Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

"Three"

-- from "The Happy Birthday of Death"

By Gregory Corso --





1.

The streetsinger is sick

crouched in the doorway, holding his heart.

One less song in the noisy night.

2.

Outside the wall

the aged gardener plants his shears

A new young man

has come to snip the hedge

3.

Death weeps because Death is human

spending all day in a movie when a child dies.





​

 

Πως με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πως με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πως θροϊζει μέσα μου
αυτόν τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πως με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση απήχηση μέσα μου
μου διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πως με κοιτ...
Πως σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

Κατερίνα Γώγου

 

ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ
Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

 

"Charles Bukowski, να περιφέρεσαι στην τρέλα", μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου, εκδόσεις Ηλέκτρα




Η μεγάλη απόδραση

«άκου» μου λέει,
«έχεις δει ποτέ καβούρια σε κουβά;»
«όχι» του λέω.
«λοιπόν, άκου τι γίνεται,
πού και πού κάνα καβούρι
ανεβαίνει πάνω στ' άλλα
κι αρχίζει να σκαρφαλώνει
προς το χείλος του κουβά,
και τότε,
πάνω που είναι έτοιμο ν' αποδράσει
ένα άλλο καβούρι το αρπάζει
και το τραβάει προς τα κάτω».
«έτσι ε; » λέω.
«έτσι» απαντάει
«έτσι ακριβώς είναι κι αυτή η δουλειά,
κανένας δεν θέλει να ξεφύγει
ο διπλανός του
από 'δώ πέρα,
έτσι είναι
τα πράγματα
στις ταχυδρομικές υπηρεσίες!»
«σε πιστεύω» τον βεβαιώνω.
εκείνη τη στιγμή, πλησιάζει
ο προϊστάμενος και λέει,
εσείς οι δύο μιλούσατε,
δεν επιτρέπεται
να μιλάτε στη διάρκεια
της δουλειάς.

εργαζόμουν εκεί
εντεκάμισι χρόνια.

σηκώθηκα απ' το σκαμνί μου
και του όρμησα σαν το καβούρι
που σκαρφαλώνει στο χείλος του κουβά·
έτσι, βγήκα
από 'κεί μέσα.

ήταν απίστευτα εύκολο.
ωστόσο, κανείς δεν με ακολούθησε.

κι ύστερα απ' αυτό,
όποτε έτρωγα
καβουροδαγκάνες
σκεφτόμουν εκείνο το μέρος.
πρέπει να το σκέφτηκα
πέντε-έξι φορές

πριν το ρίξω
στους αστακούς.

 

CHARLES BAUDELAIRE
SPLEEN

Je suis comme le roi d'un pays pluvieux,
Riche, mais impuissant, jeune et pourtant très vieux,
Qui, de ses précepteurs méprisant les courbettes,
S'ennuie avec ses chiens comme avec d'autres bêtes.

Rien ne peut l'égayer, ni gibier, ni faucon,
Ni son peuple mourant en face du balcon.
Du bouffon favori la grotesque ballade
Ne distrait plus le front de ce cruel malade ;

Son lit fleurdelisé se transforme en tombeau,
Et les dames d'atour, pour qui tout prince est beau,
Ne savent plus trouver d'impudique toilette
Pour tirer un souris de ce jeune squelette.

Le savant qui lui fait de l'or n'a jamais pu
De son être extirper l'élément corrompu,
Et dans ces bains de sang qui des Romains nous viennent,
Et dont sur leurs vieux jours les puissants se souviennent,
Il n'a su réchauffer ce cadavre hébété
Où coule au lieu de sang l'eau verte du Léthé.


****************
Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί

μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,

ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.

Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.

Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.

 

Είναι κι αυτό ένα είδος τέχνης

Είναι κι αυτό ένα είδος τέχνης,
Να βλέπεις σιγά-σιγά
Να μαζεύουν σκόνη οι φαντασιώσεις σου
Και να γκρεμίζονται 30 χρόνια αγάπης

Είναι ένα είδος τέχνης,
Τελικά,
Τα αδιέξοδα με τους ύποπτους σκουπιδοτενεκέδες.
Είναι τόσο ρομαντικά,
Χιλιοτραγουδισμένα,
Χύνονται παντού γύρω σου,
Είναι σα να φτάνεις επιτέλους σπίτι.

Κι αυτό είναι ένα είδος τέχνης,
Ναι,
Να αναλογίζεσαι τα στραβοπατήματα
Και να σκέφτεσαι τις τότε διαθέσιμες εναλλακτικές διαδρομές,
Είναι ένα είδος τέχνης
Να πίνεις.

Τέχνη είναι επίσης
Να αναλογίζεσαι οτι σου πήρε 37 χρόνια
Για να καταλάβεις
Οτι είναι πραγματική τέχνη να τα χάνεις όλα
Όχι επίτηδες,
Όχι στοχευμένα,
Όχι,

Τέχνη είναι να τα χάνεις όλα
Ενώ προσπαθείς να τα κερδίσεις.

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ (Κωνσταντίνος Βήτα)

Η γεωγραφία είναι απόλυτη
Το χάος είναι η γεωγραφία της αγάπης
Το μάθημά μου το πήρα
Κι αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει πουθενά

Εσύ βλέπεις εικόνες σε κίνηση
Άσκοπος χρόνος
Θα πάρεις το δρόμο σου κι έτσι δε θα ενωθούμε ποτέ
Χρειάζεται μια διακοπή ρεύματος
Για να συνειδητοποιήσεις τη μοίρα
Σαν αϋπνία
Σιωπηλή ακινησία
Μια ενδότερη χώρα με οδηγεί στην αϋπνία, την απώλεια
Σπρώξε με, βαριέμαι τη διασκέδαση
Το αυτόματο μέλλον
Μοιάζεις με τέρας όμως μ' αρέσεις
Μπορείς να ικανοποιήσεις τους στόχους μου
Και να μη ζητήσεις τίποτε άλλο από μένα
Είναι απλό, σαν προοπτική δρόμων

Μάθημα δεύτερο
Τα κτίρια είναι πιο σταθερά απ' τα βήματα,
Τα δέντρα, τον τρόπο που μαρκάρεις τις εποχές
Απ' το ένα παράθυρο στο επόμενο όνειρο
Προεκτάσεις ενός ανεξέλεγκτου κόσμου
Από εδώ μέχρι τα ψυγεία
Τα καταψυγμένα ζώα ονειρεύονται τη διακοπή του τρεξίματος
Μετά από εκεί δε βλέπεις

Μάθημα τρίτο
Θα τρως και θα κάνεις σεξ
Θ' αποκτήσεις κοινωνική συνείδηση
Κι ένα νούμερο σε οποιαδήποτε τράπεζα

Μάθημα τέσσερα
Σιωπή

Χα, χα!

Μάθημα πέντε, έξι, επτά, οχτώ,
Αδιάβαστος,
Εννιά, το ανάποδο του έξι
Συνδυασμός του εξήντα εννιά
Πολιτισμός

Μάθημα δέκα
Τα έμαθες όλα, είσαι ελεύθερος
Μα έχεις μόνο μία επιλογή...

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

----------{--@

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!
.........Καρυωτακης......
----------{--@

 

Το ζεστό νερό μου θυμίζει κάθε πρωϊ
πως δεν έχω τίποτα άλλο ζωντανό κοντά μου.


(Γ.Σεφέρης)

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ (ΠΟΛΥΔΟΎΡΗ Μαρία)





Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.




--------{--@

 

Αποχαιρετισμός
Αν πεθάνω,
αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό.

Το παιδί τρώει πορτοκάλια.
(το βλέπω αυτό απο το μπαλκόνι μου)

Ο θεριστής θερίζει το σιτάρι.
(Απ’ το μπαλκόνι μου τον νιώθω)

Αν πεθάνω,
αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ
Φ.Γ.Λορκα

 

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρ-
χουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρ-
χόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμέ-
νο δέρας της υπάρξεώς μας.


ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Α.Εμπειρίκος