Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Βίλχελμ Ράϊχ

 

Μπέρτολτ Μπρέχτ, Όποιος αμύνεται

Όποιος αμύνεται, όταν του κόβει την ανάσα
αυτός που του σφίγγει το λαιμό, προστατεύεται
από ρητή διάταξη του νόμου –
γι’ αυτό και κραυγάζει
πως ευρέθη σε νόμιμη άμυνα.
Όμως
αυτός ο ίδιος νόμος το πρόσωπό του αποστρέφει
–και αν τυχόν ιδεί, αντιπαρέρχεται–,
όποτε αμύνεσθε, γιατί σας κόβουν το ψωμί.
Και βέβαια όποιος δεν τρώει πεθαίνει,
το ίδιο παθαίνει δε και όποιος τρώει ελάχιστα,
μόνο που αυτός αργεί λιγάκι να πεθάνει.
Και όσο πεθαίνει –μέρες και μήνες–
του απαγορεύεται η άμυνα.

 

Ο Βρυκόλακας

Όταν απ’ τα χτυπήματα της περιφρόνησης σου, κακούργα, θα παραδώσω την ψυχή,
συ θα πιστέψεις πως μ’ έχεις πια για καλά ξεφορτωθεί
και μένα και τα πείσματα μου.
Όμως τότε θα 'ναι που θα 'ρχεται η σκιά μου, να σε βασανίζει μέσα στο κρεββάτι
και θα σε βλέπει, ψεύτικια παρθένα, πεσμένη σε χειρότερη αγκαλιά.
Η καντήλα σου θ' αργοπεθαίνει και θα τρεμοσβήνει
κι ο άντρας, όπου θα σε νέμεται, ξεθεωμένος,
βάζοντας με νου του, αν τυχόν τονέ σκουντήσεις ή του δώσεις τσιμπιές για να ξυπνήσει,
πως ζητάς κι άλλο,
θα καμωθεί πως δεν σε κατάλαβε και θα γυρίσει απ’ αλλού.
Κι εσύ, έρημη και σκοτεινή, θα νιώσεις την εγκατάλειψη σου,
κρύος ιδρώτας θα σε περιχύνει σαν τον κρύο τον υδράργυρο :
Μα την αλήθεια, συ θα 'σαι πιο πραγματικός βρυκόλακας απ’ ότι θα 'μαι εγώ.
Κι αυτά όπου φυλάγω για τότε να σου πω, δε σου τα λέω από σήμερα,
μήπως και το σκεφτείς κι αλλάξεις τρόπους. Τώρα όπου πια δε σ’ αγαπώ,
το 'χω καλλίτερο να σε δω κάποτες να λιώνεις όλο πίκρα,
παρά να χρεωστώ και το παραμικρό στις απειλές μου.

( John Donne )

 

Σαραντα χρονια γιναν ολα πλαστικα
Μαστιχα εγινε το κρεας σου
Σιροπι τα ιδανικα
Κι αυτα τα λογια της γριας μητερας σου
" Ψαρευεις ψαρια στα βουνα
Ξιφομαχεις στην ασφαλτο για το αδικο
Του φεγγαριου την πλατη καβαλας
Λαθρεπιβατης σε τοπικο γκαζαδικο ..."

 

Παύλος

Στο πάτωμα
περπατάνε κατσαρίδες
ανάμεσα σε μουσκεμένες
κιλότες
σε σωρό αποτσίγαρων
το ταβάνι μαύρο
οι τοίχοι κίτρινοι
κάνει κρύο
εσύ μωρό μου εκεί
σ’ ένα κουρέλι πάνω
κομμένος απ’ την πρέζα
μόνο αυτή σε ενδιαφέρει ρε;-

Μέσα απ’ τους στίχους μου
την ζωή μου γυρεύω
μια ταυτότητα μοναδική
αλλιώτικη
χωρίς φωτογραφία
γραμμένη από αίμα
καρδιάς
χωρίς όνομα
τα ονόματα με φοβίζουν-
χωρίς φύλλο
μιλάω για ψυχές-
χωρίς θρήσκευμα
μόνο στην ελπίδα πιστεύω-
χωρίς ανάστημα
μου είναι αδιάφορο-
χωρίς ζελατίνα
δεν μπαίνω σε βιτρίνα-
εσείς ναι
εγώ όχι
ποτέ.

( Νίκος Λέκκας )

 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

Σε καλεί να αφεθείς στην αγκαλιά της
σε ανακουφίζει στη χαύνωση του μεσημεριού
Κι όταν ηδονικά βυθίζεσαι στον κόρφο της
τότε ξεσπά η τρικυμία
και τη στιγμή που χάνεσαι στα κύματα
νιώθεις πως αυτό εξαρχής αποζητούσες...

Peleas

 

Τα έντερα και τα άλλα

Τα έντερα τα εσώτατα
που διοχετεύουν πάθη
και κάνουν αισθητή
την κάθοδο
της μεμψίμοιρης μέρας
το στομάχι
η σακούλα του παλιού έρωτα
η φτώχεια της πέψης
η εξωτερική αύξηση
η εσωτερική στέρηση
τα αγγεία
με τα στεκάμενα αίματα
της προσωπικής μου αποτυχίας
κι οι φλέβες
τα χοντρά σκοινιά της ύπαρξής μου
που μ’ έδεναν μαζί σου
όταν το ρολόι του σώματός σου
χτύπαγε
κι άδειαζε μέσα μου
το χρόνο
το συκώτι
το λαβωμένο σκούρο τριαντάφυλλο
οι κυκλικές σκηνές
των σπλάχνων
η υψηλή τραγωδία
του λαιμού,
το μέσα της σήψης
το έξω της επιβίωσης
η σκοτεινή συντεχνία
πώς μυστικά συνεργάζονται
τα όργανα που σε καταρρακώνουν
τα βαριά τα σιωπηλά
κλειδιά του θανάτου
κρατώ
μα δεν το ξέρω
κι ολόκλειστο κουτί
ακόμη ταξιδεύω
στη θάλασσα την κόκκινη
που θα με κουκουλώσει.

( Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ )

 

Διαπίστωση

Όμως
τι παράξενο
να εκπέμπεις σινιάλα
κάθε βράδυ
και αυτά να εξατμίζονται
να χάνονται μονομιάς
μικρέ μου φίλε
θυμάσαι που μου χες πει χαρακτηριστικά
οι λέξεις τελικά αποδεικνύονται
μια κλανιά στο σκοτάδι;

Mου πήρε σχεδόν τριάντα χρόνια να το καταλάβω.

( Νίκος Σφαμένος )

 

Πρόσωπο

Χειμώνες ατέλειωτοι. Χιόνι. Παγωνιά και σκοτάδι.
Δίχτυ, τα ίχνη του έλκηθρου. Ολόλευκη ερημιά.
Πύργοι κρυστάλλινοι τρυπούν τον ουρανό.
Άβυσσοι, όπου η μέρα με τη σκιά της πολεμάει.

Κύματα η βαρυθυμιά. Σιγή που σε βαραθρώνει.
Φως λιγοστό μέσα στη σκοτεινιά, όπου το χορτάρι μοιάζει ναρκωμένο.
Σμήνος τα πουλιά. Χρώματα. Τοπίο φευγαλέο.
Ρυτίδα στη ρυτίδα το πρόσωπο.
Της ζωής η γραφή.

( Halfdan Rasmussen )

 

Δύση

Σε τούτο το ευαίσθητο γαλήνιο φως
το μάτι βαραίνει από τη σκιά, βαθαίνει από την απουσία.
Τα πράγματα μετέωρα στον χώρο, πέφτουν στο έδαφος όταν τα βλέπεις, διάφανα –
Κι ο τρόπος τους να υπάρχουν τώρα,
είναι ο τρόπος τους να σβήνουν και να χάνονται.
Το μάτι που δημιουργεί έχει αδυνατίσει,
κι ο κόσμος που ανάβλυζε έχει γίνει σχεδόν θάλασσα.
Όποιος είναι μπροστά μου, πίσω μου, δίπλα μου
είναι εγώ, αλλά δεν είναι εδώ.
Κι είναι αργά πια. Η μέρα έχει φύγει.
Κι εμείς αφημένοι εδώ, μόνοι.
Στις όχθες του κόσμου καθίσαμε
τις ψυχές μας ικετεύοντας –
Εκεί θρηνούμε αόμματοι,
όταν βυθίζουμε το βλέμμα στη μεγάλη θάλασσα
και ξαφνικά θυμόμαστε,
πως έχουμε υπάρξει.

( Amir Or )

 

Βοήθεια!

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ:
Έτρεχα πανευτυχής
με το καπέλο στο δεξί μου χέρι
πίσω από μια πεταλούδα φωσφορίζουσα
που μ' έκανε τρελό από χαρά.
Και ξάφνου γκαπ, σκοντάφτω
και δεν ξέρω τι έγινε ο κήπος,
το σκηνικό άλλαξε εντελώς:
αίμα κυλά από το στόμα και τη μύτη μου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέβη,
η σώστε με αμέσως,
η φυτέψτε μου μια σφαίρα στον αυχένα.

( Nicanor Parra )