Ποιήματα

Επικίνδυνη μοναξιά, Ντίνος Χριστιανόπουλος
Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου,
ψάχνω μες σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω
εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του ματιού σου.

Αν έστω κι ένας μόνο απηχούσε
κάτι από τη δική σου ομορφιά,
θα του ’λεγα: «Λοιπόν, τι περιμένεις;
με τα καρφιά των παπουτσιών σου κάρφωσέ με» –

και δε θα καρτερούσα πια γλυκό φιλί
ούτε μια τρυφερή περίπτυξη

 

Βάδισα Νύχτα
Ρένος Αποστολίδης

Βάδισα νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ώρα τρεις, μέσα στον άνεμοπου μαστίγωνε χέρια και πόδια με την ψιλή άμμο της ποταμιάς
για να σε φτάσω

Βάδισα νύχτα στο τέλειο σκοτάδι, πίσω από την προσωμίδα την μπρούτζινη του όπλου κάποιου
που προπορευόταν ψάχνοντας
για να σε φτάσω...

Βάδισα νύχτα γυμνός μες στη βροχή
κρατώντας ψηλά τα βρεμένα μου κουρέλια
για να διαβώ το φουσκωμένο ποτάμι που άφριζε για να σε φτάσω...

Νύχτα χαμένος στην ποταμιά, δίχως ούτε το φέγγρισμα της προσωμίδας κανενός, ψάχνοντας με τα πόδια μου τη λάσπη
για να σε φτάσω...

Χιλιάδες φορές έπεσα και ξανασηκώθηκα
για να σε φτάσω...

Το πρωί βρήκα ματωμένα τα σημάδια των χεριών μου πάνω στα ρούχα μου,
θρόμβους στα μαλλιά πηγμένους

για να σε φτάσω Και σε έφτασα;...

Πες μου; Σε πρόφτασα;

Για να σε χάσω
έπεφτα και σηκωνόμουν
για να σε φτάσω...

 

Αλάνθαστος

Φορούσε πάντα με το σωστό τρόπο το καπέλο
να μην αποκλίνει
να μην ταλαντεύεται ποτέ
πάνω στο κεφάλι του.
Αλάνθαστος κι ο τρόπος
που με το μαντήλι της φίμωνε το στόμα
ή της έδενε τα χέρια
για να μην τον χαιδέψει.

Γνώριζε καλά
πόσο το συναίσθημα εμπεριέχει
τον κίνδυνο του λάθους.

Χλόη Κουτσουμπέλη

 

Γυναίκα
Κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει την δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει.
Κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια.
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σ’ εμένα ρίζες προγονικές.
Κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ’ το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν λιποψυχάς εγώ είμαι
ο αληθινός προδότης.
–
Στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
και με τα ίδια μάτια ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι, ασυμβίβαστοι
ωραίοι μες τα τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία…

Τόλης Νικηφόρου

 

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π᾿ αγαπούμε (απόσπασμα)

[……]
είν᾿ οι γυναίκες π᾿ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους είν᾿ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν᾿ ο σηματοφόρος της χαράς
οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους οι στοργικοί μας φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε μας δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια: τις γυναίκες που αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π᾿ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ᾿ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν᾿ πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη αι μας προσκυνούνε
φωνάζουν αθάνατο
στους αιώνες ᾿ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π᾿ αγαπούμε
την μεταδίνουν και σ᾿ εμάς
αυτή τη θεία τους ουσία

(Έλευσις, 1948 )

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

Δοξαστικόν

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζωο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα

Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται

Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο

Ο Μαϊστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.

ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο
τα νησιά με το σπόνδυλο καποιανού Δία
τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια

Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα φλόκο
Στο γαρμπή τ’ αρμενίζοντας πόντζα λαμπάντα
έως όλο το μάκρος τους τ’ αφρισμένα
με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια

Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος
η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη
η Κως, η Ίος, η Σίκινος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντίκρυ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι

Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι
ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει
το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες
και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη
των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ’ αλώνια
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε :

ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί

Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται

Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημίας των νήσων η Αγία

Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη

Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα

Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων
Χαίρε που αρμόζεις τη ζωνη του Οφιούχου

Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει
μιάν οσμή κεραυνού σαν από θειάφι
του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
οι νεκροί άνθη της αύριον

Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία
γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι
το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει
της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ’ Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ’ απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα
τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
τα ηλιόβόρα και τα σεληνοβάμονα

Η Ερση, η Μυρτω, η Μαρινα
η Ελενη, η Ρωξανη, η Φωτεινη
η Αννα, η Αλεξανδρα, η Κυνθια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ
ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι χέρι
των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται
Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια
ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη
το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη
και το μάλλινο έρημο μέσα στ’ αγιάζι

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει
από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
ποιό το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου :

ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη
ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη

Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
Αιέν αιέν ο λόγος και Τρόπις η αστρική

Νυν των λεπιδόπτερων το νέφος το κινούμενο
Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο

Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία
Αιέν η βρωση της Ψυχής και η Πεμπτουσία

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο Μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών
Νυν η σποδός του Ανθρώπου

Νυν Νυν το μηδέν

και ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !

 

Ανεβάζω και εγώ ένα δικό μου ποιημα. Ελπίζω να σας αρέσει


Αναμνήσεις από την προτευουσα.

Ντροπή σε αυτόν που βλέπει το αίμα σαν λεκέ
Αιμορραγεί από το πόδι
Και πάει να πάρει γάλα

Εγώ παλιά το έπινα
Μου άρεσε να ξέρεις
Το μάρμαρο το έγλυφα
Και χαϊδευόμουν
Κόκκινος έγινα παντού
Γυμνός και καυλομενος
Κοκκίνισε το στόμα μου
Από τη μύτη τρέχει
Τα αγκια στα μάτια έσπασαν
Και δόντια μου εβγήκαν

Με κοιτάς σαν άστεγο
Τρελό από τους άλλους
Να ζητώ χαρτάκια για καπνό
Και να μην μου τα δίνεις

Και αιμορραγώντας μπαίνω
Στο σπίτι κακομοίρης

Τον κοιτώ
Τον προσκαλώ
Και εγώ μέσα στο αίμα
Γυμνός με λίγο εμετό
Το δάχτυλο κουνάω

Το μάτι μου το έβγαλαν
Μα αυτός με αγαπάει

 

Ανοιξη.

Η Άνοιξη μοιάζει μ’ ένα ίσως χέρι
(που έρχεται με προσοχή
από το Πουθενά) τακτοποιώντας
ένα παράθυρο, που μέσα του κοιτούν άνθρωποι(ενώ
άνθρωποι παρατηρούν
τακτοποιώντας και αλλάζοντας τοποθετώντας
με προσοχή εκεί ένα πράγμα
παράξενο κι εδώ ένα πράγμα γνωστό)κι

αλλάζοντας τα πάντα με προσοχή

η άνοιξη μοιάζει μ’ ένα ίσως
χέρι σε παράθυρο
(που με προσοχή μπρος
πίσω μετακινεί Νέα και
Παλιά πράγματα, ενώ
άνθρωποι παρατηρούν με προσοχή
μετακινώντας ένα ίσως
κλάσμα λουλουδιού εδώ τοποθετώντας
ένα εκατοστό αέρα εκεί) και
χωρίς να σπάει τίποτα.

E.cummings,
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός

 

Ν.Δήμου, «Ονόματα και λέξεις»

«Θέλω ένα ρίκοκο», είπε ο Τέλης. «ΒΕρίκοκο», τον διόρθωσε η μητέρα. «Αφού κατάλαβες τι θέλω!» διαμαρτυρήθηκε ο Τέλης.
«Κοίτα, είναι όπως με τα ονόματα. Στο σχολείο έχουμε ένα αγόρι που το λένε Κωνσταντίνο και όλοι τον φωνάζουν Ντίνο. Έναν Αντώνη που τον ονομάζουν Τώνη. Κι άμα φωνάξω: ‘Άκης!’ θα έρθει ο Θανασάκης. Γιατί αυτό που γίνεται με τα ονόματα να μην γίνεται και με τα πράγματα;»
«Διότι», είπε ο μπαμπάς, που μέχρι τότε δεν είχε μιλήσει, «άμα πεις θέλω μία μάτα δεν θα ξέρουμε αν θέλεις ντομάτα ή γαλανομάτα». «Θα ξέρετε», απάντησε ο Τέλης. «Αν κάθομαι στο τραπέζι και πω μάτα θα καταλάβετε πως θέλω σαλάτα ντομάτα – και όχι γαλανομάτα».
Έτσι ο Τέλης συνέχισε το παιχνίδι του με τις λέξεις. Τα Χριστούγεννα ζητούσε ένα «κάρουνο» και «μπιέ» – και φυσικά όλοι καταλάβαιναν τι ήθελε. Πήγαινε «ρίπατο» με τον σκύλο της οικογένειας που ήταν «κόσκυλο». Υποστήριζε φανατικά τον «μπιακό» και του άρεσε να παίζει «νόπολυ».
Βέβαια, όταν προχώρησε στο Δημοτικό, βρήκε λίγο τον μπελά του όταν είπε ότι πρωτεύουσα της Δανίας είναι η Χάγη – γιατί αυτή είναι βέβαια η μισή Κοπεγχάγη, αλλά είναι μαζί και πόλη της Ολλανδίας.
Πάντως όλοι ήξεραν που πήγε στις διακοπές του, όταν τους είπε ότι επισκέφθηκαν τρεις πρωτεύουσες: Ρίσι, Δίνο και Λίνο.
Στην ιστορία έκανε τις μεγαλύτερες περικοπές. Είχαν και κάτι τεράστια ονόματα αυτοί οι παλιοί βασιλιάδες! Όμως, όταν έκοψε τον Αρταξέρξη του βγήκε ο Ξέρξης που ήταν άλλος. Αλλά πως μπορούσε να μην μικρύνει τον Ναβουχοδονόσορα! Ακόμα και ο Βέρντι τον έκανε Ναμπούκο

 

Γιάννης Βαρβέρης

Τι να ‘ν’ το σώμα;

Μην ειν’ οι κάμποι, τα ψηλά βουνά;

Κάτι από δύση θα ‘ναι πάντως σε κραιπάλη
κι έχει στολίδια του μαντείες
να μη σαστίζει σ’ αλλαξοκαιριές.

Πάλι μπορεί και να ‘ναι πέρασμα ενός τρένου
κι όχι το πέρασμα ενός τρένου επακριβώς
αλλά η ησυχία της διάβασης: – δυο ησυχίες:
εκείνη που προηγείται κι αυτή που έπεται.

Ή το πιο απίθανο, μες στον κοιτώνα
καθώς επικρατεί το σκόρπισμα του ελέους
κι οι αψήφιστες ραγισματιές στο ημίφως
να ΄ναι μια σάρκα που φτεροκοπά
ενώπιον των οστών της.

 

Εξαιρετικός Εγγονόπουλος!

 

❤️❤️❤️