Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Ας μη ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας
Το αυτοκίνητο είναι ένα αναπηρικό καρότσι
Το λιοντάρι είναι φτιαγμένο από αρνιά
Οι ποιητές δεν έχουν βιογραφία
Ο θάνατος είναι μια ομαδική συνήθεια
Τα παιδιά γεννιούνται για να ‘ναι ευτυχισμένα
Η πραγματικότητα τείνει να εξαφανιστεί
Το γαμήσι είναι πράξη διαβολική
Ο θεός είναι φίλος καλός των φτωχός.


N. Parra

 

Τά πλήθη ἅπαντα, λατρεύουνε τόν πρῶτο δράκοντα,
δέντρα ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα. Ἄτομα εὐάλωτα,
σέ τεχνάσματα ἀπό σύγχρονους γόητες,
παρασύρονται, βαδίζουν ἀτραπούς εὐώνυμες.
Δεδεμένοι στόν ζυγό τοῦ θανάτου,
καθεύδουνε ἐντός τοῦ τάφου ἐν ζωῇ ἀκόμη ὄντες,
κηλιδωμένοι τῶν ψυχῶν οἱ χιτῶνες,
ἀκόπαστοι στροβιλισμοί μέσα σέ πορνικούς κυκεῶνες.
Μέ τίς χοϊκές εἰκόνες ἐμμονές.
Μάταιες ἔριδες καί ἄσκοπες μέριμνες.
Ὑπάρξεις παγερές σάν κοῦκλες κέρινες.
Θεραπαινίδες καί θεράποντες σέ δαίμονες.

Μία κοινωνία πού ὁλοένα χάνει περισσότερο αἷμα,
καί μέ σπασμένα φρένα παίρνει τήν κατιοῦσα,
γιά νά σωθεῖ χρειάζεται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα
ὅπως ἐκεῖνο στίς Γραφές μέ τήν Αἱμορροοῦσα!

Σέβας σέ αὐτούς πού ἀκοῦν τή Σάλπιγγα!

Μέσα στίς ψυχές σηκωθῆκαν εἴδωλα.
Ὅλη ἡ φροντίς δίδεται στό τίποτα.
Ἐμπαθῆ θελήματα, βήματα
πού ὁδηγοῦνε στήν ἀπώλεια μέ μαθηματική ἀκρίβεια.
Ἀκουστικά προβλήματα ἀπό τόσους κοσμικούς θορύβους.
Δέν λαμβάνει κανείς τούς ὑπερκόσμιους ψιθύρους.
Γλῶσσες παραμένουνε βουβές γιά θείους ὕμνους
πάντα πρόθυμες ὅμως νά ἀρθρώσουνε βλάσφημες λέξεις.
Ποταπές ἕξεις, ἀνίερες ὀρέξεις, καί σκέψεις
φιλτραρισμένες μέσα ἀπ' τή γαιώδη παχυλότητα.
Δέλεαρ γιά τίς ψυχές φονικότατα,
ἀρνητικά πρότυπα, σώματα μέ ἄτακτες κινήσεις,
κούφιες οἰήσεις, ἁμαρτωλές παραισθήσεις.
Φιλία γιά τούς ἐπαίνους, ἀπό ἀνθρώπους χαμένους
μέσα στήν ἀχλή τοῦ κοσμικοῦ ψεύδους!

Μία κοινωνία πού ὁλοένα χάνει περισσότερο αἷμα,
καί μέ σπασμένα φρένα παίρνει τήν κατιοῦσα,
γιά νά σωθεῖ χρειάζεται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα
ὅπως ἐκεῖνο στίς Γραφές μέ τήν Αἱμορροοῦσα!
Αρτέμιος

 

Ανάπαυλα

Έναν ύπνο χρωστώ να κοιμηθώ,
για να ’ναι η αύριο καλή
μέρα, όμως τ’ άνοιγμα του
ματιού διαρκεί περισσότερο,
όπως το βλέφαρο
ξεκολλάει την τσίμπλα, ο νεκρός
φιλιέται με την ξεκούραση μου.

( Κώστας Ρεούσης )

 

Μες στο χώμα καληνύχτα

Ναι, θα επιστρέψω στο σκοτάδι όπως κι εσύ.
Όμως ως τότε θέλω να γευτώ τα χρώματα
που βγαίνουν από τ' άνθη,
όταν το σώμα σφίγγεται για να μη σπάσει.
Θέλω ν' ανοίξω τα φυλλώματα
και να ριχτώ στη θάλασσα του στήθους σου
γλείφοντας και ρουφώντας.
Θέλω να γίνω το κουκούτσι σου,
να τυλιχτείς σαν αύρα γύρω απ' τη ζωή μου,
να λύσεις τα φιλιά τα κλειδωμένα
και θέλω να με πάρεις στη μεγάλη προκυμαία.
Θέλω να βγω απ' τον κλοιό σου,
για να ξαναέρθω πέτρινος
στην τρυφερή πληγή σου.
Να κλέψω τα λειψά σου όνειρα,
ν' ακούσω την ορμή σου
λίγο πριν σκοτεινιάσει.
Πριν κλείσει η πόρτα
και ψιθυρίσω μες στο χώμα καληνύχτα.

( Αλέξανδρος 'Ισαρης )

 

 
Σε ελεύθερο στίχο.

 

...Αγαπώ τον άνεμο, που χαϊδεύει τα μαλλιά σου.
Αγαπώ τον ήλιο, που χρυσίζει τα μάτια σου.
Αγαπώ την βροχή, που κυλάει στο δέρμα σου.
Αγαπώ το σύμπαν, που γεμίζει τις αισθήσεις σου...
Την νύχτα, τ' άστρα κυλούν γοργά στο καλντερίμι τ' ουρανού.
Μικρά φανάρια που φωτίζουν το δρόμο προς την ευτυχία,
τον δρόμο μου.
Δρόμος βατός και άβατος, δύσκολος και εύκολος,
κατήφορος κι ανήφορος, δρόμος χωρίς επιστροφή.
Δίχως αρχή αλλά με τέλος, με άϋλο φως
που θρέφει την ψυχή μου,
σαγηνεύει το μυαλό κι αναταράσει την καρδιά μου.
Στα μάτια μου τρεμοπαίζει μια φωτιά.
Είναι το πύρινο χρώμα του ήλιου π' ανατέλλει,
ρίχνοντας άπλετο το φως και δύναμή του στο σύμπαν,
είναι το ίδιο χρώμα της δύσης,
όταν με απλότητα ζωγραφίζει τη μοναξιά μου
στο μονοπάτι που οδηγεί στα χνάρια της κρύας νύχτας.
Όμως έμελε να μείνει μόνο φως, χωρίς ανταπόκριση...
Μοναξιά και πάλι...

(By CA)

 

Η αγάπη μου για σένα
μου επιτρέπει να αναπέμπω τις προσευχές μου στο πνεύμα της αιώνιας ομορφιάς και της τρυφεράδας που καθρεφτίζεται στα μάτια σου
ή να σε ρίχνω μπρούμυτα πάνω στην απαλή κοιλιά σου και να σε γαμάω από πίσω,
σαν κάπρος που μαρκαλίζει γουρούνα,
αγαλλιώντας με κάθε βρομιά,
κάθε σταγόνα ιδρώτα,
κάθε μυρωδιά που αναδύεται από τον κώλο σου,
απολαμβάνοντας την αισχρή ακαταστασία του αναποδογυρισμένου σου φορέματος και της λευκής κοριτσίστικης κιλότας σου,
την έξαψη στα κοκκινισμένα σου μάγουλα,
στα ανακατεμένα σου μαλλιά.
Γίνε η πουτάνα μου,
η παλλακίδα μου όποτε σου αρέσει, μικρή μου αυνανίστρια, ξετσίπωτο πουτανάκι μου!

J. Joyce

 

Βιογραφικό ΙΙ

Κάποτε χάνω το πρόσωπο μου και μάταια ψάχνω
να βρω σημάδια τόπου και χρόνου,
γίνομαι τότε κάτι σαν ένα ρίγος
που διαπερνά τα πράγματα και τις εποχές τους.
Σαν επιστρέφω, τρέχω στον καθρέφτη
αναζητώντας πάλι τον εαυτό μου.
Ανακαλύπτω στο βυθό των ματιών μου
ίχνη ξένων βλεμμάτων.

-----------------------------------------------------------------

Η επίσκεψη

Η Μαρία μου φέρνει μαργαρίτες,
μου φέρνει περιστέρια κι ένα γράμμα.
Δεν έμαθε η Μαρία πως ταξιδεύω,
πως πια δεν κατοικώ σ' αυτό το σώμα.

( Δύο κείμενα του Ορέστη Αλεξάκη )

 

Αν ο παππούς σου δεν πολέμησε στην Αντίσταση, αν δεν είσαι αριστερός με πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων από το ΣΥΡΙΖΑ, που σου απομένει να προστρέξεις για να βρεις το δίκιο σου?

Οι Λιτανείες του Σατανά

Εσύ, ο πιο σοφός κι ο πιο ωραίος απ' τους αγγέλους,
Θεέ προδομένε από τη μοίρα και στερημένε από επαίνους,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Ω Πρίγκηπα της εξορίας που σ' αδίκησαν
Και που, νικημένος, πάντα ορθώνεσαι πιο δυνατός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που, όλα τα ξέρεις, μεγάλε βασιλιά των υπόγειων κόσμων,
Οικείε θεραπευτή για τις ανθρώπινες αγωνίες,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ, ακόμη και στους λεπρούς, στους καταραμένους παρίες,
Διδάσκεις με την αγάπη τη γεύση του Παραδείσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Ω Εσύ, που με τη Θανή, τη γριά και δυνατή ερωμένη,
Γέννησες την ελπίδα, μια γοητευτική τρελή,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που δίνεις στον προγραμμένο το βλέμμα αυτό το γαλήνιο κι υψηλό
Που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό γύρω απ' το ικρίωμα
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που ξέρεις σε ποιες γωνιές των φθονερών γαιών
Ο Θεός ζηλότυπος έκρυψε τα πολύτιμα πετράδια,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που το διορατικό σου βλέμμα αναγνωρίζει τις βαθιές σκευοθήκες
Όπου κοιμάται θαμμένο το πλήθος των μετάλλων,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που το πλατύ σου χέρι κρύβει τα βάραθρα
Στον υπνοβάτη που πλανιέται στων κτηρίων την άκρη,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που μαγικά πραύνεις τα γέρικα κόκαλα
Του αργοπορημένου μέθυσου πατημένου από τ' άλογα,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που για να παρηγορήσεις τον ευπαθή άνθρωπο που πάσχει
Μας έμαθες ν' ανακατεύουμε το νίτρο με το θειάφι,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που βάζεις το στίγμα σου, ω εύστροφε συνένοχε,
Πάνω στο μέτωπο του ανελέητου και κακού Κροίσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Εσύ που βάζεις μες στα μάτια και μες στην καρδιά των κοριτσιών
Τη λατρεία της πληγής και την αγάπη των κουρελιών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Στήριγμα των εξόριστων, φως των εφευρετών,
Εξομολογητή των κρεμασμένων και των συνωμοτών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Πατέρα θετέ. εκείνων που μες στη μαύρη του οργή
Κυνήγησε από τον παράδεισο της γης, ο Πατέρας Θεός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!

Charles Baudelaire

 

Ό,τι αγαπώ γίνεται σκόνη.
Ξεκινάει σαν χυµώδης καρπός,
που, αφού τον στραγγίξουν,
µετατρέπεται σε πέτρα
και µε το πέρασµα του χρόνου,
σ’ εκατοµµύρια θρύψαλα
και σε θλιβερό «Τίποτα».
Ως πότε θα χαϊδεύουµε την κόλαση.
Ως πότε θα κοιµόµαστε αγκαλιά,
µε την απόγνωση.
Την δίψα, τον θυµό,
την λησµονιά, το κρύο.
Πότε ο έρωτας θα είναι έρωτας
και θα πάψει να γίνεται ποίηµα.

 

με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του

Ένα παιδί, Τόλης Νικηφόρου.