Ποιήματα

Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα

 

Και ήρθε – και χάμω- στα γόνατα έπεσα
Και χωμάτινος βόλος έγινα
Και μέσα μου κύλησα
Και σε μια ανάσα της ψυχής μου
Που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα-
και έκλαιγα νερό. Νερό πολύ.

[Κατερίνα Γώγου- Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών -απόσπασμα]

 

Χρύσα Καραβασίλη
ΠΟΙΗΜΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
Κοιμήσου εσύ, κι εγώ θα κάνω πως δεν υπάρχεις. Θέλω να χορέψω πάνω στο γυάλινο πάτωμα που έστρωσες.
Με ηδονίζει ο κρότος από τις πατούσες μου πάνω σε κρύσταλλα κομμάτια.
Σε τρέφω με το αίμα μου, Κοίτα, μπορώ και μόνη μου.
Κοιμήσου εσύ και θα τα βρεις όλα στη θέση τους.

Δεν θα κόψω τα κλαδιά που φύτεψες στην κάμαρη.
Μεγαλώνουν από τον ξεφούσκωτο ήλιο σου και σκέψου, ίσα που τα ποτίζω αλμύρα.
Κοίτα, δεν πιάνω πολύ χώρο.
Κοιμήσου εσύ, και δεν θα σου χαλάσω το όνειρο.

Μήνυσα στις πόρνες να έρθουν νωρίς απόψε. Πέταξα τη σάρκα μου στα σκυλιά να μην σε αναζητήσει, θα γλείφω μόνο το πληκτρολόγιο που λέρωσες με το σπέρμα σου.
Κοίτα, αυνανίζομαι.
Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα θυμηθώ γιατί μ΄ αγάπησες.

Θα γυρίσω ανάποδα τον κόσμο να σε βρω. Εξαγοράζω τους φόβους μου στο διάολο, συνήθισα μαζί του και δεν θέλω να γλυτώσω. Κοίτα, μένω εδώ.
Κοιμήσου Εσύ, σε παρακαλώ, σπρώχνω το χρόνο.

https://www.culturebook.gr/grafeion...6_y4TXcuEG4B1p08jK_HbrnYCx0OcE15SPCX470fDWqAE

 

ΟΤΑΝ ΜΕΤΑΝΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Όταν μετανιώσουν οι άνθρωποι, θα είναι αργά; Όχι, δεν θα είναι αργά για να φορέσουμε την αλήθεια, και να ζήσουμε ξανά αρχίζοντας από την παιδική μας ηλικία. Αρκεί να μην την έχουμε καταστρέψει ολότελα την παιδική μας ηλικία, να μην έχουμε ξεχάσει πού την κρύψαμε. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δεν χωράει ντροπή. Θα παρακαλέσουμε τα παιδιά να μας οδηγήσουν απ΄το χέρι. Σωτηρία υπάρχει πάντοτε.

30-10-1938 Γιώργος, Σαραντάρης

 

Τα Βήματα των Ευμενίδων

Κοιμάτ' ο Νέρων εν τω ανακτόρω του
ήσυχος, ασυνείδητος, και ευτυχής -
ακμαίος εν τη ευρωστία της σαρκός
κ' εν τω ωραίω σφρίγει της νεότητος.

Αλλά οι Λάρητές του είν' ανήσυχοι.
Τρέμουσι της εστίας οι μικροί θεοί,
και τα ασήμαντά των σώματα ζητούν
να κρύψουν, να μικρύνουν, ν' αφανίσωσι.
Διότι ήκουσαν κρότον απαίσιον -
κρότον Ταρτάρειον, κρότον θανάσιμον -
ερχόμενον από την κλίμακα, και ευθύς
οι δείλαιοι Λάρητες, με λιπόθυμον
όλην την ασθενή αυτών θεότητα,
εμάντευσαν, ησθάνθησαν, εγνώρισαν
τα φοβερά των Ευμενίδων βήματα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Ὁ Ῥωμηός
Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.

Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο
Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις;
νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου,
ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις
καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;
Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,
χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ
βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,
μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια,
νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!
Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνη
κι ὥρα ἀπ᾿ τὸ θρόνο σου δὲ πέφτεις...
Ἂς ἦταν δυνατὸν Θεὸς νὰ γίνει
καὶ ἄλλος σὰν ἐσένα, λίγο ψεύτης,
νὰ μοιρασθεῖ τῶν οὐρανῶν τ᾿ ἀσκέρι,
νὰ πᾶνε καὶ μ᾿ ἐκεῖνον οἱ μισοί,
νά ῾ρχεται αὐτός, νὰ πέφτεις σύ,
νὰ γίνεται λιγάκι νταραβέρι...
Μὰ ὅλα ἐδῶ εἶναι τακτικά,
ὁ οὐρανὸς Θεὸ ἐσένα ξέρει,
καὶ δὲ μιλοῦν πολιτικά!
Ἐδῶ ποὺ μ᾿ ἡσυχία ὅλοι ζοῦνε,
γιὰ μένα εἶναι κόλαση μεγάλη,
πολιτικὰ τ᾿ αὐτιά μου ἂς ἀκοῦνε,
κι ἂς εἶμαι καὶ στὴ κόλαση, χαλάλι!
Ἂν εἶχες εἰς τὸ νοῦ νὰ μὲ κολάσεις,
καὶ μ᾿ ἔφερες κοντά σου γιὰ ποινή,
νά! κόλαση γιὰ ῾μὲ ἀληθινή...
Μά, φθάνει πιά, Θεέ μου, μὴ μὲ σκάσεις,
καὶ διῶξε με στὸ λέω παστρικά,
γιατὶ ἀλλιῶς στιγμὴ δὲ θὰ ῾συχάσεις...
Μονάχος θὰ μιλῶ πολιτικά

Γεωργίου Σουρῆ

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_soyrhs_poems.htm

 

Mirror

I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful ‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.

Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

~ Sylvia Plath

 

KEΡΔΟΣ

Όταν σου ζήτησα νερό
δεν δίψαγα∙
η πεθυμιά μου ήταν
της προσφοράς την προθυμία
ν’ απολαύσω.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ