Ποιήματα

Το μοντέλο - Γιάννης Σκαρίμπας

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια... Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.

Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –
απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα
τά όνειρά μου;...

Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος
μέ ροκάνι!

Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων...

 

Απάντηση: Ποιήματα

"Τι όμορφη που είναι αυτή η τριανταφυλλιά.

Και πού να είχε σπουδάσει ανθοκομία!"


Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
'Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!
Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!
'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,
για να σε δεχτώ!


Π.Νερουδα
ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

 

Παρασκευή είναι σημερα θα πάω στη λαϊκή
να κάνω έναν περίπατο στ’αποκεφαλισμένα περιβόλια
να δω την ευωδιά της ρίγανης
σκλάβα σε ματσάκια

Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων
βρίσκεις το πράσινο εύκολο
σε φασολάκια κολοκυθάκια μολόχες κ κρινάκια.
Ακούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα
με την κομμένη γλώσσα των καρπών
ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια κ τα μήλα
και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση
στις κιτρινιάρικες παρειές
μιας μέσα βουβαμάρας

Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Ειναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα? Διαλέγεις κ μετά
πως το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκογή σου
Ενώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατι μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Ασήκωτες κ αυτές.
Κατα βάθος είναι σαν να διάλεξες.

Το πολύ ν’αγοράζω λίγο χώμα. Οχι για τα λουλουδια.
Για εξοικείωση.
Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί με κλειστά μάτια.


Κική Δημουλά
ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΣ

 

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Σου γράφω γιατί σε ποθώ,όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο.'Οχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ' άλλο αλλά για να σ' αγγίξω με τον ήχο μου και να μ' αγγίξεις με τον δικό σου,για να κυλιστώ στην ανάσα σου,στο γέλιο σου,μέσα στις σιωπές σου.Βαθιά στο λαβύρινθο του ακουστικού στο αυτί μου απλωνόταν ξέστρωτη η πιο ηδονική κλίνη.Γι' αυτό κολλούσα στο τηλέφωνο,γι' αυτό όλο έβρισκα προφάσεις να σου τηλεφωνώ...

Σε ήθελα τόσο που προσπάθησα να βρω κι άλλη.Για αντιπερισπασμό στην αβάσταχτη λαχτάρα μου για σένα,να τη μειώσω,να την ανακουφίσω....Πιο πολύ για να περιορίσω τη φοβερή ανασφάλεια πως, ίσως μ' αφήσεις και να μετριάσω τον όλεθρο του πιθανού χωρισμού μας με μια ρεζέρβα.
Από ανασφάλεια.'Οπως από παιδί που κουβαλούσα στην σάκα μου ένα σωρό όμοια στυλό από κάποιον αόριστο πανικό μην τελειώσουν και ξεμείνω στο διαγώνισμα.
'Ετσι και τώρα ήθελα να μαζέψω πλήθος γυναίκες άλλες, από πανικό μην ξεμείνω από σένα.Και μετά το 'βλεπα!Είναι μες στις συμφορές του έρωτα να σου εξατομικεύει τον άλλον σε βαθμό παράλογο.Εσύ λοιπόν δεν είχες όμοιό σου όπως τα στυλό.Εσύ δεν είχες ρεζέρβα.Κι απελπιζόμουνα από τον τρόμο μου.
Ο καλύτερος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις τον τρόμο είναι ίσως ν' αφεθείς στα νύχια του.Δεν ξέρω δηλαδή κι αν έχεις άλλη επιλογή ν' ακολουθήσεις...

Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατούσες πάνω μου.Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου.Κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να σε φτάσει,κανένας άνεμος να σε σβήσει...

'Ο,τι κι αν σου πω,δε θα μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε ΘΕΛΩ έτσι.Το απέραντο είναι άπιαστο,απερίγραπτο,ακαθόριστο.Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.Για μια τέτοια κίνηση,κάποιες ώρες,ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω...

Οι ήχοι του έρωτα είναι οι ψιθυρισμοί,όσο χαμηλότεροι τόσο πλησιέστεροι.'Ετσι άραγε οδηγούμαστε και στη σιωπή, που λένε πως είναι ο οίκος του απόλυτου;

Τις νύχτες και τους ύπνους σου πίσω απ' τα κλειστά σου βλέφαρα τους μίσησα.Με σφαλιχτά τα μάτια,προφυλαγμένη,μπορούσες να ξεγλιστράς εκεί που δεν μπορούσα να σε παρακολουθήσω και με πρόδιδες...

Κι έχει συννεφιά βαριά κι ετοιμάζεται πάλι να βρέξει.
Καταλαβαίνω τώρα τους Κινέζους που αφιερώνουν μια ζωή στο να μάθουν να ζωγραφίζουν μια σταγόνα βροχής ή μια πευκοβελόνα.Δεν υπάρχει άλλος τρόπος φαίνεται.Δε σου ανοίγεται αλλιώς ο κόσμος...

Και μόνο για τη θάλασσα δεν κρατιέμαι να μη σου πω, πως σήμερα έχει το χρώμα του λιωμένου μέταλλου.Πυκνή,παχύρρευστη,με μια μεταλλική δύναμη στα έγκατά της που την αναδεύει αργά.Νομίζεις πως μπορείς να περπατήσεις πάνω της, χωρίς να βυθιστείς...

Και στα σύννεφα,παιδί,έψαχνα να βρω γνώριμα σχήματα,όμως στα σύννεφα τα σχήματα διατηρούνται λίγο,αλλάζουν συνέχεια,με μπερδεύουν.Το σχήμα του βράχου είναι ακλόνητο.Λαχταρώ το ακλόνητο τώρα,όπως ο ναυαγός τη σανίδα στο αναστατωμένο πέλαγο που τον απειλεί...

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι,με τους δείχτες του ρολογιού μ' έριχνε σε ασθματικά κυνηγητά.Οι ώρες,τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδη κυλιόμενη κορδέλα.Να σε προλάβει,να σε συλλάβει,να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα...

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές.Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.Δεν έχω πια άλλο σκοπό στη ζωή μου παρά να ξαναζήσω εκείνο το αόριστο κάτι το θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου και δε μ' αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα...

Ο καιρός καλεί δεν καλείται.Και μόνο το αληθινό δεν έχει καιρό κι είναι παντοτινό...

Τώρα που το σώμα μου έμαθε το σώμα σου, του έγινε νόμος η επαφή μας...

Στο ΧΑΔΙ σου το αίμα μου θυμήθηκε την αιτία και τον προορισμό του...

Νιώθω φορτωμένος,ξέχειλος από άχρηστες αποσκευές που μου είχαν καταπνίξει τον ωφέλιμο χώρο.Πώς ν' απαλλάξω τη σκέψη μου απ' τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω "σ' αγαπώ",γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες,τα διαβάσματα,τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση;Να σου λέω "Σ' ΑΓΑΠΩ",γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου,πρωτοφανές,άγνωστο και λέει έτσι...

Ζαλίζομαι πάλι,ξεχνώ όλα τ' άλλα,τις αποφάσεις μου όλες,απλώνω τα χέρια μου και σε πείσμα όλης της λογικής του κόσμου,όλης της φρόνησης,υπνωτισμένος απ' τη γιγαντοαφίσα σου ορμώ να σε χαϊδέψω.Σε πείσμα όλων σε θέλω σα μανιακός και με κυριεύει η παλιά λαχτάρα η πιο επιτακτική κι η πιο επίφοβη:ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΑΠΩΛΕΣΘΩ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΩΘΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ...

Ο πιο μοναχικός δρόμος είναι αυτός που με παίρνει μακριά σου...

Το ΠΑΘΟΣ που το σώμα σου και το σώμα μου ύφαναν σφιχτά έκανε καλά τη δουλειά του.Με ηδονή και οδύνη μ' έκαψε,μ' έλιωσε και μ' έχυσε σε καλούπι νέο.Μετά από σένα έχω γίνει άλλος...

Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ.Είμαι πιο αδύναμος απ' αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο.Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα.Είμαι αδύναμος σαν ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ.Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα...

Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ' τον στόχο που με διάλεξε.Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε,η αναπότρεπτη μοίρα μου,η άγρυπνη ματιά στου μυαλού μου το θόλο...

Να σ' αγγίξω,να σε πιάσω,να σε μυρίσω.Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια,στο κορμί σου που πιάνεται,στο φιλί σου που τρώγεται,στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ πυκνή όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του.Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου.Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν τη πτώση απ' του Παράδεισου το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ όλα τα παραπετώ,τα καταπατώ,τα περιφρονώ και τα μισώ γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ' αγκαλιάσω.Βιάζομαι να σε ξαναβρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ' τη μήτρα.Βιάζομαι να βγω στο φως,φως μου...

'Οχι λοιπόν δεν γίνεται να τελειώσεις εσύ για μένα,εγώ θα τελειώσω για σένα και πάνω σου.Σαν ηλεκτρικός λαμπτήρας που θα λάμψει όλη του τη λάμψη και θα καεί.Αυτός είναι ο ρόλος μου στο σχέδιο του κόσμου,ο μόνος,γι' αυτό τον αποζητώ έτσι επιτακτικά...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ όλα μου τα φουκαριάρικα κατορθώματα εδώ ευχαρίστως τα θυσιάζω.Υπομονές,πρακτικές,προσευχές,ασκητικές,ησυχασμούς,εγκράτειες,ανακαλύψεις και αποκαλύψεις,τα βράζω.Χειροπιαστός είναι ο κόσμος μάτια μου.Χειροπιαστός σαν το γλυκό σου δέρμα και κανείς δε στέκεται πάνω σε νεφέλες,κανείς δεν περπατά πάνω σε νερά...

Κι αν πάλι δε συμφωνήσεις μ' όλα τούτα,θα πέσω και θα σε ΙΚΕΤΕΨΩ, για μια νύχτα άφησέ με να σ' αποκτήσω ξανά,να ενωθώ μαζί σου κι ύστερα άλλο τίποτα δε θα ζητήσω...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΕΡΩΤΑ κι ύστερα ας χαθώ στη σκοτεινιά του τίποτα,του χωρίς εσένα.Θ' αναπαυθώ εν ειρήνη μια κι όλα θα τ' αποκτήσω και θα τα ζήσω σε μια νύχτα...

Σ' ΑΓΑΠΩ κι αγαπώντας σε σε περιέχω,σε έχω αφού είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι...
Είμαστε στο ΠΑΝΤΟΥ και στο ΠΑΝΤΑ τώρα που σ' αγάπησα κι η αγάπη μας κάνει αδιαίρετους....


απο το μυθιστόρημά της με τίτλο "ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ"
Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

 

Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μʼ ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δεν με γνώριζε σαν τους
θαυματοποιούς που χάρισαν όλη μέρα
το χαμόγελο στα παιδιά και το βράδυ
γυρίζουν στη σοφίτα τους πιο φτωχοί
κι απʼ τους αγγέλους.

Zήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο . . .
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

Τάσος Λειβαδίτης ("Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα")

 

ΟΥΛΑΛΟΥΜ...


Ήταν σα να σε πρόσμενα, Κερά
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
και νειό φεγγάρι...

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

...Πως –να, θα μείνει ο κόσμος με το "μ π ά"
που μ' έλεγε τρελλόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη...

...................................................

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ,
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ μ' αγάπησες Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω -στραβός- μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου..


μπαρμπα Γιάννης Σκαρίμπας
 

 

Απάντηση: Ποιήματα

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

O for a voice like thunder, and a tongue
To drown the throat of war! - When the senses
Are shaken, and the soul is driven to madness,
Who can stand? When the souls of the oppressed
Fight in the troubled air that rages, who can stand?
When the whirlwind of fury comes from the
Throne of God, when the frowns of his countenance
Drive the nations together, who can stand?
When Sin claps his broad wings over the battle,
And sails rejoicing in the flood of Death;
When souls are torn to everlasting fire,
And fiends of Hell rejoice upon the slain,
O who can stand? O who hath caused this?
O who can answer at the throne of God?
The Kings and Nobles of the Land have done it!
Hear it not, Heaven, thy Ministers have done it!


Poem by William Blake (1757-1827)
Music by Loreena McKennitt
From: Elemental (1985).



.

 

Ερωτικό (Ναπολέων Λαπαθιώτης)



Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,

ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…

Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,

τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.



Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,

στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,

κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…



Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,

και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,

αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,

σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!



[Γράφτηκε στις 7.8.1928. Όπως πρώτος αποκάλυψε ο Άρης Δικταίος στη συγκεντρωτική έκδοση του 1964, το ποίημα έχει ακροστιχίδα και σχηματίζει το όνομα «Κώστας Γκίκας» που ήταν η μεγάλη αγάπη του ποιητή. Φαίνεται πως η φιλία τους κράτησε αρκετά χρόνια, αφού ο ίδιος μνημονεύεται και σε επιστολή του 1935 (την παραθέτει ο Δικταίος) αλλά και στις Προϋποθέσεις, το σχεδίασμα του 1937.


Από το παλιό αφιέρωμα του Κομνά. Έγινε αντιπαραβολή με την έκδοση του Ζήτρου. Έχει μελοποιηθεί υπέροχα από τον Νίκο Ξυδάκη και το τραγούδησε εξίσου υπέροχα η Ελευθερία Αρβανιτάκη (στον δίσκο «Κοντά στη δόξα μια στιγμή»). Το γύρισμα «αχ καρδιά μου» στη μέση του έβδομου στίχου είναι εύρημα της μελοποίησης ή της ερμηνείας http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/erwtiko.html ]

 

Απάντηση: Ποιήματα

Όταν το ποίημα είναι εικόνα..

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Στροφή στην ποιότητα!

 

Απάντηση: Ποιήματα

Φωνάζουν ξανά τ΄όνομα μου
και εγώ την πλάτη μου γυρνάω
περιμένοντας να φύγει
τούτη η θλιβερή βδομάδα.

Περιμένω να τελειώσει
τούτη η θλιβερή ημέρα,
να γυρίσω
να ακούσω
να κοιτάξω που φωνάζουν,
και ζητάνε να μου πούνε
πως θυμούνται τ΄όνομα μου...

2001

Μουντή απόψε η Κυριακή
και εγώ ν΄αναρωτιέμαι
πόσοι κοιτούν και νιώθουνε
πως το μουντό τους πνίγει.

Άλλοι λεν πως έρωτα
δεν έχουν στη ζωή τους
και άλλοι που τον έχουνε
πως θέλουν κάτι άλλο..

Όμως δε γύρισε κανείς
δίπλα του να κοιτάξει,
αν καρτερά κάποιο κορμί
ένα και μόνο χάδι,
για να γλυκάνει ξαφνικά
της Κυριακής το βράδυ..


2001


Νάρκισσος


Ένας καθρέπτης γνώριζε
τα συναισθήματα σου,
ένας καθρέπτης ήξερε
την ανασφάλεια σου
και μια φάρσα έκανε
με ΄σένα να γελάσει.

Ήξερε πως έψαχνες
κάποιον να αγκαλιάσεις
και στο γυαλί του σ΄έφερε
και στάθηκες μπροστά του.

Και στη μορφή σου έδωσε
μορφή για να θελήσεις,
χωρίς όμως να ήξερες
πως ήταν η μορφή σου.

Το ίδιο σου το πρόσωπο
ήθελες ν΄ακουμπήσεις
και το χέρι άπλωσες
κοντά σου να το φέρεις.

Το ίδιο σου το πρόσωπο
ήθελες ν΄αγαπήσεις
και εκείνο σου ΄δωσε απλά
το χέρι του να πιάσεις..

1999