Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Concerto morto

Όπως αγνάντεψε η νύχτα απ’ τ’ ακρωτήρι,
έφυγε ο πιο μικρός απ’ την παρέα.
Να μη με περιμένετε – είπε –,
απόψε θα χορέψω
με την πεθαμένη.

( Γιώργος Χ. Θεοχάρης )

 

Το διαμαντένιο

Κάπου εκεί μέσα είδα τα μάτια του,
καιρό πριν τα ξαναδώ κλαμένα,
είδα κάθε είδους και φυλής ιστορία
να προσωποποιείται, παραποιημένη να υπονομεύεται
και εγώ να περιμένω εκείνη να με επισκεφτεί.
Μύρισα την συμφωνία που της πρότεινα και έτσι κατρακύλησα,
νόμιζα ότι έχανα την μυρωδιά μου, συγκρίθηκα,
τα κλειδιά μου είχανε πάρει φόρα,
αποτιμούσα απλά όσα θα ακολουθούσανε.
Ξανάρχισα το διάβασμα
σε άλλη βάση,
σε μια παράξενη εποχή τόσο άλλη,
της φίλησα το στόμα ξέροντας καλά
το κακό που είχε κάνει,
γι’ αυτό την φίλησα άλλωστε.
Άφησα το αστείο να ακουστεί από τους μυθικούς παλιάτσους,
ήταν φίλοι που ήρθαν διψασμένοι για έρωτα κι αυτοί,
τους πήρα μαζί στο παραμύθι
και το βράδυ τους έδιωξα όλους.
Ήταν όμορφη η νύχτα,
η ζέστη με είχε κάνει να νοιώθω καλά
και αφού η ζωή νόμιζε ότι πίσω από την αυλαία,
η αυλαία ποτέ δεν τολμάει να πέσει,
έπαιξα με την αθωότητα της
και άφησα την αθωότητα να παίξει μαζί μου.
Υπολόγιζα βέβαια ότι αυτό δεν γίνεται,
μετά υπολόγιζα το πως είχε γίνει.
Γινόμουν τίποτα καθώς
τέτοιος άνθρωπος ήμουν,
όπως νομίζω όλοι. Μετά, χάθηκα
την εποχή που έγινα παλιάτσος,
ακόμα έψαχνα φιλιά.
Νομίζω γύρευα ένα βότσαλο που της είχα δώσει,
πριν παρασυρθώ στην θέση του
από το κύμα
και ένα παρόμοιο ξενοδοχείο
που να του λείπουνε άνθρωποι σαν και εμένα.

( Στέλιος Ροΐδης )

 

Στην τελευταία παράγραφο του φεγγαριού

Τη νύχτα που αποκόβονταν το φεγγάρι από το γάλα του
και το αμπέλι μου έπεφτε στο μαλλί του,
έβλεπα ένα απολιθωμένο παιδί
να παλεύει με το ποταμόσκυλο γύρω από ένα κόκαλο
ή κάτι σαν τέτοιο από παλιά παράγραφο,
που είναι χαμένο το άλλο κείμενο.
Στην αρχή τους πήρα για φίλους το λιγότερο,
που έπαιζαν γύρω από ένα μαντήλι,
ύστερα πήγα να βοηθήσω το παιδί που ήταν χωρίς κεφάλι
κι ανάβρυζαν τα λόγια του από τις πλάτες,
δεν ήξερα ακριβώς από που στάλαζαν,
το είδα να φεύγει με το κόκαλο στο χέρι.

Είναι η γλώσσα μου ούρλιαζε
και χτυπιόταν σαν το κοτσύφι στο αμπέλι,
να σηκώσει κουρνιαχτό γύρω να μην το δουν
κι άνοιγε γούρνα μ’ ένα κουταλάκι
στην τελευταία παράγραφο του φεγγαριού
ή αλλιώς στη χάση του.

( Θανάσης Τζούλης )

 

Επισκέπτες

Προσωρινοί επισκέπτες
μιας ζωής,
θ' αφήσουμε αχνάρι
δυο νότες, ένα όνειρο,
μια θύμηση καθάρια,
τι άλλο να μπορέσουμε
σ' ένα μικρό βιβλίο.

( Ι.Ν. Μαρκόπουλος )

 

Διάφανη
Κρύβομαι,
ξετυλίγοντας αργά το κουβάρι της λήθης,
ακροβατώ στη γραμμή του ορίζοντα,
παραδομένη στο άπειρο..
Υποφέρω απ’ το φόβο της νοσταλγίας,
σαν την παλιά αρρώστια με γυροφέρνει
η μνήμη…Το παρελθόν μ’ αποποιήθηκε..
Οι θάλασσες των παιδικών μου χρόνων,
έχουν διαφημιστικές ομπρέλες για πανιά,
οι βράχοι κατακτήθηκαν,
το σπάνιο κρίνο μαράθηκε
απ’ την πολυκοσμία..
Μόνο το νερό αφήνω να μ’ αγγίζει,
με νουθετεί σα μάνα,
μ’ αναστατώνει σαν εραστής..
Οι λέξεις δεν έχουν φτερά,
ευτυχώς..
Χρόνια κεντώ τη διαθήκη μου,
τρυπώντας το χαρτί..
Ηθελημένα καθυστερώ την αναχώρηση,
μα η παρουσία μου γίνεται όλο και πιο διάφανη..
Εξατμίζομαι,
διαπλέοντας τα διάφανα νερά
του Λυβικού πελάγους
Αποχαιρετώ το καλοκαίρι της απουσίας σου..
Ηττημένη..

Γεωργία Ανδρουλιδάκη

 

ΤΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΕΝΟΣ ΦΑΥΛΟΥ

Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να ’ρθούμε πρώτοι εμείς! – οι στερνοί.
Τα στερνοπαίδια και τ’ αποσπόρια
και τ’ αποβράσματα και τ’ αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι’ άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.
Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά
τράβα αγωγιάτη! βάρα αμαξά!
Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:
το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά
σ’ αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόφους
όπου μας κλείσανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλεί.
Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πώς θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.
Μαυραγορίτες από τα Νάφια[1]
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί
στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

 

Το βλεμμα μου θολο, αναμεσα στα στηθη της βολταρει,
Εκει που ο διαολος αποφασισε αποψε να με φρικαρει,
Τι κιαν τα ματια μου θολα απο την απροσμενη την θεα,
Τι κιαν η ανασα μου βαριά μπροστα σε τουτα τα μικρα τα στηθη τα μοιραία,
.....μετα χτυπησε το γαμημενο ξυπνητήρι, εχυσα και το λιγο ουισκι που ειχε μεινει μεσα στο μπουκαλι....σκατα. Παλι Δευτέρα σημερα...

 

1

Δεν είμαι ο Θωμάς που λέτε ότι ξέρετε,
δεν είμαι ο ποιητής που λέτε ότι θαυμάζετε,
δεν είμαι καταπληκτικός, δεν είμαι ανεπανάληπτος
ούτε θηρίο της ερήμου, ούτε σκυλός που δαγκώνει.
Μέσα μου ένα άνθος απολέμητης μοναξιάς
και τα πικρά φύλλα της καρδιάς γεμάτα
δροσερές πηγές λυγμών.
Σώζομαι αν σώζομαι τελικά χάρη σε κάποιες τέχνες
ταπεινές που ξέρω: του τσιγάρου, του ξενυχτιού,
της νοσταλγίας και της αθανασίας τόσων
ωραίων πραγμάτων που περνάνε απαρατήρητα...
Ψάχνω για νέες αγάπες πυρετωδώς και όταν δεν
τις βρίσκω, τις φαντάζομαι ώσπου να τις βρω...
Γράφω που και που ποιήματα, μερικά απ' τα πολλά
που ονειρεύομαι και βάζω μέσα σ' αυτά δικά μου και
δικά σας όνειρα, για τα οποία εσείς και ντρέπεστε
και υποφέρετε, φοβάστε και σιγά σιγά πεθαίνετε...

( Θωμάς Γκόρπας )

 

Το μαύρο

Το μαύρο είν’ οι λέξεις
που πέσανε η μια πάνω στην άλλη,
τα τυπωμένα ποιήματα,
το ένα πάνω στ’ άλλο
κι όλα τα χρώματα που ζήτησαν εκεί
το τελικό κρησφύγετο.

( Αντώνης Φωστιέρης )

 

ΥΠΟΤΑΓΗ.....
Υποταγή,
είναι να προσκυνάς σκυφτή…
τον έρωτα που θα σου χαριστεί….
παρθένος,
να ικετεύεις για έναν οργασμό…
που θα χυθεί σαν θάλασσα,
στου κορμιού τον άκληρο σπασμό.
Ναι…
υποταγή,
στην επιθυμία του μυαλού…
να γίνει χάδι πρόστυχο…
για να ξυπνά ο δαίμονας
και αυτός σκυφτός…
στο φόβο ενός αναστεναγμού….
μην και τον θανατώσει.
Εγώ μιλώ για την υποταγή….
την δική σου
την δική μου…
πριν ο έρωτας γίνει γιορτή…
στον ιδρώτα των κορμιών μας
όταν στο δέρμα αφήνει πρόστυχη ευχή.
Ξέρεις…
πρέπει να θες να υποταχθείς…
να εξαρτάτε όλη σου η ζωή…
και μια ανάσταση καυτή….
απόψε να προσμένεις,
μια ανάσταση…
που θα κάνεις την φυγή….
έναν έρωτα
από αυτόν που ταΐζεις…
στο στόμα την ψυχή
~~ Dimitris Ioannis Anemos ~~

 

..κι εκεί,που Εσύ θα με Βουτας στα σκοτάδια Σου...
...τη στιγμή που θα πασχιζω μια ανασα τελευταια...
...καθως θα με Σηκώσεις από τα μαλλιά...
...πάλι θα Σε ικετεψω να με Ξαναστειλεις στης Ψυχης Σου τα σκοτάδια...

Animula Vagula Blandula

 

Σπουδή του τρωτού πέλματος

Πρώτα, αίσθηση μετεωρισμού.
Ρίχνεσαι με παφλασμούς σε καμπύλες
στο πέρα και στο πάντοτε
αδιάκοπα διαθλάσαι.
Μετά τα ναι και τα όχι.
Σου απομένει
το μωβ του απογεύματος,
πόδια στην άκρη της πέτρας
και σκοινί
για τις δύσκολες ώρες.

( Δάφνη Φαντριδάκη )