Ποιήματα

"Οι γερμανόφωνοι, όταν ακούν αστεία γελούν τελευταίοι επειδή περιμένουν να ακούσουν το ρήμα"* λέγαμε εμείς.

Δεν βαυκαλίζομαι πως έχω χιούμορ.

Μην συγχέεις την έλλειψη αντιληπτικής δεινότητας με την αφαιρετική ικανότητα (που εν προκειμένω αφορά στην αποψίλωση του λόγου από τα σεξουαλικά υπονοούμενα).

Δεκτή η φιλοφρόνηση αναφορικά με τις γλώσσες που με έχεις δει να χειρίζομαι.


* Στη γερμανική γλώσσα τα ρήματα όλων των δευτερευουσών προτάσεων μίας περιόδου τοποθετούνται στο τέλος της.

 

Ευχαριθτώ για τιθ τόθο ευοίωνεθ προβλέπθειθ ! Είθε!

Β-)



​

 

Γνώση ότι δεν είμαι φαιδρή δεν έχεις, ένεκα του ότι δεν με έχεις συναναστραφεί σε προσωπικό επίπεδο. Συνεπώς τη φιλοφρόνησή σου δεν μπορώ να τη δεχτώ. Για τον ίδιο λόγο ούτε και τη συμβουλή περί φαίνεσθαι. Εκτός και αν δεν αποσυμπλέκεις το είναι μου (που δεν γνωρίζεις) από το φαίνεσθαι (που προτείνεις).

Περί αναλυτικότητας και αφαιρετικότητας, αν υπάρχουν απορίες αναφορικά με το πώς συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο και εκφράζονται συναρτήσει του πώς αντιλαμβάνεται το ερέθισμα που δέχεται, θα είμαι στη διάθεσή σου μέσω PM, καθώς η παρένθετη συζήτησή μας σε αυτό το νήμα προτιμώ να κλείσει.

Αν ενοχλείσαι τόσο, όσο αντιλαμβάνομαι, από το γεγονός ότι δεν εκτίμησα το χιούμορ σου, μπορώ πάντα να κάνω ένα reply στο αρχικό post απαντώντας επιδοκιμαστικά.

 

Έαρ σαν πάντα - Ανδρέας Εμπειρίκος

Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλωτου χωριού
με το κόκκινό της φόρεμα
Πρώτα μικρή κ' έπειτα μεγάλη
Ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου
Και πιάνει τα σύννεφα και τα συνθλίβει επί του στήθους της
'Ισως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλείτερος καημός απ' τον δικό της
'Ισως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτωμένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου
'Ισως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου έκθεσις πιο εκτεταμένη
'Εκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστορία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως
Εδώ κι εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη
Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο σημείο της πτώσεως
Φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη
Κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια σταγόνα
Κανένα διαμάντι πιο βαρύ
Κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους
Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε στον ήλιο
Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
Είναι γιομάτη ως επάνω
Κι απ' τα νερά της αναδύεται μια πολύ μκρή παιδίσκη ωραιοτάτη
Ελπίδα μας αυριανή.

 

Σώμα του καλοκαιριού - Οδυσσέας Ελύτης

Ω σώμα του καλοκαιριού, γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι και από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγάριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφήβαιο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!

 

Ευπρόσιτη όπως φαίνεσαι,
να σε ρωτήσω δεν τολμώ αν ευλογείς τους ποιητές,
γιατί δεν φαίνεσαι και να τους διάβασες ποτέ,
αλλά δεν βλέπω και το λόγο γιατί θα 'πρεπε.

W.H. AUDEN
ΚΕΔΡΟΣ

 

 ​

 

Το Σύνταγμα της Hδονής
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
Κ.Π.Καβάφης

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

(πηγη: http://www.kavafis.gr/index.asp)

 

Γιατί μ'αγάπησες

Δε τραγουδώ, παρά γιατί μ'αγάπησες
στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια
δε τραγουδώ παρά γιατί μ'αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μιά νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι'αυτό είμαι ωραία σα κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με τη ψυχή στο βλέμμα
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μιά αγάπη πλέρια
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες-

Γιατί μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι'αυτό έμεινε ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ'ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ'αγάπησες γεννήθηκα
γι'αυτό η ζωή, μου εδόθει.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθει.
Μόνο γιατί μ'αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για την διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χερια.
Για να φωτίσω μια στιγμή στο δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια
μονάχα για την διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες
έζησα να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες.

Μαρία Πολυδούρη

 

dora...  

 

TAL VEZ NO SER ES SER (PABLO NERUDA)

«Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
Χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι
Σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
Πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

Χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
Που ίσως άλλοι δε θα δουν να χρυσίζει,
Που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
Σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

Χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
Απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
Καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

Και από τότε είμαι, γιατί εσύ είσαι,
Και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
Και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.»

 

Α ναι, ασφαλώς.Αλλά:

There were the roses, in the rain.
Don't cut them, I pleaded.
They won't last, she said.
But they're so beautiful
where they are.
Agh, we were all beautiful once, she said,
and cut them and gave them to me
in my hand.

William Carlos Williams