Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Είναι τα ποτάμια

Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη
παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.
Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,
αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος
που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλαση του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη
στο κρύσταλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι
όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μας αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμα της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.

( Jorge Luis Borges )

 

Σύντομο βιογραφικό

Χρησιμοποίησα τις λέξεις,
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.
Μ’ αυτές εργάστηκα,
μ’ αυτές και μ’ ένα φόβο.

Στη λέξη θάνατος,
κατέφυγα πολλές φορές.
Μου φαίνονταν,
η μόνη αληθινή.

( Χρήστος Λάσκαρης )

 

Ως την τελευταία συλλαβή των ημερών

Να γράφεις, είναι μια μοίρα που τρέφεται από τον ίσκιο των ωρών,
το ερωτικό αγκάθι όποιου δεν αφήνει τίποτα πίσω του,
για να ’ναι στάχτη, στοιχείο του ανέμου
είναι χαραγμένο πάντα με γράμματα φωτιάς,
μες στις ίριδες των σημαδιών που σέρνει –ένα υμνολόγιο
ταπεινό, μια σύνοψη βημάτων δίχως ίχνη
ξεχειλίζει συλλαβές αθωότητας και μνημούρια άμμου,
από το σιωπηλό λαγήνι που ξεδιψά τα χείλη,
όταν νοσηρές λέξεις άριας αποσπώνται απ’ τα χέρια,
συνθλίβονται στην αδιόρατη άβυσσο
μιας σελίδας.
Να γράφεις, είναι μια ώρα που τρέφεται απ’ τη μοίρα,
το αγκάθι που καθηλώνει το σώμα σε πλέγματα από χαραυγές
μες στη νυχτιά
και τρυπά, ψηλαφεί, συρράπτει τραύματα ανοιχτά,
ξεσχίζει τη σάρκα,
μέχρι να ματώσουν ακόμη και τα όνειρα,
μέχρι η εικόνα ν’ ανθίσει στους ήχους της πηγής,
οι σβολιασμένες αλφαβήτες στην κραυγή.

*

- Είναι αυτές οι φωνές που λείπουν από μια πέτρα,
για να νιώσει τόξο που σκόπευσε προς τον ουρανό,
είναι αυτοί οι τονισμοί
που συνοδεύουν το σπόρο στον τάφο του φωτός του, στον πύρινο γκρεμό
όπου ο θάνατος είναι οιωνός εποχών,
προφητεία των καρπών και της θύμησης -

( Francesco Marotta )

 

21 Ιουνίου 1962
Όλη μέρα δουλεύω σαν καλόγερος
και το βράδυ τριγυρνώ σαν παλιόγατοςπου ψάχνει τον έρωτα…
Θα κάνω πρότασηστο Βατικανό να με αγιοποιήσει.
Στην πραγματικότητα απαντώ στην απάτη με πραότητα.
Βλέπω με το μάτι μιας εικόνας τους υπεύθυνους του λιντσαρίσματος.
Παρατηρώ τον εαυτό μου να σφάζεται, με το γαλήνιοκουράγιο ενός επιστήμονα.
Φαίνομαι να νιώθω μίσος, ενώ γράφω στίχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη.
Μελετώ την απιστία σαν έναμοιραίο φαινόμενο, λες και δεν είμαι θύμα της.
Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες, και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα του πιο τρομερού κακού, αντιστέκουμαι μόνο με τη βία της λογικής.
Παθητικός σαν ένα πουλί που τα βλέπει όλα πετώντας, και στο πέταγμά του στον ουρανό έχει στην καρδιά του τη συνείδηση που δε συγχωρεί.


Ποιήματα του κόσμου, Π. Π. Παζολίνι.

 

Η μόνη απάντηση

Ακόμα εδώ, ανοίγω καινούργιες πληγές
στο φως-εδώ, που σημαίνει αλλού
-στις παύσεις μετράω το ρυθμό από μέσα-,
συγκινούμαι δικαίως, μεθώ έντιμα,
αλλάζω σεντόνια, σιδερώνω πουκάμισα,
ιδρώνω συντηρητικά, επιβιώνω στις στάχτες,
φτιάχνω λίστες με ρήματα
και στοιβάζω τις μέρες μου
σε βαλίτσες και δωμάτια ξενοδοχείων.

Κάνω την ανήξερη, φυλάω τα νώτα μου,
κόβω τα νύχια μου σύρριζα, δε γράφω,
μόνο σκέφτομαι -ένα σωρό άχρηστα πράγματα-,
αποφεύγω την πολυκοσμία και τις ωραίες όλο νόημα
συζητήσεις, δε θέλω άλλες ερωτήσεις,
που μόνη απάντηση είναι η αλήθεια.

( Άννα Νιαράκη )

 

Μολύβι για έναν

* Entia non sunt multiplicanda sine necessitate.

Βιώνω θα πει
πολυμερίζω τις σημασίες των πραγμάτων
ή τα κάνω μεταφορές άλλων.

Μια ουλή στο φρύδι, η σκουριά του βραδινού νερού
το πέρασμα ενός σκύλου μπροστά από μια σκάλα
μπορούν για τη μνήμη να συμβολίσουν το ένα το άλλο
ή να αποτελέσουν ιδεογράμματα ολόκληρων ιστοριών.

Έτσι εξατομικεύεται η οντολογία των πραγμάτων
και το νόημα των λέξεων.
Ο αναγνώστης ενός απλού καλημέρα σου
προσθέτει απ’ τους τσακωμούς μέχρι το διαζύγιο
ή το χαμόγελο απ’ την απώλεια της αγαπημένης γιαγιάς του
που τον ξύπνησε και τον φίλησε μ’ αυτά τα λόγια.

Ίσως νιώθουμε μερικοί και κουτσουρεμένοι
γιατί είμαστε σύμβολα και μετωνυμίες κι εμείς οι ίδιοι
αλλά είναι δύσκολο να πούμε τι συμβολίζουμε.

- Είμαστε ασκήσεις της φθοράς -.

( Αλέξιος Μάινας )

---------------------------------------------------------------------------------------

* Οι οντότητες δεν πρέπει να πολλαπλασιάζονται πέραν του αναγκαίου.

 

Η ευλογία της έλλειψης - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

 

Εδώ μαίνεται ο πόλεμος των Οπαδών του Τώρα
Με ορθωμένους τους φαλλούς
μ’ ορθάνοιχτα τα σκέλη
από κρεββάτι σε κρεββάτι λυσσασμένα
υπερασπίζονται το Στάλινγκραντ της Ηδονής

Γιάννης Πατίλης

 

Τέρατα

- α -

Τα κόκαλα μας είναι κάτι
πίφερα φλάουτα, φλογέρες που ένας
κακός θεός τα ’φραξε με μεδούλι.
Τα ’θαψε κάτω από στρώματα πολλά
σάρκας και λίπους και είναι
μια θλίψη τώρα τ’ άκουσμα των ήχων,
που βγαίνουν απ’ τα πλαδαρά κορμιά τους.
Μια θλίψη ανυπόφορη όταν ξέρεις,
πως μέσα μας βαθιά υπάρχει τόση
πνιγμένη μουσική.

- ζ -

Μέσα στο έγκλημα νιώθω όπως το ψάρι στο νερό,
όπως ο αστός μες στο κουστούμι του.
Σκοτώνω αδιάκοπα, σκοτώνω μόνο και μόνο
για τη χαρά του σκοτωμού χωρίς αιτία,
χωρίς λογική, μίσος, εκδίκηση ή πείνα.
Σφαγές παράλογες όπως της χορτασμένης τίγρης,
τα πτώματα τα παραχώνω βέβαια σε μέρος σίγουρο.
Μες στο κεφάλι μου, στο στήθος μου είμαι ένα
νεκροταφείο κινητό θυμάτων,
ένας Άδης σκοτεινός, την είσοδο μου
φυλάει ακοίμητο ένα γέλιο–Κέρβερος.

( Αργύρης Χιόνης )

 

Η έκσταση

Είμαι μπροστά στο γυναικείο αυτό τοπίο
Σαν το παιδί μπρος στη φωτιά
Χαμογελώντας μόλις κι έχοντας στα μάτια δάκρυ
Μπροστά σε τούτο το τοπίο που όλα σκιρτούνε μέσα μου
Όπως θολώνουνε καθρέφτες και καθρέφτες λάμπουνε
Δυό γυμνά αντανακλώντας σώματα εποχή την εποχή

Χίλιες έχω να χαθώ δικαιολογίες
Στη γης αυτήν επάνω τη δίχως δρόμους
Στον ουρανό αυτό από κάτω τον χωρίς ορίζοντα
Δικαιολογίες καλές που χτες τις αγνοούσα
Και που δεν πρόκειται ποτέ να τις ξεχάσω
Καλά κλειδιά βλεμμάτων κλειδιά κορίτσια των αυτών κλειδιών
Μπροστά σε τούτο το τοπίο όπου δική μου είναι η φύση

Εμπρός στη φωτιά η πρώτη φωτιά
Δικαιολογία καλή λόγος κυρίαρχος
Αστέρι γνωστό και αναντίλεκτο
Και στη γης επάνω και στον ουρανό από κάτω
Έξω απ’ την καρδιά μου και στην καρδιά μου εντός
Μπουμπούκι δεύτερο πρώτο φύλλο πράσινο
Που με τα φτερά της το σκεπάζει η θάλασσα
Κι ο ήλιος στο τετέλεσται που βγαίνει από μέσα μας

Είμαι μπροστά στο γυναικείο αυτό τοπίο
Σαν το κλαδί μες στη φωτιά.

Paul Eluard

 

ΔΙΑΨΕΥΣΗ

Ανοιχτήκαμε μεσοπέλαγα
με τον άνεμο στα μαλλιά
τον πόθο στο βλέμμα
τη φυγή στην ψυχή

Μα γρήγορα επιστρέψαμε
γιατί δεν είχαμε το πέλαγο μέσα μας.

Peleas

 

Φούντωσε το χορτάρι στο δωμάτιο

Φούντωσε το χορτάρι στο δωμάτιο.
Δεν μπορώ να μετακινηθώ.
Ένα λιοντάρι με περιεργάζεται με τα κίτρινα μάτια του.
Δεν είμαι ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων,
ο Γιάννης είμαι και δεν θέλω ούτε λιοντάρια,
ούτε ανθρώπους. Το δωμάτιο θέλω να καθαρίσω
και να καθίσω σε μια καρέκλα, να ξεκουραστώ.

( Γιάννης Κοντός )