Ποιήματα

Μές στην μπιραρία
μπήκε το καράβι
μ'αναμμένα φώτα
οι πελάτες σκαρφάλωσαν
στα ψηλά κατάρτια
κι έριχναν φλουριά
ο τυφλός τα μάζευε.

______

Ήξερε τον κανόνα
φώναζε Γιάννη Γιάννη
ύστερα πάλι Γιάννη
σήκωσαν την άγκυρα
και σώπασαν

______

Με γέλασε
δεν είχε χτένα
χτενίστη με τα δάχτυλά του
και με τον άνεμο

______

Αν είχε μιαν αρκούδα
κι εφτά χρυσά κουμπιά
θα 'ταν θηριοδαμαστής
των καραβιών
το Σαββατόβραδο.

______

Άδειασες το ποτήρι
μες στον καθρέφτη
το άγαλμα
δεν άλλαξε έκφραση
κρατούσε στο δεξί του χέρι
την τανάλια

(Λαχνοί - Γ.Ρίτσος)

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

(Εγώ)
Δεν έχω πατέρα Μητέρα αέρα Να! πνίγομαι πάλι
Ξημέρωσε Γιάννη
Φοβάμαι Μητέρα
Δεν έχεις Πατέρα
Μα έχω βιβλία και κάποια εξουσία! Να γράψω εδώ πέρα;
Θεέ μου αμαρτία! Πώς έγινες τέρας; Θα φταιν τα βιβλία
Μου δίνεις δεκάρες;
Μην πάς στην Μαρία
Μα θέλω να ζήσω
Πουλάει βιβλία
Μη γράφεις
Μη τρέχεις
Σταμάτα θα πέσεις
Φοβάμαι μητέρα που έγινα τέρας μα κοίτα τί γράφω
Θα γράφεις βλακείες
Μαθαίνω τους χρόνους
Τους έκανες λάθος!
(ΠΑΡΕΛΘΟΝ) Η ΠΡΩΤΗ ΕΞΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ
ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΜΟΥ
(ΠΑΡΟΝ) ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΘΑ ΧΩ ΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΟΔΕΥΩ ΤΟ
ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΣΟΥ
(ΜΕΛΛΟΝ) ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΝ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ; ΣΥΝΤΡΙΒΕΣΑΙ!
(ΔΙΗΝΕΚΕΣ) Ο ΘΕΙΟΣ ΘΕΟΣ ΔΙΧΟΤΟΜΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΑΣΗΜΑΝΤΟ Α Ω
ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

(Ο Γιός μου):
Λοιπόν μπαμπά
Ακούω τον γιό μου
Λοιπόν μπαμπά
Μιλάω στον γιό μου
Να μου ράψεις φτερά (λέει στη μαμά του)
Να πας να το πεις αυτό στον μπαμπά σου
Μ' αγαπάς μαμά;
Σ αγαπώ παιδί μου
Μ' αγαπάς μπαμπά;
Σ' αγαπώ παιδί μου

Σηκώνει κεφάλι
ψηλώνει και πάλι
δεν ξέρει τον Ντίκενς
Κάθε τόσο πού πάει;
Κλωτσάει την μπάλα
Ζωή φιλενάδα
Χτυπά στο κεφάλι
Η πρώτη σκανδάλη
Τον στήνει στον τοίχο
Ακούει έναν χτύπο
Μαζεύεται βράδυ
Στο μέσα κρεββάτι

Μ' αγαπάς μαμά;
Σ'αγαπώ παιδί μου !
Πού είναι ο μπαμπας;
Θα 'ρθει παιδί μου!

Φοβάμαι μαμα
Να ανάψεις την λάμπα.

Να 'ρθω μαμα;
Έλα παιδί μου!

(εγώ):
Κεφάλι ανοιγμένο με σκέψεις πηγμένο
Ζωή μου δεν είμαι αυτός που πιστεύω
Χτυπώ με μανία στην κάθε γωνία
Ζαλίζομαι πάλι μπας κι έχω πεθάνει;
Ξαπλώνει στην άκρη γυμνός στο κρεββάτι
Στη μέση ο γιός μου σαν άλλος πατέρας
Κυλά στην μαμα μου που αισθάνεται μόνη
η μαμά μου κι ο ίδιος πατέρας.



Γιάννης Αντιοχου.

 

Γιώργος Σεφέρης, Σημειώσεις για μια "Εβδομάδα"

Τετάρτη

ad vigilias albas

- Γιατί δε βραδιάζει;
- Κοίταξε αν θέλεις, κάπου θα βγήκε το νέο φεγγάρι.
- Όλοι κοιτάζουν τι θα κάνεις
κι εσύ κοιτάζεις τα πλήθη που σε κοιτάζουν'
οι ματιές γράφουν ένα κύκλο στενό
που δεν μπορεί να σπάσει.
Αν γεννηθεί κάποιος ο κύκλος θα πλατύνει
αν πεθάνει κάποιος ο κύκλος θα στενέψει
αλλά τόσο λίγο, για τόσο λίγο.
Κι οι τέσσερεις άλλες αισθήσεις ακολουθούνε την ίδια
γεωμετρία.
Αν αγαπούσαμε θά' σπαζε ο κύκλος,
θα κλείναμε τα βλέφαρα μιά στιγμή.
Αλλά δέν μπορούμε ν' αγαπήσουμε.

Ήταν ωραία τα μάτια σου μα δεν ήξερες που να κοιτάζεις
κι όταν είπες να φύγουμε γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει,
γύρισες και με κοίταξες στα μάτια και μια νυχτερίδα
πέταξε γράφοντας τρίγωνα...
Ξανάρχισε πάλι το γραμμόφωνο.
Οι νυχτερίδες οι δικές μας τώρα
γράφουνε κύκλους που στενεύουν όσο πετάνε
από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, στον άλλον άνθρωπο
κανείς δεν ξεφεύγει
κι η ζωή είναι πλούσια γιατί είμαστε πολλοί
κι όλοι μας ίδιοι
κι η ζωή είναι πλούσια γιατί βρήκαμε τελειοποιημένα
μηχανήματα
όταν οι αισθήσεις παρακμάζουν.
Αδέρφια, μοιραστήκαμε το ψωμί και τον πόνο.
Κανένας δεν πεινά, δεν υποφέρει πιά κανένας
κι έχουμε όλοι μας το ίδιο ανάστημα. Κοιτάχτε μας!
Σας κοιτάζουμε. Κι εμείς! Κι εμείς! Κι εμείς!
Δεν είναι τίποτα παραπέρα.
- Όμως τη θάλασσα
δεν ξέρω να την έχουν εξαντλήσει.

Πέμπτη

Τήν είδα να πεθαίνει πολλές φορές
κάποτε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου
κάποτε στην αγκαλιά ενός ξένου
κάποτε μόνη της γυμνή ΄
έτσι έζησε κοντά μου.
Τώρα πια ξέρω πώς δεν είναι τίποτα παραπέρα
και περιμένω.
Αν λυπούμαι είναι μια υπόθεση ιδιωτική
όπως τα συναισθήματα για τόσο απλά πράγματα
που καθώς λένε τά ' χουμε ξεπεράσει ΄
κι όμως λυπούμαι ακόμη γιατί
δεν έγινα κι εγώ (όπως θα το ήθελα)
σαν το χορτάρι που άκουσα να φυτρώνει
μιά νύχτα κοντά σ' ένα πεύκο ΄
γιατί δεν ακολούθησα τη θάλασσα
μιάν άλλη νύχτα που τραβιούνταν τα νερά
πίνοντας απαλά την πίκρα τους,
κι ούτε κατάλαβα όταν ψηλάφισα τα υγρά φύκια
πόση τιμή απομένει στις παλάμες του ανθρώπου.
Πέρασαν όλα αυτά βαριά και τελειωτικά
σαν τις μαούνες με τα ξεθωριασμένα ονόματα
ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΤΥΡΑΝΝΟΣ, GLORIA MUNDI
πέρασαν κάτω από τα γιοφύρια πέρα απ΄τις καπνοδόχες
με δυό σκυφτούς ανθρώπους στην πλώρη και την πρύμη
γυμνούς ώς τη μέση '
πέρασαν, δεν ξεχωρίζω τίποτε, μέσα στην πρωινή καταχνιά
μόλις ξεχώριζαν τ΄αρνιά κουλουριασμένα μηρυκάζοντας ούτε
τη νύχτα ξεχωρίζει το φεγγάρι πάνω απ΄τον ποταμό
που περιμένει '
μόνο εφτά λόγχες βυθισμένες στο νερό
στεκάμενο και χωρίς αίμα
και κάποτε τις πλάκες φωτισμένες θλιβερά
κάτω απ΄τόν πύργο τον αλλήθωρο
ζωγραφιστός με κόκκινο και κίτρινο μολύβι
δείχνοντας την πληγή του ο Ναζωραίος.
"Μη ρίχνετε την καρδιά σας στα σκυλιά.
Μη ρίχνετε την καρδιά σας στα σκυλιά".
Βουλιάζει κι η φωνή της με το χτύπημα του ρολογιού '
το θέλημά σου, γύρεψα το θέλημά σου.

 

Φοβάμαι σας,δάση τρανά,σαν τις μητρόπολές μας,
βογκάτε σαν τ' αρμόνιο,μες στις πικρές καρδιές μας,
κάμαρες πένθους άσωστου που αρχαίοι ρόγχοι ηχούνε,
ξανά των de profundis σας οι αντίλαλοι απαντούνε.

Και σένα Ωκεανέ,μισώ,τον βουερό σου σάλο
τον ξαναβρίσκω μέσα μου.Το πικρό γέλιο εκείνο
του νικημένου τ' ανθρώπου,τις βλαστημιές,το θρήνο,
τ' ακούω πάνω στης θάλασσας το γέλιο το μεγάλο.

Πόσο θα μ' άρεσες,Νυχτιά,δίχως αυτά σου τ' άστρα,
όπου το φως τους μας μιλεί με μίλημα γνωστό!
Εγώ το σκότος,το κενό,την ερημιά ζητώ!

Γιατί έχουν τα σκοτάδια χάρη για μένα πλάστρα,
φέρνουν χιλιάδες ζωντανά στα μάτια μου μπροστά,
τα βλέμματα τα γνώριμα που δεν υπάρχουν πια.

Εφιάλτης-Μπωντλαίρ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Πιστεύω εις έναν φραπέ,
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πυχτόν,
του καφέ συνοδό, και λιπογενή
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο
milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτροθέντα εν καφεοδενδρών
και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτη
και αγοράσθει εξ εταιρίας
και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε από ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτιού ή βαζακίου

και ετοιμάσθη τις πρώτες ώρες
κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουριού έλθει το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινών,
το εκ της δεής επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζούμενο,
ωστε παρασκευαζόμενο,
παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.
Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν. ''Sailormoon play Space''

 

Τάσος και Γκόλφω



Τάσο, να ʼρθω στον Αη-Λιά

όταν θα βγαίνει η Πούλια

να παίξουμε με τα πουλιά

και με τα παραπούλια;



Γκόλφω, δεν θέλω να σε δω

γιατί έγινες σαν όρκα

άσε, απόψε δεν πηδώ

πρέπει να πάω στα μπλόκα



Αν πήρα είκοσι κιλά

κι είμαι για να με φτύσεις

φταίει που έτρωγα καλά

απʼ τις επιδοτήσεις



Επιδοτήσεις μη μου λες

τις έχασα στην πόκα

και τώρα θέλω πιο πολλές

γιʼ αυτό θα πάω στα μπλόκα



Εσύ θα πας Καραμανλή

θα πας στον Χατζηγάκη

μα εγώ πού θα βρω ένα πουλί

να γλυκαθώ λιγάκι;



Τώρα τι θέλεις να σου πω;

Βολέψου με τη ρόκα!

Εγώ θα παίξω ένα προ-πό

μετά θα πάω στα μπλόκα

 

The apparition of these faces in the crowd:

Petals, on a wet, black bough.

Ezra Pound

 

Τα Βάσανα της Αγάπης - Εγγονόπουλος Nίκος


Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R.M. RILKE

καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη

με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα

κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι

και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΜΗ με πληγώνεις,μάτια μου...
γιατί
θα πέσουν όλα τα αστέρια
πάνω μου για να με προστατέψουν
και τότε
θα ΛΑΜΠΩ πιο πολύ...
ΜΗ με πληγώνεις...
γιατί θ' ανοίξει μια
παπαρουνίτσα τα πέταλά της
και θα γίνω πιο τρυφερή
και...με πιο κόκκινα μαγουλάκια...
ΜΗ με πληγώνεις
γιατί
θα με πάρει μια
χ ε λ ω ν ί τ σ α
στο καβούκι της
και ένα ψάρι στη σπηλιά του
και το ηλιοβασίλεμα
σε άλλο βουνό
και θα με ψάχνεις...
Και εγώ δε θα σε βλέπω
και θα κλαις
και θα νομίζω πως ακόμη
θα θέλεις να με πληγώνεις
και δε θα βγαίνω
γιατί δε θα το ξέρω
και θα πληγωθείς...
Και όταν σε δω
ξανά,
δε θα ταιριάζουμε
πάλι, γιατί...
γιατί τα όμοια
δεν είναι ποτέ
μαζί...μαζί...μαζί...μαζί...μαζί...
ΜΗ με πληγώνεις γιατί
θα με πάρουν οι
άνεμοι
και θα με κάνουν θεά
και εσύ δε θα με φτάνεις...
ΜΗΝ το κάνεις
γιατί θα με αγκαλιάσει ο ήλιος
στις αχτίνες του
και ένας εξωγήινος
και θα γίνω πιο θερμή
-θα το αντέξεις;
γι' αυτό σου λέω!
ΜΗ με πληγώνεις...
γιατί θα έρθουν οι γλάροι
και θα μου δώσουν τη φωνή τους
και δε θα ξέρεις τι
γλώσσα μιλάω
και θα σε ξεχάσω!
και θα νιώσεις
μοναξιά!
ΜΗ με πληγώνεις, γιατί
θα γυμνωθώ
και θα παίξω στις σαπουνάδες
και θα κάνω γκριμάτσες
και θα γαργαλάω μόνη μου
τις πατούσες μου
και θα γελάω και θα σου
αρέσω ακόμα πιο πολύ
και θα έχουν περάσει πολλές νύχτες
και θα έχω γλιστρήσει...
σε άλλη πόλη...
και...
θα ραγίζει η καρδιά σου,
γιατί ράγισες τη δική μου...
γιατί οι ενοχές σου
θα πονάνε πιο πολύ
από τη θλίψη μου...
γι'αυτό σου λέω
ΜΗ με πληγώνεις μάτια μου...
γιατί θα φοβάμαι
να έρχομαι στα
όνειρά σου!
κι αν μας χάσεις
εμείς...εμείς...εμείς...
θα έχεις χάσει
το μυαλό
και την καρδιά σου...

ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΙΒΑΚΤΑΚΗ [/I]

 

 

i am so glad and very
merely my fourth will cure
the laziest self of weary
the hugest sea of shore

so far your nearness reaches
a lucky fifth of you
turns people into eachs
and cowards into grow

our can'ts were born to happen
our mosts have died in more
our twentieth will open
wide a wide open door

we are so both and oneful
night cannot be so sky
sky cannot be so sunful
i am through you so i​

E.E.Cummings​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Λατρευω την αγάπη γιατι με κάνει να σκέφτομαι
Λατρευω τη σκεψη γιατι με οδηγει στην πράξη
Λατρευω την πράξη γιατι με κάνει ελευθερο να σκέφτομαι και να αγαπώ.Μ. Χατζιδάκης

 

Δεν Ξέρω Πώς Σου Φαίνεται

Η πόλη έξω ζέχνει
η χέστρα μου έχει άρωμα λεμόνι.


Υ.Γ. .