Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Πόσο ευτυχισμένες είναι οι μέρες μας
Χρειάζεται πάντα να το θυμόμαστε :‘’ταπεινότητα’’
Είδα κάποιον να αγκαλιάζει τα σύννεφα,
λέγοντάς τα -‘’Μαρία’’.
Και μια πιανόταν τρεκλίζοντας απ΄ τον τοίχο,
μην πέσει χαμογελώντας.
Ένα παιδί υποδεχόταν τον κλόουν του
τρεις μήνες πριν θαφτεί κι επίσημα.
Εκείνος πήρε το μεροκάματο της φιλανθρωπίας, των εράνων,
και το επένδυσε σε πρέζα και βρώμικα όνειρα σε μια γωνία
με κατεβασμένα παντελόνια και κρεμασμένα χέρια.
Θριαμβεύει νομίζω το φως
Και τα αναλγητικά που το συνοδεύουν.
Aλλά η μάνα του επιμένει:
‘’Δόξαζε το θεό, υπάρχουν χειρότερα’’
Πόσο όμορφα είναι τα ιδρωμένα μας όνειρα
Απενοχοποιήστε τη λέξη ‘’εφιάλτης’’, εδώ μυρίζει άλλωστε σώματα
-είναι το γήπεδό του-

Κυριακίδης Νίκος

 

Τι γυρεύω εγώ σ' αυτές τις νύχτες
οδεύοντας σε λασπωμένες ερημιές
μ' ένα απαίσιο συνάχι και το παπούτσι να με χτυπάει
και το φεγγάρι να μη λέει να κρυφτεί
κι η νύχτα να με σφίγγει απ' το λαιμό σαν τοκογλύφος -
τι γυρεύω εγώ αυτές τις νύχτες;

Τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους δρόμους
που άγρια τους φορολογεί η νύχτα;
Ελεεινά υποκείμενα δυναστεύουν τις γειτονιές,
γεμίσαν καθάρματα τα ξεροπόταμα,
σπίτια που είδαν πολλούς ξυλοδαρμούς -
τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους δρόμους;

Γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου∙
δεν τα αντέχω πια αυτά τα βλέμματα,
στοιβάχτηκαν πολλά παράπονα στα μάτια μου,
τα χαμόγελά μου πικρίζουν,
το πρόσωπό μου έγινε ολοκαύτωμα -
γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου...

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Άσυλο

Στις άθλιες πόλεις.
Τις μίζερες συνοικίες και τα σαλόνια των ηθοποιών.
Σ’ αυτή τη νύχτα που δεν έχει τέλος.
Απ’ τη χαραμάδα του κόσμου ακούω τους
ήχους του μπουζουκιού.
Πιάνω τα χέρια της Αστυπάλαιας.
Βλέπω τα μάτια που πνίγονται.
Αυτό το άσυλο σχιζοφρενών ήταν η κατοικία του
παρελθόντος.
Το αόρατο μουσείο της λήθης.
Τα άλλοθι και τα λόγια
που δεν είπαμε ποτέ,
κεντημένα στα κλειστά μας βλέφαρα.

( Γιώργος Δάγλας )

 

Παράκληση

Χάιδεψε μου το χέρι, κλείσε τα μάτια σου
και φαντάσου όποιον θέλεις, το φίλο σου,
το κορίτσι σου, πες ένα λόγο τρυφερό
απ’ αυτά που λέμε πάνω στην έξαψη
και μετά δε θυμόμαστε.
Και μη με ρωτήσεις ονόματα
και που δουλεύω και τούτο και κείνο.
Άσε τη σιωπή που θα ‘ρθει μετά το τέταρτο,
να μας κατακλύσει και να νιώσουμε ντροπή για το χρόνο,
ντροπή για τον πηλό μας,
να γεμίσει η κάμαρα νοσταλγία.

--------------------------------------------------------------------------

Η οδός θρασυβούλου

Στοίχειωσε η ζωή μου σε τούτο το κρεβάτι
το σαράβαλο απ’ τα τόσα κορμιά που κυλιστήκανε
στην κουβέρτα του. Τόσα ονόματα, τόση ομίχλη,
τόση θλίψη αβάσταχτη.
Πέφτουν οι σοβάδες απ’ τους τοίχους,
μέσα από τις τρύπες τους χιλιάδες μάτια,
φωνές ανάπηρες, πνιγμένες
και χρόνια -έξι να ‘ναι;- τα ίδια:
η βρύση, το λιωμένο σαπούνι, τα σκουπίδια
στις σκάλες, άδειες μποτίλιες, μαραμένα προφυλακτικά
σαν πουκαμισάκια χωρίς ζεστό κορμί να ντύσουν,
το καθρεφτάκι με το χρόνο κολλημένο
στα ραγίσματα του. Το πρόσωπο σου.
Έπιασε βοριαδάκι, η βροχούλα μουσκεύει
τους τενεκέδες με την αρμπαρόριζα στην πίσω αυλή,
θυμάσαι;
Η σιδερένια σκάλα με τη χοντρή νοικοκυρά
που ζήταγε μετά τη λειτουργία το νοίκι,
τα μάτια του παπά στο τζάμι της εκκλησιάς απέναντι
να μου θυμίζουν τη φωτιά της κόλασης,
ο διάβολος με στολή εσατζή ν’ ανάβει τσιγάρο
στην παρακάτω γωνία ύποπτος, απειλητικός,
με το πιστόλι του στραμμένο πάνω μου
έτοιμος να ρουφήξει τα λεφτά και το λαιμό μου.
Τακ τακ έπαψε η βροχή. Γινήκαν τόσα
από τότε που έφυγες.
Μαζεύω κομμάτια απ’ το πρόσωπο σου
σε κάθε μούτρο τυχαίο, όπως ο βασιλιάς
το σπαραγμένο του γιό στο παραμύθι.
Μπήκε χειμώνας. Μοσχοκάρυδο. Ψήνουν μουσταλευριά επάνω.
«Που να προλάβουν λίγα κόλλυβα να ταΐσουν
όλους τους ζητιάνους», λέει η καντηλανάφτισσα.
«Χτες πάλι ξεχάσατε ανοιχτή την πόρτα σας,
κάποιος χτύπησε με μπλούζα μαύρη ναυτική
εκεί γύρω στις οκτώ,
να προσέχετε,
πρεζάκηδες, καταζητούμενοι, άστεγοι,
θα σας αρπάξουν τίποτα
( ξάφνου μύρισε γιασεμί, ανατρίχιασα, που να ‘σαι ),
είπε πως ζήταγε εσάς, τον περιμένατε, λέει,
είναι γνωστός σας».
«Ναι», απάντησα, «τον περίμενα, είναι ο θάνατος».
«Καλέ αφήστε αυτά τ’ αστεία, νέο παιδί,
χτύπα ξύλο,
ωστόσο δε βλάπτει να γίνετε προσεχτικότερος».

Σε θυμάται κι εκείνη μα δε βγάζει άχνα για σένα,
με κοιτάει λοξά κόβοντας αρμπαρόριζα,
αλλά κι εγώ σ’ εκδικιέμαι, αγρίμι,
κλείνω την ετοιμόρροπη πόρτα
και τρώω τις σάρκες σου δίχως τύψη,
σαν γάτος που ξεσχίζει τα μικρά του στο πλυσταριό.

( Δύο κείμενα του Ανδρέα Αγγελάκη )

 

Trauma Market

Δεν είναι ότι εσείς είστε μόνο ένα θύμα
που πουλάει το τραύμα του?
Με ρώτησε μια ξανθούλα του Harvard
της οποίας ο εγκέφαλος κοστολογείται μισό εκατομμύριο.
Στ' αγγλικά δεν ήξερα να το πω.
Πιστεύει ότι έχει όλα τα δίκαια?
Εννιά νεκροί, το αίμα που βγαίνει απ' την μεμβράνη του τυμπάνου,
εκείνο το στριφογύρισμα κάτω απ' τις σφαίρες.
Όλα βρίσκονται στη λέξη τραύμα.
Κι αυτό, ναι, δεν γνώριζα να το πω στ' αγγλικά,
ότι φοβάμαι,
είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει ανάμεσα σε κείνα που έχω.

( Adisa Bašić )

 

Παραλυτικός

Συμβαίνει. Θα συνεχίσει;
To μυαλό μου πέτρα,
ούτε δάχτυλα να πιαστώ, ούτε γλώσσα,
Θεός μου το σιδερένιο πνευμόνι
που μ' αγαπάει, τρομπάρει
μέσα έξω
τις δυο μου σακούλες σκόνη,
δεν θα
μ' αφήσει να πάθω υποτροπή
καθώς η μέρα έξω κυλά σαν την κορδέλα του τηλέγραφου.
Η νύχτα φέρνει βιολέτες,
ταπετσαρίες ματιών,
φώτα,
τους απαλούς ανώνυμους
ομιλητές: «Είσαι καλά;»
τo κολλαρισμένο, απρόσιτο στήθος.
Νεκρό αυγό, πλαγιάζω
ολόκληρη
πάνω σ' έναν ολόκληρο κόσμο που δεν μπορώ ν αγγίξω,
στο άσπρο, τεντωμένο
τύμπανο του ντιβανιού μου
φωτογραφίες μ' επισκέπτονται,
η σύζυγος μου, νεκρή και άχρωμη με γούνες του 1920,
στόμα μπουκωμένο μαργαριτάρια.
Δυο κορίτσια
το ίδιο άχρωμα μ' εκείνη, που ψιθυρίζουν «είμαστε οι κόρες σου»,
τ' ακύμαντα νερά
σκεπάζουν τα χείλη μου.
Μάτια, μύτη και αυτιά,
ένα διάφανο
σελοφάν που δεν μπορώ να ραγίσω.
Καβάλα στο ασέλωτο άλογο μου
χαμογελώ, Βούδας, όλες
οι επιθυμίες, ο πόθος
πέφτουν από πάνω μου σαν δαχτυλίδια
σφιχταγκαλιάζοντας τις λάμψεις τους.
Το νύχι
της μανόλιας
μεθυσμένο από την ίδια του την ευωδιά,
έχει παραιτηθεί απ' τη ζωή.

( Sylvia Plath )

 

by deser flower

In the candle I had placed many feelings
to keep safe and warm
then I blew out the candle
only to re-light it, when I again wished for them to reappear

Like a rose that comes to life at times then becomes dormant
It anticipates the rain it needs to sustain itself
it waits until the next reawakening

 

Τα μάτια σου ανεβαίνουν

Τα μάτια σου ανεβαίνουν εντός μου, πλημμυρίζοντας

μες στον ψιθυρισμό του δάσους και στο δρόμο

καθώς μετεωρίζεσαι ίδιο πουλί θαλασσινό,

γιατί μόνον εσύ ξανοίγεις και ρημάζεις δρόμους.
Γιατί νυχτώνει αργότερα και χάνεσαι, τελειώνει

σε λίγο η μουσική, γιατί το ξέρω, λύνονται

τόσο καθάρια εντός μου οι ουρανοί, που βλέπω

πως θάνατο μαρτυρικό απόψε σου ετοιμάζουν.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Φραπέ μέτριος με γάλα

Οι καλές προθέσεις αρκούν, έλεγες κάποτε,
μα το βλέμμα κυλάει στο πάτωμα
και σκαλώνει στη μοκέτα σαν χνούδι.
Απ’ το κουτί οι ήχοι σαν βγαίνουν, παράλογοι
– οδηγούν τον Παβέζε στη μέθη –
με καπνό και whisky για αίμα.
Συζητάς για ταξίδια εις μάτην,
η ζωή σου εικόνα ασπρόμαυρη
χαραγμένη με ξυράφι στην άκρη.
Οι θαμώνες κοπανάνε τα πούλια με δύναμη
και στο τέλος θα κλείσουν το τάβλι.

( Βαγγέλης Αλεξόπουλος )

 

Και αμέσως βραδιάζει

O καθείς στέκει μόνος
στης Γης την καρδιά,
μια ακτίνα ηλίου τον λαβώνει:

Και αμέσως βραδιάζει.


(Salvatore Quasimodo)

 

Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι
μες τους ανθρώπους...
τα περίπτερα πως κρυώνουνε
απ΄τις βρεγμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πως τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιό πρίν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά
πως να τα ζητήσεις
πως τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στύλ της καρέκλας...

Κατερίνα Γώγου