Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Θάνατε ζωντανέ, εσυ, ερωτά μου,
μάταια περιμένω να μου γράψεις.
Και συλλογίζομαι, καθώς το άνθος μαραίνεται,
πως αν ζω χωρίς εμένα θέλω να σε χάσω.

Ο αέρας είναι αθάνατος. Η ακίνητη πέτρα
ούτε γνωρίζει σκιά ούτε την αποφεύγει.
Βαθιά καρδιά δεν έχει ανάγκη
από του φεγγαριού το παγωμένο μέλι.

Αλλα εγώ υπόφερα. Άνοιξα τις φλέβες μου,
τίγρης και περιστέρι, πάνω στη μέση σου
σε μια μονομαχία απο δαγκανιές και κρίνους.

Γέμισε, λοιπόν, την τρέλλα μου με λέξεις
ή άσε με να ζω μες στη γαλήνια νύχτα
της ψυχής μου που είναι για πάντα μαύρη.

Ο ποιητης ζητά απο την αγαπη του να του γραψει - Φ.Γ.Λόρκα

 

Πέρασα- Κική Δημουλά

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

παραλλαγες σε ενα μονογραμμα


θα πενθω παντα
μ ακους
για σενα
μονη, στον παραδεισο

θα γυρισει αλλου τις χαρακιες της παλαμης
η μοιρα,σαν κλειδουχος
παιδι με το λιβανι και με τον κοκκινο σταυρο
την ωρα που βραδιαζει στων βραχων το απλησιαστο

πενθω τον ηλιο και πενθω τα χρονια που ερχονται
χωρις εμας
και τραγουδω τ αλλα που περασαν
εαν ειναι αληθεια

μιλημενα τα σωματα και οι βαρκες που εκρουζαν γλυκα
οι κιθαρες που αναβοσβησαν κατω απο τα νερα
τα "πιστεψε με" και τα "μη"
μια στον αερα και μια στη μουσικη

την ανεμωνα που καθισε στον χερι σου
κι ετρεμα τρεις φορες το μωβ τρεις μερες πανω απο τους καταρρακτες

εαν αυτα ειναι αληθεια τραγουδω..
στον τοιχο με τη γοργονα με τα ξεπλεκα μαλλια
τη γατα που μας κοιταξε μεσα στα σκοτεινα

να μαδαω γιασεμια..κι εχω τη δυναμη
αποκοιμισμενη,να φυσω και να πηγαινω
μες απο φεγγαρα περασματα και κρυφες της θαλλασας στοες
υπνωτισμενα δεντρα με αραχνες που ασημιζουνε

ακουστα σ εχουν τα κυμματα
πως χαιδευεις,πως φιλας
πως λες ψιθυριστα το "τι"και το "ε"
τριγυρω στο λαιμο στον ορμο
παντα εμεις το φως και η σκια

τοσο η νυχτα,τοσο η βοη στον ανεμο
τοσο η σταλα στον αερα,τοσο η σιγαλια
τοσο η ελαχιστη σου αναπνοη

που πια δεν εχω τιποτε αλλο
μες στους τεσσερις τοιχους
το ταβανι,το πατωμα
να φωναζω απο σενα και να με χτυπα
η φωνη μου

να μυριζω απο σενα και ν αγριευουν οι ανθρωποι

επειδη το αδοκιμαστο και το απ αλλου φερμενο

δεν τ αντεχουν οι ανθρωποι

κι ειναι νωρις

μ ακους

ειναι νωρις ακομη μες στον κοσμο αυτο αγαπη μου



να μιλω για σενα και για μενα.


Τα πικρα μου βοτσαλα μετρω,μ ακους
κι ειναι ο χρονος μια μεγαλη εκκλησια
οπου καποτε οι φιγουρες των αγιων βγαζουν δακρυ αληθινο


για σενα μονο εγω μπορει και η μουσικη
που διωχνω μεσα μου αλλα αυτη γυριζει δυνατοτερη


ετσι σ εχω κοιταξει που μου αρκει
να χει ο χρονος ολος αθωωθει
μες στο αυλακι που το περασμα σου αφηνει
σα δελφινι πρωτοπειρο ν ακολουθει


και να παιζει με το ασπρο και το κυανο η ψυχη μου!...


Στον παραδεισο εχω σημαδεψει ενα νησι
απαραλλαχτο εσυ κι ενα σπιτι στη θαλασσα

εχω ριξει μες στ απατα μιαν ηχω
να κοιταζομαι καθε πρωι που ξυπνω
να με βλεπω μιση να γελω στο νερο
και μιση να κλαιω μες στον παραδεισο

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Πόσο πολύ μου αρέσει να αγγίζω τα δάχτυλα Σας.Ξέρω κάθε Τους λακουβάκι.Κάθε Τους γραμμούλα. Μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές έτσι ώστε είτε να με ευχαριστήσουν είτε να με τιμωρήσουν είτε να με ικανοποιήσουν ανάλογα με τα κέφια Σας.
Οταν με ακουμπάνε απαλά στο κορμί μου, το οποίο μπορούν να αναγνωρήσουν τόσο ευκόλα πια τα βράδια γλυκά στον ύπνο μου ανατριχιάζω ολόκληρη και είμαι έτοιμη να φτάσω στα ουράνια.
Όταν γίνονται σκληρά έτσι ώστε να με τιμωρήσουν όπως μόνο Εσεις ξέρετε είμαι έτοιμη να τους παραδωθώ απο την πρώτη στιγμή όμως κρατίεμαι γιατι μου αρέσει η σκληρή αίσθηση που αφήνουν πάνω μου
Όταν γίνονται δυνατά και διεισδύουν στο υγρό καυτό και ταπεινό μουνάκι μου που τόσο καλά μόνο Εκέινα γνωρίζουν έχουν την δύναμη να το ικανοποιήσουν και να το φτάσουν στο παράδεισο αρκέι και μόνο να το χαιδέψουν
Όταν μου κλείνουν ανάμεσα Τους δυνατά τις ρόγες μου εγώ το μόνο που κάνω είναι να παραλλήλω και αφήνομαι να απολαυσώ το κάθε μικρό και διαφορετικό άγγιγμα Τους
Όταν Τα βάζω στο στόμα μου και τα γλύφω προσπαθώντας να ρουφήξω όλες τις γευσείς Τους και να τα ικανοποιήσω για την τόση απλόχερη ευχαρίστηση που μου προσφέρουν σε τόσο διαφορετικές μορφές.
Μου αρέσει που είναι τραχιά γιατι εικονίζουν ένα άντρα που έχει δουλέψει στην ζωή Του
και μπορώ να στηριχτώ πάνω Τους ότι και αν συμβεί
Αχ πόσο πολύ λατρεύω τα δαχτυλά Σας

 

Απάντηση: ειναι νωρις στον κοσμο αυτο

 







....................................................

 

Απάντηση: ειναι νωρις στον κοσμο αυτο

[media=youtube]j_2pyNuL0_A[/media]

 

Απάντηση: ειναι νωρις στον κοσμο αυτο

επειδή το αδοκίμαστο και το απ αλλού φερμένο

δεν τ αντέχουν οι άνθρωποι

κι ειναι νωρίς

μ ακούς

ειναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτό αγάπη μου

να μιλώ για σένα και για μένα.


Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Είμ' εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ'ακούς



Το αγαπημένο μου απόσπασμα από το Μονόγραμμα του Ελύτη!!      

 

Απάντηση: ειναι νωρις στον κοσμο αυτο

Φοβερή και η απαγγελία της Καρυοφυλλιάς.

 

Mε τον καιρό, με τον καιρό
περνούν όλα και φεύγουν
ξεχνάμε το πρόσωπο και τη φωνή
Η καρδιά όταν δεν χτυπά πια,
δεν χρειάζεται να ψάξεις πιο μακρυά
Πρέπει να το αφήσεις όπως είναι
και όλα μια χαρά.

Με τον καιρό περνάνε όλα φεύγουν
Εκείνη που λατρέψαμε
που ψάχναμε κάτω από τη βροχή
Εκείνη που καταλαβαίναμε
με μια ματιά ανάμεσα στις λέξεις,
ανάμεσα στις γραμμές
και κάτω από το μέικ απ
ενός μακιγιαρισμένου όρκου
που πάει να κοιμηθεί βαθειά

Με τον καιρό όλα εξαφανίζονται
με τον καιρό περνάνε όλα και φεύγουν
ακόμα και οι πιο σπουδαίες αναμνήσεις
παίρνουν αυτές τις παράξενες φάτσες
στην γκαλερί ψάχνω στο τμήμα του θανάτου
το σαββατόβραδο όταν η τρυφερότητα
φεύγει ολομόναχη

Με τον καιρό, με τον καιρό
περνούν όλα και φεύγουν
Εκείνη στην οποία πιστεύαμε
για ένα κρυολόγημα, για το τίποτα
Εκείνη στην οποία δίναμε τον άνεμο
και κοσμήματα, για την οποία
θα πουλούσαμε την ψυχή μας
για μερικές δεκάρες
που σερνόμασταν μπροστά της
όπως οι σκύλοι

Με τον καιρό περνάνε όλα,
πάνε καλά
Με τον καιρό, με τον καιρό
περνάνε όλα, πάνε καλά,
περνάνε όλα και φεύγουν

Ξεχνάμε τα πάθη και τις φωνές
που μας έλεγαν λόγια ταπεινών
ανθρώπων
"Μη γυρίσεις πολύ αργά",
"προπαντώς μην αρπάξεις
κανένα κρύωμα"

Με τον καιρό, με τον καιρό
περνούν όλα και ασπρίζουμε
όπως ένα εξαντλημένο άλογο
και αισθανόμαστε παγωμένοι
σε ένα κρεββάτι της τύχης

Και αισθανόμαστε ολομόναχοι,
ίσως, μα γαλήνιοι,
και αισθανόμαστε εξαπατημένοι
από τα χαμένα χρόνια

Λοιπόν πράγματι, με τον καιρό
δεν αγαπάμε πια.

Λεό Φερέ