Ποιήματα

Μ. Αναγνωστάκης
Προσευχή

Κυριακή.
Θε μου σ’ ευχαριστούμε
δέξου μας σαν πρόβατα στην αγκαλιά σου απολωλότα

πολύ αμαρτήσαμε Κύριε, πολύ αδικήσαμε
σαν άπιστοι θρηνούμε για τα επίγεια αγαθά μας
λησμονήσαμε την αιωνίαν Άνοιξη του Παραδείσου
στον Οίκο σου

δεόμεθα συγχωρηθήναι ημάς
σήμερα Κυριακή τας εντολάς σου ενθυμούμενοι
μη μας εγκαταλείψεις Θε μου, εις στο σκότος της αβύσσου

(Άλλωστε, λίαν προσφάτως, προσεφέραμεν
εις αρμοδίων εντολάς υπείκοντες,
τον οβολόν μας διά την αναστήλωσιν
του Ιερού Ναού Σου

 

ΔΕΣΜΟΙ
Σκοινιά καμωμένα από κραυγές
Άπ’ άκρη σ’ άκρη τής Ευρώπης
Ηχοι καμπάνας
Μετέωροι αιώνες
Σιδηροτροχιές Δένουν τα έθνη
Είμαστε δυο-τρείς άνθρωποι ελεύθεροι άπο δεσμούς
Ας δώσουμε τα χέρια Βροχή καταιγιστική χτενίζει τούς καπνούς
Σκοινιά Σκοινιά πλεγμένα Καλώδια
Υποβρύχια
Πύργοι τής Βαβέλ μεταμορφωμένοι σε γέφυρες Άράχνες-Ποντήφικες
Ένας δεσμός δένει όλους τούς εραστές
Αλλοι δεσμοί πιο συγκρατημένοι
Λευκές άχτίδες φωτός
Σκοινιά κι ‘Ομόνοια
Γράφω μόνο γιά νά σάς άπαθανατίσω
“Ω αισθήσεις ώ μονάκριβες αισθήσεις
Εχθροί τών άναμνήσεων
Εχθροί τών επιθυμιών
Εχθροί τών τύψεων
Εχθροί τών δακρύων
Εχθροί όλων όσων ακόμη άγαπώ

Γκιγιώμ Απολλιναίρ

 

Ο χαρτοκόπτης
Χάρης Βλαβιανός

Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου ανάμεσα σε συνδετήρες, φακέλους, κουμπιά κι ακόμη μυρίζει πορτοκάλι.

Δώρο δικό σου στη γιορτή μου.

Τι παράξενο.

Το μόνο που μας ενώνει πια ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε να κόβει.

 

Κωνσταντίνος Καβάφης
Δυνάμωσις
(Κρυμμένα)

Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απ’ το σέβας κι από την υποταγή.

Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ’ έθιμα κι απ’ την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.

Από τες ηδονές πολλά θα διδαχθεί.

Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθεί.

Έτσι θ’ αναπτυχθεί ενάρετα στην γνώσι.

 

Αντεύχομαι

Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ΕΥΤΥΧΙΑ. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σ’ εκείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα. Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπει μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε. Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δεν με άκουσε ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε, και τι ψεύτρα Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντας μετά να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.

Μου έχει απαριθμήσει μία-μία τις στιγμές με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω.
Βλέπεις; μου λέει η κουτοπόνηρη, αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ’ αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ’ ένοιαζε; ΑΡΑ ήρθα!!!

Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως, κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί. Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της, ή και να μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα στις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δε φταίει αυτή.
Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της αυτό είναι ΕΥΤΥΧΙΑ. Άπιαστη σου λέω.

Κική Δημουλά

 

Χέρια
Αργύρης Χιόνης

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

(Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983)

 

Συνέντευξις
Κική Δημουλά

Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω.

Μου τη δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.

Να πιστέψω δίχως ν’ αγγίξω
να μη μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο διά του βλέμματος ν’ αφήσω
το αίτημά μου στην κρεμάστρα
ό, τι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ’ αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου

θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.

Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ‘ταν γεράματα.

 

“Κούφιοι Άνθρωποι”

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται αν καθόλου μας θυμούνται
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ’ έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ’ το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό.

T. S. Eliot

 

ΤΑ ΕΠΙΝΙΚΙΑ
Πώς με βρήκες και με σταμάτησες
μέσα στην τρέλα εκείνης της νύχτας
όταν τα πάντα είχαν πάρει φωτιά
πώς με ξεχώρισες ανάμεσα σε τόσους
που έτρεχαν και χάνονταν
μέσα στο θέρος του μηδενός
πότε πρόλαβες και με είδες
μόλις άρχισε να με σκεπάζει ολόκληρο
το βαρύ κύμα της λήθης
ένα βότσαλο εκεί
στο κέντρο του νου θυμίζει τώρα
όχι μόνο ότι κάποτε μιλούσα κι έγραφα για σένα
αλλά και το πώς πέρασα με τόση ευκολία
με τόση χαρά
μέσα στο άπειρο της σοφίας σου
σώμα.

Γιώργου Βέη