Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Jorie Graham - H εποχή του λόγου

Πόσο βαθιά για την αλήθεια είναι άραγε
αρκετό;
Πόσο βαθιά μέσα στη
γη
μπορεί να πάει το βλέμμα και
να μένει

αγάπη; Δεν είναι τιμιότητα απ' τα πραγματα ν'
αντιστέκονται
στο σημείο που μόνο ο άνεμος μπορεί να τα κάμψει

πίσω -ο αληθινός καιρός-
κι όχι η δική μας
επιθυμία που μουρμουρίζει ύπουλα Πες μου
τα μέρη σου
κι ίσως εγώ καταλάβω το σώμα σου όλο,

την ιστορία σου. Να γιατί
έχουμε
χαρακτήρες και το μαχαίρι
ενός σεναρίου
να μας καθοδηγεί μέσα σ' αυτά
τα ρεύματα. Τώρα

οι ανθοφορίες
σε οδηγούν πίσω και πάλι πίσω
μέσα απο τον κήπο.
Ένα κύμα
τρυφερότητας. Ποτέ δεν θα είναι
αρκετά

βαθιά. Για όσα θέλαμε
να κρατήσουμε
μέσα μας, ολόκληρο τον οπωρώνα
χρώμα,
όνομα, τη μυρωδιά, σύμβολα, αδρές
ωχρές
ανθοφορίες, υγρά μαυρισμένα
αγκαλιάσματα ποτέ δεν θα είναι
αρκετά βαθιά.

 

@dina μεστην Κουζίνα σου,
σε σκέφτομαι και γράφω,
και μου ρθε ενα ποίημα
χωρίς να ανάψω μπάφο...

Την @vussinada γούσταρα,
πρωτού να μου μιλήσεις,
η σεξι αυτή νοικοκυρά,
μου προκαλούσε στύσεις...

Οχι πως αν και η @subwhat,
μου έστελνε για μπύρα,
θα έκανα το μήνυμα,
ότι ποτέ δεν πήρα...

Μητε και εαν ή @rosenrot
μου έφτιαχνε γαρδούμπες
θα την απέρριπτα άσχημα,
ότι μου λέει αρλούμπες

Και ηρθες εσυ και έστειλες,
και επαθα αντράλα
και διάβασα τι έλεγες
και έχασα την μπάλα

@dina εγω για πάρτη σου,
την @elfcat την σνομπάρω,
την όμορφη την @Ερατώ,
αμέσως την μπλοκάρω

Την @Θρυαλλίς, το άλογο
στα ίσια θα το φτύσω,
εσένα μόνο μάτια μου,
πεθαίνω να.... γ.....α.....μ.... (μπιπ) ω

 

 

@bumblebee μες την κουζίνα μου
Σε σκέφτομαι κι ανάβω
Πλενοντας κατσαρολικα
Καίγομαι σιγοβραζω.

Που να'ναι τώρα αυτή η ψυχή
Γιατί μ'έχει ξεχασει;
Με ποια τσουλίτσα έμπλεξε
Κι εγώ τον έχω χασει;

Θα βγάλω μια σέξι φώτο
Και θα του την εστειλω
Να του θυμίσω τι άφησε.
Ουφ...ας φάω ένα μήλο!

 

Ποίημα

Ο συνειρμός παίρνει μορφή διαμαρτυρίας.
Οι άλλοι,
υπάρχουν κι άλλοι που βλέπουν τον ήλιο με ραβδώσεις.
Λένε πως ο Απόλλων αυνανίζεται,
ο Δίας ρίχνει βόμβες μολότοφ στις γυναίκες της Ανάφης.
Κι άλλοι
που διαμαρτύρονται για τα επιτόκια
και το πικάπ του γείτονα.
Και λίγοι κρυμμένοι στους μητροπολιτικούς ναούς
και τα πάρκα, που κάθε τόσο
περνάνε μια θηλιά στο λαιμό της κοινωνίας
και κλωτσάνε την καρέκλα.

( Γιώργος Δάγλας )

 

Σχέδιο ραψωδίας

Έτσι το αίμα του έγινε άσπρο, όπως
όταν φωνάζομε τα πουλιά•
γιατί και τα πουλιά, τυπικά, είναι άσπρα.

Ωσάν τη θάλασσα να πας, της είπε.

Εκεί σαν γονατίσεις και της παρακαλεστείς, θα δεις
καταπού γέρνει το κερί που απόκαμε πια να επικαλιέται.
Θα δεις το μέγα δόκανο μέσα της κι άλλα τέτοια.
Και μη μιλήσεις μπλιό :
Έτσι που ‘γινες πιο άσπρη κι απ’ το αίμα μου,
δεν είναι ελόγου τους από άστρα να σε νιώσουν.

Ο ήλιος βυθίστηκε εκεί που ξέρεις, μα πάλι ευθύς
μπίστησε τ’ απάνου.
Βρέθηκαν τα καρφιά του συναίματα και στραβωμένα,
μα κανένας δεν τ’ απόδειξε.
Γι’ αυτό τριχωτά αυγά κουρνιάσανε οι φωνές του.
Έφριξα από κορυφής,
ήταν που πέρασες ξυστά τη φλόγωση
και βγήκες πέρα αχάραγη κ’ ετούτος κάρβουνο,
ίσαμε που κάηκε ως το σάλιο του.
Τότες πια βυθίστηκε οριστικά∙ μη μιλήσεις
ακόμα και τώρα μη μιλήσεις,
μη φορτώνεσαι στα πράγματα, μην τα ονοματίζεις
άσε τα∙ πονούνε.

----------------------------------------------------------------

Οροπέδιο μεγαλοσύνης

[…]
πιο ύστερα μια χούφτα χαλίκια,
λουλακιά, πράσινα, μαύρα,
που τα σφενδόνισε η πολυώροφη θάλασσα
με τις πολύστροφες έλικες του νότου,
που καθώς πέφτουν πάλι κροταλούν
στο τσίγκινο αίμα μου.
Ύστερα τίποτα πια εξόν το νόημα σου,
ένα παράξενο οροπέδιο μεγαλοσύνης,
όπως τραπέζι άδειο
με τ’ άσπρο τραπεζομάντιλο.

( Έκτωρ Κακναβάτος )

 

Το κρεβάτι περήφανο.
Ειδε την ενωση μας
ως το βαθυ αρκουδοδασος
με το μεγαλο ποταμι
και τους πεντε αητους.

Δεν ειχα να προσθέσω
άλλο στίχο
άλλη λέξη
στο σώμα σου βίωνα
όλη την ποίηση.

Το αμέτρητο βάθος το μέτρησα
μʼενα πουπουλο δεμενο σε κλωστή
δεν κατεβαινε, ανεβαινε.
Τα χειλη σου.

Σε σήκωσα στα χέρια μου
και πεταξα.

Γ. Ρίτσος

 

Να πας εκεί!
Να πας εκεί που σε χαϊδεύουν.
Εκεί που δεν κοστίζει τίποτα το χάδι στη πληγή.
Χάδι σε μια πληγή κακοφορμισμένη
μαζί μʼ ανάθεμα στον εύκολο τον φταίχτη.
-Όχι, μη το σκοτωμένο αίμα!
-Όχι σπίρτο στην πληγή!
Να σαπίσει, μα να μην πονέσει!
Να μην πονέσει κι ας μη γιάνει!
Να πας εκεί!
Δεν έχει εδώ τόπο για σένα.
Εμείς εδώ
λέμε τη σκάφη – σκάφη και την αγάπη – αγάπη.
Φορές τη λέμε Πόνο.
Κατουράμε τη πληγή,
βάζουμ' επάνω στα αίματα
καπνό από το γιούρτι του παππού
και συνεχίζουμε.
Εμείς εδώ
δεν βγάζουμε στο παζάρι το ξαφτούρισμα της καρδιάς.
Δεν παζαρεύουμε τις πεταλούδες μας.
Μπορεί να γεννηθήκαμε μʼ αυτές.
Μπορεί να τις μαζέψαμε απʼ το δρόμο.
Όμως ποτέ δεν τις βγάλαμε στο σφυρί.
Ποτέ δεν τις παίξαμε σε κανένα χρηματιστήριο καταξίωσης.
Να πας εκεί!
Εκεί που η λύπηση είναι ρούχο.
Εκεί που η αυτολύπηση είναι σημαία.
Εκεί που αγαπάνε με τα μάτια.
Εκεί που τα καράβια είναι δεμένα
-σίγουρα πάντα-
στο λιμάνι.
Ποτέ δε θα κινδυνέψουν,
ποτέ τους δε θα ταξιδέψουν!
Να πας σʼ αυτούς!
Γύρνα στη σκοτεινιά τους.
Στη σκοτεινιά των χαμοσερνάμενων αητών.
Των χαρταετών.
Να πας σʼ αυτούς!
Σʼ αυτούς που σʼ αγαπάνε
γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Αυτοί
οι κόλακες της Απελπισίας.
Αυτοί
οι κροκόδειλοι των υποχωρητικών δακρύων.
Να πας εκεί!
«Θα ξαναγύριζες μια μέρα στις πηγές της νύχτας,
στις ρίζες των δακρύων σου,
εκεί που φυτρώνουν τʼ άγρια όνειρα,
μες στα σκοτάδια της ανυπαρξίας».*
Να πας εκεί!
Δεν εινʼ εδώ τόπος για σένα!…
Εδώ αγαπάμε και πληρώνουμε.
Εδώ πεθαίνουμε χωρίς σκοπό ανάστασης.
Εμείς εδώ
περπατάμε στα κάρβουνα.
Εμείς εδώ
για ένα στοίχημα Αγάπης, το κόβουμε το δάχτυλο.
Ποτέ μας, όμως, δεν ευνουχιζόμαστε.
Εμείς
την αγάπη μας τη βαφτίζουμε Σπάραγμα.
Εμείς
το παιδί του έρωτα το βαφτίζουμε Όνειρο.
Δεν εινʼ εδώ τόπος για σένα!…

 

Αν ήξερα πως θα 'ταν πιο βαθύς ο Κόσμος
όταν μέσα στα μάτια σου κοιτούσα ,
εντός τους κόρη θα γινόμουν

και θα γεννούσα των ματιών σου
κωνία καθάρια , τις μνήμες
ασπίδες γυάλινες να φράζουν
τους ιούς της λήθης


Αγγελική Κορρέ

 

Μαριονέτες.

Μαριονέτες, μαριονέτες σ’ ένα θέατρο εξπρές

πορευόμαστε στην ζωή μας γεμάτοι στρες.

Ελεγχόμενοι από ανώτερες δυνάμεις εξ’ άνωθεν

δεμένοι με σχοινιά κάνουμε κινήσεις μηχανικά.

Κούκλες σε ένα πολύχρωμο κουκλοθέατρο

με θεατές, παρατηρητές και δυστυχώς και νεαρές ψυχές.

Μαριονέτες, μαριονέτες παίζουμε την ύπαρξη μας

χωρίς να παίρνουμε πρωτοβουλία

αλλά εκτελώντας μηχανικά κάθε επιθυμία.

Όταν σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία

σε μια γωνία θα μείνουμε σκονισμένες

όμως τα χέρια μας θα είναι ακόμα δεμένα

μην και ξυπνήσουμε ξαφνικά και το σκάσουμε στα κρυφά.

Δικό μου.

 

Ο βρικόλακας

Καθώς οι δαίμονες με τ'άγριο μάτι
θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλιστρήσω κοντά σου αχνός
σαν τα φαντάσματα της νυχτός.

Ξανά θα σου δώσω, μελαχρινή μου,
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.

Και μόλις φέξει η αυγή η πελιδνή,
τη θέση μου θα βρείς εκεί αδειανή
και κρύα ώσπου να'ρθει πάλι το βράδυ.

Όπως οι άλλοι μ'αγκαλιές και χάδι,
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με την φρίκη εγώ!

ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ (CHARLES BAUDELAIRE).

 

Τὸ δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...

Charles Baudelaire

 

Κλείσε τα παράθυρα

Κλείσε το παράθυρο, μη βλέπουν οι γειτόνοι,
και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.
Η αγκαλιά μου πύρωσε, σαν τη φωτιά, και λιώνει,
για σφιχταγκαλιάσματα κι όλο σε καρτερεί.

Έλα, μη μας βλέπουν λοξά οι ματιές του κόσμου,
δος μου το χειλάκι σου, που είν’ απαλό, νωπό.
Έχω κάτι ολόγλυκο, για σένα, απόψε, φως μου,
έχω κάτι ολόγλυκο, σα μέλι, να σου πω.

Έλα… πέσε πάνω μου και μην κοιτάς με τρόμο.
Το κερί μας έσβησε, δε μας θωρεί κανείς,
ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,
κι έλα να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα… ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Nαπολεων Λαπαθιωτης