Ποιήματα

"Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας.
Κάποιοι δεν θεραπεύονται ποτέ.
Στο δέρμα τους εμφανίζονται συνέχεια εξανθήματα
όπως τα ζωντανά ηφαίστεια που προκαλεί
η επαφή με την καύτρα ενός τσιγάρου
φορούν μικρά ρακούν για δερμάτινα παπούτσια
που σιγά σιγά τους τρων τα πόδια
με ένα καμπριολέ αυτοκίνητο
διασχίζουν αχανείς αυτοκινητόδρομους
σταματούν από σπίτι σε σπίτι στην Νεβάδα
ως πλασιέ ενός πόνου που πρέπει να επιδείξουν
σε αδιάφορες νοικοκυρές που τρίβουν τα πατώματα
και σε άντρες που καλλιεργούν κολοκύθες
για να συμμετέχουν σε διαγωνισμό μεγέθους.

Ακόμα όμως και αν όλα παν καλά
αν δηλαδή η ανία εύκολα μετατραπεί σε άνοια ή θεωρήσατε ότι εξοικονομήσατε από την απουσία χώρο αφού έφυγαν οι μαύροι καναπέδες με τα φουσκωτά σαγόνια που σας καταβρόχθιζαν ολόκληρο
αν ανήκετε δηλαδή στους λίγους εκλεκτούς
που απλώς τινάζουν το στρώμα
και αγνοούν το βαθούλωμα
από το περίγραμμα του κορμιού
που κοιμήθηκε μαζί τους ένα βράδυ
ακόμα και τότε μην θεωρήσετε ποτέ πως είστε ασφαλείς.
Μπορεί μία μέρα αδιάφορος
καθώς κοιτάτε τις ταμπελίτσες με το κόστος στις βιτρίνες
κάποιος αθώος πίσω σας να προφέρει ένα όνομα
και το δάχτυλο που κάλυπτε την τρύπα
και εμπόδιζε με τόσο κόπο την ορμή
ξαφνικά να παραλύσει
το φράγμα ολοκληρωτικά να καταρρεύσει
και το νερό να πλημμυρίσει
όλη την πόλη που κομμάτι κομμάτι
συναρμολογούσατε τόσο καιρό με τόση υπομονή.

Εσείς ο αρχιτέκτονας της λήθης."

Κουτσουμπέλη, Χ. Η Θεραπεία

 

The flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there's no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

Bukowski, C. Alone with everybody

 

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΑΡΑΣ

Τα πιο σκληρά ψέματα λέγονται με σιωπές
Στίβενσον

Κάθεσαι κι ανοίγεις μια μποτίλια.
Σήμερα προτιμάς ένα κόκκινο,
σκούρο όπως το αίμα του Έκτορα.
Σε διαποτίζει καθώς ακούς λίγη μουσική.
Το παράθυρο είναι ανοιχτό. Είναι αρκετό- σκέφτεσαι.
Υψώνεις το ποτήρι και κάνεις πρόποση σ’ ένα στίχο,
κάποιον που δε θυμάσαι, αλλά
εκείνον
που σ’ έκανε να αισθανθείς ότι κάτι απομένει,
ότι κάτι αξίζει ακόμη τον κόπο.
Αισθάνεσαι αυτή τη μέθη να κατεβαίνει στα σωθικά σου,
πολύ κοντά στην ήβη.
Όλα είναι καλά.
Κοιτιέσαι μακάριος –για μια στιγμή- στον καθρέφτη,
ειρηνικά, σε αρμονία με τον ίδιο σου τον εαυτό,
με τη σιγουριά ότι θα συμφιλιωθείς
με τον κόσμο πολύ σύντομα.

Ή ίσως κι όχι.


Νοελια Ιγιαν Κονεσα

 

she's downstairs singing, playing her
guitar, I think she's happier than
usual and I'm glad, sometimes my
mind gets sick and I'm cruel to her.
she weighs one hundred and one
pounds
has small wrists and
her eyes
are often purely sad.

sometimes my needs
make me selfish
a backwash floods my
mind
and I've never been
good
with apology.

I hear her singing
now it's
very late night
and from here
I can see the
lights of the city
and they are sweet as
ripe garden fruits
and this room is
calm
so strange
as if magic had
become normal.


Bukowski, C. for the little one

 

Πυροβολήστε!
Τι περιμένετε;
Εκτονώσατε φλύαρα
τα σχέδιά σας.
Δεν ήρθε η ώρα
να εκτονώσετε
και το μίσος;

Πυροβολήστε!
Ημερομηνία λήξης
στη συνείδησή μας
δε θα βάλετε!
Κρατήστε την
για το μέλλον σας.

Μας φοβάστε;
Καλά κάνετε!
Το παιχνίδι
μόλις τώρα
ξεκινά!
Φτου!
Και βγαίνουμε!

Μ. Κούτρας

 

«Η ελευθερία είναι ανασφάλεια».
Καμία επιτυχία. Καμία αποτυχία.
Καμία προσπάθεια.
Υπάκουος στην ηρωική ρουτίνα σου.
Συνεπής στην πορεία ενηλικίωσης.
Καταστρέφεις
κάθε αγκαλιά, κάθε χαμόγελο,
κάθε αλήθεια.
Μεθυσμένος απ’ το τίποτα
διασχίζεις όλο το πουθενά
(κάποιες φορές μένεις ακίνητος
για να προφτάσεις τους ψιθύρους σου).

«Η ελευθερία είναι ανασφάλεια».
Λοιπόν;

Μ. Κουτρας

 

Ευαισθησία

Σήμερα ήρθε ένα όνειρο απ'το νησί μου
και μουφερε ένα φιλί στο στόμα,
χαμόγελα ανθισμένα,
αμυγδαλιές
και χαιρετισματα.

Το πρωινό ηταν τρυφερό σαν κοριτσάκι•
καταχλωρα ειχε,
γαλαζια χρώματα,
κι απανου στο κατάρτι
ένα φτερό από γλάρο.

Δεν ξέρω να μιλήσω•
η καρδιά μου έγινε αεράκι μεθυσμένο
και παίζει με τα συννεφάκια•
ο δρόμος έγινε τραγούδι
και δεν ξέρει που πάει.

Σήμερα ήρθε ένα όνειρο απ'το νησί μου
- θα τρελαθώ!

Τ. Χατζηαναγνώστου

 

Σονέτο 147

My love is as a fever, longing still
For that which longer nurseth the disease,
Feeding on that which doth preserve the ill,
The uncertain sickly appetite to please.

My reason, the physician to my love,
Angry that his prescriptions are not kept,
Hath left me, and I desperate now approve
Desire is death, which physic did except.

Past cure I am, now reason is past care,
And frantic-mad with evermore unrest;
My thoughts and my discourse as madmen’s are.

At random from the truth vainly express’d;
For I have sworn thee fair and thought thee bright,
Who art as black as hell, as dark as night.

Σαίξπηρ

 

Από υαλί χρωματιστό

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Κανατακουζηνού
και της Ειρήνης Ανδρονίκου Ασάν.

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια)
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί,
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων.

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν,
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός,
μια Κυρία Ειρήνη Ανδρονίκου Ασάν.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

 

Απ'το πρώτο βλέμμα σου

Απ’το πρώτο βλέμμα σου...

Σε θέλω.

Ποια δίνη μας τραβά και μας έβγαλε στον ίδιο δρόμο

σε χρόνους διαφορετικούς, σε τόπους ξένους, μακρινούς;

Ποια σύμπτωση μικρή, σταλαγματιά στο χρόνο

ενώνει σαν ωκεανούς δυο ανθρώπους διαφορετικούς;


Μέσ’ το βλέμμα σου ξυπνούν

άγγελοι και δαίμονες που ζουν στους τροπικούς...

Τι είδες που δεν είδα εγώ;

Απόστολος Ρίζος

 

Καί πάλι

Ὡραῖα ἦταν, λοιπόν, ἐδῶ κάτω΄
νὰ ξανάρθωμε κάποτε.

Ὡραία ζωή,
ὡραῖα πρωϊνὰ κι ἀπογεύματα, ὡραῖα κορίτσια.

Κύριε, σοῦ χαρίζω τὴν αἰωνιότητα
γιὰ μία ἀκόμη ζωὴ στὸν ἴδιο πλανήτη.

Δείξου γιὰ μία φορὰ γενναιόδωρος΄
ξαναγέμισε ξέχειλο τὸ ποτήρι μου
πού κοντεύει ν’ ἀδειάσῃ

Φαίδρος Μπαρλάς

 

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει
Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς
ποὺ ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν τὸ σπίτι
ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…

Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ἤρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

Τάσος Λειβαδίτης