Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Γλείφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο.
Τα χρόνια που περάσανε μ’ αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο.
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.


Στίχοι:
Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική:
Διάφανα Κρίνα

 

Μίζερο φως στο δωμάτιο
Πνιγμένες φωνές απ’ τον διάδρομο
Ένα άθλιο στρώμα γεμάτο με αίμα
Ένα άψυχο σώμα μ’ ένα μαχαίρι στο δέρμα

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα
Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα...

Βήματα αργά, σέρνει το κορμί του
Μπρος στον καθρέφτη γέρνει τη μορφή του
Τα μάτια αδειανά, γεμάτα με αίμα
Ένα άψυχο σώμα μ’ ένα μαχαίρι στο δέρμα

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα
Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα...

Σφίγγει γερά το μαχαίρι του
Το φέρνει αργά πάνω στο στήθος του
Τα μάτια κενά, ένα άθλιο τέρμα
Ένας τρελός, ένας τρελός μ’ ένα μαχαίρι στο δέρμα

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα
Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα..


Αυτα.... καληνυχτα σας σε οποιον ακουει.

 

δεν ξερω γαμησε μας με τις ορολογίες
απ όταν χώρισα μου βγήκαν πιο πολύ αυτά
τα είχα και πριν αλλα πιο θαμένα
αλλά κι εγώ ο μαλάκας τα καλλιεργώ όταν φαντάζομαι
φτιάχνω συνειρμούς
και μετά μισώ τον εαυτό μου για πράγματα που μου αρέσουν
και ξανά πίσω στο μήπως φταίει που δεν είμαι με την πρώην;
και μισό βήμα μπρος
ε...μεχρι να γνωρίσω μια άλλη
και περνάει ο καιρός
και κανω μόνο ξεπέτες
και καποιες αποτυγχάνουν
κι εγώ αναρωτιέμαι που πήγε η λίμπιντο
και όσο αναρωτιέμαι όοολο και να πέφτει
ύστερα μια 29χρονη θεατρίνα το παλεύει, σου ανοίγει τα κανιά
και δεν μπορείς να μπεις μεσα της ενώ ο εγκέφαλος θέλει
και πασχίζεις ένα βραδυ ολόκληρο να την πας ψηλά με άλλους τρόπους
μιλάτε δυο τρεις μερες, μετά εξαφανίζεται, δεν επικοινωνεις και συ
και παααλι τα ίδια
μετά υπάρχει η άλλη καβάτζα που κάνει ότι θες αρκεί να της κανεις οτι θέλει
έχει γκόμενο, κανει τα πάντα γι αυτόν κι αυτός αγνοεί επιδεικτικά τα γούστα της
τα καλύπτεις εσύ προκειμένου να περασεις και συ καλα
δεν σε φιλάει, αγαπάει άλλον, είσαι κομπλέ
σου λεει γαμα με, πάλι εσύ τίποτα
και μετά αρχίζει η αυτοκαταρράκωση
στα καλά σου λες "είμαι sapiosexual, καυλώνω στο μυαλό απ το μυαλό"
στα μέτρια "μάλλον απλά δεν μ αρέσει το σεξ"
στα άσχημα πυροδοτείς στον εαυτό σου όλα τα στερεότυπα που βρίσκεις στη μνήμη σου
αποκλείεις την πιθανότητα να βρεις σύντροφο
και ξανά στην αυτοικανοποίηση και στα ημίμετρα και στις φίλες που ανταλάσσετε σεξουαλικές χάρες
και μετά χάνεστε
δε λετε ουτε τα νεα σας
παρα μόνο ένα τεταρτο πριν πιάσει το ποτό και ριχτείτε στο κρεβάτι για τα απαγορευμένα σας
και μετά τι;
θα αμφισβητείς και την ηθική σου
μάλλον λες δεν έχω ηθική
μα πώς;
αφού την αποδεικνύεις έμπρακτα παντού
και στο κρεβάτι ακόμη
νοιάζεσαι για την ικανοποίηση του άλλου
κρατιέσαι να φτάσετε μαζί
όταν δηλαδή βρίσκεις, σκέφτεσαι, κάποιον να μοιραστείτε κρεβατι
κανονικα, βαρετά, βανίλα, ιεραποστολικό για 25 λεπτά
ζητας αυτό
σαν απόδειξη του ότι ακόμη είσαι νορμαλ
και όταν αποτύχεις σε αυτό;,
τουλαχιστον να τελειώσει το κορίτσι, δε φταίει σε τίποτα, κάνε τη βραδιά της, όχι σας, πιο έντονη
τι είσαι τότε;
πιο χαρούμενος μόνο γιατί τουλάχιστον η άλλη περασε όμορφα
ε ναι, αυτό είναι ηθική
το να ονειρεύεσαι ανωμαλίες δεν είναι απαραίτητα ανήθικο
εγώ εκεί στέκομαι, κάπου
και όσο κρατάω την αυταποδοχή μου σε καλά επίπεδα δεν με πειράζει
είμαι αισιόδοξος κι ελπίζω
η επόμενη γνωριμία θα με κάνει νορμαλ
να, όχι, αυτή, η άλλη
αυτή που δε γνωρισα ακομα
ή μπορεί εκείνη που γνωρισα και την άφησα να την παρει αλλος
γιατί κυνηγούσα μαλακίες
τελικά σταματάς να χεις στανταρ
δε θελω όυτε μεγαλο κώλο ούτε γουστόζικο ντύσιμο και φετίχ
να καταλαβαίνει θέλω
να μυρίζεται ότι αν και περίεργος, είμαι άνθρωπος με μπεσα που αγαπάει
τα υπόλοιπα είναι αν τα χει καλώς, αν όχι, κλάιν
ε, θα βρεθούν όλα τα άλλα
αρκεί να μου δώσει το χρόνο
λίγο, πολύ όσο χρειαστεί
ποια θα είναι; αυτή; η επόμενη; η παλιά; κάποια θα είναι
στοπ
δεν έχει άλλο
σορρυ που τα λέω σε σένα, μου είσαι πρακτικά άγνωστος
κουράστηκα απλώς
δεν θέλω να το αναλύσω άλλο
έχω βρει κάθε πιθανή εξήγηση και διέξοδο
θελω απλά να την περπατήσω
που;

 

Σκάκι

Ένας κόσμος, ένας κόσμος τετράγωνος ο κόσμος μου.
Στις απλοποιημένες του διαστάσεις χαρακώνονται οι ορίζοντες των
ημερών, της ισονυκτίας η αντιθετική επιφάνεια.
Όλα τα εγκλήματα της ζωής -πανουργίες, φόνοι- ξαναζούν απάνου
στο σιντέφι και στον όνυχα, όπου επίπονα γλιστρούν άκαρδου
νου τα φιλντισένια σύμβολα, τα είδωλα από κοράλλι.
Ο δρόμος τους, οι επικίνδυνοι σταθμοί των, οι απογοητεύσεις και
τα λάφυρα-χαρές γι αυτό που ήτανε καρδιά.
Τώρα με του χεριού τη σπάνια κίνηση να περιπλέξει το ξερό παιχνίδι.
Το αίμα που κυλάει, οι βιασμοί, ό,τι κρυφό έχει η ψυχή, δε διακρίνεται
στις αυστηρές του μεταβολές.
Όσοι όμως ξέρουν τους κανονισμούς, στο κάτοπτρο βλέπουν τις
φρικτές εικόνες που δύο παίκτες κλείσανε σ’ εβένινο πλαίσιο
και προσπαθούν με λιτές κούκλες να σκεπάσουν.

( Νικόλαος Κάλας )

 

Πάντα η επιστροφή έχει την μελαγχολία
εκείνων που ήδη έγιναν ανάμνηση,
με τις αισθήσεις πονεμένες
στα αδιέξοδα της ψυχής .
Δεν έφεραν την χαρά της αναζήτησης
οι περπατημένοι χάρτες
που τόσο λαχταρούσες ν’ ακολουθήσεις
γιατί…
δρόμος σου ήμουν κι έλειπα.
Δεν έφτανα το δικό σου όραμα
κι ας ήθελες τόσο
να είμαι εγώ το όνειρό σου.
Θλιμμένες διαδρομές
με βήματα ανάμεσα στα ερείπια
του τελευταίου φιλιού
και στα ορφανά μάτια
ενός προγραμματισμένου ταξιδιού
στις άκρες του κόσμου,
με φορεμένες όλες τις τρικυμίες
στα βλέμματα του αποχωρισμού.
Πάντα η επιστροφή έχει την μελαγχολία
εκείνων που ήδη έγιναν ανάμνηση
και μόνον ένα τραγούδι στον άνεμο
μπορεί να διαπεράσει την απόσταση από την λήθη.
------------------------------------------
Σοφία Στρέζου

 

Ξενάγηση

Με την άνεσή σας λοιπόν,
μπορείτε να θαυμάσετε το θαύμα
της τέλειας αντιστοιχίας των πραγμάτων,
όπου όλα ελέγχονται με ακρίβεια
στο πεδίο της διαδοχής,
τη γεύση αφαιρώντας από τον καρπό,
το νόημα ουσιαστικά αλλοιώνοντας,
κρατώντας το χέρι μας μην υψωθεί
πλάι στο άρρωστο κορμί,
που λιώνει κάθε μέρα
σαν αφίσα σ’ έναν
αόρατο τοίχο.

---------------------------------

Έτσι

Από τόπο σε τόπο να πλανηθώ,
το στόμα μου αναμμένο, καθώς πυρά
χωνεύοντας τους κρότους
και τις κραυγές,
κλωσσώντας τη σιωπή
στα μοναχικά παγκάκια,
τη φρίκη μαντεύοντας
πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα
και νάυλον καρδιές.

Έτσι να κριθώ:
σαν ένα ράγισμα ξαφνικό
στον καθρέφτη σας,
όπως μια ύλη εύφλεκτη
στο γυάλινο μάτι
του απογεύματος.

( Νίκος Λάζαρης )

 

Εγώ δεν θα 'θελα να ψοφήσω

Εγώ δεν θα 'θελα να ψοφήσω,
χωρίς να έχω δει τουλάχιστον τους μεξικάνικους μαύρους σκύλους,
που δίχως να ονειρεύονται, κοιμούνται κάτω απ' τον γαλήνιο ουρανό,
δίχως να έχω γνωρίσει στους τροπικούς, τις σαρκοβόρες
μαϊμούδες που καταβροχθίζουν ( τις μαϊμούδες με γυμνό τον κώλο ).
Ή ακόμα τις ασημένιες αράχνες με τις ευτυχισμένες μεταξένιες φωλιές
από πιτσιλιές διάτρητες.

Όχι, δεν θα 'θελα να ψοφήσω, αγνοώντας αν η υποτιθέμενη
δεκάρα που ξεπροβάλει κατ' απ' το πρόσωπο του φεγγαριού,
ετοιμάζεται να κρύψει εν' άλλο αιχμηρό πρόσωπο.
Αν - μετά από σημαντικές σκέψεις - ο ήλιος είναι κρύος.
Αν οι φημισμένες τέσσερις εποχές
είναι ακριβώς τέσσερις κι όχι τρεις.
Χωρίς να έχω περπατήσει στο δρόμο με τη ρόμπα,
κοιτώντας σταθερά τον όχλο των ματάκηδων.
Χωρίς να έχω χώσει τ' αρχίδια μου
σε κάθε απαγορευμένο μέρος.

Εγώ δεν θα 'θελα να τελειώσω, δίχως να ξέρω την λέπρα
( καλά, έτσι το είπα )
ή τουλάχιστον τον πυρετό των επτά κακών που
λιγότερο ή περισσότερο τσιμπάς εκεί κάτω:
θα έμενα αδιάφορος στο καλό και στο κακό,
υπό τον όρο ότι απ' όλη αυτή την εκτενή απόλαυση
η απόλυτη πρωτιά
θα ήταν κρατημένη για μένα.

Κι έπειτα δεν αρκεί, υπάρχουν όλα κείνα που ξέρω,
που έμαθα ν' αγαπώ: ο βυθός πράσινο δάσος
της θάλασσας, όπου τα φύκια παλεύουν να σχεδιάσουν
κύματα από βαλς στις αμμουδιές.
Κι ακόμη η γη, που τον Ιούνιο κροταλίζει κι εκρήγνυται
σε οσμές, και τα κωνοφόρα, και μια απλή χούφτα γρασιδιού...

...και τα φιλιά εκείνης! Ναι, με λίγα λόγια εκείνης, κύριοι.
Ούρσουλα.
Ουρσουλάκι. Το πιο όμορφο αρκουδάκι
ανάμεσα σ' όλες τις μεγάλες άρκτους.
Εκείνη για την οποία δεν θα 'θελα να ψοφήσω
πριν να την είχα όλη. Ν' απολαύσω το στόμα μες στο στόμα,
στα χέρια μου τα όμορφα στήθη, με τα μάτια έπειτα το υπόλοιπο και...
Φτάνει! Αυτά είναι δική μου δουλειά. Σωπαίνω.

Να ψοφήσεις? Δεν μπορείς, πως να το κάνω? ( πως γίνεται? )
Πως θέλεις να ψοφήσεις, πριν να έχουν αναστραφεί
τα πράγματα που αξίζουν: τα αιώνια τριαντάφυλλα, οι μέρες της μιας ώρας,
τα θαλάσσια βουνά και οι παραλίες, οι βραχώδεις παραλίες.

Η αφθονία με το που θα έχουν τελειώσει όλα τα βάσανα, οι εφημερίδες
που λάμπουν χρώματα, τα ικανοποιημένα μωρά και όλα τα κόλπα
που ακόμη κοιμούνται μες στα στοιβαγμένα κρανία δαιμόνιων μηχανικών,
συνεργαζόμενων σοσιαλιστών, αστικοποιημένων πολεοδόμων και ανήσυχων στοχαστών.

Θεέ μου, πόσα πράγματα να κάνεις, να κατανοήσεις και να θελήσεις,
να μετρήσεις και να περιμένεις, ενώ το τέλος ήδη προχωρά,
σε νύχτες όλο πιο μαύρες έρπει, με την αηδιαστική ομοιότητα
ενός βατράχου, δεν υπάρχει πια διαφυγή, να το, τα μάτια του στα δικά μου...
όχι, δεν θα 'θελα να ψοφήσω, όχι κύριοι, όχι κύριε,
όχι χωρίς να έχω κάνει την εμπειρία
της βασανιστικής γεύσης της οποίας είμαι λαίμαργος και ζηλιάρης.
Της πιο απαλής γεύσης που θα μπορούσα να αισθανθώ,
της πιο δυνατής. Όχι.

Όχι, δεν θέλω να πεθάνω,
πριν δοκιμάσω
τη γεύση του θανάτου.

( Boris Vian )

 

Άτιτλο

Τα υγρά σου πλημμύρα,
κατακλυσμός,
κι η φωνή μου φούσκα που επιπλέει,
κιβωτός,
και σκάει στο κεφάλι σου,
Έκρηξη,
ο ίμερος ανεβαίνει από τους μηρούς,
11.000 πληγές από 11.000 βέργες στην πλάτη μου
και το σώμα μου γαμήσι της Κανά
κι η καρδιά μου αιμορραγικός πυρετός,
δικά σου.

( Ιωάννης Τσίρκας )

 

To Dreams - Charles Simic

I'm still living at all the old addresses,
Wearing dark glasses even indoors,
On the hush-hush sharing my bed
With phantoms, visiting in the kitchen

After midnight to check the faucet.
I'm late for school, and when I get there
No one seems to recognize me.
I sit disowned, sequestered and withdrawn.

These small shops open only at night
Where I make my unobtrusive purchases,
These back-door movie houses in seedy neighborhoods
Still showing grainy films of my life,

The hero always full of extravagant hope
Losing it all in the end?-whatever it was-
Then walking out into the cold, disbelieving light
Waiting close-lipped at the exit.

 

Η κατάληξη

Είναι μια διαδικασία σταδιακής εξαπατήσεως.
Σ’ τα δίνουν πρώτα όλα: νεότητα, σφρίγος, γονείς, φίλους, αγάπη,
και πριν προλάβεις καν να καταλάβεις τι σημαίνουν όλ’ αυτά,
αρχίζουν να σου τα παίρνουν μέσ’ από τα χέρια, να σε κοροϊδεύουν.

Χάνουμε, χάνουμε ολοένα: σαν να μας κλέβουν στα χαρτιά.

Είναι μια βασανιστικά αργή, διεξοδική ιστορία πτωχεύσεως.
Ένα ένα πέφτουν τα λογής περιβλήματα μας,
πέφτουν τα ωραία, απατηλά στηρίγματα της νιότης,
γίνεται άγριο, ανελέητο κοσκίνισμα.

Τέλος,
μένουν ελάχιστα, δυο τρία πράγματα, σε μιαν ολάκερη ζωή,
αληθινά δικά μας.

( Ανέστης Ευαγγέλου )

 

Βρώμικα παιχνίδια

Έκρυβα τις κούκλες μου
σε όλες τις σχισμές του σπιτιού,
τις άφηνα να χαϊδεύονται
με τους αρουραίους
και να γεννούν τα παιδιά τους.
Ύστερα από μέρες τις έβρισκα
με φαγωμένα πόδια,
με τρύπια στήθη,
με μαλλιά που κρύβονταν
μέσα σε σβώλους περιττώματα.
Τις καθάριζα προσεχτικά,
τους κάρφωνα πόδια από μπαμπάκι,
στήθη από λάσπη,
μαλλιά από τα νήματα
που ξήλωνα τις νύχτες
από τα ρούχα μου.

Δεν είχαν μάτια
πιο μεγάλα από τα μάτια μου
και όμως ήξεραν όλα τα μυστικά μου,
δε χόρταιναν να με κοιτούν,
να με προστάζουν,
να με απελπίζουν με τη σιωπή τους.

Ύστερα γνώρισα τους αρουραίους,
γίναμε φίλοι,
κακοποιούσαμε μαζί τις κούκλες,
μου δίνανε ιδέες
για την πιο ανέμελη καταστροφή
και ρυθμό για να χτυπώ τα δόντια μου,
με κάνανε τετράποδο.
Αναγνώριζα από μακριά
τις πιο ανούσιες μυρωδιές,
σερνόμουν ανάμεσα στους σωλήνες
και στις τρύπες των τοίχων,
σχεδόν μπορούσα να εφάπτομαι
με όλη τη μεγαλοπρεπή βρωμιά μου
πάνω στους ανθρώπους.

Έτρωγα πια και χώνευα
τις κούκλες
των άλλων κοριτσιών.

( Άννα Γρίβα )