Ποιήματα

Αλλάζοντας το τρίτο δέρμα
Το δέρμα μου σκίζεται καθώς το φίδι
μέσα μου ποθεί, σα να μην έφαγε
χώμα αρκετό, την πείνα του να σβήσει
με περισσότερη γη. Σέρνομαι ανάμεσα
στα χόρτα και στα χαλίκια, απόμερα
πεινασμένος και γεμάτος όρεξη
να φάω αυτό που πάντα έτρωγα:
εσένα τροφή των φιδιών, εσένα γη!

Τα ρόδα μου
Ναι η απόλαυση μου θέλει να ευχαριστήσει.
Κάθε απόλαυση θέλει να ευχαριστήσει.
Θέλετε να κόψετε τα ρόδα μου;

Πρέπει να σκύψετε και να χώσετε τις μύτες σας
μέσα στα βράχια και τους βάτους
και μη φοβάστε τις πληγές!

Γιατί η απόλαυση μου αγαπάει τ' αστεία.
Γιατί η απόλαυση μου αγαπάει τις πονηριές!
Θέλετε να κόψετε τα ρόδα μου;

Ο μοναχικός
Σιχαίνομαι ν' ακολουθώ, σιχαίνομαι και να
καθοδηγώ
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε
και τούτο!
Όποιος δε φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν
προκαλεί.
Και μόνο όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να
οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό
μου!
Μ' αρέσει όπως στα ζώα του δάσους και της
θάλασσας
να χάνομαι για λίγο
να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά
και να στοχάζομαι
να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από
μακριά
πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ' εμένα.

Νίτσε

 

ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Κάτι βαθιές σιωπές παράξενες ηχούν

Παραμερίζεις τα κλαδιά
βλέπεις τώρα τα πράγματα πιο σφαιρικά
ωστόσο πάλι δεν κατανοείς
τα σημαίνοντα του κόσμου ετούτου
τελικά δεν ήμασταν γι’ αυτήν εδώ τη ζωή
σίγουρα μας κράτησαν λάθος τραπέζι

Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει
Το λίγο του χρόνου έχεις κατανοήσει
Σε ποια οριακά σημεία βρίσκονται
Τα φιλιά
Και τα λόγια

Κλείτος Κύρου

 

Το να σε σκέφτομαι απόψε
δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου,
εγώ μόνο, μέσα μου.
Σε σκεφτόμουν
διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο.

Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια,
η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα,
παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα,
σε όλα αυτά,
απ' τον Αλδεβαράν ως τον γρύλλο σε σκεφτόμουν.
Πόσο ήρεμα
επικρατούσε η ομόνοια ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα,
το μουγγό νερό,
την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων,
σ' όλα τ' άψυχα,
κι η δικιά μου ψυχή τ' αφιέρωνε όλα
σ' εσένα!
'Ολα να προστρέχουν
πειθήνια στο κάλεσμά μου,
στην υπηρεσία σου,
ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης.
Εσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές
στο φως της αγάπης μου,
έσμιγε η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,
φωνές απαλές απ' τα σύννεφα,
από τον ουρανό,
στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.
Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,
βιασύνης και χρόνου,
μια εκεχειρία απίθανη απλωνόταν μέσα μου,
όπως μπαίνει η ευτυχία όταν έρχεται αβίαστα,
φιλί με φιλί.
Και σχεδόν σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω μ' άπειρη εμπιστοσύνη,
περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,
σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε
μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,
που σώθηκε πια απ' τον φόβο
εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.

Pedro Salinas

 

…Και δεν είναι η θάλασσα σκοτεινός ορίζοντας, αλλά εξορία.
Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες.
Πέρα μακριά, κάποιος με φαντάζεται
ξένο σε ξένη χώρα.
Δεν γνωρίζει αυτή τη μουσική:
της θάλασσας, το κελάρυσμά της
το δυναμωμένο απ’ τη βροχή ή εκείνους τους γλάρους
που αφήνουν μιαν αχτίδα φωτός
πάνω στον πυκνό αέρα της χειμωνιάτικης χαραυγής.
Η μοναξιά της θάλασσας δεν είναι απειλή
αλλά νησί όπου κατοικώ ανέμελος.
Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες
και ο χρόνος δε συνωμοτεί ενάντια στον άνθρωπο.
Στην χειμωνιάτικο πρωινό κάποιος
με φαντάζεται ξένο,
και τι γλυκό που είναι να το ξέρω.

José Gutiérrez

 

Αργύρης Χιόνης, “ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ”

Με ήτα η ζωή τελειώνει·
με ήττα, επίσης.

ΙΙΙ
Έρχονται αθόρυβα οι μέρες μου – γάτες με πελ-
ματα βελούδινα, ταχύτητα αστραπής- τρίβο-
νται μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια μου· σκύ-
βω να τις χαϊδέψω· έχουνε κιόλας φύγει.

ΧΙ
Με τρομάζει η ανυπαρξία, η μητέρα μου,
και δεν ξέρω γιατί,
αφού η ερωμένη μου, η ύπαρξη,
είναι αυτή
που πάντα μου επεφύλασσε
και σίγουρα μου επιφυλάσσει ακόμη
τις πιο οδυνηρές εκπλήξεις.

ΧΙΙ
Να πίνεις τσάι και, στο μεταξύ, να σβήνει η
ζωή σου, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του
Τσέχοφ, να σβήνει η ζωή σου, ενώ εσύ με α-
ξιοπρέπεια το τσάι ν’ ανακατεύεις και να ε-
παινείς τη γεύση και το άρωμά του. Έτσι,
σαν ήρωας του Τσέχοφ ή όπως ο Τσέχοφ ο ί-
διος, στη χυδαιότητα του πόνου ν’ αντιτάσ-
σεις την καλή ανατροφή σου.

XV
Ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και στη σάρκα σου,
όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,
τρυπώνει ο χρόνος.

XVII
Όταν σου αναγγείλουνε το θάνατό μου,
κάνε ό,τι θα ’κανες αν σου χαρίζαν
εν’ άδειο βάζο.

Θα το γέμιζες λουλούδια
έτσι δεν είναι;

 

Κωνσταντίνος Καβάφης, «Μακρυά»

Θά ‘θελα αυτήν την μνήμη να την πω…
Μα έτσι εσβύσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει –
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.


Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί…
Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά…
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια∙ ήσαν, θαρρώ, μαβιά…

Α ναί, μαβιά∙ ένα σαπφείρινο μαβί.

 

Robert Frost, An encounter

Once on the kind of day called “weather breeder,"
When the heat slowly hazes and the sun
By its own power seems to be undone,
I was half boring through, half climbing through
A swamp of cedar. Choked with oil of cedar
And scurf of plants, and weary and over-heated,
And sorry I ever left the road I knew,
I paused and rested on a sort of hook
That had me by the coat as good as seated,
And since there was no other way to look,
Looked up toward heaven, and there against the blue,
Stood over me a resurrected tree,
A tree that had been down and raised again—
A barkless spectre. He had halted too,
As if for fear of treading upon me.
I saw the strange position of his hands—
Up at his shoulders, dragging yellow strands
Of wire with something in it from men to men.
“You here?” I said. “Where aren’t you nowadays
And what’s the news you carry—if you know?
And tell me where you’re off for—Montreal?
Me? I’m not off for anywhere at all.
Sometimes I wander out of beaten ways
Half looking for the orchid Calypso.”

 

ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Επιστρέφοντας στον κόσμο
συνάντησα πολλούς επίσημους
ντυμένους με προθέσεις αλλότριες
για τούτο η παγερή σιωπή
στα σπίτια μας με τις κλειστές πόρτες
και τα βουβά δωμάτια
η φωτιά και το θειάφι
στα περιβόλια μας με τα καμένα δέντρα τους
σαν χέρια σε ανάταση.

Θα μείνω εδώ
χωρίς επίσημη στολή
αλλά μ’ εκείνη του δραπέτη της σιωπής
και διακριτικά εκείνα του ανέμου
με τους ασκούς γεμάτους
φως και πίκρα
σαν άνεμος απρόοπτος κι απρόβλεπτος
να ξευτελίζω και να γκρεμίζω
τα υποχθόνια καλοστημένα σχέδιά τους
να φυσώ με τρέλα και ν’ ανοίγω
κλειστές πόρτες και παράθυρα
να συνομιλώ με τα βουβά δωμάτια
ν’ αναρριπίζω το θειάφι και τη στάχτη
απ’ τα καμένα περιβόλια μας
να δίνω φωνή στα καμένα δέντρα
να ψάλλουν την ανάσταση.

Νίκος Πενταράς

 

Κ. Π. Καβάφης, «Θερμοπύλες»

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το ΧΡΕΟΣ μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

Εν απογνώσει
Τον έχασ' εντελώς. Και τώρα πια ζητεί
στα χείλη καθενός καινούριου εραστή
τα χείλη τα δικά του· στην ένωσι με κάθε
καινούριον εραστή ζητεί να πλανηθεί
πως είναι ο ίδιος νέος, πως δίδεται σ' εκείνον.

Τον έχασ' εντελώς, σαν να μη υπήρχε καν.
Γιατί ήθελε -είπ' εκείνος- ήθελε να σωθεί
απ' την στιγματισμένη, την νοσηρά ηδονή·
απ' την στιγματισμένη, του αίσχους ηδονή.
Ήταν καιρός ακόμη- ως είπε- να σωθεί.

Τον έχασ' εντελώς, σαν να μη υπήρχε καν.
Από την φαντασίαν, από τες παραισθήσεις
στα χείλη άλλων νέων τα χείλη του ζητεί·
γυρεύει να αισθανθεί ξανά τον έρωτά του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Ήρθε.

Και φώτισε την καταπακτή μου.

Κι' έγινε φως.

Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.

Ένα μόνο ξέρω

Πως έχασα τη γη.

Ήρθε.

Μενέλαος Λουντέμης "Ερωτικό"

 

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθει
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης