Ποιήματα

Να αφήσω και εγώ κάτι κλασσικό και πολυδιαβασμένο, αλλά πάντα ζεστό και ζωντανό στην καρδιά του κάθε αναγνώστη. Από το βιβλίο "Το τελευταίο αντίο", του Βασίλη Βασιλικού.

Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου,
μακρινή αγάπη,
ολέθρια,
που τώρα δεν ζω παρά για να σ’ αναστήσω.
Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό,
το χάος μου,
που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου
Τι ήρθα;
Που πάω;
Τι ζητώ;
Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή,
μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή,
μακρινή που είσαι τώρα.
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που είναι εκτόνωση,
που μου δίνει την αίσθηση
ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου,
γλυκιά μου αγάπη,
για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα,
να κλαίω,
να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ,
αρρωσταίνω..."

 

Μπ. ΜΠΡΕΧΤ "Στους μεταγενέστερους"



Μπ. ΜΠΡΕΧΤ "Στους μεταγενέστερους"

 

The Raven-E.A.Poe

The Raven - E. A. Poe

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
"'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door—
Only this, and nothing more."

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;— vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow— sorrow for the lost Lenore—
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me— filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating,
"'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—
This it is, and nothing more."

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
"Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you"— here I opened wide the door;—
Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore!"
This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!"-
Merely this, and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
"Surely," said I, "surely that is something at my window lattice:
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
'Tis the wind and nothing more."

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed
he;But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore.
"Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven,
Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning— little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blest with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as "Nevermore."

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered— not a feather then he fluttered—
Till I scarcely more than muttered, "other friends have flown before-
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before."
Then the bird said, "Nevermore."

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
"Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of 'Never— nevermore'."

But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore
Meant in croaking "Nevermore."

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamplight gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamplight gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!

Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor.
"Wretch," I cried, "thy God hath lent thee— by these angels he hath sent thee
Respite— respite and nepenthe, from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Prophet!" said I, "thing of evil!— prophet still, if bird or devil!—
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted—
On this home by horror haunted— tell me truly, I implore—
Is there— is there balm in Gilead?— tell me— tell me, I implore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Prophet!" said I, "thing of evil— prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us— by that God we both adore—
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore."
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting—
"Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!— quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted— nevermore!

 

μονόλογος

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου ...
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, και να σου δίνω τα ρούχα μου,
και να σου λέω πόσο μ'αρέσουν τα παπούτσια σου, και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
και να σου τρίβω τον σβέρκο σου, και να σου φιλάω τα πόδια σου, και να σου κρατάω το χέρι σου,
και να βγαίνουμε για φαγητό και να μην με νοιάζει που τρως απ'το δικό μου,
και να βρισκόμαστε στο "Ρούντις" και να λέμε πως τα περάσαμε σήμερα,
και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
και να γελάω με την παράνοιά σου, και να σου δίνω κασσέτες που δε θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος και να σου φέρνω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
και να πηγαίνουμε στο "Φλοράντ" για καφέ τα μεσάνυχτα,
και να σε αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο, και να μην γελάω με τ'αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σε αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα,
και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου τα μάτια σου τα χείλη σου το λαιμό σου τον κώλο σου το...
και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
και να τρελαίνομαι όταν αργείς και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις σπίτι νωρίτερα,
και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια, και να πηγαίνω στο πάρτι σου, και να χορεύω ώσπου να πέσω κάτω ξερός,
και να΄μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
και να'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, και να παρακαλάω να σε ήξερα μια ζωή,
και ν'ακούω την φωνή σου στο αυτί μου, και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
και να τρομάζω όταν θυμώνεις και το'να σου μάτι κοκκινίζει και τ'άλλο σου μάτι γαλάζιο
και τα μαλλιά σου στ'αριστερά και το πρόσωπό σου ανατολίτικο,
και να σου λέω πως είσαι θεσπέσια,
και να σ'αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
και να σε πληγώνω όταν σ'αγγίζω,
και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου,
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τι κουβέρτα,
και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου την παίρνεις,
και να λιώνω όταν χαμογελάς,και να διαλύομαι όταν γελάς,
και να μην καταλαβαίνω γιατί λες οτι σ'απορρίπτω αφού δεν σε απορρίπτω,
και να αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ'το νου τι εγώ θα μπορούσα να σ'απορρίψω,
και ν'αναρωτιέμαι ποιά είσαι αλλά να σε δέχομαι έστι κι αλλιώς,
και να σου γράφω ποιήματα,
και ν'αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
και να Σ'ΑΓΑΠΩ τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
και να μην σ'αφήνω να σηκωθείς απ'το κρεββάτι όταν πρέπει να φύγεις,
και να κλαίω σαν μωρό όταν φεύγεις στο τέλος,
και να σκοτώνω τις κατσαρίδες,
και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
και να σου λέω να παντρευτούμε, και να μου λες πάλι οχι,
και να τριγυρίζω στην πόλη και να τη νιώθω άδεια χωρίς εσένα,
και να θέλω ο,τι θέλεις,
και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου,
και να σου δίνω ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει ούτε στάλα λιγότερο,
και ν'απαντώ στις ερωτήσεις σου, αν και θα προτιμούσα να μην απαντήσω,
και να σου λέω την αλήθεια, έστω κι αν κατά βάθος δεν θέλω,
και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
και να νομίζω πως όλα τελείωσαν και ωστόσω να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ'τη ζωή σου,
και να ξεχνάω ποιός είμαι,
και να προσπαθώ να έρθω πιο κοντά σου γιατί είναι ωραίο να μαθαίνω, να σε μαθαίνω,
και να σου μιλάω κάτι άθλια γερμανικά και κάτι εβραϊκά τρισάθλια,
και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί...

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ





Λαχταρώ - Sarah Kane

 

Γιώργος Σεφέρης, Ελένη

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.



Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".



Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι

βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.

σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει

την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.



Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:

"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.

"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".



Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .



Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,

τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".



Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

 

Re: Γιώργος Σεφέρης, Ελένη

τρυφερό μου κρινάκι
κανένα αηδόνι δεν σε αφήνει να κοιμηθείς ποτέ και πουθενά .. δεν είναι οι Πλάτρες που σε κάνουν να ξαγρυπνάς ... είναι η ξαγρύπνια σου που πήγε ως τις Πλάτρες ..

Ο δόλος των θεών είναι εκεί - στο μυαλό σου μέσα - στην μνήμη και την προσμονή, στο καλειδοσκόπιο των σκέψεων και των αποφάσεων που δεν πήρες .. ο δόλος είναι η πορεία και η η οπισθοδρόμηση σου, η απόφαση και η αναίρεση της, το βήμα που έμεινε μετέωρο και κατακρημνίστηκε στην ανυπαρξία του.

Εμείς οι άλλοι, οι εκτός βήματος, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στεκόμαστε στην απέναντι όχθη, στον Σκάμανδρο, τον και Ξούθο καλούμενο, και να απλώνουμε τα χέρια, σ' αναμονή, ελπίδα, σιγανό ή και δυνατότερο κάλεσμα, μιας αγάπης που χάθηκε στα νερά του .. ο μύθος του Ορφέα δεν είναι ανάγκη να λαμβάνει χώρα στον Άιδη .. ο Αίδης και ο Αιδονέας είναι εδώ .. και εδώ χάνεται η Ευρυδίκη, κάποιοι λένε από λάθος του Ορφέα, κάποιοι από λάθος της ίδιας ... Ποιός να ξέρει την αλήθεια άραγε; Η απώλεια είναι μεγάλη - ποιός έχει χρόνο και διάθεση να καταλογίσει ευθύνες;

Οι μαντατοφόροι κρινάκι μου είναι τα πτώματα που ο Ξούθος παίρνει μαζί του .. δεν χρειαζόμαστε άλλους, αρκούν αυτοί ... και αυτοί οι μαντατοφόροι ψεύδονται, σε μια προσπάθεια να αναγγείλουν τω βασιλεί τα ευχάριστα, μην τύχει και τους πάρει το κεφάλι .. το άδειο κεφάλι, το γεμάτο με τους φόβους και τις αγωνίες τους.
Αυτό που λησμονούν οι μαντατοφόροι να πουν είναι ότι για να περάσεις τον Ξούθο, πρέπει να είσαι ελαφρύς, χωρίς να κουβαλάς τίποτα, εκδεδυμένος ευθυνών και ονείρων - γιατί ο Ξούθος είναι ο πέμπτος ποταμός, ο μόνος που διασχίζεται χωρίς βαρκάρη. Στις όχθες του μένουν τα άδεια πουκάμισα όσων τον διέσχισαν - αφήνοντας πίσω την παλιά ζωή τους - ελπίζοντας ότι θα τους ακολουθήσουν. Στην άλλη όχθη τους μένουν ως άδεια πουκάμισα τα πτώματα όσων δεν αλάφρυναν πολύ για να τον περάσουν ..

Αυτή κρινάκι μου είναι η ιστορία .. ένας νεκρός και ένας γυμνός .. και ο Ξούθος να συνεχίζει αδιαφορώντας. Γιατί τελικά Ελένη υπάρχει και μας γνέφει παιχνιδιάρικα από μια γωνία, περιμένοντας να της γνέψουμε και εμείς .. μόνο που είναι αργά και κάνει κρύο ...

Κατάδικός σας

 

Re: Γιώργος Σεφέρης, Ελένη

Εχω εξαιρετικά βάσιμους λόγους να θεωρώ ότι το "κρινάκι μου" δεν απευθύνεται σε μένα.
Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να απαντήσω ή να σχολιάσω (αν θα ήθελα ή θα μπορούσα, γιατί ούτε οι νεκροί μιλούν και γιατί οι γυμνοί τα έχουν πει όλα, κι αν δεν ήταν όλα χαμένα)

Ας απαντήσει το κρινάκι. Τόση τρυφερότητα ας μην πάει χαμένη.

 

Re: Γιώργος Σεφέρης, Ελένη

Ας απαντήσει ...

 

ΠΥΡΡΟΤΡΙΧΕΣ ΟΛΟΛΥΖΟΝΤΕΣ

Κήπος περισυλλογής πελασγική παράθεσις κειμένων
με αυλούς λεβήτων παρατεταγμένων εις εαρινήν
αιθρίαν μακροθυμεί ακόμη.
Αλλα το συντριβάνι της καρδιάς μου δεν θα ικανοποιηθεί
δεν θα ικανοποιηθούν ούτε οι παίδες ούτε τα παιδια της κατακαημένης πολιτείας.
Ισως ένα καλάμι σκύψει επάνω από την άχνα της περασμένης νύχτας
μα η κλίσις του δεν θα είναι τελεσίδικος.
Θα σηκωθεί το ταβάνι του και από το μίσχο προς τους τοίχους
και το γελαστό ουρανό θα φύγουνε καρποί
πολύ πιο ρόδινοι και από τα χρώματα των ερωτομανών τυμβωρύχων.
Κατά του ολέθρου παίζεται τώρα μία κωμωδία.
Εχουμε όλοι μας αυτή την ευχέρεια.
Δεκακισχίλιοι αιώνες μας εδίδαξαν.
Εκλεκτοί επιβήτορες μας εγαλούχησαν.
Πόθους δεν κοροϊδεύουμε.
Εχουμε ακόμη καρούλια που το νήμα τους
κατασκευάσθη από γάλα και ελπίδες!!!!​

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ

 

Αδιέξοδο-Νίκος Παπάνας

Πάντα θα γράφουμε ποιήματα

Ποτέ δεν θα είναι τα φιλιά μας μια μελωδία σαξοφώνου
Τα χέρια μας ποτέ ανθοδέσμες

Το παραμύθι της αυγής άγνωστο θα μας μείνει

Θλιμμένα τα καράβια μας θα ελλιμενίζονται
Και θ' αγκυροβολούν στο ανολοκλήρωτο

Τα σεντόνια μας νεράιδες δεν θα τα κεντήσουν

Δεν θα φορέσουμε τα σύννεφα κατάσαρκα
Δεν θα αγαπήσουμε όπως αγαπούνε τα δελφίνια

Πάντα θα γράφουμε ποιήματα

 

...
For, backward, Duddon! as I cast my eyes,
I see what was, and is, and will abide;
Still glides the Stream, and shall for ever glide;
The Form remains, the Function never dies;
...

W. Wordworth (1770 - 1850), "The River Duddon"​

 

Dere's an ol' man called de Mississippi
Dat's de ol' man dat I'd like to be!
What does he care if de world's got troubles?
What does he care if de land ain't free?

Ol' man river,
Dat ol' man river
He mus'know sumpin'
But don't say nuthin',
He jes'keeps rollin'
He keeps on rollin' along.

(...)

Ah gits weary
An' sick of tryin'
Ah'm tired of livin'
An' skeered of dyin',
But ol' man river,
He jes'keeps rolling' along.


"Ol' Man River" (music by Jerome Kern, lyrics by Oscar Hammerstein II
sung by Paul Robeson in the 1936 film version of Show Boat

​