Ποιήματα

ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Στο κοίλωμα του χρόνου μια σπονδή
Και πέρασε η ώρα που περνάει
Κι όμως το βράδυ και το γέλιο σου κι αυτή η φωνή
Που πάει τόσο βαθειά μας και μαδάει
Δεν πέρασε στην ώρα που περνάει.

Και ο πόθος μας, χωρίς κανένας δισταγμός
Καθόλου να παρεμποδίζη
Έστω και τόσο δα την ηδονή
Που σφύζει μέσα μας ξανά και πλημμυρίζει
Σαν στρόβιλος του βαλς που πάλι ανθεί
Και σε σαλόνι πλήρες κόσμου φτερουγίζει
Θα την γεννήση πάλι την φωνή
Που πάει τόσο βαθειά μας και μαδάει

Κ’ έτσι σαν πράγματα που λαχταρούν πολύ
Και τούτες οι σταγόνες πια να πέσουν
Κ’ αίφνης πηδούν και πέφτουνε βροχή –
Στο κοίλωμα του χρόνου μια σπονδή
Πέφτουν και πέσανε κι ωστόσο θα μας μείνουν.

Και τίποτε δεν μας αφήνει πια
Χωρίς αυτές την νέα στιγμή που ζούμε να την ζούμε.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

 

ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Έσφιξα τα μάτια να μη βλέπω πιά
-να μη με βλέπουν, αυτοί που τριγυρνούνε
με μια σφραγίδα μοναξιάς στο μέτωπο.

Μα ζωγραφίστηκες εσύ στα βλέφαρά μου
με το χαμόγελο της τελευταίας συγκατάβασης.

Κακά τα ψέματα, δεν επαρκεί η μνήμη.

Γιώργου Ιωάννου

https://www.timesnews.gr/dekaochto-poiimata-toy-giorgoy-ioannoy-sto-periodiko-quot-diagonios-quot/

 

Τόσο απαλό καθώς το μακελειό των
Ήλιων
Σφαγμένων από τα σπαθιά του
Δειλινού.

Emily Dickinson

 

Καθώς μεγάλωνα

Ήταν πριν από πολύ καιρό.
Κι’ έχω σχεδόν ξεχάσει τ’ όνειρό μου.
Αλλά ήταν εκεί τότε,
Μπροστά μου,
Φωτεινό σαν έναν ήλιο
Τ’ όνειρό μου.
Και τότε ο τοίχος ρόδισε,
Ρόδιζε σιγά-σιγά,
Σιγά-σιγά,
Ανάμεσα σε μένα και το όνειρό μου.
Ρόδισε μέχρι να αγγίξει τον ουρανό
Ο τοίχος.

Λ. ΧΙΟΥΖ

 

Ἡ ὥρα μιὰ τὴν νύχτα θά 'τανε
ἢ μιάμισυ.
Σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ καπηλειοῦ·
πίσω ἀπ' τὸ ξύλινο τὸ χώρισμα.
Ἐκτὸς ἡμῶν τῶν δυὸ τὸ μαγαζὶ ὅλος διόλου ἄδειο.
Μιὰ λάμπα πετρελαίου μόλις τὸ φώτιζε.
Κοιμούντανε, στὴν πόρτα, ὁ ἀγρυπνισμένος ὑπηρέτης.
Δὲν θὰ μᾶς ἔβλεπε κανείς. Μὰ κιόλας
εἴχαμεν ἐξαρφθεῖ τόσο πολύ,
ποὺ γίναμε ἀκατάλληλοι γιὰ προφυλάξεις.
Τὰ ἐνδύματα μισοανοίχθηκαν - πολλὰ δὲν ἦσαν
γιατὶ ἐπύρωνε θεῖος Ἰούλιος μῆνας.
Σάκρας ἀπόλαυσις ἀνάμεσα
στὰ μισοανοιγμένα ἐνδύματα·
γρήγορο σάρκας γύμνωμα - ποὺ τὸ ἴνδαλμά του
εἴκοσι ἕξι χρόνους διάβηκε· καὶ τώρα ἦλθε
νὰ μείνει μὲς στὴν ποίησην αὐτή.

Κωνσταντῖνος Καβάφης
"Νὰ μείνει "

 

Τσέλο

Θέλω ένα τσέλο να μου παίζει όταν θα φεύγω
κι ένα φεγγάρι που να ξέρει να βαδίζει
κι ακόμα
ένα μαέστρο να τελειώνει ό,τι αρχίζει
για να μου δείξει επιτέλους
λίγα απ’ τα σύνεργα του τέλους
κάτι απ’ αυτά που στη ζωή μου αποφεύγω.

Χ.Α.Μιχαήλ

 

Επέστρεψε

Επέστρεψε ξανά και γράφει,
έφηβη αμόλυντη, επέστρεψε και γράφει —

όταν ξυπνά του χώρου αυτού η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν η οθόνη και τα πλήκτρα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια να θεν' να γράφουν πάλι.

Επέστρεψε ξανά και στα ξένα αναστενάζει,
όταν οι κλώνοι και τα λάηκ περιμπβαίνούν…


Ο. Χ. Ιπάλη, "Ωσάν τα χιόνια", εκδ. Νισάφι, Λαηκέρδα 2019.

 

μπορεί να είναι καλοκαίρι
τίποτε να μη λείπει από το φως
τα δέντρα τα χαμόγελα οι μουσικές
τα κρυστάλλινα κορίτσια
ο ήλιος να περνά να επιβλέπει
να φροντίζει τους συνδαιτυμόνες
όλα τρυφερά παντοτινά
σαν ερωτική ματιά να κυματίζουν

όταν το κρύο βότσαλο θα πέσει
κι απ’ τη μικρή ραγισματιά
σαν ένα δάκρυ απ’ το τοπίο
θα κυλήσεις έξω

Βαγγέλης Κάσσο

 

 

ΤΕΛΟΣ

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Άβατο

Πιάσε την πέτρα ετούτη
κι ανοίγοντας το χέρι σου με μιας ρίχ’ τη σ’ αυτό το άβατο
που τ’ ονομάζουν θάλασσα.
Κι έπειτα με τη σιωπή να γρατζουνάει τα χείλια
πιάσε το κύμα απ’ τα μαλλιά
και να στραγγίξει έξω τράβα το
μέχρι να βρεις τα ποιήματα που χάλασα
για να σε ψάξω
για να μπορέσω να σε ψάξω μέσα σ’ αυτόν το θάνατο.

Χ. Μιχαήλ

 

Ο. Ελύτης, «Αναρωτιέμαι μερικές φορές»

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις , πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

 

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ


Τις νύχτες που όλοι κοιμούνται
κι εγώ γελιέμαι πως ο Θεός μ’ ακούει και προσεύχομαι,
πόσες φορές δε ζήτησα
πόσες φορές δεν παρακάλεσα:

Θεέ μου, κάνε μα πιο απλόν
πάρε αυτό το κορμί και τσάκισέ το
σπάσε τα κόκαλά μου, αφάνισε το δέρμα μου
πάρε αυτή την πολύπλοκη καρδιά και κάν’ τη στάχτη
κάνε μου λιώμα το κρανίο
δώσε ένα τέλος στο τυραννισμένο αυτό μυαλό –
κι ύστερα πάρε κάνε με από την αρχή,
γέννησέ με ξανά όπως δεν μ’ έκαμεν η μάνα μου,
κάνε με απλόν και μονοκόμματο
όπως κομμένον, άγριο βράχο σε φαράγγι.

Ανέστης Ευαγγέλου