Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Η ΝΕΡΟΣΤΑΓΟΝΑ

Καίνε τα χείλη μου και η λύπη λάμπει
σταγόνα καθαρού νερού πάνω απ' τα βάραθρα
τα σκοτεινά γεμάτα χόρτα· μόνο η ψυχή
αναμμένη σαν παλιά εκκλησία

δείχνει ότι θα πεθάνουμε άνοιξη....

Ντιγκ-ντιγκ το χαμομήλι: κουράστηκα να ελπίζω
ντιγκ-ντιγκ το μολοχάνθι: βαρέθηκα ν' ανησυχώ
ντιγκ-ντιγκ: τέτοιος ανέκαθεν
ο άνθρωπος

και να μην το γνωρίζω!

Εκείνα τα πατήματα στα ξερά φύλλα
μουκανώντας το βόιδι του Καιρού

η πελασγική τοιχοποιία σ' όλο το μάκρος της ζωής μου
πλάι πλάι να την περπατώ

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

Είμαστε το αρνητικό του ονείρου

γι' αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι

και ζούμε τη φθορά

πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα, Όμως

Das Reine Κυρίες και Κύριοι

kann sich nur darstellen im Unreinen

und versuchst Du das Edle zu geben

ohne Gemeines

so wird es als das Allerunnatürlichste

λέει Αυτός που εδέησε να διαβεί

τα Επάνω Μονοπάτια.

Και κάτι πρέπει να ήξερε.

Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!


Οδυσσέας Ελύτης

 

Γιώργος Σεφέρης, Ένας λόγος για το καλοκαίρι

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεματό διαγραφές, αφηρημένα σχέδια
στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε
στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν
στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φώς
σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι
στις κάμαρες στους δρόμους κάτω άπ' τις πιπεριές
καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν
χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.
Γυρίσαμε΄ πάντα κινάμε για να γυρίσουμε
στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες.

Κι όμως αγάπησα κάποτε τη λεωφόρο Συγγρού
το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου
που μας άφηνε θαυματουργά στη θάλασσα
την παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες'
αγάπησα κάπoιους ανθρώπους άγνωστους
απαντημένους ξαφνικά στο έβγα της μέρας,
μονολογώντας σαν καπετάνιοι βουλιαγμένης αρμάδας,
σημάδια πως ο κόσμος είναι μεγάλος.
Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τους εδώ, αυτές τις κολόνες'
κι ας γεννήθηκα στην άλλη ακρογιαλιά κοντά
σε βούρλα και σε καλάμια νησιά
που είχαν νερό στην άμμο να ξεδιψάει
ο κουπολάτης, κι ας γεννήθηκα κοντά
στη θάλασσα που ξετυλίγω και τυλίγω στα δάχτυλά μου
σαν είμαι κουρασμένος - δεν ξέρω πια που γεννήθηκα.

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι
και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό
τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα
μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές'
πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.
Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι
λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα του βράχου
λίγες βελόνες πεύκου ύστερα άπ΄τη βροχή
σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.

Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πρόσωπα δεν τα καταλαβαίνω
μιμούνται κάποτε το θάνατο κι έπειτα ξανά
φέγγουν με μια ζωή πυγολαμπίδας ανέλπιδη
σφιγμένη ανάμεσα σε δυό ρυτίδες
σε δυό τραπεζάκια καφενείου κηλιδωμένα
σκοτώνουνται το ένα με τ΄άλλο λιγοστέυουν
κολλούν σα γραμματόσημα στα τζάμια
τα πρόσωπα της άλλης φυλής.

Περπατήσαμε μαζί μοιραστήκαμε το ψωμί και τον ύπνο
δοκιμάσαμε την ίδια πίκρα του αποχωρισμού
χτίσαμε με τις πέτρες που είχαμε τα σπίτια μας
πήραμε τα καράβια ξενιτευτήκαμε γυρίσαμε
βρήκαμε τις γυναίκες μας να περιμένουν
μας γνώρισαν δύσκολα, κανείς δε μας γνωρίζει.
Κι οι σύντροφοι φόρεσαν τ΄αγάλματα φόρεσαν τις γυμνές
άδειες καρέκλες του φθινοπώρου, κι οι σύντροφοι
σκοτώσανε τα πρόσωπά τους΄ δεν τα καταλαβαίνω.
Μένει ακόμη η κίτρινη έρημο το καλοκαίρι
κύματα της άμμου φεύγοντας ως τον τελευταίο κύκλο
ένας ρυθμός τυμπάνου αλύπητος ατελείωτος
μάτια φλογισμένα βουλιάζοντας μέσα στον ήλιο
χέρια με φερσίματα πουλιών χαράζοντας τον ουρανό
χαιρετώντας στίχους νεκρών σε στάση προσοχής
χαμένα σ΄ένα σημείο που δεν τ΄ορίζω και με κυβερνά΄
τα χέρια σου γγίζοντας το ελέυθερο κύμα.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ

Φοβηθείτε
αν θέλετε να σας ξυπνηθεί το ένστικτο του Ωραίου·

ή αν όχι τότε μια που ζούμε στον αιώνα της φωτογραφίας
ακινητήσετέ το: αυτό που δίπλα μας
ολοένα μ' απίθανες χειρονομίες δρα:

το Ασύλληπτο!

α' δύο χέρια ωραία γυναίκας (ή και αντρός) που να 'χουν εξοικειωθεί
με τ' αγριοπερίστερα
β' ένα σύρμα που οι αναμνήσεις του όλες να 'ναι από ρεύμα ηλεκτρικό
και ανύποπτα πουλιά
γ' μία κραυγή που να μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αιώνια επικαιρότητα
δ' το παράλογο φαινόμενο της ανοιχτής θαλάσσης.

Θα 'χετε καταλάβει βέβαια τι εννοώ.

και ο Αντιφωνητής:

Τέτοιο το πρώτο μου όνειρο που ακόμη
ναν το χωρίσω απ' τις φωνές της θάλασσας
και να το σώσω καθαρό δε γίνεται.
Δε γίνεται μέσα στα λόγια τ' όνειρο.
Το ψέμα μου είναι τόσο αληθινό
που ακόμη καιν τα χείλη μου.

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη ποτέ σου
δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.​

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΠΟΥΣΙ

'Επεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τομονιέρα να με δείς.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί ,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλιά σου.
Κάτω στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλα.
Από να φοβάμαι να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπιλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.

 

Νίκος Καββαδίας

Δημήτρης Ζερβουδάκης (μουσική και πρώτη εκτέλεση)

Γράμμα σ' έναν ποιητή

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ΄ αυτές απλά να σε σύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες

Κάτι που θα ΄κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ ΄αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δεν γέλασαν ποτέ

Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει


(δεν είχα ιδέα οτι είναι του Καββαδία)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Δυνάμωσις

Οποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγή.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι.
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Ετσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.

Κ.Π. Καβάφης

 

Ο πραγματικός τίτλος είναι "Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ"

 

Tίτος Πατρίκιος, "Πολιορκημένος χρόνος"

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
δυό άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το Φωτόδεντρο

III

Ανάθεμα που 'χε πραΰνει όλ' η όξω η θάλασσα (και μέσα βάθαινε το
σπίτι) κι εμένα στο κρεβάτι μου παρατημένος να με αγγίζουν όλων
των λογιώ οι σταυροί

Των λουλουδιών και των ανθρώπων που δούλευαν στο σπίτι απ' τον
καιρό των πρώτων Χριστιανών Της Θεία-Βατάνας που τρεμόσβηνε
όλη νύχτα μες στις άδειες κάμαρες σαν το καντήλι

Και της Θεία-Μελισσινής που 'χε μόλις γυρίσει απ' τη Συντέλεια
κι έλεγες κάτι από το βυσσινί της Παναγίας έσκεπε ακόμη τ' αραιά
της τα μαλλιά

(Λύπη λύπη μου που δε μιλιέσαι αλλά σκάφος βρεμένο στην παν-
σέληνο είσαι και αστείρευτη παραμυθία μες στον ύπνο μου να ρυ-
μουλκείς μοσχονήσια με αναμμένο το μισό στερέωμα ένας

Αχ ερωτευμένος είμαι και το μόνο που ζητώ αχ μόνο αυτό δεν
έχω)

Έπλεαν κομμάτια ξύλα κι ευτυχίες καμένες απ' το πέρασμα του θυ-
μιατού στης κοντινής Ανατολής τους λόφους χρυσοποίκιλτα σερά-
για και σοφία χυμένη στο γυαλί

Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.


Οδυσσέας Ελύτης

 

Η ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ - Διονύσιος Σολωμός

Άδη μαύρε χαιρετώ σε!
Δεν εχάρηκε ποτέ
Μάτι ανθρώπου για τον ήλιο
Καθώς τώρα εγώ για σέ

Από 'κει που 'λίγη αγάπη
κ' είναι πλάνεμα πολύ
Σε λιγάκι θα κατέβη
ο έρωτας μου να με βρή.

Χωρίς
τ' όμορφ' άστρο της αυγής
Άδεια κι άφωνη και μαύρη
Η Παράδεισο της γής

Μ' έχει σήμερα μηνύσει
Λίγην ώρα ακόμη ζω
Κι εκατάπια το φαρμάκι
Σαν αθάνατο νερό.

Όνειρο κοντό για μένα
Νειότη, αγάπη και ζωή
Όλα ονείρατα ς' τον κόσμο
Ναι, κι ο θάνατος τα λυεί.

Πως ευθύς δεν κατεβαίνεις
Πως αργείς γλυκειά ψυχή
Άχ! το ψυχομαχητό σου
Θέλ' είν' άγριο και βαρύ.

Τέτοια ομπρός ς' τους ίσκιους. όλους
Εξυπνούσε τους ηχούς
Το τραγούδι ερωτευμένο
Και τους έκανε γλυκούς.

Εκοιτούσανε τα χέρια
και το μέτωπο της νειάς.
Όπου ετρέμαν τα λουλαύδια
Τα λαμπρά της παρθενιάς.

Ξάφνου ο Άδης μουρμουρίζει
Έπαψ' η γλυκειά φωνή
Πέφτει τ' όμορφο κορίτσι
στην αγκάλη του εραστή

 

Απάντηση: Ποιήματα

Σύντομος Βιογραφία του Ποιητού Kωνσταντίνου Kαβάφη (και του καθενός μας – άλλωστε)

...δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
K. KABAΦH H πόλις

νταλγκαδιασμένος και βαρύς
γυρνάει τα στενορρύμια
της πολιτείας της άχαρης
που τρώει τα σωθικά του

σ' αυτήν εδώ γεννήθηκε
σ' αυτή θε ν' αποθάνη
εδώ πίκρες τον πότισαν κρουνηδόν

εδώ τον βασανίσαν
μόνος του
πίστεψε - φορές -
πως τη χαράν ευρήκε σπανίως

κάποτε θέλησε κι' αυτός
κάπου μακρυά να φύγη
μα εκατέβη στο γιαλό
και δεν είχε καράβι

Nίκος Εγγονόπουλος (από το Στην Kοιλάδα με τους Pοδώνες, Ίκαρος 1992)

 

Θα ήθελα να πω τη μοναξιά μου
στα λαμπερά σου ματόκλαδα
μικρούλα Μαρία της υπάρξεως
που δεν είχα χρονικές ποσότητες
ούτε συσσωρεύεται
στους ορόφους της γραφειοκρατίας.
Είσαι φλόγα κι ανατρέφεις μόνη
σου
το φως έως την έσχατην ώρα
του Ιησού
με αστραπές φιλόξενες απέναντι
στην ταπεινή μας όραση.
Κι άμα βρέχει, νιώθουμε παράξενη
ευτυχία.

Ν. Καρούζος