Ποιήματα

Κωστής Παλαμάς
Ο γκρεμιστής

“Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί ειμ’ εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης,
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης,
και με το καρυοφύλλι μου και με το απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάξτε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και στους ναούς το Ψέμα.

Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ‘ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει το δείλιασμα, κι όλο ρωτά μήτε ναι, μήτε όχι”
δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιος μάγος, ποιο στοιχειό του δούλεψε τ’ ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω,
και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε,
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

 

Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος
(Gaius Valerius Catullus)

Paedicabo ego vos et irrumabo,
Aureli pathice et cinaede Furi,
qui me ex versiculis meis putastis,
quod sunt molliculi, parum pudicum.
Nam castum esse decet pium poetam
ipsum, versiculos nihil necesse est,
qui tum denique habent salem ac leporem,
si sunt molliculi ac parum pudici
et quod pruriat incitare possunt,
non dico pueris, sed his pilosis,
qui duros nequeunt movere lumbos.
Vos quod milia multa basiorum
legistis, male me marem putatis?
Paedicabo ego vos et irrumabo.

~.~

Α, θα σας πάρω πίπα-κώλο και τους δυο,
Αυρήλιε και Φούριε ψωλαρπάχτρες,
που για τους στίχους μου τους τολμηρούς
ξετσίπωτο με λέτε και βρωμιάρη!
Είναι σωστό ο ποιητής να ’ν’ ηθικός,
όχι όμως κατ’ ανάγκην κι ό,τι γράφει.
Γιατί έχουν χάρη οι στίχοι οι πιπεράτοι,
αυτοί που ’ναι λιγάκι αδιάντροποι
κι ανάβουν όσους τους διαβάζουν ‒
κι όχι τ’ αγόρια μόνο, αλλά κι εσάς
γερόντια τριχωτά που καν δεν σας σηκώνεται!
Τι, επειδή για χίλια γράφω χάδια και φιλιά
νομίσατε πως είμαι πισωγλέντης;
Α, θα σας πάρω πίπα-κώλο και τους δυο!


Υ.γ: https://www.poiein.gr/2021/10/12/κάτουλλος-το-πιο-λογοκριμένο-ποίημά-τ/

 

Ίσως αυτός ο κόσμος
να είναι ένα λάθος.
αλλά οι κερασιές ανθίζουν

Kobayashi Issa
1763 - 1827

 

Αντώνης Φωστιέρης
Το θα και το να του θανάτου

Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές ασήμαντες εικόνες
Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας ανάμνησης

Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο

Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή

Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους

Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά

Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου

Λεπτά χρειάστηκε λεπτά Χιλιάδες δευτερόλεπτα Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες

Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος


Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;

 

ΗΛΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ (1928- 2003)

Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους.

Υ.γ:

 

Κ. Π. Καβαφης

Θαλασσα του πρωϊου Εδω ας σταθω.

Κι ας δω κ'εγω την φυσι λιγο. Θαλασσας του πρωϊου κι ανεφελου ουρανου λαμπρα μαβια, και κιτρινη οχθη, ολα ωραια και μεγαλα φωτισμενα.

Εδω ας σταθω.

Κι ας γελασθω πως βλεπω αυτα (τα ειδ'αληθεια μια στιγμη σαν πρωτοσταθηκα)
κι οχι κ'εδω τες φαντασιες μου, τες αναμνησεις μου, τα ινδαλματα της ηδονης.

 

Ιδιότροπα άλογα
Τραγούδι

Κατά μήκος του γκρεμού, ακριβώς πάνω στο χείλος
Με καμτσίκι τ’ άλογά μου μαστιγώνω, σαλαγάω…
Και αέρας δε μου φτάνει, κρύο άνεμο ρουφάω,
Νιώθω έξαρση ολέθρια, στην άβυσσο πατάω.

Λίγο πιο αγάλια άλογά μου, σας εκλιπαρώ,
Μη φοβάστε το καμτσίκι το σκληρό!
Μα, κάτι άλογα ιδιότροπα κρατώ εγώ,
Έτσι ούτε κουπλέ να τελειώσω μπορώ.

Απ’ το ρίσκο μεθώ,
Τ’ άλογά μου χτυπώ,
Και για λίγο ακόμη στο χείλος ορμώ…

Χάνομαι σαν πούπουλο από της θύελλας το μένος,
Και το έλκηθρο με κάσα θα πετάει, επικήδειο.
Συγκρατείστε την ορμή σας άλογα μου ταραγμένα,
Παρατείνετε τον δρόμο για στερνό μου καταφύγιο!

Λίγο πιο αγάλια άλογά μου, σας εκλιπαρώ,
Μη φοβάστε το καμτσίκι το σκληρό!
Μα, κάτι άλογα ιδιότροπα κρατώ εγώ,
Έτσι ούτε κουπλέ να τελειώσω μπορώ.

Απ’ το ρίσκο μεθώ,
Τ’ άλογά μου χτυπώ,
Και για λίγο ακόμη στο χείλος ορμώ…

Στο ραντεβού με τον Θεό που δεν συμβαίνει να αργήσεις,
Κ’ εδώ οι άγγελοι περί των στίχων μου τυρβάζουν;
Ή θα κλάψει η καμπάνα μες στου βάρδου παρεκκλήσι;
Ή θα σκούζω στ’ άλογά μου φτερωτά να μην καλπάζουν;

Λίγο πιο αγάλια άλογά μου, σας εκλιπαρώ,
Μη φοβάστε το καμτσίκι το σκληρό!
Μα, κάτι άλογα ιδιότροπα κρατώ εγώ,
Έτσι ούτε κουπλέ να τελειώσω μπορώ.

Απ’ το ρίσκο μεθώ,
Τ’ άλογά μου χτυπώ,
Και για λίγο ακόμη στο χείλος ορμώ…

1972 (2015)

Βλαντίμηρ Βισότσκι

 

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την Χαλίλ Γκιμπράν

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σαν δέματα σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Η αγάπη δεν είναι καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

 

Εμπόδια

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.
Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις
δεν είναι που θέλω να σε διώξω.
Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά
πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε
για να βρεθούμε.
Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.
Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο
τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου
μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές
αλλάζοντας το σήμα και το χρώμα μου.
Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου
για τον εαυτό μου.

Τίτος Πατρίκιος

 

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ
τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό,
ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ
μιὰ μέρα τοῦ θανάτου…

Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό,
ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,
– τί μοῦ στοιχίζει στὴν καρδιὰ
τὸ ξαναπέρασμά του;
Ἂς εἶναι, ὡστόσο, – τί ὠφελεῖ;

Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,
στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ
καὶ μὲ λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ – ἂχ καρδιά μου!
ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,
κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει...

Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,
γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ
καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,
αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,
ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,
– σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ
– νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει…

Ναπολέων Λαπαθιώτης

 

Δοσμένο εξαίρετα σε μια ερμηνεία που (με) συγκλονίζει πάντα:

 

Πραγματικά φοβερή ερμηνεία και είναι σαν να μιλάει στη ψυχή