Ποιήματα

Ε. Μπράουνιγκ, Σονέτο XLIII

Πώς σ’ αγαπώ; Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ’ αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος
που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη
να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.
Σ’ αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης
καθημερινής ανάγκης, κάτω απ’ τον ήλιο ή του κεριού
το φως.
Σ’ αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες
για το Δίκιο.
Σ’ αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.
Σ’ αγαπώ με το πάθος που έντυνα
παλιά τις λύπες μου και με την πίστη
των παιδικών μου χρόνων.
Σ’ αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα
μαζί με τους χαμένους μου αγίους – σ’ αγαπώ
με την ανάσα,
τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! – και αν
ο Θεός ορίσει,
θα σ’ αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο.

 

ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ

το σώμα μου είναι μια λύπη
γύρω από την ψυχή μου
Γύρω από την ψυχή μου την εμποδίζει.
Είναι μια σφιχτή αγκαλιά το σώμα
κι είναι το αίμα
που ξύπνησε και περπατάει
απάνω στην ψυχή μου
με βήματα βαριά που όλο ξανάρχονται.
Γίνεται πικρό το αίμα μου
και μ'αρρωσταίνει' είναι ένας καημός
που περιμένει βοήθεια.
Σηκώθηκα καθώς στον ύπνο μου
ονειρευόμουν, κοίταξα γύρω μου
και τίποτα δεν είδα
το αίμα μου μ'εμπόδιζε
το σώμα μου μ'εμποδίζει,
δεν κοιμούμαι πια να ονειρευτώ,
γιατί μ'εμποδίζει το σώμα μου

(δυστυχώς παρέλειψα να συγκρατήσω το όνομα του δημιουργού και πλέον δεν θυμάμαι που βρήκα το ποιήμα για να ψάξω εκεί. όποιος τον γνωρίζει...)

 

Ζωή Καρέλλη

 

ΔΕ Μ'ΑΦΗΝΕΙ

εμποδίζει εκείνο το παρελθόν
είν'ενα φράγμα μες στο παρόν
όπου γλιστρώ.
είν'ενας χωρισμός τούτο το παρελθόν,
όπου αυτού μένω,περιμένοντας
κάποια λύση για κείνο που υπήρξε,
κάποια διόρθωση σε κείνα
εκεί στο παρελθόν πρέπει να γίνει,
το παρελθόν πρέπει ν'αλλάξει,
να κλείσει η πηγή του πόνου, εκεί,
που απομακρύνθηκαν, όμως
πάρα πολύ μέσα μου βρίσκονται.

επιθυμώ να ξανάρθουν εκείνες οι μέρες,
σε τούτες εδώ που μένω,
αν είναι δυνατόν..σ'αυτό το περιβάλλον.

το αντίθετο συμβαίνει. Το παρόν
γυρίζει πίσω, γνωρίζει
εκείνο που πέρασε, τη στιγμή,
και μ'εμποδίζει οδυνηρά.
κοιτάζω την ειδυλλιακήν ημέρα,
περίπου τη χαρά, τα έμορφα δένδρα,
της φύσης την εμορφιά
και θυμούμαι.


ΠΕΡΙΜΕΝΑ

Απάντηση δεν ήρθε.
(Ούτε να έρθει πρόκειται απάντηση ποτέ.)
Καθώς επρόσμενα, την ήθελα,
όχι μ'ανυπομονησία,
κάτι
πιο διαφορετικό ακόμα κι απ΄την υπομονή.
Βεβαιότητα του σώματος
οδυνηρή τούτη η αναμονή
συμπλήρωσης ή πληρωμής,
δεν ξέρω
Αυτό'ναι ακριβώς το αίσθημα.
Η βέβαια,μύχια επιθυμία,
που διαψεύδεται οδυνηρή,
ενώ περιμένει.
κι ο χρόνος τότε που περνά
κρατάει ανάλγητη ταυτότητα.
Η αρχλη φαίνεται αμυχή στο στερέωμα του χρόνου,
νομίζεις οτι θα περάσεις,
νομίζεις οτι θα περάσει'

ή οτι ο χρόνος γύρω σου περνά
με ποικίλα τοπία και βλέψεις.
Όχι, η πληγή που πλαταίνει
μέσα σου γίνεται και σε κατατρώγει'
"αφαίρεση δίχως πραγματικότητα"

Ζωή Καρέλη

(αν και νομίζω οτι τα έχω ξαναποστάρει)

 

Λυπούμαι - Γ. Σεφέρης

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

 

Ο μαθητευόμενος της οδύνης

ξεκίνησε αυγή
- χαράματα-
να κλέψη
τ' άστρα
ξεκίνησε
νύχτα
και σκότωσε
όλα τα
όνειρα
αυτό το άγαλμα

- και μπλέχονταν
ως βάδιζε

τα γυμνά πόδια του
στους βάτους
και μάτωναν στ' αγκάθια -

και τα ευγενικά ευλογημένα χέρια του
ίδια πουλιά της Άνοιξης χαϊδεύαν
τα γεράνια π' ονομάτιζε μια νύχτα αγάπης
και του παρθενικόύ ονειροκρίτη της
τις βαθειές πόρπες

και των βυζιών της τις κραυγές
τις κόκκινες
και τους κρυφούς
θυσάνους

Νίκος Εγγονόπουλος

 

Ο Χάρτης της Αγάπης μου

Έτσι όπως ανοίγει τα πανιά του το καλοκαιράκι
βλέπω τον Μαγιακόφσκι ξυπόλητο να βαδίζει πάνω
στην Κασπία θάλασσα. Έτσι χλωρός ακόμα
είναι στον κήπο μας.
Κατηφόρες που έχει ο χρόνος, βογκητά και λησμονιές.
Ελλειπτικά που είναι τα φιλιά σου, έχουν τη φορά
του αποχωρισμού. Και τι είναι ο χρόνος;
Ένα σφυράκι είναι που σου χτυπάει τις νύχτες τα μάτια
και σπάει τα κρύσταλλα του ουρανού και τρέχουν:
λέξεις, κόμματα, τελείες και παρενθέσεις.
Και εκείνη η σπηλιά - που δεν φαίνεται στον χάρτη -
μας κρύβει από τον κόσμο και με ψιθύρους και ματιές
φεύγουμε γι αλλού.

Γιάννης Κοντός, από το βιβλίο "Ηλεκτρισμένη Πόλη"

Για τον Ν.
Είθε οι χάρτες σου να είναι ακριβείς, πολύτιμοι
Είθε κάποτε να βρεις την δύναμη να μένεις, όπως εγώ...

 

ΧΡΟΝΕ ΝΥΧΤΟΠΟΥΛΙ ΠΑΓΕΡΟ

Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα
πάντα κρύβουν κάτι και για μένα
πράγματα γνωστά
πράγματα πιστά
πράγματα ζεστά κι αγαπημένα

πράγματα γνωστά
πράγματα πιστά
πράγματα ζεστά, λησμονημένα
...
Μάνος Χατζιδάκις / Νίκος Γκάτσος

--------

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Χθες περπατώντας σε μια συνοικία
απόκεντρη, πέρασα κάτω από το σπίτι
που έμπαινα σαν ήμουν νέος πολύ.
Εκεί το σώμα μου είχε λάβει ο Έρως
με την εξαίσια του ισχύν.

Και χθές
σαν πέρασ' απ' τον δρόμο τον παληό,
αμέσως ωραΐσθηκαν απ' την γοητεία του έρωτος
τα μαγαζιά, τα πεζοδρόμια, η πέτρες,
και τοίχοι, και μπαλκόνια, και παράθυρα·
τίποτε άσχημο δεν έμεινεν εκεί.

Και καθώς στέκομουν, κ' εκύτταζα την πόρτα,
και στέκομουν, κ' εβράδυνα κάτω απ' το σπίτι,
η υπόστασίς μου όλη απέδιδε
την φυλαχθείσα ηδονική συγκίνησι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Κ. Παλαμάς


Ηδονισμός

Από τραγούδια έν' άυλο κομπολόι
Σ' εσέ δεν ήρθα σήμερα να δώσω.
Με τα τραγούδια εγώ θα σε λιγώσω

Και με τα ξόρκια, αγάπη μου, ενός γόη.
Γυμνοί. Και σαν κισσός θα σκαρφαλώσω
Να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιού σου την δροσάτη χλόη
Με το χέρι θρασά θα την πυρώσω.

Το κρασί που ξανάφτει και το γάλα
Που κοιμίζει θα φέρω στάλα στάλα,
Μ' όλο μου το κορμί να σε ποτίσω
Και στα πόδια σου τα' ασπροσκαλισμένα,
Δυο βάζα που μου παίρνουνε τα φρένα,
Στερνή μανία το μέλι μου θα χύσω.

[ Βραδυνή Φωτιά Β΄ ]

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΠΟΥΣΙ

Επεσε το πούσι αποβραδίς
-- το καραβοφάναρο χαμένο --
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μές στην τιμονιέρα να με δείς.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυό του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.


Ν.Καββαδιας

 

σου έγραψα

"the night of the storm i slept in her bed"
Τζέημς Τζόυς, Οδυσσέας, σελ.842

μου έγραψες

"βράζουμε το κοκκινογούλι για ενενήντα λεπτά"
Βέφα Αλεξιάδου, Οι συνταγές μου, σελ.201


δηλαδή


τα μιλήσαμέ
τα συμφωνήσαμέ

ΑΙΜΟΦΙΛΟΣ Τ.ΙΝΦΛΟΥΕΝΤΖΑΣ - ΣΕΡΑΤΙΑ ΜΕΡΚΕΝΣΕΣ

 

Τραγούδι απελπισμένο...


Προβάλει η θυμησή σου απ’τη νυχτα όπου βρίσκομαι.
Το ποτάμι δένει στη θάλασσα τον επίμονο θρήνο του.

Παρατημένος σαν τα μουράγια την αυγή.
Ωρα να φεύγουμε, αχ παρατημενε!

Πάνω στην καρδιά μου βρέχει κρύους κάλυκες.
Ω σεντίνα σκουπιδιών, τρόμου σπηλιά των ναυαγών!

Σε σένα συσσωρεύτηκαν οι πόλεμοι και οι πτήσεις.
Απο σένα υψώθηκαν τα φτερά των πουλιών του τραγουδιού.

Ολα τα καταβρόχθισες, όπως η απόσταση.
Όπως η θάλασσαμ όπως ό χρόνος. Όλα σε σένα ήταν ναυάγιο!

Ηταν η ευτυχής ώρα της εφόδου και του φιλιού.
Η ώρα του ληθαργου που έκαιγε σαν φάρος.

Ανησυχία του πιλότου, λύσσα του δύτη του τυφλού,
θολό μεθύσι του έρωτα, όλα σε σένα ήταν ναυάγιο!

Ζώστηκες τον πόνο, πιάστηκες στον πόθο.
Σ’ ανέτρεψε η θλίψη, όλα σε σένα ήταν ναυάγιο!

Να υποχωρήσουν έκανα τα τείχη της σκιας
πήγα πιο μακριά από τον πόθο και την πράξη.

Ω σάρκα, σάρκα μου, γυναίκα που αγάπησα και έχασα,
σε σένα αυτή την ώρα την υγρή κάνω έκκληση και τραγουδάω.

Σαν το ποτήρι φιλοξένησες απέραντη την τρυφερότητα,
κι η λησμονιά η απέραντη κομμάτια σε έκανε σαν το ποτηρι.

Ηταν η μαύρη, μαύρη μοναξιά των νήσων,
κι εκεί, γυναικα του, μ’αγκάλιασαν τα χέρια σου.

Ήταν η δίψα και η πείνα,κι εσύ ήσουν ο καρπός.
Ήταν ο πόνος και τα ερείπια, κι εσύ ήσουν το θαύμα.

Αχ γυναίκα,κι ούτε ξέρω πως μπορεσες να με κρατήσεις
στη χώρα της ψυχής σου, και στων χεριών σου το σταυρό!

Ο πόθος μου για σέναο πλέον τρομερός και πιο βραχύς,
ο πιο στροβιλιστός και μεθυσμένος, ο πιο έντονος και πιο σφοδρός.

Νεκροταφείο φιλιών, ακόμα έχουν φωτιά οι τάφοι σου,
ακόμα καίνετα τσαμπιά τα ραμφισμένα απο πουλιά.

Ω το δαγκωμένο στόμα, ω τα φιλημένα μέλη,
Ω τα πεινασμενα δοντια, ω τα σώματα πλεγμενα.

Ω τρελή συνουσία απο ελπίδα και προσπάθεια
που πάνω της δεθήκαμε κι απελπιστήκαμε.

Κι η τρυφερότητα, αναλαφρη σαν το νερό και σαν το αλεύρι.
Κι η λέξη αρχινισμένη μόλις απ’ τα χείλη.

Αυτή ήταν η μοιρα μου και σ’ αυτήν ταξιδεύω τη λαχτάρα μου,
και σ’ αυτην έπεσε η λαχτάρα μου, όλα σε σενα ήταν ναυάγιο!

Ω σεντίνα σκουπιδιών, σε σένα έπεφταν όλα,
ποιος πόνος και δεν εστιψες, ποια κύματα και σεν σε πνίξαν.

Απο πτώση σε πτώση ακόμα φούντωνες και τραγουδούσες
ορθια σαν τον ναυτικό στην πλώρη ενός πλοίου.

Άνθισες ακόμα σε τραγούδια, έσπασες ακόμα σε χειμάρρους.
Ω σεντίνα σκουπιδιών, πηγάδι ανοιχτό κι ολόπικρο.

Χλωμέ τυφλέ μου δύτη, σφενδονίτη κακότυχε,
ανιχνευτή χαμένε, όλα σε σένα ήταν ναυάγιο!

Ώρα να φεύγουμε, η σκληρή και κρύα ώρα
που η νύχτα συγκρατεί απ’ όλο το ωράριο.

Η θορυβώδης ζώνη της θαλάσσης περισφίγγει την ακτή.
Ξεπροβάλλουν κρύα αστέρια, μεταναστεύουνε μαύρα πουλιά.

Παρατημένος σαν τα μουράγια την αυγή.
Μόνο η τρέμουσα σκιά συστρέφεται στα χέρια μου.

Αχ πιο πέρα απ’όλα. Αχ, πιο πέρα απ’ όλα.

Ωρα να φεύγουμε. Αχ παρατημένος!


(Νερουδα)