Ποιήματα

Οι άνθρωποι γελάνε,
χαίρονται- ναι ζουν.
Φαίνεται από τον τρόπο
που κινούνται, που βαδίζουν
προς την ανατολή
τον ήλιο να προϋπαντήσουν.
Τριγύρω μου ξυπνάει η ζωή,
με τραβάει αργά
μα σταθερά στην τροχιά της.
Ο κρύος χειμώνας είναι παρελθόν,
θα ξεκινήσω πάλι από το μηδέν.

Άννυ Τυχαίου

 

Πρωϊνό Τραγούδι

ερώτησα
κάποτες γιατί
τάχατες
η τραγική
και σεμνή παρθένα
που λέγονταν Πουλχερία
την παραμονή του
γάμου της
σφουγγάρισε προσεχτικά όλο
το σπίτι
και την επομένη
απέθανε;

μια
που καθάρισε και νοικοκέρεψε
τα πάντα
γιατί δε χάρηκε
κι' αυτή
τις μακρυές λευκές νταντέλλες
τους λευκούς πολύπλοκους φαρμπαλάδες
και τα πολύχρωμα
μεγάλα
φτερά
του γάμου;

γιατί
εναπόθεσε έτσι σιωπηλά
χάμω στα
σανίδια
τη μεγάλη κίτρινη πεταλούδα
και τα χάρτινα λουλούδια
που ήτανε μέσα
στο κεφάλι της;
το μπαλσαμωμένο
πουλί
που ήτανε μέσα στο κλουβί
του θώρακά
της;

γιατί;

διότι
—είπε ίσως ο πατέρας μου—

διότι
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι' ο ποιητής
τα
μανιτάρια
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο ποιητής
το
ροκάνι του.


*aubade, σαμπαΐ, εωθινόν


Από τη συλλογή Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939)

Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα Α΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 128-130

 

"..Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς.."



21/3 Παγκόσμια ημέρα ποίησης

 

Ι

Γενέθλια 50

Ως τώρα
αναρωτιόσουν
πώς θα ζήσεις.

Από τώρα
θα απορείς
πώς θα πεθάνεις.

ΙΙ

Χρόνια

Πόσα χρόνια ζει ένα πεύκο;
Πόσα μία πέρκα;
Ένα περιστέρι;
Εγώ ξέρω πόσο ζει ο άνθρωπος.
Λίγο.

ΙΙΙ

Έτσι κι αλλιώς

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.

IV

ΖΩΗ

Όλο και περισσότερο νιώθω
σαν αυτόν που κέρδισε το λαχείο
και έχασε τον λαχνό.



Δήμου, Ν. Ολιγόστιχα

 

Υπέροχο... welcome back σου είπα; Δε σου είπα!  

 

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ’ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των ποιημάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται κι ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να της χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν·

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Η ανορεξία της ύπαρξης «Ποιητικό υστερόγραφο»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές,
για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες
που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος
που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά,
μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς,
ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων,
στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης 'Παράπονο'

 

Σου είπα: -Λύγισα.
Κι είπες:
-Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόγι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δε θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ' ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

Δημουλά,Κ. Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα.

 

Θα χαράξω στο χιόνι σαθρές από τον ήλιο αχτίδες,

πριν σφαγιάσω την ημέρα σε κέλυφος θαλάσσης.

Δεν θυμίζει ανοιξιάτικα δειλινά τούτο τo πετάρισμα στην οιμωγή.

Άδεια τα καλντερίμια ανταμώνουνε γραμμές άνισες

φτιαχμένες από τα χνάρια ενός πανάρχαιου μύθου.

Ζευγάρια τα χέρια πλεγμένα γύρω από τις ακρολιθιές

ανάμεσα στα χρυσάνθεμα και τα γιασεμιά

σαν βουτήξουν στο πέλαγο

μπολιάζουν αρμονικά ..

Γεφύρι στο γαλάζο οι κρότοι στην πυρά του ανέμου

μονιάζουν το Αιγαίο το Ιόνιο και το Κρητικό.

Τραβώ μια ίσα καμπύλη φτασμένη από πετρώματα και σταγόνες

αλατιού σαν όραμα που πλάθεται από νερό και άμμο,

σαν ζυμαράκι που ψήνεται στο λιοπύρι ..

Το πέταγμα αετού με κουβαλά στα φτερά του

κοιτάζοντας από τα μάτια του σχεδιάζω χάρτινες σιωπές ..

Κολύμπι με τα αγερικά θα επιπλέω στο ακρογιάλι,

σαν χτενίζει η συντροφιά απόμερα το Τσιρίγο..

οι σεμπρεβίβες και τα ψαροπούλια τσιμπολογάνε τις πέτρες και το γαλάζιο.

και ύστερα το πάγωμα στα ακροδάχτυλα,

μια βουτιά χορός από στολίδια π αγγίζουνε σημάδια.

Τα ξυλιά φέρνω δεμένα σε αράδες των σωρών για να σπάσω τα ανάματα σε τρήματα.

Μικρή σπιθαμή οι φλόγες που ξέπνοα ανθίζουν στην μοναξιά.

Καρφώνω στην ψάμμο δάκρυα σμέρνα καθώς το φεγγάρι

καδράρει φεγγισμένο την πόζα του.

Να προλάβω την νύχτα να μοιραστώ τούτη την φωτιά ..

Την κρατώ ζωντανή να στην χαρίσω.

Παρατηρώ το λευκό στο γκρίζο γιομάτο φέρσιμο

του σερσέμη σαν σεντόνι που σκεπάζει την γιορτή

Και ο κρότος τύμπανα συραμμένα στην αμμουδιά.

Το χειροκρότημα των φάρων από άκρη σε άκρη

στεγνώνει μια ραγή που λαμποκοπά ελπίδα..

Το Μουδάρι και το Καψάλι δυο δίχτυα διπλωμένα

στο ίδιο σημείο ξεμακραίνουν σαν μάτια αετού ..

Προφταίνω να αρπάξω μια σπίθα χτυπώντας την στο χώμα

για να γεννηθεί σάρκα από τους θεούς σαν άλλοτε..

Μικρά ταβερνάκια ριζωμένα στα πλακόστρωτα

χωμένα σαν ανταύγειες στο χωριουδάκι ξεπηδούν απομεσίς..

Από την κορφή ξεγυμνώνονται τα βράχια

σφυρηλατώντας την Φορτέτσα,

μια κόψη από χαραγμένα σφυριά που αλαλάζουν

το σύρσιμο της Χώρας ως την αιωνιότητα..

Τόση δα πιο μεγάλη από κόμπους ομορφιά

δεν λύνεται σαν τον γόρδιο δεσμό με ένα τίναγμα σπαθιού,

μόνο αν φέρεις μαζί σου μια καθαρή ψυχή,

πιο ελαφριά από την δικαιοσύνη των ανθρώπων..

Μπάντα λάντρα κελαηδούν οι συκοσταφυλάδες

μαγεμένοι από την μεσαρία τούτου του νησιού

Άλλοι τραβούνε για τον Αβλέμμονα και άλλοι για τον Μυλοπόταμο

ούλοι ζάρουν την ομορφιά των Κυθήρων..

Ξεψαχνίζω κάθε γωνιά κρυμμένη από τις σκιές

ανάμεσα στα ξερακιασμένα αγριόχορτα

και τις πλαγιές, σηκώνω τα χέρια μου να γίνω ξανά αητός

να ζωγραφίσω διάφανα σύννεφα στου απάνεμου τον μπλε χιτώνα.

Φωτίζω τα βήματα μας μικρή μου νεράιδα Κυθέρεια Αφροδίτη μου

στων ερώτων το δικό μας σταυροδρόμι ..
Διχοτομώντας κάθε μακρινή ανάμνηση,
Πετώ μακριά τούτη την φορά με τα δικά σου μάτια!
Σ.Μ

 

Η Χαμογελαστή Καρδιά

Η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή
μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.
Να παραφυλάς.

Υπάρχουν έξοδοι.
Υπάρχει ένα φως κάπου.
Μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά
διώχνει το σκοτάδι.
Να παραφυλάς.

Οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.
Να τις μάθεις.
Να τις αρπάξεις.

Δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά
μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.
Και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,
τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

Η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή
μάθε την όσο την έχεις.

Τ. Μπουκόφσκι

 

Γλείψε και σκίσε με
Ήσυχα
Γλυκά, όπως υπάρχεις

Πέτρα καμμένη στα νερά
Σάλιο και προσευχή
Πέρα για πέρα ανάλγητη
Άλικη, θεριεμένη
Γείρε και χτίσου πάνω μου
Γείρε και γύρω γίνε αχόρταγος και λιμασμένος άνεμος
και πάρε με στον διάολο μαζί σου

Δεν θα 'μαι εδώ για πάντα, ξέρεις
Ν' ακούω καρτερικά το γέλιο σου ν' ανθίζει και να χύνεται
από τις γρίλιες του κλιματιστικού
Ή να θρηνείς ψιθυριστά πίσω απ' την πόρτα της κατάψυξης

Δεν θα 'μαι εδώ για πάντα

Σκάσε λοιπόν και σκίσε με

Ήσυχα

Κρυφά

Όπως υπάρχεις



Παπάζογλου,Α. Προστακτική

 

7-11-1915

Ίσως αυτή να είναι
Η τελευταία μέρα της ζωής μου.
Το χέρι το δεξί μου σήκωσα τον ήλιο χαιρετώντας.
Μα δεν τον χαιρετούσα για αντίο.
Ήμουν χαρούμενος
Που να τον δω ακόμα μια φορά μπορούσα.
–Αυτό ήταν όλο.

XLII

Η άμαξα πέρασε από το δρόμο κι έφυγε
Κι ο δρόμος δεν έγινε ούτε πιο άσχημος ούτε πιο όμορφος.
Έτσι και με των ανθρώπων τη δράση, σε όλο τον κόσμο.
Δεν αφαιρούμε και δεν προσθέτουμε τίποτα.
Περνάμε και ξεχνιόμαστε.

Κι ο ήλιος έρχεται κάθε μέρα στην ώρα του

XΧΧ

Αν θέλουν να έχω μυστικισμό, εντάξει, τον έχω.
Είμαι μυστικιστής, αλλά μονάχα με το σώμα.
Η ψυχή μου είναι απλή και δεν σκέφτεται.

Ο μυστικισμός μου συνίσταται στο να αρνείται τη γνώση.
Μόνο να ζω θέλω, κι αυτό να μην το σκέφτομαι.

Δεν ξέρω τι είναι φύση: την τραγουδώ.
Ζω στην κορφή ενός λοφίσκου,
Σ’ ένα ασβεστωμένο σπίτι, μοναχικό.
Κι αυτός είναι ο ορισμός μου.

ΧIII

Ανάλαφρος, ανάλαφρος, πολύ ανάλαφρος
Ο άνεμος περνάει ανάλαφρος.
Φεύγει μετά, πάντα ανάλαφρος.

Τι σκέφτομαι δεν ξέρω.
Και ούτε να το μάθω επιζητώ.

Φερνάντο Πεσσόα