Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 



aeternum exilium


το φιλί της

εκείνη την ημέρα

που θυμάται το σώμα

κι εσύ κοντεύεις να ξεχάσεις

είχε τη δροσιά του ήρεμου

μοναχικού πρωινού

σε τόπο απόμακρο

δίχως θεούς ή ανθρώπους

και με το χρόνο να έχει σκαρφαλώσει

στη ράχη σου

και να σε γδέρνει σα μικρό γατί



αυτό ήταν το κύρος της στιγμής

κι εσύ το αγνόησες

έμεινες στο εγγύς, στο κερδισμένο άκοπα

της νεανικής γοητείας

και σου λείπει τόσο…



μα έρχεται η μέρα

που θα αποκαταστήσει τα πάντα

στην πρώτη τους δόξα

και το φως

για όσους δεν είναι τόσο τυφλωμένοι

θα κάνει διάφανο αυτό που έπεται

στυφό ή πικρό

γλυκό ή άγευστο

με το βλέμμα νιώθεις

κι όχι με το άγγιγμα



αν είναι αυτή η εξορία

ή η αιώνια που ακολουθεί

τι να σε ενδιαφέρει πλέον…



εσύ δεν ήσουν εδώ

όταν γεννιόταν

κι έτσι απαρηγόρητος

δεν συγκλονίζεσαι

δεν σπαράζεις…



τι κρίμα…D.P.

 

Δεν σε ρημάζει η χυδαιότητα… γιατί κρύφτηκες καλά…



 




Τίποτα δεν συγχωρεί λιγότερο το Μέγα Τραύμα ή αλλιώς το Στόμα από τη θρασύτητα του Ρίγους.
Να κρυφτείς στην επιβίωση σημαίνει ότι ακολουθείς τη ροή. Απλά και με το λιγότερο δυνατό κόστος.
Να κρυφτείς στη βίωση σημαίνει ότι αποφάσισες από ορατός να γίνεις αόρατος. Από ψηλαφητός απρόσιτος. Κι από ον ευθύνης υπηρέτης της βλάσφημης μέριμνας.
Έχεις το όργανο αλλά δεν ακούς τη μουσική σου.
Έχεις τους οφθαλμούς αλλά είσαι τυφλός.

Να κρυφτείς στο Ρίγος… τούτο δεν έγινε ποτέ ούτε πρόκειται να γίνει. Γιατί Ρίγος δίχως ύβρη δεν νοείται. Κι έτσι είσαι εκτεθειμένος, ευάλωτος και διαθέσιμος. Ρίγος σημαίνει πως αποφάσισες να ορθώσεις το ανάστημά σου στην Ανάγκη κι έγινες αναλώσιμος, διαθέσιμος, μεθεκτός.
Σου ανατέθηκε η αποστολή να αθανατίσεις το πέρασμά σου στο Βασίλειο της Ύλης κι εσύ την αρνήθηκες.
Ρίγος σημαίνει πως είσαι θρασύς και αμετανόητος.
Ρίγος σημαίνει πως οφείλεις το μέγιστο τίποτε στον εαυτό σου κι είσαι αποφασισμένος να μαχηθείς γι αυτό.
Με όποιο κόστος.

Να κρυφτείς στο Ρίγος σημαίνει πως το Αχανές σε επέλεξε για να φωτίσει τα ίχνη του ανθρώπου στο κενό…
Περπατάς και ακούς το βήμα σου.
Μιλάς και έχει ομορφιά η φωνή σου.
Αγγίζεις και όλα μορφοποιούνται.
Ανασαίνεις και κατανοείς τις συλλαβές της διαπνοής του είναι σου.
Δεν σε έριξαν, εσύ βούτηξες.
Δεν σε απόθεσαν, εσύ τόλμησες την αυτονόμηση.
Δεν σε πρόδωσαν… εσύ λησμόνησες…
Δεν σε ρημάζει η χυδαιότητα… γιατί κρύφτηκες καλά…D.P.

 

 




Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή μέσα μου σαν αντήχηση… σαν μυστικός ψαλμός…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να ζεις…

Το τέλος… ποιο τέλος;
Η αρχή… ποια απ’όλες;
Φροντίδα και μέριμνες… οι εποχές… η μια μετά την άλλη…
Ένας κατεστραμμένος πίνακας κάποιου ζωγράφου που πέθανε άγνωστος…
Χειροποίητο…
Ένα μισοσβησμένο ποίημα… δεν βγάζεις νόημα… λέξεις που χύθηκαν ανάκατες πάνω στο λαδωμένο χαρτί…
Η μοναξιά… αυτή σε σβήνει… σε ακυρώνει… σε κάνει άηχο… νιώθεις, έτσι λες… πως νιώθεις… όμως για σκέψου ένα πρωινό που θα φορέσεις τα ρούχα σου και δεν θα νιώθεις… φαντάσου…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή επιμένει… σαν ανάσα ετοιμοθάνατου… ρόγχος… αγωνία για ύπαρξη… αγωνία για οτιδήποτε… ακόμα και για το πέταγμα ενός πουλιού… Η φωνή ανασαίνει…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να αγαπάς…

Στο κάτω κάτω δεν ήξερες… πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι τα χέρια σου; Τι θα κρατήσουν; Τι είναι τα μάτια σου; Τι θα δουν; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι οι φλέβες σου; Ποιο αίμα τρέχει μέσα σου; Δεν θα μπορούσες να ξέρεις…
Ξεκίνησες κάποτε τις ανακρίσεις… ρωτάς το σώμα σου και δεν πονάει… ρωτάς το φόβο σου και δεν ουρλιάζεις… ρωτάς τις νύχτες και δεν ξημερώνουν…
Κανείς δεν ξέρει…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Κλείνω τα μάτια μου… όχι για να σε κρατήσω μέσα μου… για να μην με απειλείς άλλο πια… κουράστηκα να σε κοιτάζω όπου γυρνώ… Ναι… σε ακούω άλλα δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω
Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να πεθαίνεις…

Μην αγοράζεις άλλο χρόνο… δεν χρειάζεται… δεν πρέπει…
Μην αγοράζεις άλλα ψέματα...
Ήξερες!

Και βέβαια ήξερες…D.P.

 

Η περιοχή του ανθρώπου...



 





Η επιστροφή, η κάθε επιστροφή, έχει τη χλομάδα της συγκατάβασης και την αποκοτιά της λήθης. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Ο χρόνος ό,τι σου παίρνει στον κανόνα, στο δίνει στην εξαίρεση.
Όλα όσα απαρνήθηκε κανείς στα νιάτα του, όσα έδωσε μάχες για να τα συντρίψει, να τα εκμηδενίσει, να τα αφανίσει, να τα γελοιοποιήσει, είναι μοιραίο να τα γευτεί πολλά χρόνια, πολλές εποχές μετά… και δεν θα έχουν την αγριάδα του τότε αλλά την στυφή, άνυδρη γεύση του τώρα…
Η επιστροφή, η κάθε επιστροφή, έχει το κωμικό προσωπείο της ανάμνησης και το τραγικό πρόσωπο της μνήμης.
Έχει τη μελαγχολική συγκίνηση του ανταμώματος και τη θλιβερή όψη της γήρανσης. Της ασύμμετρης, άνισης γήρανσης. Το σώμα είναι ο Άτλαντας που κουβαλάει στους ώμους του ένα σύμπαν και η ψυχή, νέα και θαλερή ακόμα, αρνείται να αναγνωρίσει ό,τι υπέκυψε στο χρόνο. Και οι μνήμες απασφαλίζονται και η επίθεση ξεκινάει. Και το να πεις ‘ήμουν ανέτοιμος’ είναι ψέμα. Και το να ισχυριστείς ‘ήμουν αθωράκιστος’ είναι ψέμα. Και το να πεις ‘ήμουν αθώος’ είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή κρύβεται σε όλο αυτό τον πόνο που έχεις μαζί σου.
Ξέρω ότι είσαι μακριά κι όμως τώρα είναι που θέλω να σου μιλήσω, λες και απευθύνεσαι στον ασχημάτιστο ακόμα ορίζοντα του αύριο. Ξέρω ότι έφυγες για πάντα κι εγώ με παιδιάστικο πείσμα ποθώ όλο τούτο να το ακυρώσω.
Ξέρω ότι χαθήκαμε αλλά είμαστε εδώ… ακόμα. Κι αυτό δεν το λες… δεν τολμάς να το ψελλίσεις. Το σκέφτεσαι κι είναι το φορτίο το ακριβό αντίτιμο της κάθε νύχτας δίχως… εκείνο.
Και λοιπόν; Δεν μπορείς να κάνεις πολλά… ίσως τίποτα…
Περπατάς συντροφιά με τους ήχους των βημάτων σου και αυτό έχεις κερδίσει με ηράκλειο μόχθο, με αμέτρητα λάθη, με γενναίες αρνήσεις.
Και λοιπόν;
Έχεις ένα βράδυ ακόμα να γεράσεις ανενόχλητος από τον ήλιο…
Ξέρω ότι είσαι μακριά κι όμως τώρα είναι που θέλω να σου μιλήσω…
Και μετά…
Πάντοτε θυμάσαι… πάντοτε θα θυμάσαι
να επιστρέφεις στη φωλιά σου… στον οίκο των αέναων μεταβολών… στο καταφύγιο του ολόδικού σου απείρου…
στην περιοχή του ανθρώπου…D.P.

 

Οι εννεα πυλες του σωματος σου
Guillaume Apollinaire


Αυτο το ποιημα ειναι για εσενα μοναδικη Μαντλαιν
Ειναι ένα απο τα πρωτα ποιηματα του ποθου μας
Ειναι το δικο μας πρωτο κρυφο ποιημα
Ω εσυ που σε αγαπω
Η μερα είναι γλυκια αλλα και ο πολεμος γλυκος
Αν θα επρεπε να πεθανουμε για αυτον


Εσυ αγνοεις παρθενα μου οτι το σωμα σου έχει εννεα πυλες
Γνωριζω ήδη επτα αλλα δύο μου ειναι σφαλιστες
Γνωρισα και μπηκα σε τεσσερις απο αυτες και δεν ελπιζω πλεον να βγω
Γιατι μπηκα εντος σου μεσα απο τα ματια σου που μοιαζουν με αστερια
Και μεσα απο τα αυτια σου με τα Λογια που εγω διαταζω και αποτελουν τη συνοδεια μου


Δεξι ματι του ερωτα μου,πρωτη πυλη του Ερωτα μου
Ειχε χαμηλωσει την κουρτινα του βλεφάρου του.
Οι βλεφαριδες σου ηταν παραταγμενες οπως οι ζωγραφισμενοι με μαυρο χρωμα στρατιωτες πάνω σε ελληνικο βαζο
Βλεφαρο,
Κουρτινα βαρια απο βελουδο
που εκρυβε το καθαριο και βαρυ σου βλεμμα
ομοιο με τον ερωτα μας


Αριστερο ματι του ερωτα μου,δευτερη πυλη του ερωτα μου
ομοια με τη φιλη της και ιερη και βαρεια απο ερωτα οπως και εκεινη
Ω πυλη που οδηγεις στην καρδια σου την εικονα μου
και το χαμογελο μου που λαμπει
Οπως ενα αστερι ομοιο με τα ματια σου που λατρευω
Διπλη πυλη της ματιας σου που σε λατρευω


Δεξι αυτι του ερωτα μου,τριτη πυλη
Ειναι οταν γνωριζοντας εσενα κατορθωσα να ανοιξω ολοκληρωτικα τις δυο πρωτες πυλες
Αυτι,πυλη της φωνης μου,η οποια σε επεισε
Σε αγαπω εσενα που δινεις ενα νοημα στην εικονα χαριν στην ιδεα.


Και εσυ επισης αριστερο αυτι,
εσυ που εισαι η τεταρτη απο τις πυλες του ερωτα μου.
Ω εσεις αυτια του ερωτα μου σας ευλογω.
Πυλες που ανοιξατε οταν σας φωναξα
οπως τα τριανταφυλλα στα χαδια της ανοιξης
Χαριν σε εσας η φωνη μου και η ταξη μεσα μου
μπαινουν μεσα σε ολοκληρο το σωμα της Μαντλαιν
Μπαινω ως ολοκληρος ανθρωπος και επισης ως ολοκληρο ποιημα
Ποιημα του ποθου της που κανει και εμενα να με αγαπησω


Aριστερο ρουθουνι του ερωτα μου,
Πεμπτη υλη του Ερωτα μου και του ποθου μας
Θα μπω απο εδω μεσα στο σωμα της Αγαπης μου
Θα μπω Απαλα με την αντρικη μου μυρωδια
Τη μυρωδια του ποθου μου
Το αψυ αντρικιο αρωμα που θα μεθυσει τη Μαντλαιν


Δεξι ρουθουνι του ερωτα μου,
εκτη πυλη του ερωτα μου και της ηδονης μας
Εσυ που θα νιωσεις οπως και ο γειτονας σου τη μυρωδια της ερωτικης μου ευχαριστησης
Και η μυρωδια απο τα ενωμενα σωματα μας πιο δυνατη
και πιο εξαισια απο μια ανοιξη λουλουδιασμενη
Διπλη πυλη των ρουθουνιων ,σε λατρευω εσενα που
υποσχεσαι τοσο λεπτεπιλεπτες ηδονες εξαντλημενες
μεσα στην τεχνη της εξαψης και των αρωματων


Στομα της Μαντλαιν,εβδομη πυλη του ερωτα μου
Σε γνωρισα ,ω κοκκινη πυλη που μοιαζεις με γκρεμο της επιθυμιας μου
Και οι στρατιωτες που στεκονται νεκροι απο ερωτα μου φωναζουν να σηκωθουν
Ω κοκκινη και τρυφερη πυλη
Ω Μαντλαιν
Υπάρχουν ακομα δυο πυλες που δεν τις γνωριζω
δυο πυλες του κορμιου σου μυστικες


Ογδοη πυλη της μεγαλης ομορφιας του ερωτα μου
Ω αγνοια μου ομοια με τον επιθανατιο ρογχο τυφλων στρατιωτων
αναμεσα σε λογχες κάτω απο το υγρο φεγγαρι της Φλανδρας
ή καλυτερα ένας εξερευνητης που πεθαινε απο πεινα,διψα και ερωτα
μεσα σε ένα παρθενο δασος
πιο σκοτεινο και απο το ερεβος
πιο ιερο και απο αυτο της Δωδωνης
και που ανακαλυπτει μια πηγη πιο φρεσκια και απο αυτη της Κασταλιας
Αλλα ο ερωτας μου μπορει να βρει εκει ένα ιερο
και αφου θα ειχε γεμισει με λυγμους το κατωφλι πάνω στο οποιο βρισκεται
το γοητευτικο τερας της αθωοτητας ,θα ανακαλυπτα και θα εκανα να αναβλυσει
ο πιο ζεστος πιδακας του κοσμου
Μαντλαιν μου,ω ερωτα μου
Ειμαι ηδη ο κυριαρχος της ογδοης πυλης


Και εσυ ένατη πυλη,ακομα πιο μυστικη
Εσυ που ανοιγεις αναμεσα σε δυο μαργαριταρενια βουνα
Εσυ ακομα πιο μυστικη απο τις άλλες πυλες γεματες μαγεια
για τις οποιες κανενας δεν τολμα να μιλησει
Μου ανηκεις επισης ,υπερτατη πύλη
Σε εμενα που κρατω το υπερτατο κλειδι των εννεα πυλων.

Ω πύλες ανοιξτε καθως σας φωναζω
Ειμαι ο κυριος του κλειδιου

 

Προκοπή απ’ τους όμορφους δεν έχει

Αλέξη, ας το πάρουμε απόφαση:
προκοπή απ’ τους όμορφους δεν έχει.
Είναι καιρός να κοιτάξουμε κι εκείνους
που χέρι δεν τους χάιδεψε ακόμα,
που τα κορίτσια δεν γυρίζουν να τους δούνε,
που δεν τους αποθέωσαν στα γήπεδα.

Είναι καιρός να κοιτάξουμε τους άσκημους,
που γόνιμη προσφέρεται η μοναξιά τους.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

 

Το φακελάκι

Μια Κυριακή που ταχτοποιούσα τα χαρτιά μου,
βρήκα το φακελάκι με τις κατάξανθες τρίχες σου,
που μία μία τις μάζευα τότε που πέφταν τα μαλλιά σου.

Σε θυμούμαι εκείνη την εποχή. Διαβάζαμε μαζί στο αναγνωστήριο.
Είχες πολύ λιγοψυχήσει και το ’ριξες στα γιατροσόφια,
μα η φαλάκρα εξακολουθούσε να μεγαλώνει
κι εγώ, δώσ’ του και να συλλέγω τη μαδημένη σου ομορφιά.

Τώρα, μαθαίνω, περιποιείσαι το γλόμπο σου,
φροντίζεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου,
ανανεώνεις κάθε λίγο το καβουράκι σου.

Τίποτα δε μου έμεινε από σένα,
που αν το πετούσα να γίνονταν μέσα μου θρήνος.
Γι’ αυτό κι εγώ θα εξαφανίσω τα θυμητάρια σου,
ν’ αλαφρώσω απ’ τη σαβούρα που λάτρεψα κάποτε.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

 

 




Θεόθεν αλήτης


Φιλία και Στάση
Αδικία και Τίση
Μεταμορφώσου αν μπορείς να δεις
δες αν μπορείς με άλλα μάτια
εξακόντισε τον ήλιο ως τα Ηλύσια Πεδία
αιχμαλώτισε όλο το θεϊκό σου άνεμο
αλλά και πάλι χρεώστης είσαι
στο πάντων η ανάγκη κρατεί
και αναρωτιέσαι
πότε έχασες το παιχνίδι
δεν έχασες τίποτα
που δεν μπορείς να βρεις ξανά…
Θεηλάτης
ημεροδρόμος του αιώνιου
έχεις στη χούφτα σου όλες τις μοναξιές σου
μην τις σπαταλάς άδικα
αναζητώντας το Ένα που σε αρνείται…
Φως και Σκοτάδι
στο μαξιλάρι σου
Η οδός του Κάτω
Ίδια μ’εκείνη της Ανόδου…
στην καθημέρια οδύνη σου
και η απαντοχή σου
Αλήτης θεόθεν
αρματώθηκες τη μοίρα σου
κι έχεις καρπούς να δρέψεις…
κι αγάπες που σε περιμένουν!!!D.P.

 

Ο άνθρωπος παρατηρεί…

ίσως κάθε άνθρωπος αλλά ιδιαίτερα ο μοναχικός άνθρωπος

ο μονώτης άνθρωπος

αυτός που διεκδίκησε και κέρδισε τον εαυτό του

αυτός που μαχήθηκε σκληρά και πραγμάτωσε τον εαυτό του

ο ενικός

ο ακέραιος

αυτός που επάξια ισχυρίζεται ότι κέρδισε την ύπαρξή του



ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί…

δεν παρατηρεί επειδή είναι μόνος… παρατηρεί επειδή αναδιευθετεί διαρκώς την ένδον ροή

είναι ένας αγαπημένος εθισμός

αλλά είναι και μια αναγκαιότητα

η παρατήρηση είναι μια μηχανική διαδικασία

δεν είναι όμως μια μηχανιστική διαδικασία [αυτή είναι είναι έργο του μηχανικού εαυτού]

το παρατηρείν είναι μια θαυμάσια μηχανική του εαυτού

όχι ένας μηχανισμός του εαυτού

ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί την κίνηση, τις συνομιλίες, τις μεταβάσεις, τις συνάξεις, τις οικειώσεις, τις προσεγγίσεις, τους ρυθμούς, τους ελιγμούς, τις διαζεύξεις, τις αρμονικές των συνανθρώπων του

ο μοναχικός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να ακούσει συνομιλίες, να εμπλακεί στις ζωές των συνανθρώπων του, να ερμηνεύσει συμπεριφορές, να κρίνει, να επικρίνει ή να δικαιώσει

ο παρατηρητής δεν είναι ηδονοβλεψίας

ο παρατηρητής δεν είναι λαθρακουστής

ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί αλλά δεν σκέφτεται ταυτόχρονα

ο παρατηρητής δεν σκέφτεται αλλά στοχάζεται

δεν ασχολείται με τις δράσεις του εαυτού

ο παρατηρητής παύει τον εσωτερικό διάλογο

ο παρατηρητής δεν ακούει τον εαυτό του

ο παρατηρητής ελευθερώνει χώρο για την ανάδυση του στοχασμού

ελευθερώνω χώρο δε σημαίνει πως διακοσμώ διαφορετικά, πως τακτοποιώ καλύτερα, πως παλεύω να ιδρύσω τάξη στην αναρχία και στο χάος

ελευθερώνω χώρο σημαίνει πως αδειάζω και αναμένω να πληρωθώ από εκείνο που πρόκειται να αναδυθεί

και για να ελευθερωθεί χώρος θα πρέπει να πάψει η αλληλουχία των σκέψεων και συνεπώς η ακατάσχετη ροή

ο παρατηρητής βγαίνει έξω απ’τη ροή… έξω απ’το χρόνο

και τότε αναδύεται ο στοχασμός

ο παρατηρητής δεν αξιολογεί, δεν αξιοδοτεί, δεν ανυψώνει, δεν μειώνει, δεν επιλέγει, δεν αρνείται, δεν κρύβει, δεν κρύβεται, δεν πασχίζει να ενσωματώσει εμπειρίες, δε δραπετεύει

ο παρατηρητής απλώς αφήνεται στην παρατήρηση

δίχως την παρατήρηση ο άνθρωπος επιταχύνει δραματικά το πνευματικό και βιολογικό του τέλος… ακόμα και σε έναν κλειστό χώρο, σε οποιονδήποτε χώρο, η έξοδός του είναι η παρατήρηση

δίχως την παρατήρηση ο μοναχικός άνθρωπος τυφλώνεται, μαραζώνει, πεθαίνει

δίχως την παρατήρηση ο μοναχικός άνθρωπος δεν μπορεί να διακόψει τη ροή των σκέψεων και αναγκάζεται να καταφεύγει σε ελεεινά ‘τρικ’ και ‘ασκήσεις’ που απλώς μεταθέτουν το πρόβλημα και ιδρύουν μια νοσηρή συναλλακτική σχέση με ολέθρια αποτελέσματα για τη συγκρότηση και την εποπτεία των εσωτερικών δράσεων του εαυτού

όποιος σκέφτεται διαρκώς δίχως παρατήρηση είναι αναπόφευκτο να ανακυκλώνει διαρκώς το ίδιο υλικό

όποιος σκέφτεται αενάως δίχως παρατήρηση βρίσκεται στον τόπο της νεύρωσης και δυνητικά και της ψύχωσης

το διαρκές σκέπτεσθαι δίχως την παρατήρηση δηλητηριάζει τον άνθρωπο και τον φονεύει… πρώτα πνευματικά, έπειτα βιολογικά

η παρατήρηση αναδιευθετεί και εμπλουτίζει τη ροή… είναι δράση επιβίωσης… δεν είναι ελιγμός επιβίωσης… είναι επιταγή επιβίωσης…

η παρατήρηση επιτρέπει την οξυγόνωση όλων των κατώτερων νοητικών λειτουργιών και την εκκαθάριση από σκουπίδια και άχρηστες πληροφορίες.

η παρατήρηση ανακουφίζει ησυχάζει το νου, του δίνει χρόνο για να οργανώσει όλες τις σημαντικές του εποπτείες και τον προστατεύει από τοξικές επαφές και διασταυρώσεις.

η επιμέλεια του εαυτού έχει ως προαπαιτούμενο την παρατήρηση που οδηγεί στην ανάδυση του στοχασμού

με αυτή την έννοια, η παρατήρηση που οδηγεί στην ανάδυση του στοχασμού, είναι η μόνη οδός που επιτρέπει την πρωτογενή δημιουργία, σε κάθε επίπεδο

η παρατήρηση είναι στην ουσία η μόνη ανόθευτη, αμιγής, αληθινή δημιουργία

η παρατήρηση δεν είναι διαλογισμός

είναι απλώς αυτό που είναι…D.P.

 

Mia Μαριονέτα

Καλησπέρα της είπε και στο κα ε θιστικό την πήγε.

Καλή κι εσπέ Ρα του απάντησε και χαμόγελο του χάρισε δίχως τύψεις.

Γ δύσου και χόρεψε για μένα, μέχρι ο Ήλιος να χαθεί.

Τα ρούχα της δίπλωσε και όμορφα τα στήριξε. Το κορμί της επίσης. Mia στο ένα κρο και μία στο λλο.

Κα θόλου δεν μ’ αρέσει και φωτιά μικρή.

Δάκρυα του χάρισε με νο χες και τύψεις.

Ποτήρια έσπασε και τα θρύψαλα, σκόνη τα έκανε και πούδρα.
Το έδαφος στα Λευκά έβαψε με τη πούδρα την κρυς Ι ταλλική.
Ακίνητη έμεινε, σαν άγαλμα στη νύχτα, περιμένοντας από αυτόν Mia μόνο λέξη.
Τα χρυσά υγρά από το Ν της έτρεξαν και πότισαν την απουσία ho.

Μα κίνητη έμεινε περιμένοντας Mia του λέξη.

Η ήλιος ξύπνησε και την πούδρα μαγική έκανε και παντού να la μπει.

Χόρεψε για μένα Mia.

Η Μαριονέτα χόρεψε με πάθος…

Πάνω στην δρυς Ι ταλλική την πούδρα με τα γυμνά της..

Λόδια.

 

" Κοντὰ στὸν ἄξονά τους…"

Κοντὰ στὸν ἄξονά τους – μιὰ νύχτα, μιὰ νύχτα γιομάτη – ἀνοίξαμε,
κάτου ἀπὸ τὴ σκιὰ διπλωμένων πανιῶν, τὰ μαῦρα πέπλα τῆς χαρᾶς μας.
Κι ἀντὶς ἀπὸ γέλοια κι ἀντὶς ἀπὸ δάκρυα – δὲν εἴχαμε καιρὸ γιὰ τέτοιες ἐκδηλώσεις –
κλείσαμε τὰ ὁλάνοιχτα μάτια μας, ἀνοίξαμε τὰ σφραγισμένα μας χείλια.
Διπλασιάστηκε ἡ νύχτα καὶ μᾶς κατάπιε.
Ποτισμένη ἀπὸ μαῦρα φιλιά, φάνηκε ἄσπρη.
Σφιχτοδεμένοι, τὸν κόσμον ὅλο εἴδαμε ἀλλιῶς
– καὶ στὸ ἄγγιγμα τῶν δοντιῶν δυὸ στομάτων ἔτριξε ἡδονικὰ ὁ σκελετὸς τὴν ἀπόκρισή του.

( Νικήτας Ράντος, άλλως Νικόλαος Κάλας )

 

 



Να ακεραιωθείς…
Να μην φοβηθείς…
Να μην κερματιστείς…
Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…
Να πυργωθείς
Πάνω απ’το αίμα
Να μην δωρίσεις στο εγώ
Το ακριβό σου σπέρμα
Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται
Αλλά να εμπειρωθείς
Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…
Κι από το Αχανές να κλέψεις
Μονάχα όσα σου στερούν
Τη δίψα για ολότητα…D.P.