Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΣΥΧΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Όλα τα σβήνει ο χρόνος, όπως σβήνουν τα κύματα
Τα παιδικά τα κτίσματα στην λειασμένη άμμο
Θα λησμονήσουμε τις ακριβείς και αόριστες ετούτες λέξεις
Που πίσω από τη κάθε μια τους το άπειρο είχαμε νιώσει.
Τα πάντα σβήνει ο χρόνος, τα μάτια δεν τα σβήνει
Ας είναι από οπάλι ή άστρα ή καθαρό νερό
Ωραία όπως μες τον ουρανό ή σ’ έναν λιθοξόο
Για μας θα καίνε φως λυπητερό ή χαρωπό.
Κοσμήματα κλεμμένα από τη ζωντανή τους θήκη
Θα ρίχνουν στην καρδιά σκληρές πέτρινες λάμψεις
Όπως τις μέρες όπου κολλημένα μες το βλέφαρο
Λάμψη ανάδιναν πολύτιμη κι απογοητευτική.
Κι άλλα, φλόγες γλυκές, ακόμα απ’ τον Προμηθέα μαγεμένες
Σπίθα του έρωτα που έλαμπε στα μάτια τους τα δυο
Για το ακριβό μαρτύριο τα’ χουμε μαζί μας πάρει εδώ
Πάναγνες λάμψεις, ή πολύτιμα στολίδια.

Για πάντα σαν αστερισμοί στον ουρανό της μνήμης μου
Άσβηστα να μείνετε μάτια εκείνων που αγαπούσα
Ονειρευτείτε σα νεκροί, κι αστράψτε σαν τη δόξα
Η καρδιά μου, νύχτα του Μάη θα φαντάζει.
Σβήνει τα πρόσωπα σαν την ομίχλη η λήθη
Κινήσεις που ήταν λατρευτές στο άλλοτε το θεϊκό,
Που μας ξετρέλαιναν είτε μας συμμαζεύαν
Γόησσες της παραφοράς και σύμβολα της πίστης.

Σβήνει ο χρόνος τη θερμή οικειότητα κάθε βραδιάς
Αλλά δυο χέρια στο λαιμό της τον παρθενικό σα χιόνι
Και οι ματιές της, που συγχορδία έμοιαζαν και χάδι
Η άνοιξη που πάνω μας ανάδευε τα αρωματικά της.
Άλλα, αν και ήταν μάτια γυναικός ολόχαρης,
Πλατιά και μαύρα ήσαν σαν τις θλίψεις
Τρόμος της νύχτας και μυστήριο βραδινό
Μέσα από βλεφαρίδες μαγικές κρατούσε την ψυχή της
Και η καρδιά της μάταιη σαν βλέμμα χαρωπό.

Άλλα, όμοια με θάλασσα τόσο απαλή που όλο αλλάζει
Προς την ψυχή που ήταν εκεί χωμένη μας τραβούσαν
Όπως σε ναυτικές βραδιές που το τυχαίο σε βγάζει.
Θάλασσα των ματιών που ταξιδεύαμε στα καθαρά νερά σου
Ο πόθος τα πανιά μας φούσκωνε τα μπαλωμένα
Και φεύγαμε ξεχνώντας μπουρίνια περασμένα
Πάνω σε βλέμματα σαν ψάχναμε να βρούμε τις ψυχές.
Τόσα πολλά τα βλέμματα, τόσο όμοιες οι ψυχές.
Παλιοί δεσμώτες των ματιών και χιλιοπροδομένοι
Θα έπρεπε να πέφταμε στον ύπνο κάτω απ’ την κληματαριά
Όμως θα φεύγατε ακόμη κι αν όλα τα ξέρατε
Για να έχετε τα μάτια αυτά όλο υποσχέσεις στην καρδιά
Σαν πέλαγο που ονειρεύεται τον ήλιο μες το βράδυ
Κάνατε κατορθώματα τελείως περιττά
Να φτάσετε στη χώρα του ονείρου, την επίχρυση,
Που εκστατική όλο κλαίγεται πέρα από τα αληθινά νερά
Κάτω από άγιο τόξο που περνά για νέφος του προφήτη
Όμως είναι γλυκό να έχεις για ένα όνειρο πληγή
Και η ανάμνηση να λάμπει σα γιορτή.

Marcel Proust