρασης, δεν μπορεί να δει τόσο βαθιά, στα έγκατα του αχανούς.
    Η συναισθηματική αγάπη είναι ένα απλό και μειονεκτούν υποσύνολο της Αγάπης. Είναι η κατακτητική, εγωτική, άπληστη ‘αγάπη’ της ηδονολατρείας, της ηδυπάθειας, της περιέργειας, της επεκτατικής δράσης του συναισθήματος. Πλημμυρική η φύση της κι όμως δεν έχει τη δύναμη να πληρώσει σε βάθος τίποτε. Μοιάζει με ένα θρασύ αλλά ρηχό ρυάκι που παλεύει να ξεδιψάσει ένα απειράριθμο στρατό. Τούτη η άγρια και επιδρομική αγάπη δεν έχει σχέση με το μεγαλείο και το Ολύμπιο ύψος του Αχανούς. Γιατί το Αχανές προϋπήρχε της αγάπης.
    Το Αχανές, γεννήθηκε όταν όλα βρίσκονταν στο γνόφο του σκότους.
    Πως μπορεί να συνομιλήσει κανείς με το Αχανές; Πως μπορεί να βυθιστεί ένας κόκκος ζάχαρης στη θάλασσα και να μην διαλυθεί, να μην αφανιστεί; Πως μπορεί μια πυρετική ψυχή να εμπιστευτεί την ανάσα της στο άπειρο και να μην σκορπίσει σε εκατομμύρια και δις εκατομμύρια φλόγες που τίποτε δεν μπορούν να ζεστάνουν και κανέναν χώρο να φωτίσουν;
    Το να μιλάς για το Αχανές είναι μια δράση αυτό-υπονομευόμενη. Είναι μια δοκιμασία μαζί και μια πρόκληση του νου να εισέλθει στο παράδοξο. Μοιάζει με το ταξίδι στο παρελθόν. Είναι αδύνατο και μαζί δυνατό. Η σκέψη γυρίζει στο παρελθόν καταργώντας όλους τους περιορισμούς, ανεμπόδιστη, θριαμβική, υπερπηδά κάθε φράγμα και επιτυγχάνει εκείνο που το σώμα δεν μπορεί. Η σκέψη καταργεί κάθε έννοια παράδοξου και δεν γνωρίζει νόμους φυσικούς ή μετα-φυσικούς. Η σκέψη όμως δεν μπορεί να εισέλθει στο Αχανές. Γιατί εκεί, ο χρόνος και ο χώρος, οι δυο άξονες που «κατασκευαστικά» απαιτούνται για να μπορεί να τροχιοδρομεί η σκέψη, δεν υπάρχουν, είναι ανύπαρκτοι και μαζί υπαρκτοί, όπως ή έννοια του Άγιν, στην καβαλιστική μυητική ανθρωπο-θεοσοφία. Το Άγιν είναι μια δυνατότητα ύπαρξης αλλά δεν υφίσταται. Είναι οντολογικά α-όριστο, μη ορίσιμο αλλά διανοητικά αναγκαίο. Είναι το ‘απόλυτο μηδέν’ απλώς για να έχει ένα όνομα. Και με την έννοια αυτή, εισάγεται στην κοσμολογική ερμηνευτική της Καμπαλά ώστε να είναι μετά δυνατή η εισαγωγή του Χρόνου στο ‘σύστημα’. Και ο νους πάντοτε διαβάζει τον κόσμο με ονόματα. Με ονόματα και με το Χρόνο.
    Μιλώντας για το Αχανές, ο άνθρωπος τεντώνεται, η διάνοιά του ανοίγει, εκτείνεται, εκπτύσσεται, όμως και πάλι, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους τοίχους του αυτό-ορισμού του. Όπως ακριβώς ο έγκλειστος με τα χέρια σε έκταση αγγίζει ίσως το πολύ πολύ τα ασφυκτικά όρια της φυλακής του…D.P.
     
  10. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     


    Ο ποιητής όργωνε με μανία το χωράφι του εαυτού του
    Χρόνια και χρόνια δούλευε, κοπίαζε, στερήθηκε τον ύπνο, στερήθηκε τον κόσμο, στερήθηκε τη γλυκιά ανάπαυση της παραίτησης…

    ‘αφρόντιστο τούτο το κληροδότημα της Ειμαρμένης δεν θα αφήσω’ έλεγε και αρνιόταν την ‘πνευματικότητα’ με ένα μειδίασμα εωθινής ηδύτητας…
    ‘Ποιος είναι ο... 'πνευματικός' άνθρωπος;’, ρωτούσε τον εαυτό του, ‘μονάχα εκείνος που ξέχασε πως ποίηση είναι τα χέρια, είναι το βλέμμα, είναι η απαντοχή… 'πνευματικός' είναι κείνος που λησμόνησε τον εαυτό του σε μια πολυθρόνα και αρνείται να επιστρέψει στη σκληρή καρέκλα… 'πνευματικός' είναι κείνος που αφέθηκε στη τρυφή του μαλακού στρώματος και παράτησε το άβολο ντιβάνι εκστρατείας…’
    ‘στρατευμένος γεννήθηκα… στο χαράκωμα του είναι μου θα τελευτήσω…’ μονολογούσε
    Την ιερότητα δεν ήθελε να εξοστρακίσει ο ποιητής
    Κείνη τη μυστική ανάσα που σχηματίζει τον Λόγο στο θολό τζάμι της μοναχικής του καλύβης
    Κείνο τον ερωτικό εαυτό που αναρπάζεται από τη Νύχτα και αξιώνει μια ομορφότερη μέρα…
    Κείνο το σεμνό χαμόγελο της παιδικότητας που ζωγραφίζεται στα χείλη όταν όλος ο υπόλοιπος εαυτός δεν το γνωρίζει
    Όταν ο νους δεν το γνωρίζει
    Όταν η ψυχή δεν το γνωρίζει
    Όταν ο χρόνος δεν το γνωρίζει…
    Την μυστική συνάφεια με την Αλήθεια δεν ήθελε να προδώσει ο ποιητής

    Και στερήθηκε Κυριακές με ηλιόλουστα παραδείσια βουλεβάρτα γεμάτα κοπελιές χαρούμενες και παιδιά θορυβώδη
    Και στερήθηκε απογεύματα δίπλα στην αιωνιότητα της σιωπηλής θάλασσας
    Και στερήθηκε πρωινά ζεστά που ακουμπάς τον ήλιο στο μάγουλο και είναι σα χάδι ερωμένης
    Και είναι σα φιλί μοναχοκόρης πριν φύγει για το σχολειό…
    Την αδειοσύνη της επίγνωσης αναζήτησε ο ποιητής
    Και εργάστηκε σκληρά
    Φιλόπονα
    Απάνθρωπα
    Στο εργαστήρι του εαυτού
    Στο λατομείο της θλίψης
    Στο εργοτάξιο της φθοράς
    Έμεινε ως το τέλος όρθιος

    Δάκρυσε μονάχα λίγο στο στερνό του συναπάντημα με τον ήλιο
    ‘δεν σε γνώρισα καλά αδελφέ μου, δεν σε φίλεψα σάρκα, δεν σου χάρισα αίμα, δεν σ’έκλεισα στη χούφτα μου με μανία…’ ψιθύρισε κομπιάζοντας
    ‘με συγχωρείς… απλώθηκα πολύ ως το απέραντο του φόβου και δεν σε πρόλαβα… χάραξέ μου το σαρκίο πριν αποδρομήσω… δεν φεύγω ικέτης… έρχομαι θεωμένος, έρχομαι φωτεινός!’
    Κοίταξε τα κουρασμένα χέρια του
    Και δεν λυπήθηκε
    Άγγιξε τα κουρασμένα μάτια του
    Και δεν λυπήθηκε
    Χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά του
    Και δεν λυπήθηκε
    Γύρισε, κοίταξε το φτωχικό του δώμα
    Και δεν λυπήθηκε
    Έγλειψε τα στερημένα χείλια του

    Και αναλύθηκε σε λυγμούς…D.P.
     
  11. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     



    σιγῇ ἀπώλοντο…

    κι έτσι αρθρώθηκαν οι πρώτοι λόγοι...
    πάνω στο σεμνό κύμα
    μέσα στο όνειρο
    έξω από το σκοτεινό δωμάτιο

    ο νους
    κροτάλιζε ξόρκια
    και αυτοσχεδίαζε κατάρες
    σπαρτές
    ασήμαντες
    λυγρές
    όμως ανάπνεε
    πάνω στα ίχνια της Νύχτας

    δεν σε αγνόησα ποτέ
    να ξέρεις
    σε νοσταλγούσα
    ακόμη και τις στιγμές
    που ήμασταν μαζί
    πάνω στο λυπημένο κύμα
    μέσα στο λάμπον όνειρο

    έξω απ'το μικρό δωμάτιο

    ίμερος
    γλυκύς
    ό,τι κρατώ
    ό,τι θυμάμαι

    σιγή...

    ...κι ότι δεν σε συνάντησα.....D.P.
     
  12. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

    Γενέθλιες σκέψεις...



     




    Μοιάζει να στέκομαι πάνω σ’ένα σημείο… η προβολή μου δεν είναι ούτε σκιά ούτε γραμμή ούτε σκέψη… το ίδιο το σημείο είναι αυτή η προβολή μου, ο σημειακός εαυτός μου που δεν έχει την αλαζονεία του τρισδιάστατου άλλου που στέκει ορθός πάνω του… ο σημειακός εαυτός μου που δεν χρειάζεται να τρέχει σε ένα δρόμο χωρίς τέλος μη τολμώντας να κοιτάξει πίσω, σε ένα άπειρο παρελθόν, σε ένα ανύπαρκτο χτες αφού χτες δεν υπάρχει… ψέματα... σε ένα υπαρκτό χτες αφού το κουβαλάω μέσα μου...

    Μοιάζει να στέκομαι ορθός πάνω σε τούτο το σημείο της αδιάστατης όψης, του βλέμματος που δεν ορίζεται από τίποτε, δεν περιορίζεται από τις βιολογικές του ατέλειες, τις σαρκικές αστοχίες… έτοιμος να πέσω ή να συνεχίσω το βηματισμό μου… στατικός αλλά όχι στάσιμος… ακίνητος αλλά όχι ακινητοποιημένος… σιγηλός αλλά όχι εν σιωπή… σε διαρκή εγρήγορση… διεκδικώντας την πολυτέλεια να απολαύσω τούτο το δώρο της στάσης… της αιώνιας στιγμιαίας στάσης… διεκδικώντας όλη την ωκεάνια απεραντοσύνη της στιγμής πριν το βέλος του χρόνου γεννήσει ένα καινούργιο διάνυσμα προς το πέρας… πάντα μπροστά, θέλοντας και μη…

    Μοιάζει

    μια γενέθλια ώρα

    να στέκομαι ορθός, στητός, ελεύθερος προς ‘στιγμήν’ (τι ειρωνεία) από όλες τις στιγμές που πέρασα(ν) και με ζηλόφθονο βλέμμα να προσδοκώ το φίδι αυτό που απλώνεται εμπρός μου και ολοένα στενεύει, να είναι πράγματι οφθαλμαπάτη, να μην στενεύει, να είναι αιώνιο, απρόσβλητο από στιγμές, σημεία, σημειακούς εαυτούς, την ίδια την αιωνίωση των στιγμών και των σημείων… κι εκεί ακριβώς που ο στοχασμός ενεργοποιεί εκείνες τις μυστικές δυνάμεις που κινούν τα μέλη και τις αισθήσεις… να έχω το θάρρος να κοιτάξω πίσω… εν ριπή οφθαλμού… σαν από σφάλμα, σαν από λάθος…

    Για να πιστοποιήσω πως αληθινά υπήρξα…

    κι όλο αυτό το δρόμο τον διάνυσα… ως την επόμενη συνάντηση με το κλείσιμο του κύκλου… άγνωστος ο τότε που θα συνομιλεί με τον άγνωστο τώρα… και αυτός που θα τους περιέχει θα είμαι εγώ…D.P.