Ποιήματα

Ι.

Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί
Τα μάτια μας θα 'χουν γκρεμιστεί μέσα στη νύχτα
Φώτα σβηστά βλέφαρα ασύνταχτα
Γράμματα μπερδεμένα μες στα κουρελιασμένα χείλια μας
Μασώντας την τελευταία μας λέξη σαν ξέφτι

Αυτά τα κόκαλα εσύ παιδεύεις να στεριώσεις
Μέσα στο χιόνι απίθανα θαμμένο καλοκαίρι
Εσύ μες στις ρυτίδες του καπνού σου ταξιδεύεις
Μνήμη του τίποτα και παγωνιά στο μάτι

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς τη βροχή από κάπου που έρχεται
Τον άνεμο από κάπου που έρχεται
Απ' το κάπου του πουθενά κάτι που έρχεται
Οδυνηρό πουλί
Γαλάζιο ύφασμα ουρανού στη χάρτινή σου στέγη

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς ένα μάτι
Ένα μάτι δίπλα σ' έν' άλλο μάτι
Ένα μάτι σ' έν' άλλο μέσα μάτι
Ένα μάτι από 'να παράθυρο να πέφτει
Από 'να δρόμο να φεύγει
Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς
Εδώ κι εκεί το νεκρό υλικό σου.

[...]

Φλεβάρης-Ιούνης 1974

Αλέξης Τραϊανός
Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)

 

Σε περιμένω τρομερα πολύ καιρό. Να περάσουμε μαζί την πόρτα του σπιτιού μου. Και να μην είμαι μόνη. Να μην είσαι μόνος. Να μην είμαι μόνος. Να μην είσαι μόνη.
Να με πλησιάσεις και να αγγίξω το δέρμα σου. Να γατζωσω τα δάκτυλα μου στο κεφάλι σου και να σε σκίσω. Να σπάσουμε ότι έχτισαν πάνω μας. Όλη η ζωή βασίστηκε πάνω στο σώμα. Στην αντίληψη του σώματος σε σχέση με τι μάζα.
Το σώμα, η σάρκα είναι κλεισμένη σε λέξεις. Σε φύλα. Σε ταυτότητες. Σε ρόλους. Σε εικόνες. Για αυτό το σώμα μας το λένε βρώμικο. Και τα δύο σώματα μαζί πιο βρώμικα. Γιατί σαπισε στη φυλακη του καθωσπρεπισμου.
Θα σε σκίσω, να σου βγάλω τη βρωμιά. Θα μείνεις γυμνός. Θα είσαι όμορφη έτσι. Το πνεύμα σου μόνο το ακαθόριστο. Το ασυμβίβαστο στην παράδοση.
Θα είμαστε καθαροί, το καταλαβαίνεις; θα μας κοιτάνε και δεν θα μπορούν να πουν ούτε μια λέξη. Τίποτα δεν θα μας περιγράφει. Τίποτα δεν θα μας ορίζει. Γιατί αρνούμαστε τα όρια. Τα όρια της ουσίας μας. Αυτό που είμαστε είναι αέρας. Δεν συμπεριφέρεται με ρόλους. Πλανάτε στη φύση οργισμένο.
Αυτό που είμαστε είναι παγετός. Δεν ερωτεύεται συγκεκριμένα. Γιατί είναι ελεύθερο.
Και απόψε να ξέρεις αρνούμαι το ότι είμαι γυναίκα ή άντρας. Δεν αγαπάς εμένα όταν με λες γυναίκα ρε.
Αγαπάς τους γοφούς μου, το λίκνισμα μου στο δρόμο, της φωνές στον οργασμό, τον κώλο μου, τα παιδιά που σου βγάζω από τη μήτρα μου, τα ωραία ρούχα που αγοράζω και δεν εχω να φάω, τα χέρια μου που χαϊδευουν την έρμαφροδιτη πλευρα σου τα μεσημέρια που έχεις σκάσει από το φαΐ.
Και όταν με λες άντρα, αγαπάς 5 κιλά άρρενωποτητα, τον ιδρωτα μου και το πουλι μου οταν ειναι σε στυση. Το ότι θα σου φέρω λεπτά στο σπίτι και θα σε παίρνω με το αμάξι όταν βρέχει. Αγαπάς τους μύες μου.
Έλα μαζί μου να φωνάξουμε σε όλους ότι δεν είμαι ούτε εγώ ούτε εσυ γυναίκα. Δεν είμαι άντρας. Δεν εχω φύλο. Τα βραδιά φωνάζω για την ανυπαρξία του φύλου. Όπως ο λύκος στα βουνά. Μόνο που εγώ κάθε βράδυ αλλάζω δέρμα και οσμή.
Και περιμένω εσένα.

Σ.Κ.

 

Σάρα Κέιν υποθέτω? Πολυ δυνατο!

 

οχι δεν ειναι σαρα κειν!

 

Βρες χρόνο για δουλειά -
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι -
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.
Τ όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.
τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη....
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.

Γιάννης Ρίτσος

 

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο, σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα!!

Θέλω τον έρωτά σου
σε χρόνο τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντα κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερος
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση…

ΕΛΕΝΗ ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΥ «Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες».

 

πολύ ωραίο
έπρεπε να το βάλεις στο νήμα της gaby για τον έρωτα

 

σαν απο φως μικρος θεος
στα χερια πνοη,ζωης φωνη
κορμος φλογερος,ζωηρος
ματια αστραπη,θεληση πυκνη

στα μακρυνα της θελησης βουνα
συμβουλια γινονται θεικα
καθως ο χρονος φτανει η οχι ξανα
να σωθει η ζωη στο πλανητη Γη

η Γη,η ομορφη Γη,παραδεισος πρασινος
ανθρωποι,ζωα,φυτα,το αξιζουν πολλα απο αυτα
καθως ομως ο ανθρωπος ζει,σκοτωνει,πεθαινει
τα παντα γυρω λυμαινει,η σκεψη για το θανατο
μορφη γυρω του παιρνει και με το δρεπανι του
ο Χαρος θεριευει

θεληση λενε τωρα οι σοφοι καθως κι η στιγμη ειναι η σωστη
να μαθουν να ξερουν πως ολα ειναι απειρα αδερφια του φωτος
ολα πορευονται ειρηνικα προς αυτο τον αιωνιο φαρο ελπιδας και αγαπης
θα φτασει η στιγμη που τα αδερφια εδω θα ενωθουν στο χορο
και στο φως θα χορευει η ανθρωποτητα εις τον αιωνα των αιωνων

 

A Farewell to Farms -
Childhood poems by R. Stevenson
______________________________


The coach is at the door at last
The eager child mounting fast
And waving hands, begins to sing
"Good-bye to you... and everything"

To house and garden, field and lawn
To meadow-gates I swang upon
To pump and stable, tree and swing
"Good-bye to you... and everything"

And fare you well for evermore
old ladder at the hayloft door
old hayloft where all mysteries cling
"Good-bye to you... and everything"

The coacher speaks with voice so stern.
"You have only until a road's bend;
For there and on, memory will end.
No longer for the farm you'll yearn."



The fellow passengers take the child in
No goodbye sorrow in their grin.
"It is so true, when young were we
The farm was where we loved to be."


Crack goes the whip, and off we go
The trees and houses smaller grow
Last round the woody bend loud sing
"Good-bye to you... and everything"

 

William Blake - Auguries of Innocence


"To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour. "

 

"H Κατάβαση της Ιστάρ στον Άδη".
Τμήμα πινακίδας
που βρέθηκε στη αρχαία Νινευή επί του Τίγρη,
περιέχουσα ένα πικρό σχόλιο
για την ματαιότητα των πραγμάτων.







"...To the netherworld,
land of no return
Istar, daughter of Sin,
set her mind.


To the gloomy house,
the seat of the netherworld
to the house that none leaves who enters,
to the road whose journey has no return.

to the house whose entrants are bereft of light,
where dust is their sustenance, and clay their food.
There she sees no light and dwells in darkness,
clothed like a bird in wings for garments..."

 

C. Dickens -
"Song of the Wreck"
_______________

The wind blew high, the waters raved,
A ship drove on the land,
A hundred human creatures saved
Kneel'd down upon the sand.
Threescore were drown'd, threescore were thrown
Upon the black rocks wild,
And thus among them, left alone,
They found one helpless child.

A seaman rough, to shipwreck bred,
Stood out from all the rest,
And gently laid the lonely head
Upon his honest breast.
And traveling o'er the desert wide
It was a solemn joy,
To see them, ever side by side,
The sailor and the boy.

In famine, sickness, hunger, thirst,
The two were still but one,
Until the strong man droop'd the first
And felt his labors done.
Then to a trusty friend he spake,
"Across the desert wide,
Oh, take this poor boy for my sake!"
And kiss'd the child and died.

Toiling along in weary plight
Through heavy jungle, mire,
These two came later every night
To warm them at the fire.
Until the captain said one day
"O seaman, good and kind,
To save thyself now come away,
And leave the boy behind!"

The child was slumbering near the blaze:
"O captain, let him rest
Until it sinks, when God's own ways
Shall teach us what is best!"
They watch'd the whiten'd, ashy heap,
They touch'd the child in vain;
They did not leave him there asleep,
He never woke again.