Ποιήματα

Και ξαφνικά , ο θρήνος.
Κλάματα σπαρακτικά από χιλιάδες μητέρες
που έχουν χάσει τα μονάκριβα τους.
Πένθιμοι ψαλμοί , φτυάρια που τη γη , βαθιά
πληγώνουν.
Αναμνήσεις και αγαπημένα πρόσωπα που ξεχνιούνται.
Η φωτιά παγώνει και θρυμματίζεται.
Ο έκτος εφιάλτης,
αυτός που σβήνει ή γεννάει όλους τους προηγούμενους.
Η μορφή του , ανύπαρκτη , όπως και η ψυχή του.
Μια άδεια γωνία μόνο.
Η αιώνια ανυπαρξία ψιθυρίζει το όνομα του.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!
Σκύβω στην κοπέλα και τη φιλάω.
Στα χείλια μας γεννιέται ο έρωτας.
Στα μάτια μας , η αγάπη.
Κάνουμε έρωτα για να τον κρατήσουμε μακριά μας.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ανασαίνει.
Νιώθω ότι πρέπει να πάω κοντά του.
Ετοιμάζομαι να φύγω.
Η αγάπη μου το νιώθει.
Με δάκρυα στα πανέμορφα μάτια της μ’ αφήνει.
«Αν είναι να πάει κάποιος , θα πάω εγώ»,
ψιθυρίζει και φεύγει.
Περνάει στην ανυπαρξία.
Βασίλισσα στο αρχοντικό του.
*
Σιωπή!
*
​

 

Είμαι μόνος!
Οι γωνίες είναι άδειες .
Θέλω κάπου να ξεσπάσω.
Τους έχασα όλους.
Ένα φτερούγισμα ακούγεται.
Κοιτάω προς τα πάνω.
Το παρουσιαστικό του δε μου θυμίζει τίποτα.
Η μυρωδιά του καθόλου.
Το χρώμα ξένο.
Όμως τα μάτια Του , τα ξέρω.
Είναι δικά Του.
Ο έβδομος εφιάλτης.
Μου προσφέρει τη γνώση , την αλήθεια , τη ζωή ,
τα πάντα.
Θυμάμαι , αυτούς που έχασα.
Τους ζητάω.
Αρνείται.
Έτσι πρέπει.
Τον κοιτάζω και του απλώνω το χέρι.
Ένα χέρι γεννιέται από το τίποτα
και πλησιάζει προς το μέρος μου.
Ανοίγω τη χούφτα Του και του βάζω κάτι μέσα.
Φεύγω , καθώς κοιτάει θλιμμένος.
Και μένει στο δωμάτιο μόνος Του
και κοιτάει το χέρι Του.
Μέσα του υπάρχουν
ΕΞΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ , ΥΦΗΣ ΚΑΙ
ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΡΙΧΕΣ
***
​

 

Το παραπάνω είναι :
"Ο ΕΒΔΟΜΟΣ" από τον Ηλία Π...
Ελληνική Λέσχη του Φανταστικού
Newsletter Τεύχος 4ο
Καλοκαίρι 1997
Αφιερωμένο στους "κυνικούς" ...

 

Η Ονειροπαγιδα ...
αφιερωμενο σε οσους βλεπουν (ή διαβαζουν) κακα ονειρα για να μην πατουν την μπανανοφλουδα ....

αφέντες όλοι ξακουστοί , με γαλανό το αίμα
έτρεχαν πίσω απ την οσμή , μιας σάρκας κι ας ήταν ψέμα .....

αράδες έριχναν οι κυνηγοί , με μάσκα από σπουργίτι
και όλο το έτρωγαν οι "θεοί" , ως μπόμπιρες το παραμύθι

κυνήγησε ο πόντικας την όμορφη την γάτα
και μοιάζει η λέξη "κυνηγώ" σαν ρωσική σαλάτα

ουε και αλίμονο Θεοί που μπήκατε στην φάκα
θε να σας γίνει το σκυλί μια ροζ αγριογάτα ....

 

Χαχαχαχα Incomplete_ δεν παίζεσαι λέμε, να είσαι καλά!!!!!!! Αλλά βρε παιδάκι μου δεν διάλεγες καμμία αλλη? Την Αλεξιάδου, παπαπαπαπαα  

 

μα...ερωτικη ποιηση χωρις Καβαφη???
βαζω λοιπον το λιθαρακι μου αντιγραφοντας ενα απο τα αγαπημενα μου ...


ΗΔΟΝΗ
Χαρα και μυρο της ζωης μου η μνημη των ωρων
που ηυρα και που κρατηξα την ηδονη ως την ηθελα.
Χαρα και μυρο της ζωης μου εμενα, που αποστραφηκα
την καθε απολαυσιν ερωτων της ρουτινας.


και λιγος Ουρανης (αποσπασμα)

...Ειδέ , κι αν εχεις φωτεινο, το σπιτι για να την δεχθεις,
και σαν φανει τρεξεις σ αυτην, κι εμπρος στα ποδια της συρθεις,
αν ειναι να 'ρθει , θε να ΄ρθεί, - αλλιως θα προσπερασει.


Lilith

 

~
κοιτάζοντας πίσω
την είδα να στέκεται στην ακτή
με φανερά τα σημάδια
της γλυκιάς απόλαυσης.

την άκουσα να τραγουδά
τοσο παράξενα,
γι'ανθρώπους και όνειρα
που ο ωκεανός παίρνει μακριά

την είδα να αναπαύεται
στα απομεινάρια του καλοκαιριού,
στις στάχτες μιας παράξενης αγάπης.

Γυρίζοντας πίσω ήμουν σίγουρος
πως υπάρχει κάτι στο νερό
που αλλάζει τη νύχτα...
~​

* Αφιερωμένο με πολύ τρυφερότητα, σε ένα ρόδο.

μη μαραθείς ποτέ γλυκια μου..​

 

Σήμερα επεσε το μάτι μου σ' ένα βιβλίο και άρχισα να το ξεφυλίζω.
Δεν ξέρω πώς, το μυαλό μου ταξίδεψε σε 'σενα.... Κι ας μη σε ξέρω...

"Παντού την είδα.
Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.
Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.
Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά καμπαρντίνα.
Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών.
Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της.
Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή κι ωραία.

Μ' αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα."​

~~~~~​

"Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε «θυμάσαι;»
Τi να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου.
Έλεγα «μπα θα συνηθίσω». Κι όλα γύρω μου έτρεχαν.
Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν - ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή.
Αλλά, φαίνεται, το παράκανα. Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει..."​

*​

Μου θύμησε εσένα.. Κι ας μη σε εχω δει ποτε...
Δε μένω άλλο εδω. φιλια.

 

Όμορφο...

 

Sudden Saxophones

They come like presents on a rainy day,
To pacify depression and excite some madness.
Sudden saxophones,
On Wednesday nights:
Megalomaniac pacemakers,
Sounds of sexy maidens
Fighting over lipstick.

They come like serpents in a drained eye,
Drained of tears and vision, dead telescope.
Sudden saxophones,
On Wednesday nights:
Unaccompanied night clubbers,
Breaths of gentle giants
Breathing sadness.

Hide from you, no can do;
Sudden saxophones,
On Wednesday nights,
Blue, blue, and more blue.

 

Πολύ καλό lilithOnTop

 

A Supermarket in California
Allen Ginsberg


What thoughts I have of you tonight, Walt Whitman, for
I walked down the sidestreets under the trees with a headache
self-conscious looking at the full moon.
In my hungry fatigue, and shopping for images, I went
into the neon fruit supermarket, dreaming of your enumerations!
What peaches and what penumbras! Whole families
shopping at night! Aisles full of husbands! Wives in the
avocados, babies in the tomatoes!--and you, Garcia Lorca, what
were you doing down by the watermelons?

I saw you, Walt Whitman, childless, lonely old grubber,
poking among the meats in the refrigerator and eyeing the grocery
boys.
I heard you asking questions of each: Who killed the
pork chops? What price bananas? Are you my Angel?
I wandered in and out of the brilliant stacks of cans
following you, and followed in my imagination by the store
detective.
We strode down the open corridors together in our
solitary fancy tasting artichokes, possessing every frozen
delicacy, and never passing the cashier.

Where are we going, Walt Whitman? The doors close in
an hour. Which way does your beard point tonight?
(I touch your book and dream of our odyssey in the
supermarket and feel absurd.)
Will we walk all night through solitary streets? The
trees add shade to shade, lights out in the houses, we'll both be
lonely.

Will we stroll dreaming of the lost America of love
past blue automobiles in driveways, home to our silent cottage?
Ah, dear father, graybeard, lonely old courage-teacher,
what America did you have when Charon quit poling his ferry and
you got out on a smoking bank and stood watching the boat
disappear on the black waters of Lethe?

​