Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

9.

Ήταν μια εποχή που ολόγυμνοι
ανάμεσα σε χιλιάδες πράσινα δέντρα
και ηλίθια πουλιά
σηκώναμε τα χέρια και ταξιδεύαμε
προς εκείνες τις κόκκινες θάλασσες
του μέσα τοπίου
κι όσο ματώναμε τόσο περισσότερο
έλαμπε
ο μπάσταρδος ο ήλιος

( Πέτρος Σκυθιώτης )

 

Αλήθεια,έτσι πιστεύεις;
Ότι έρωτας είναι...
φτερωτός θεός
Με χαμόγελα γεμάτος.
Με χρυσό τόξο...
στην καρδιά να σημαδεύει.
Πάντα ευγενικός..
τρυφερός και γλυκός.
Διαολε..αυτό σου έμαθαν.
Γι αυτό ποτέ...δεν ήρθε ο έρωτας.
Ο έρωτας...αγάπη μου..
είναι κτήνος..
αδηφάγος πολεμιστής..
Δε θέλει τόξο...
με τα νύχια του,τη σάρκα ξεσκίζει.
Ο έρωτας...μωρό μου..
είναι βιαστης...
Καμμία αντίσταση δε λογαριάζει.
Σοδομιζει το κορμί...με το έτσι θέλω.
Ο έρωτας...μικρή μου...
δεν κουβαλά..λάφυρα..πετράδια.
Τα χέρια του βουτηγμένα..
στο αίμα της κάθε κραυγής.
Στο κορμί του τρέχει...σπέρμα...
της ηδονής.
Ο έρωτας...εσένα μιλώ..
κατασπαράζει..το κορμί.
Γαμαει...το μυαλό.
Ματωνει...την καρδιά.
Ξεσηκώνει την Ψυχή.
Ναι,ο έρωτας είναι Θεός..
αλλά και δαίμονας μαζί.
Γι αυτό σου λέω...
μάτια μου...
Δεν περιμενες τον έρωτα...
να γεμισεις Ζωή..
Τον Θάνατο σου ηθελες..
για να ζεις.. τώρα νεκρή.
Dimitris Ioannis Anemos

 

Η οικογένεια μου

Ο μπαμπάς μου φορούσε πάντα αδιάβροχο
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση μιας ερήμου.
Πολύ του άρεσαν πάντα τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ' ένα ετοιμόρροπο, καθόμουνα μπαλκόνι.
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε την Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.

( Χλόη Κουτσουμπέλη )

 

Λαφυραγωγία

Οτιδήποτε αναιρεί τη θέληση θέλοντας
  ανήκει στην τυραννία.
Οικειώθηκα την απελπισία μου επί αιώνες
  εγώ ο τολμητίας του ανυπόστατου
την οικουμένη του ήλιου την περιγέλασα
   (και δικαίως)
καθώς επιτέλους εισχώρησα στον έρωτα του τίγρη
  στα ορύγματα της ηρωίδας Αφασίας
αποσπόρι του απείρου με ιώβειες διαστάσεις
  θηρεύω τιποτένιος
    ανιχνεύω διάτορος.
Μια σύνθεση για άρπα του Ερρίκου του Όγδοου
  Τι μένει από όλα αυτά;
    Μερικά βλακώδη κόκαλα.

( Νίκος Καρούζος )

 

.μια μεγάλη πληγή από νέφη

Αστραφτερά πουκάμισα-γιατί άλλο δεν αντέχω-
φορέσατε!
Έτσι λοιπόν κι έτσι μας δόθηκε κι απότομα συνέβη
ωραιότεροι κι απ’ τους αθώους λιγότερο ένοχοι να γεωμετρούμε
χρόνια τόσα κοντά στη σφαγή και
χρόνια σφαγιάζοντας κι ύστερα

λέγοντας φωναχτά:

πως πέρασε από στόμα σε στόμα ετούτη η γεύση;

Κι εκείνος

ο ουρανός που μας υπέστη

ο χρόνος όλος κι ολάξαφνος ενώπιον μας
ημέρες με μόνη ανάγκη την ωραιότητα των άστρων
ημέρες ταράσσοντας την άσφαλτο
ημέρες μην ημπορώντας μέσα στη δίψα
να υπάρξουμε ολόκληροι
ανάστατοι που έχουμε μία υδρία στο στήθος
για να λούζεται το τέρας μας

και να πληθαίνει ολόσωμο
καθώς θα ντύνεται τα ρούχα μας με μάτια ορθάνοιχτα
όπως οι πόρτες των σπιτιών που κάποτε θα ζήσουμε
χειροκροτώντας την άριστη του αποχώρηση.

( Γιώργιος Γέργος )

 

Νιότη

Στην ανεμελιά
της νιότης μου,
χρέωσα τα λάθη μου.

Στην ωριμότητα
της δύσης μου,
την αποδοχή τους.

(Λυδία Ξ.)

 

Η γνώμη της θάλασσας

Εδώ στην άμμο γράφονται τα σπουδαιότερα αποφθέγματα,
βιαστικά, εμπνευσμένα,
μέσα στην απαγορευμένη ευτυχία
από ένα κλαδί καταδικασμένο σε αιώνιο κολύμπι.
Γιατί κορμιά δίχως ρίζες τα σώματα σέρνουν έναν επικήδειο,
συνοδεύουν το νεκρό καλοκαίρι μέχρι το βυθό.
Πιστεύουν ότι η ταφή
πρέπει να ξεβάφει
σα βαφή.
Να’ ρχονται πάλι κοντά μας
με κύματα ξανθά
και μαύρα
τα χαμπέρια.
Σήκωσα ψηλά μια κούπα μπύρα,
ενεός στην εκδίκηση των ανέμων.
Η βιασύνη των στιγμών εσχημάτισε έναν αριθμό.
Ήρθαν τ’ αστέρια άμεσης επέμβασης,
η νύχτα υπήρξε συνεπής.
Ομπρέλλα χρεοκοπημένη και τρύπια
πάει να μεταμορφωθεί σε χειμερινή,
να δώσει τόπο στη βροχή.
Αρκετά μας υπερασπίστηκε από ήλιο.
Μάταια πια θα κοιτώ τα καράβια χωρίς να τα βλέπω,
μακριά από πελάγη,
εγλωβισμένος στον ιστό των λευκασμένων οδόντων.
Στο χειμώνα θα λέω παραμύθια
μήπως γλιτώσω τα χαστούκια του,καθώς γεννήθηκα με στραβή οδοντοστοιχία
και πρόλαβα τρένα με ταξίδια.
Τα μαγιώ θα κρέμονται σκισμένες σημαίες να φοβίζουν τα σπουργίτια.
Η θάλασσα θα διατείνεται πως είναι γριά
για να μην τη μολύνουν σκάφη.
Όταν ένας νεκρός σκύλος ξεβραστεί στην άδεια παραλία,
θα διέπεται από μια σοφία εφάμιλλη των στοιχειών του δάσους.
Αν βρω καιρό θα πάω να τον θάψω.
Αυτό το κρύο το σημερινό
κοστίζει σε πετρέλαια και μίσος
βρωμάει πέτο και κοστούμι,
σιχαμένο.
Βρόμικο χρήμα
ακτινοβολεί τον καύσωνα του κέρδους
αναίσχυντα.
Ρωτώ τον αιώνα τ’όνομά του.
Δεν έχει απάντηση.
Κι ύστερα λένε πώς το φθινόπωρο είναι μελαγχολικό
και πως η φύση είναι η αιτία.
Και πως η θάλασσα δεν έχει γνώμη
αυτές τις μέρες.

Δημήτρης Τούλιος

 

Επιτάφιος

Την έκλαιγε τρεις μέρες και τρεις νύχτες
,
είχε ξαποστείλει τα όνειρα σε κάθε γεωμετρικό αν,
σε κάθε νοητή αμφιβολία της ύπαρξής της
και σε κάθε δυνατή προσδοκία.

Πόσοι άνθρωποι χωράνε σε ένα όνειρο,
να τους απλώσεις σε γενετήσια στάση,
να τους αρθρώσεις σε στοίβες
,
να τους δώσεις χώρο
να ξεστρατίζουν

από την τροχήλατη πραγματικότητα

των περασμένων
,
παίρνοντας μαζί το φως το πραγματικό

και να γίνονται πλανήτες

που πλησιάζοντας παράγουν μετεωρίτες και χλόη
και ευδαιμονούν

καθώς τα αστέρια ποδηλατούν στην σκεπή

και τα όνειρα παγιδεύονται

και δεν συναντιούνται
,
περιφέρονται σαν σε λιτανεία
απολεσθέντος κόσμου.

( Φάνης Παπαγεωργίου )

 

Υπερφίαλοι και μόνοι- Γεωργία Ανδρουλιδάκη

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν τακτικά δρομολόγια..
Τα καιρικά φαινόμενα αλλάζουν σύμφωνα με τις εποχές..
Μα εσύ φοβάσαι το χρόνο και τις αλλαγές..
Κρύβεσαι στην ντουλάπα των συναισθημάτων σου,
ικανοποιώντας τις αισθήσεις σου
με τo άρωμα ενός απορρυπαντικού,
που πήρε τη μυρωδιά της ζωής
και την αντικατέστησε με τη ευωδία
ενός αφύσικου σκευάσματος σε πλαστικό μπουκάλι..
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο εύθραυστες και ιδιόμορφες
όσο κι ο ιστός μιας αράχνης.
Οι εραστές, συχνά καμαρώνουν στο πλάι του συντρόφου τους
μα όταν το βράδυ πλαγιάζουν δίπλα του τον μισούν
σα να ‘ταν η αγάπη που πρόβαλαν με τόσο καμάρι
έργο τέχνης που έγινε μόνο από ματαιοδοξία..
Συχνά σου λείπει η αφέλεια της ερωμένης
που δεν ξέρει για κείνο
το κρυφό υποχθόνιο, μίσος..
Προσπαθείς να κάνεις πως δεν το γνωρίζεις
με την ελπίδα να το ξορκίσεις,
μαζί με κανά δυο ακόμα νευρώσεις
που κονόμησες τα χρόνια της άγνοιας..
Οι σιωπές των ανθρώπων,
είναι η πιο τρανταχτή φωνή απελπισίας απέναντι στο δεδομένο..
Ο ύπνος σου δεν είναι πια ήσυχος
και τα πράσινα λιβάδια των ποιητών σου φέρνουν εμετό..
Ο κόσμος είναι γεμάτος πίσσα και σκόνη..
Σε αρρωσταίνουν οι αισιόδοξοι
τραγουδιστές του έρωτα..
Ο θάνατος παραμονεύει τα παιδιά σου στη γωνία
κι η πόρνη παίρνει 5 ευρώ την πίπα λόγω κρίσης..
Κλαις συχνά,
ο πόνος σου θυμίζει πως είσαι ζωντανή,
πως έχεις δικαίωμα να πληρώνεις φόρους
και πως θα εξαντλήσεις και την τελευταία σου πνοή ως έντιμος πολίτης..
Τα καλοκαίρια κρατάνε λίγο,
οι έρωτες σου τρώνε σωθικά
κι οι αναμνήσεις σε γερνάνε θυμίζοντας σου
πόσα δεν μπορείς πια να κάνεις και πόσα θα αναζητάς,
επειδή δεν πρόλαβες να τα ζήσεις..
Κι εγώ σου φωνάζω απελπισμένα
σα να ‘σουν άλλη,
ξένη κι αποκομμένη από ‘μένα,
πως όσα πέρασαν κι όσα έγιναν δεν θα ξαναγυρίσουν..
Μα εσύ τρελή, θαρρείς πως θα φέρεις πίσω όσα στερήθηκες
γλείφοντας απ’ το πάτωμα το χυμένο γάλα..

 

Ο ωκεανός γύρω απ' το Μιλάνο II

Κυρά μας των ναυαγών,
οι χιλιετίες δεν κατεβαίνουν πια εδώ, συντετμημένα εντόσθια,
τερματισμός της υψηλής ταχύτητας.
Διδάσκοντας την αλφάβητο με την ίδια φωνή
που μας συσκοτίζει απ' τ' άλλο μέρος,
πέσαμε απ' την καρέκλα
για μια λάθος κίνηση του στυλό,
ταξιδεύοντας για σαρανταδύο χρόνια
σ' ένα κουτί στο διάστημα, δειρευνώντας τους τελικούς καιρούς του οξυγόνου,
δεν ζητήσαμε το νερό αλλά τη δίψα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------


Να βρεις τη φλέβα

Καμία δόξα στην υπερβολή, αλλά ένα νευρικό
μπέρδεμα,
ένα ξύσιμο ήχων και ματιών
καρφωμένων στο πάτωμα, εκείνο το τίποτα
που διατηρεί κρύα την σκέψη, εκείνο το ρίγος
από λάμπες και βελόνες, κάτι
που φυλακίζεται εκεί που ουρλιάζει. Το πρόσωπο
ακουμπούσε ήδη τη γη του, έβλεπε τη χλωμή ροή των φαινομένων,
κοιμήσου, είχα πει, κοιμήσου,
παρ' όλ' αυτά εγώ ήμουν μαζί σου
κι εσύ δεν ήσουν μαζί μου.

Οι σάρκινοι παλμοί σφίγγονται σ' ένα μπάνιο,
ζητούν ανακωχή, μια θέση
για το αίμα, με σκισίματα, με δαγκωνιές, οι βελόνες
μπαίνουν σε σένα μέσα που ψάχνεις
να μείνεις με τα πράγματα.
Να υπάρχει πρέπει μια γήινη αυγή, έλεγες, ένας άθικτος σπόρος,
μια φλογίτσα, ένα πρελούδιο που βγαίνει
απ' τα νοσοκομεία καθώς το ηχεί ένα μικρό χέρι,
ένα στεφάνι από στάχυα χαρισμένο στο θεραπευτή.

Ακουμπώντας σου το μέτωπο αισθανόσουν τη θάλασσα,
μιλούσες για ένα ανοιχτό πρωινό σαν σε πόλεμο,
στο σκοτάδι της χαμένης ώρας μιλούσες
δίχως αύριο και δίχως βιβλία, μιλούσες
στην απόλυτη παρουσία ενός δακρύου,
μια γρήγορη μνήμη ελιάς και φωτός,
μια δόξα του ενός και κάθε άλλου, αλλά
δεν βρίσκεται ο δρόμος για την πηγή, αλλά
δεν βρίσκεται η φλέβα, Θεέ μου, δεν βρίσκεται.

( Milo de Angelis )

 

H σάρκα - Τίτος Πατρίκιος

Η σάρκα μου
πάντα πονάει στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται στα χάδια.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.