Ποιήματα

Ναοί στο σχήμα τ΄ ουρανού
απόσπασμα
[..]
Φύγανε φύγανε
ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε φύγανε
και βαθιά κάτω απ’ το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά των βράχων τ’ αγάλματα

Οδυσσέας Ελύτης

 

 

"Όπως και να το κάνεις, ένα κομμάτι «πάντοτε» στον άνθρωπο θα υπάρχει."
Οδ. Ελύτης

 

ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Εύκολα που περνώ απ' τα μάτια σου στον ουρανό
απ' το μανίκι του νερού στο πρόσωπο της θάλασσας
απ' το μικρό σου δάχτυλο στου ζαφειριού το αστέρι
Έλπιση φήμη του Φώτος έχταση απέραντη
Ό,τι κοιτάω με τη ματιά με θρέφει.

Ό,τι κρατάω με την αφή με θρέφει
Σώμα του πόντου δροσερό ή αγέρας
Γλόμπος του άπιαστου ονείρου η κρύα σαπουνόφουσκα
Της παρθενιάς σου η γεωγραφία που δε με μέλει
Κι ένα μεταξωτό για τσαλαπάτημα
Ένα καυκί καμπάνας γυάλινης για τους κουφούς
Που ντύνουν με φελλό την πιο βαριά τους κούκλα.

Η κούκλα μου είναι η κούκλα σου είναι η γαλαζούλα
Ολόγυμνη που διασκεδάζει τρυπημένη με άστρα
Και κάνει μπάνια στη νυχτιά και γαργαλάει τους γρύλους.

Μα μήτε η στάλα της Αυγής πιωμένη απ' το γλαυκό
Μήτε της πονηριάς του αηδονιού η ανάσταση
Μήτε της σβούρας ο ίλιγγος μήτε η λιγοθυμιά
Της ώρας που σκορπάει μες στο κενό τα πούπουλα
Δεν πίνουν από την πηγή σου από την πηγή που λεν ελευτεριά.

Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Who lifts that mirror
And throws our mind back on us, and our heart,
until we start?

Thomas Hardy - Moments of Vision

 

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.

Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.

Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σα μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

..Χῶμα στὸ χῶμα γίνονται τὰ σώματα.
Μὰ κεΐθε ἀπ' τὸν ὁρίζοντα, σὰν ἥλιοι
δύουν οἱ ψυχές, τὸν οὐρανὸ ποὺ φόρεσαν,
ἢ σὰν ἁπλὰ χαμόγελα σὲ χείλη..

Κώστας Καρυωτάκης
Ἠλύσια

 

"Τρίχες"

Υπόγειοι δρόμοι, χωρίς αρχή και τέλος,


σε μία πόλη που στην επιφάνεια κοιμάται.



Το νερό, ύποπτα και σιωπηλά,


μέσα από τους υπονόμους κυλάει.


Το σκοτάδι, ερεθίζει την ψυχή

και χυδαία τηςτραγουδάει.


*


Λεπτές φιγούρες, χωρίς ρυθμό, βαδίζουν.


Σώματα βρώμικα, γυμνά, που κανένα δε φοβίζουν.


Γρανιτένια τούνελ, βράχοι με σπηλιές, απότομα σταματούν.


Όλοι σ’ ένα εξαγωνικό δωμάτιο, τεράστιο και χωρίς φως,


στο τέλος θα σταθούν.


*


Πτώματα όμορφα, υγρά να στάζουν,


από πάνω κρέμονται.


Λακκούβες απότομες και γεμάτες κάτω


και μέσα τους αστέρια που δεν υπάρχουν φαίνονται.



Φιγούρες εφτά στο κέντρο συγκεντρώνονται,


φωτιές δυνατές και έξι,


που πίσω τους σε γωνίες, ψηλές και αόρατες,


έξι εφιάλτες κρύβονται.


*


Οι φλύαροι ησυχάζουν και μια μελωδία αρχίζει.


Φωνή βραχνή, χτύπημα φτερών, κοχύλια


κομματιάζονται.


Μεγάλη φωτιά σβήνει και πίσω της,


η ομορφιά ενός θεού, δοσμένη σε γυναίκα.


Η κοιλιά της, φωτεινή, πρησμένη, κομματιάζεται.


Αίμα και θεία βρέφη ξεχύνονται από μέσα.


Οι φιγούρες δένουν τα χέρια τους και ένα λουλούδι


γεννιέται.


Ένας αγωνιώδης ψίθυρος χορεύει ανάμεσα τους.


Όλοι φοβούνται!


Όλοι φοβούνται τον εφιάλτη, που φέρνει τη


ΓΕΝΝΗΣΗ!


Ο εφιάλτης λικνίζεται.


Χιλιάδες ψυχές τρέμουν, μέσα στα αυγά της


ανυπαρξίας.


Θέλουν σάρκα ν’ αποκτήσουν.


Το λουλούδι κυματίζει. Τα χέρια τεντώνονται.


Το σχήμα δεν αντέχει και σπάει.


Μια κοπέλα σέρνεται προς τον εφιάλτη.


Στο δρόμο μεταμορφώνεται και μικραίνει.


Η ΓΕΝΝΗΣΗ ανοίγει τα πόδια της και δέχεται


ένα νεογέννητο ανάμεσα τους.


Ο εφιάλτης εξαφανίζεται και η μουσική σταματά.


*


Σιωπή!


*


Ένα ουρλιαχτό χρωματίζει το σκοτάδι από το πουθενά


και μια φωτιά ακόμα σβήνει.


Ο ΠΟΝΟΣ!


Οι αισθήσεις, ερεθίζονται, φουσκώνουν και


ανατινάζονται.


Απόλαυση, ηδονή, πυρωμένα καρφιά που τα μάτια


εξατμίζουν,


ξυράφια από ατσάλι που το σώμα γδέρνουν.


Τα χέρια αγκαλιάζονται,


τα σώματα μπλέκονται και μια σφαίρα εμφανίζεται.


Ο εφιάλτης ουρλιάζει ξανά.


Μια φωνή που ξερνάνε, δέκα λαρύγγια, σφηνωμένα σε


ένα.


Κομματιασμένα μέλη,


σάρκες που κρέμονται και που κατασπαράζονται,


από φλόγες που ποτέ δε σβήνουν.


Η σφαίρα κάνει γωνία και σπάει.


Ένα αγόρι, ξεφεύγει και τρέχει προς τον εφιάλτη.


Το δέρμα του ξεδιπλώνεται και χάνεται.


Οι μυς λύνονται και σκορπίζουν.


Το αίμα ανακούφιση, για τα πυρωμένα κάρβουνα.


Ο υπόλοιπος σκλάβος του ΠΟΝΟΥ!


Ενός ΠΟΝΟΥ, που τρεμοπαίζει, σβήνει και χάνεται.


Το ουρλιαχτό, ξεχνιέται.


*


Σιωπή!


*


Ένα βογκητό φλερτάρει τις καρδιές.


Το ένα γίνεται δύο, που αμέσως ερωτεύονται.


Μια φωτιά σβήνει και το σκοτάδι φέρνει έναν ακέφαλο


άγγελο,


με φτερά, τεράστια και μαύρα.


Ο ΕΡΩΤΑΣ!


Οι πέντε αναδιπλώνονται και ενώνουν τα χείλη τους


σ’ ένα μόνο φιλί.


Ο ΕΡΩΤΑΣ, τα φτερά του σμίγει με πάθος και


εκλιπαρεί.


Τα χείλια ενός κοριτσιού στεγνώνουν


και αποκολλιέται από το φιλί.


Στριφογυρίζοντας και χορεύοντας,


καλπάζει προς τον ακέφαλο.


Κάθε βήμα και σπασμός.


Κάθε σπασμός και οργασμός.


Το σώμα σαπίζει και λιώνει.


Το κεφάλι ατόφιο και όμορφο ριζώνει στο λαιμό του


ΕΡΩΤΑ.


Χτυπάει τα φτερά του δυνατά και χάνεται.


*


Σιωπή!


*


Ένα γάργαρο γελάκι, σκορπίζει τις φλόγες της φωτιάς


της.


Τσουγκρίσματα χαράς χαράζουν στο κενό τ’ όνομα της.


ΕΥΤΥΧΙΑ!


Ξεχειλωμένο σώμα, γεμάτο κόκκινα πρόσωπα


που παραμορφωμένα γελούν υστερικά,


πικραμένοι γελωτοποιοί


που κλαίνε κάτω από τη βαφή τους.


Ο τέταρτος εφιάλτης.


Οκτώ μάτια δακρύζουν και κλαίνε.


Αλυσίδες και πέτρες.


Πέτρες από δάκρυα που τους κρατάνε ενωμένους.


Η ΕΥΤΥΧΙΑ ιδρώνει.


Ο ιδρώτας, έγχρωμες σταγόνες.


Κάθε σταγόνα και μία ανάμνηση.


Κάθε ανάμνηση, συνονθύλευμα από χαρούμενες στιγμές.


Ένας άντρας χαμογελάει


και τα δάκρυα του στερεύουν.


Τούμπες κάνει προς το μέρος της.


Γελάει.


Τα μάγουλα του, σκίζονται.


Το πρόσωπο του, σκάει.


Η ζουμερή καρδιά του, τροφή της.


Φεύγει, όπως και η φωτιά της.


Μ’ ένα γάργαρο γελάκι.


*


Σιωπή!


*


Και μένουνε τρεις.


Ένας νέος, μια γυναίκα κι εγώ.


Η αγωνία νοτίζει την ατμόσφαιρα.


Κανένας ήχος.


Η απελπισία γλύφει τα νεύρα μας.


Καμιά φωνή.


Αόρατα μέλη, με γαμψά νύχια, ζωντανεύουν στις σκιές.


Ούτε ανάσα.


Η φωτιά πεθαίνει.


Ο ΦΟΒΟΣ!


Η αηδία και η φρίκη ζωγραφισμένη σ’ ένα παιδικό


πρόσωπο.


Η βία, η αρπακτικότητα, η παράνοια χρωματίζουν τα


μαλλιά του.


Πύον, σαπίλα, το άγνωστο και το ξαφνικό,


προστατεύουν το μικροκαμωμένο κορμί του.


Και τα μάτια του βαμμένα.


Με το ίδιο χρώμα που καθρεπτίζουν.


Το αφόρητο, παγερό, μπλε, της απόλυτης μοναξιάς.


Ο πέμπτος εφιάλτης.


Ο ΦΟΒΟΣ!


Σφαλίζουμε τα μάτια μας.


Βουλώνουμε τ’ αυτιά μας.


Κόβουμε την αναπνοή μας.


Σκύβουμε ακουμπώντας τα παγωμένα πρόσωπα μας.


Τίποτα δε γίνεται.


Ο χρόνος κυλάει σκληρά και απάνθρωπα.


Είναι με το μέρος του.


Μετά από ώρα ελευθερώνουμε τις αισθήσεις μας


και είμαστε μόνο δύο.


Έχει απομείνει μόνο μια φωτιά.


*


Σιωπή!


*


Και ξαφνικά, ο θρήνος.


Κλάματα σπαρακτικά από χιλιάδες μητέρες


που έχουν χάσει τα μονάκριβα τους.


Πένθιμοι ψαλμοί, φτυάρια που τη γη , βαθιά


πληγώνουν.


Αναμνήσεις και αγαπημένα πρόσωπα που ξεχνιούνται.


Η φωτιά παγώνει και θρυμματίζεται.


Ο έκτος εφιάλτης,


αυτός που σβήνει ή γεννάει όλους τους προηγούμενους.


Η μορφή του, ανύπαρκτη, όπως και η ψυχή του.


Μια άδεια γωνία μόνο.


Η αιώνια ανυπαρξία ψιθυρίζει το όνομα του.


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!


Σκύβω στην κοπέλα και τη φιλάω.


Στα χείλια μας γεννιέται ο έρωτας.


Στα μάτια μας, η αγάπη.


Κάνουμε έρωτα για να τον κρατήσουμε μακριά μας.


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ανασαίνει.


Νιώθω ότι πρέπει να πάω κοντά του.


Ετοιμάζομαι να φύγω.


Η αγάπη μου το νιώθει.


Με δάκρυα στα πανέμορφα μάτια της μ’ αφήνει.


«Αν είναι να πάει κάποιος, θα πάω εγώ»,


ψιθυρίζει και φεύγει.


Περνάει στην ανυπαρξία.


Βασίλισσα στο αρχοντικό του.


*


Σιωπή!


*


Είμαι μόνος!


Οι γωνίες είναι άδειες.


Θέλω κάπου να ξεσπάσω.


Τους έχασα όλους.


Ένα φτερούγισμα ακούγεται.


Κοιτάω προς τα πάνω.


Το παρουσιαστικό του δε μου θυμίζει τίποτα.


Η μυρωδιά του καθόλου.


Το χρώμα ξένο.


Όμως τα μάτια Του, τα ξέρω.


Είναι δικά Του.


Ο έβδομος εφιάλτης.


Μου προσφέρει τη γνώση, την αλήθεια, τη ζωή,


τα πάντα.


Θυμάμαι, αυτούς που έχασα.


Τους ζητάω.


Αρνείται.


Έτσι πρέπει.


Τον κοιτάζω και του απλώνω το χέρι.


Ένα χέρι γεννιέται από το τίποτα


και πλησιάζει προς το μέρος μου.


Ανοίγω τη χούφτα Του και του βάζω κάτι μέσα.


Φεύγω, καθώς κοιτάει θλιμμένος.


Και μένει στο δωμάτιο μόνος Του


και κοιτάει το χέρι Του.


Μέσα του υπάρχουν


ΕΞΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ , ΥΦΗΣ ΚΑΙ


ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ...

 

Γιορτή αιώνιων εκρήξεων

Κι όπως κοιμάσαι
απατώντας με κύματα
σου μιλώ σαν να σε ξέρω
επειδή μοιάζεις στην ψυχή μου
– θαρρώ –
κατάφωρα εμπλεκόμενη
σε αιχμηρές περιπλανήσεις..

Ειρήνη Καραγιαννίδου

 

 

Τάκη Σινόπουλου, «Ο καιόμενος»
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

 

Αφή

Τα χέρια μου
Της ύπαρξής σου ανοίγουν τις κουρτίνες
Μ' άλλη γυμνότητα σε ντύνουν
Αποκαλύπτουν του κορμιού σου τα κορμιά
Τα χέρια μου
Αποκαλύπτουν άλλο κορμί για το κορμί σου .


Οκτάβιο Παζ