Ποιήματα

Συγχωρέστε μου τα γερμανικά, υπόσχομαι στο μέλλον να παραθέσω και ελληνικά...

Lohn der Freigebigkeit

Unter'm Baume stand der Knabe,
Reichte nicht bis an den Ast,
Bettelte um eine Gabe
Von der Zweige reichen Last.

Und der Baum begann zu regen
Seinen Wipfel leis' im Wind,
Schüttelt' einen Apfelregen
Nieder dem erstaunten Kind.

Was es essen konnte, aß es,
Alles essen konnt' es nicht.
Aber schon so viel besaß es,
Daß ihm noch viel mehr gebricht.

Einen Apfel wirft zum Spiele
Es dem Geber in's Gesicht,
Freut sich, daß er dort vom Stiele
Einen reifen Bruder bricht.

Und so viel als niederfallen,
Schleudert er hinauf, und treibt
Es so lange, bis von allen
Früchten keine droben bleibt.

Was der kahle Baum nun denket?
Zürnend wieget er das Haupt:
"Weil ich dir zu viel geschenket,
Hast du alles mir geraubt."

von Friedrich Rückert

 

Απάντηση: Re: Ποιήματα

Μελλον ειναι και σε 1000 χρονια ...







Υ.Γ. Μην του πιστευεις που σου λενε να τα χιλιασεις.. οσο καλος ανθρωπος και να εισαι μεχρι 999 θα φτασεις...

 

Μια Κάποια Λίγη Πεθυμιά

Αρχή ήτονε πολύ μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.

Κι αγάλια-αγάλια η πεθυμιά τους έβανε εις τα βάθη,
κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άνθη.

Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:

Τούτες τον ουρανό πετού,την πεθυμιά μου πάσι
κι όσα σημώνουν τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν' η βράση.

Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ήφηκα τα χαμηκά και τα ψηλά ξετρέχω,

Και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε λέει να μου λείψει,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,

Και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με
κι απ' τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι.

Βιτσέντζος Κορνάρος

Μελοποίηση:Λουδοβίκος των Ανωγείων

 

Ίαως απο τα πιο γλυκύτατα ποιήματα του Καρυωτάκη...


"ΠΑΙΔΙΚΟ"

Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω:
«Άστρα μου, αστράκια
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.

»Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα.
Θα 'μαι το χώμα
που το πατούν.

»Άστρα, καθώς
άστρα και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός.»

 

Charles Baudelaire

Στον αναγνώστη

Η ανοησία, τ’ αμάρτημα, η απληστία κι η πλάνη
κυριεύουν τη σκέψη μας και φθείρουν το κορμί μας∙
κι ευχάριστα τις τύψεις μας θρέφουμε στην ψυχή μας,
καθώς που θρέφουν πάνω τους τις ψείρες οι ζητιάνοι.

Στα μετανιώματα άναντροι και αμαρτωλοί ως την άκρια,
ζητάμε πληρωμή ακριβή για κάθε μυστικό μας
και ξαναμπαίνουμε εύκολα στον βούρκο τον παλιό μας,
θαρρώντας πως ξεπλένεται με τα δειλά μας δάκρυα.

Πάνω από το προσκεφάλι μας ο Σατανάς γερμένος,
πάντα στα μάγια του Κακού το νού μας νανουρίζει∙
την πιο ατσαλένια θέληση μεμιας την εξατμίζει,
αυτός ο μέγας χημικός, ο Τετραπερασμένος.

Ο Διάολος, το νήμα αυτός κρατάει και μας κουνάει!
Τα πράματα τα βρομερά πιότερο τα’ αγαπάμε∙
κι όλο και προς την κόλαση κάθε στιγμή τραβάμε,
με δίχως φρίκη, ανάμεσα στο σκότος που βρομάει.

Σαν τον φτωχό ξεφαντωτή που πιπιλάει με ζάλη
μιας παλιάς πόρνης αγκαλιά, χιλιοβασανισμένη,
κλεφτάτα αρπάζουμε και εμείς καμία ηδονή θλιμμένη,
που τηνε ξεζουμίζουμε σαν σάπιο πορτοκάλι.

Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μες στο μυαλό μας κραιπαλούν του Δαίμονα τα πλήθη,
κι όταν ανάσα παίρνουμε, ο Θάνατος στα στήθη
σαν αύλος ποταμός κυλάει, σιωπηλά θρηνώντας.

Αν το φαρμάκι κι η φωτιά κι η βία και το μαχαίρι
Δεν έχουνε τα φανταχτά κεντίδια ακόμα κάνει
στο πρόστυχο της μοίρας μας και άθλιο καμβοπάνι,
είναι που λείπει απ’ την ψυχή το θάρρος- και απ’ το χέρι.

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια
τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία,
που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν, κι ουρλιάζουν με μανία
μες στο παθών μας τ’ άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,

θεριο πιο βρωμικό, κακό, την ασκημιά θα δείξει!
κι αν δε σαλεύει και ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,
όλης της γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
Θα θελε να κατάπινε τον κόσμο∙ αυτό ναι η Πλήξη,

που, μ’ ένα δάκρυ αθέλητο στα μάτια της, κοιτάζεις,
καθώς καπνίζει τον ουκά, κρεμάλες να στηλώνει.
Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πως δαγώνει!
-Ω αναγνώστη υποκριτή, αδέλφι, που μου μοιάζεις!


η αγγλική μετάφραση έτσι όπως επιβλητικά ακούγεται σχεδόν μελοποιημένη απο τον αριστουργηματικό δίσκο του Εlijah's Mantle -poets and visionaries-εμένα μου μοίαζει πιο όμορφη από αυτην εδω (γράμματα 1991). Όπως και να χει, είναι ένα διαμάντι

 

THE GIVER OF STARS

Hold your soul open for my welcoming.
Let the quiet of your spirit bathe me
With its clear and rippled coolness,
That, loose-limbed and weary, I find rest,
Outstretched upon your peace, as on a bed of ivory.
Let the flickering flame of your soul play all about me,
That into my limbs may come the keenness of fire,
The life and joy of tongues of flame,
And, going out from you, tightly strung and in tune,
I may rouse the blear-eyed world,
And pour into it the beauty which you have begotten.


Amy Lowell

 

Τι Καταπληκτικό ποίημα είναι αυτό κυρία Avalonia μας
Εσείς πια μεγαλουργήσατε ξεπεράσατε ακόμα και τον
αγαπητό Μαυροβασιλη στο κλασικό και περίφημο Hau mal ab Nazijaeger
Ειδικά ο στίχος που λέει...und so viel als niederfallen...
είναι πολύ δυνατός. Νομίζω ότι όλο το νόημα υπάρχει
μέσα στην λέξη Freigebigkeit που εδώ έχει διφορούμενη
σημασία και στροβιλίζει τον αναγνώστη στο ψυχικό βάθος της
ίδιας του της ύπαρξης ενώ οι τελευταίοι στίχοι του θεϊκού αυτού
ποιήματος "Weil ich dir zu viel geschenket,
Hast du alles mir geraubt." (προσεξτε την καταληξη ειναι -ubt)
Τον οδηγεί σε ένα κρεσεντο συναισθημάτων
που ώρες και φορές γίνετε ανεξέλεγκτο.
Ένα μεγάλο μπράβο από μένα. Να είστε καλά. Τα σεβη μου. Σλουρπ..σλουρπ


Υ Γ Μην το παραθέσετε στα Ελληνικά θα χάσει το νόημα του.
Όποιος είναι μπουμπούνας και χοντροκέφαλος και στο σχολείο
Καθόταν στο τελευταίο θρανίο και πετούσε σαΐτες καλά να πάθει
Το μεγαλείο δεν είναι για όλους

 

Αχ, να φιλούσα τα δυο χείλη σου,
τα πορφυρά σου χείλη, τόσο,
τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα,
που απ’ τα φιλιά να τα ματώσω...

Να τα ματώσω τα δυο σου χείλη!
Τα χέρια να σου πλέξω γύρω
και μες στα βάθη τα ολοσκότεινα
των μαύρων ίσκιων να σε σύρω...

Και να μου λες: «Μη τα χειλάκια μου!
Μην τα ματώνης, τι σου φταίνε;
Αχ, μου πόνεσαν τα χειλάκια μου!
Σώνει, γλυκέ μου αγαπημένε!...»

Και να περνάνε τα μεσάνυχτα,
οι αυγούλες, οι βραδιές, οι χρόνοι,
και να σου λέω: «Ακόμα αγάπη μου,
ακόμα, αγάπη μου.....Δε σώνει!...»


LANGUEUR D’ AMOUR
Ν.Λαπαθιώτης

 

i carry your heart with me
by e. e. cummings

i carry your heart with me (i carry it in
my heart) i am never without it (anywhere
i go you go, my dear; and whatever is done
by only me is your doing, my darling)
i fear
no fate (for you are my fate, my sweet) i want
no world (for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart (i carry it in my heart)

 

Να δω ποιος θα σε σώσει όταν θα σε πιάσω στα χεράκια μου αγριοκάτσικο!  

 

I poeti lavorano di notte - Alda Merini

I poeti lavorano di notte
di Alda Merini

I poeti lavorano di notte
quando il tempo non urge su di loro,
quando tace il rumore della folla
e termina il linciaggio delle ore.
I poeti lavorano nel buio
come falchi notturni od usignoli
dal dolcissimo canto
e temono di offendere iddio
ma i poeti nel loro silenzio
fanno ben piu rumore
di una dorata cupola di stelle.

http://armoniadelleparole.splinder.com/

* * * *

 

* * * *

Και ένα ακόμη που διάβασα για πρώτη φορά πριν από 18 (!) έτη και βρήκα τυχαία σήμερα:

Nevica
di Pasquale Ruocco

Le casette stupefatte
sono bianche come latte.
Tutto è bianco monte e valle...
E' un diluvio di farfalle.
Lungo i tetti sopra i rami
che merletti! Che ricami!
Che stupore per gli uccelli!
Che cappucci sugli ombrelli!

http://www.nonsolohobby.net/

 

"Χάθηκα στα φιδογυριστά καλντερίμια της ψυχής,
στα φαγωμένα του Άδη ερείπια.
Τους μακρόσυρτους τραγούδησα οδυρμούς.
Μα των νεκρών δεν βρήκα πόνο,
τέτοιον, που καίει τους ζωντανούς".

Υ.Γ. Δεν γνωρίζω ποιός είναι ο δημιουργός στον οποίο πρέπει να αποδόσω την πατρότητα των ανωτέρω στίχων. Εάν κάποιος γνωρίζει, ας το επισημάνει.
Τους παραθέτω, καθώς ουκ ολίγες φορές, λιγότερο ή περισσότερο, μας χαρακτηρίζουν όλους. Ή σχεδόν όλους..