Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Για σένα έχω κοντά μου τ’ αδειανό θρονί
και για τούς δυο μας το ποτήρι γεμισμένο.
Ξυπνά τον πόθο η ώρα η βραδινή·
το ξέρω πως δε θάρθεις— κι’ όμως σε προσμένω.

Η πόρτα αν τρίξει απ’ τον αέρα… ένα ξερό
κλαδί αν σαλέψει έξω στον κήπο… βήμα ξένο
στο δρόμο αν προσπεράσει, — λαχταρώ…
Το ξέρω πώς δε θάρθεις — κι’ όμως σε προσμένω.

Νυχτώνει η μέρα, κρύα κι’ ερημική,
δάκρυα σταλάζει το κερί μου τ’ αναμμένο.
Και νιώθω μια χαρά μαρτυρική :
Να ξέρω πως δε θάρθεις — και να σε προσμένω.


| Γεώργιος Δροσίνης | Να σε προσμένω -από τη συλλογή "Πύρινη Ρομφαία"

 

 





Εσύ άγνωστε
που με προσπέρασες με το βλέμμα στο δρόμο
τον ιδρώτα στο πρόσωπο
τη σιωπή στο πουκάμισο
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
στην ένταση του πρώτου στοχασμού
να υποδέχομαι την κάθε σταλαγματιά φωτός
σαν δώρο απρόσμενο!
Κι εσύ
που με το φίλο σου αρπάζεσαι
και αραδιάζεις τα τεκμήρια του θριάμβου σου
ενώ εκείνος συρρικνώνεται ολοένα
μπροστά στο ανάστημά σου
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
να αντισταθμίζω στο πυρωμένο χτύπημα της φλέβας
της άρρωστης από το νέκταρ της αλαζονείας
ένα χαμόγελο αδειοσύνης
και την απουσία της ώρας
από το λεπτό
και του λεπτού
από το δευτερόλεπτο…
Όμως κι εσύ
που φωνάζεις
κρυμμένος πίσω από μια στολή
ή μια θέση
ή ένα πρόσκαιρο αξίωμα
δεν ήξερες πως με διδάσκεις
να στερεώνω κάθε βράδυ στον ουρανό
με υπομονή ασκητή
και πείσμα ερημίτη
όλα τα πληγωμένα άστρα
που θα ήταν κιόλας νεκρά
αν δεν προλάβαινε ο Τρελός με τη μαγκούρα
να τα μαζέψει στην αρχαία του αγκαλιά
και να τα εμπιστευτεί
σ’ένα παιδί
ή σ’έναν ονειροπόλο
για να τα θεραπεύσει…
και αν δεν έχουν επιβιώσει όλα τους
ως το επόμενο πρωινό
η τιμωρία μου θα είναι
να μένω σιωπηλός
ώσπου εντός μου ν’αναστηθεί ξανά
σαν φως
σαν έρωτας
σαν λόγος
ο Ένας και ακέραιος
που με διδάσκει διαρκώς
πως
διδάσκαλοι
δεν υπάρχουν
μονάχα
διαρκής μαθητεία…
κι αγάπη


διαρκής…D.P.