Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
(Νύχτα στο νησί, Πάμπλο Νερούδα, Απόσπασμα)

 

@Jack Wolfskin

Ανάσα

Το μπαρ ήταν πολύ σκοτεινό.
Οι προβολείς πέφταν στους μουσικούς.
Κι όμως στο τραπέζι μας
λαμποκοπούσε ο έρωτας.
Η φωταψία αυτή
πήγαζε από το χέρι σου
που άγγιζε τη πλάτη μου σταθερά
με βήμα λύκου και λαγουδίσιο τίναγμα
λες και χρόνια τώρα
γύρευε τροφή
σε αυτό το μονοπάτι.
Μπορεί και να ΄λεγε κανείς
ότι τέτοιο άλικο φως
ίσως ανάβλυζε
από το σύρσιμο των δακτύλων σου
στις γάμπες των ποδιών μου,
απ’ την υποταγή των χειλιών μου
στο πρόσταγμα των δικών σου.
Δύσκολα να φανταστεί κανείς
την πιο ερωτική διαδρομή,
τη διαδρομή μιας ανάσας.
Κι εσύ που ζήτησες μονάχα
την εκπνοή μου να εισπνεύσεις
φυσικά και ήξερες.
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.
Έκτοτε
εντός σου διαμένω.
(Έλενα Καραγιαννίδου)

 

φαρδυ-πλατυ χαμογελο  

 

@Jack Wolfskin

Σαν η νύχτα απλωθεί...θα ξεχυθούν απ΄τα στήθια των δέντρων λεμονανθοί...

Θα αργοχαράξουν τα χείλη μου...ερωτικούς παλμούς...στις γραμμές του κορμιού σου...

Κραυγή μανδραγόρα...το άγγιγμα σου...που σφίγγει τη λευκή μου σάρκα...

...σαν την παλάμη του ανέμου...που κρύβει στη χούφτα του...τον ανθό μιας παιώνιας...

Σταλάζουν οι ηδονές...στο ιδρωμένο σου δέρμα...σαν καυτή βροχή...που κυλά στα πέταλα των ρόδων...

Δαγκωμένο το φιλί...στην ύστατη στιγμή...

Παλινδρομεί η μανιασμένη σου θάλασσα...στον όρμο του κορμιού μου...

Στέναξε το ξημέρωμα...μέσα μου...κ΄απ΄την ανάσα σου...γεννήθηκα γυναίκα...δική ΣΟΥ...!!

Aπ΄την ποιητική συλλογή "Άκρως Τολμηρόν" 2015

Anais Zolie

 

Μαύρη η ζωή μου σαν μαύρο πανί, έπιασε μπόρα και έγινα μουσκίδι, Πατσά με νύχι με φίλεψε η μοίρα, μα έκανα εμετό και βρώμισα το ουίσκι, αχ και να ήμουν βορειοευρωπαίος, να 'χα λεφτά και τεράστιο πουλί, δεν έχω τίποτα στον κόσμο όλο, γιατί όπου κι αν πάω μου πιάνουν τα οπίσθια...

 

ποιηση της ακμης~
ζωή φυτρώνει μέσα απ'το άψυχο τσιμέντο μόνη
προκαλώντας πόνο ψάχνοντας το αντίδοτο που το σκοτώνει
μόνο φόνοι, μέσα από χέρι που χαρτιά διπλώνει
μα τι να πεις για κάποιον άνθρωπο που ακόμα και την ίδια του μάνα σπρώχνει
ρε στο κάτω-κάτω βρώμικοι είμαστε όλοι
μέσα στην βρώμικη πόλη, κινούμενη ασθένεια
μισάνθρωποι ζουν βολεμένοι σαν κώλοι καβατζωμένοι
αν έχεις κομμάτι μυαλό μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει
παραμένω εκείνος που απ'τα λάθη του ακόμα μαθαίνει
κάθε βήμα που με πάει προς τα πίσω ίσον μια ακόμα μέρα χαμένη
εδώ που ο δυνατός επικρατεί, βλέποντας τον αδύναμο να πεθαίνει
έχω τόσα πολλά να σκεφτώ για μένα
κι επιπλέον ε να δω πως θα κρατήσω ψυχραιμία
'βαλαν το λυκο να φυλάει τα πρόβατα στη χώρα μου
τον λένε αστυνομία, με χρώματα μπλε
εξαπλώνεται σα γαμημένη επιδημία
χαρακτηριστικό της εποχής είναι η αλαζονία
βουτιά στη παρακμή κάθε λανθασμένη πορεία
γκρία κτίρια, επήρεια, διαδρομές με διπλοχτυπημένα εισητήρια
ένα στα δεκα εκατομμύρια ίσον τίποτα
κι οπωσδήποτε μουλωχτοί που κινούνται ύποπτα
παντού γύρω μας αξιοπρέπειας καρκίνωμα
το αφήνω, μα θα σκάσω μύτη κάποια στιγμή εκρεμμεί ξεπλήρωμα
με νόμους που δεν αναγράφονται πουθενά εξοικειωμένοι
σε στενά που συχνά θυμίζουν λαβύρινθο χωμένοι
είναι το μη αναμενόμενο, γρίφος γι'αυτόν που δεν το περιμένει
μην αφήσεις να γίνει αντιληπτό λοιπόν πως το χέρι σου τρέμει και φοβάσαι
χωλένει κάθε κίνησή σου, παύεις να λειτουργείς, δεν θυμάσαι
εξαπατάσαι, κάποτε κάπου χάθηκες, μα τώρα να 'σαι και πάλι
το στρες προσπαθείς να αποβάλλεις, μέσα απ'τη κρεπάλη τυφλό κήρυγμα
δε ψάχνω στήριγμα, μου φτάνει που έχω πάνω απ'ολα εμένα,
πάνω απ'ολα εσένα, πάνω απ'τα κεφάλια μας υψώνονται πολυόροφα
ασφυκτικά στιβαγμένα το φως δε περνάει
κάτω απ'τις στέγες τους δρόμους το σκοτάδι κρατάει
ασήμαντος σα να 'σουνα σκουπίδι αν βρεθείς κατω το πλήθος σε πατάει αλήπητα
και προσπερνά δίχως καν να κοιτάει πίσω
κι ίσως να μην επιθυμίσω κάποια πρόσωπα
που θέλω απ'τη μνήμη να σβήσω
στην ηχορύπανση διαρκώς τα νεύρα σπάνε
θλιμμένα βλέμματα που κρεμασμένα απ'τις σκαλωσιές μας κοιτάνε
μοιάζουν πουλιά που χρόνια τώρα φυλακισμένα έχουν ξεχάσει να πετάνε
ψάχνοντας αγάπη εδώ που ζεις χάνεις το χρόνο σου
στα δύσκολα καταλαβαίνεις πως πάντα είσαι μόνος σου
εσύ και το άχρωμο τοπίο σου, εσύ, ο εαυτός σου κι η ψεύτικη εικόνα σου
πριν ξαπλώσεις μες το φορείο σου..

δπθ-γκριζα πολιτεία

 

H ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΤΑΡΑΧΗΣ

Κάποτε, χαμογελούσε ένα σιωπηλό λαγκάδι,
όπου άνθρωποι δεν κατοικούσαν·
είχαν φύγει σε πολέμους,
αφήνοντας τ’ αστέρια με τα γλυκά τους μάτια,
τη νύχτα, απ’ τους γλαυκούς τους πύργους,
να την προσέχουν πάνω απ’ τα λουλούδια,
ανάμεσα στα οποία όλη τη μέρα,
το φως του κόκκινου ήλιου νωχελικά ρέμβαζε.
Τώρα, κάθ’ επισκέπτης γίνεται μάρτυρας
της αναταραχής που επικρατεί στη θλιβερή κοιλάδα.
Τίποτα ‘κει δε μένει ακίνητο –
τίποτα εκτός απ’ τους αγέρες που κλωσούν
στην κορφή της μαγικής ερημιάς.
Ω, από κανένα αεράκι δε σαλεύουν αυτά τα δέντρα
που τώρα πάλλονται σαν τις παγωμένες θάλασσες
γύρω απ’ την αντάρα των Εβριδών!
Ω, από κανένα αεράκι δεν κινούνται αυτά τα σύννεφα
που θροΐζουν ανήσυχα κατά μήκος του θορυβώδους ουρανού
–απ’ το πρωί μέχρι το βραδάκι–,
πάνω απ’ τις βιολέτες που κείτονται ‘κει,
σε μυριάδες απεικονίσεις τ’ ανθρώπινου ματιού·
πάνω απ’ τους κρίνους που κυματίζουν
και θρηνούν στ’ ανώνυμο ένα μνήμα!
Κυματίζουν: –απ’ τα ευωδιαστά τους άνθη
αιώνιες δροσιές στάζουν.
Θρηνούν: –απ’ τα λεπτεπίλεπτα κοτσάνια τους
αιωνόβια δάκρυα κυλούν, πολύτιμα πετράδια.

(Ε.Α. Πόε)

 

Φόβος

Γυμνή σαν μια βάτος
στη βραδινή πεδιάδα
με μάτια τρελού σκάβεις τη σκιά
για να μετρήσεις τις ενέδρες.
Σαν ένα μακρύ σπασόχορτο
με την ιόχρου κορώνα σου φαντασμάτων
τρέμεις κάτω απ' το μαύρο βάρος των ουρανών.

( Antonia Pozzi )

 

Τον πόνο της ζωής αντίκρισα συχνά

Τον πόνο της ζωής αντίκρισα συχνά:
το πνιγμένο ρεύμα ήταν που αφρίζει,
το ζάρωμα του φύλλου ήταν ξερό,
ήταν το άλογο πεσμένο κάτω.

Καλό δεν ξέρω, εκτός το θαύμα
που προβάλλει η θεά η Αδιαφορία:
μόνο ένα άγαλμα στο νυσταγμό
της μέρας, και το σύννεφο, και το γεράκι που πετά ψηλά.

(Eugenio Montale)

 

Η μπογιά

Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
που βρήκα τη μπογιά.
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
όμως μπογιά δε βρήκαν
γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.

( Αλέξανδρος Παναγούλης )

 

Όλα πεθαίνουν στον κόσμο

Όλα πεθαίνουν στον κόσμο, μητέρα και νιότη,
η γυναίκα προδίδει κι ο φίλος εξαφανίζεται.
Μάθε να γεύεσαι την καινούρια γλυκύτητα
παρατηρώντας τον κρύο αρκτικό πόλο.
Πάρε την βάρκα σου, σάλπαρε προς τον πόλο
ανάμεσα σε τείχη από πάγο και στη σιωπή λησμόνησε,
πως ο άνθρωπος αγαπά, παλεύει και πέθανε μόνος:
ξέχνα τη χώρα της ανθρώπινης τρέλας.
Και στην κουρασμένη ψυχή δίδαξε, ενώ αργά
καταλαμβάνει τ' αίμα, του ψύχους το ρίγος,
πως δεν της χρειάζεται σε τίποτ' αυτός ο σβησμένος πλανήτης,
γιατί οι αχτίδες προέρχονται απ' τον ουρανό.

( Aleksandr Aleksandrovič Blok )

 

Το θαμμένο λιμάνι

Εκεί φθάνει ο ποιητής
μετά γυρνά στο φως με τ' άσματα του
και τα σκορπάει

Αυτού του άσματος
μέσα μου μένει
το ανεπαίσθητο
ενός ανεξάντλητου μυστικού

(Giuseppe Ungaretti)