Ποιήματα

Παραδοχή εποχής-Aλέξης Τραϊανός

Εκείνο το καλοκαίρι
Δαγκάνοντας με τους φλοίσβους του
Τα χείλια της άμμου
Ήρθε
Συναυλία κοχυλιών
Χορός οστράκων
Στην πίστα της παλάμης σου
Ατέρμονη προσδοκία
Του μετώπου μου

Εκείνο το καλοκαίρι
Σταματημένη ηλικία
Ετοίμασε τη βαριά του σφραγίδα

 

Έπεσε η πέτρα
χτύπησε το νερό
βούλιαξε
το νερό ξανάκλεισε
αρράγιστο
εγώ θυμόμουνα


Γ. Ριτσος (Λαχνοί)

 

Γυμνὸ σῶμα - Γ. Ρίτσος

Ι.

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80

 

Έρχεται το φθινόπωρο
τα δέντρα κόκκινα
οι ξυλοκόποι κίτρινοι
στο καφενείο μόνος
ο βολιδοσκόπος

_____

Το μέσα μέρος
των πραγμάτων
είναι το φωτεινό


Γ.Ρίτσος (Λαχνοί)

 

Παγκόσμια μέρα της ποίησης, σήμερα....


Σ'αυτό το φειδωλό παράθυρο
μικρή εκλογή
ένα δέντρο ένα ελάχιστο φεγγάρι
και το πιο πέρα
ακατανίκητο

Αθήνα, 24.ΙΙ.77​

Άκουσες τα πατήματα
στο δεύτερο πάτωμα
άγνωστος
τρίτο βράδυ
άγνωστος
το φως χλωμιάζοντας τους τοίχους
οι μπαμπακιές κι η αστροφεγγιά
κι ο μυστικός πρίγκηπας

Αθήνα, 24.ΙΙ.77​

Κουφωτά παράθυρα
μεσημέρι
το βουητό μιας μέλισσας
στο δωμάτιο
όπως προετοιμάζεται
το ποίημα

Αθήνα, 24.ΙΙ.77​

Γιάννης Ρίτσος (αργότερα) ​

 

26.08.95
Close up. Οι μηρογεννητικές πτυχές της Α. Το στιβαρό όρος της Αφροδίτης καλύπτεται ελάχιστα απο το χρυσαφί σλιπάκι της. Το ύφασμα στο σημείο εκείνο "πίνει", κατά την ξεχασμένη ορολογία των ραφτάδων.

29.08.95
Σ΄όλο το μήκος της η μικρή καμπύλη ακτή έρημη, ακόμη.



Απόσπασμα απο το Agnes:Τριάντα καρέ του Θανάση Βαλτινού.

 

ΣΕΛΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ - Ανδρέας Εμπειρίκος

Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο
Και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό
'Αστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη
Το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει
Ρουφά το γλεύκος τ' ουρανού
Ο γαλαξίας μετουσιώνεται
Τρέφει τις νοσταλγίες του κ' έπειτα σβήνει
Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει
Γλυκειά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη
Μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος
Η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει
Να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει
Στα μάτια της καλής του
Τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα
Μια νύχτα
Δυο νύχτες
Κ' έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει
Κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιώνος.

 

ΣΥΜΠΑΝ

Με την θάλασσα
έγινα
μια αμπάρα
φρεσκάδας.

Γκιουζέπε Ουγγαρέτι

 

Ειπε γυμνό
πάλι γυμνό
ολόγυμνο
αυτός ντυμένος
άκρη άκρη στο κρεβάτι
ο αμφίρροπος


Γ.Ρίτσος
(Ο εξαδάχτυλος)

 

Έτσι έφαγε ένα πορτοκάλι, φτύνοντας αργά τα σπόρια.


Αυτή είναι η πρώτη αριστουργηματική πρόταση του Έρνεστ Χεμινγουαίη στην «Συνηθισμένη Ιστορία» του, από το «Άνδρες Χωρίς Γυναίκες» εκδ. Άγκυρα 1971. Και είναι ποίημα.  

 

it was just a little while ago

it was just a little while ago

almost dawn
blackbirds on the telephone wire
waiting
as I eat yesterday's
forgotten sandwich
at 6 a.m.
an a quiet Sunday morning.

one shoe in the corner
standing upright
the other laying on it's
side.

yes, some lives were made to be
wasted.



Charles Bukowski

 

'Εξω από το παράθυρο έλαμπε το πέλαγος.
Θα τρελλαθώ αν χαθεί το πέλαγος, είπε η Μαρία.
'Εκρυβε με τα χέρια τη γυμνότητα,
παράφορη, γυρίζοντας
με μια τρομαχτικήν απόγνωση σ' όλα τα κέντρα,
σ' όλους τους κινηματογράφους της πρωτεύουσας.
Τον γύρευε. Ρωτούσε τους πορτιέρηδες επίμονα.
Παραξενεύονταν που δεν τον είχε ιδεί κανείς.
Πού νάναι; πού είναι; πες μου τώρα, πες μου εσύ.
Πάντα γυμνή, τόσο άμυαλη. Και ξάφνου
μέσα στο φως: Λευτέρη! φώναξε
κι όρμησε πάνω του. Μα εκείνος
ήταν βουβός, πολύ βουβός, ένας χαμένος
ίσκιος. Και την έσυρε. Και πέθαναν.
Τους πήρε το τιμόνι στον κατήφορο, τους τσάκισε
τα κόκκαλα και τα νεφρά. Πολύν καιρό
κατόπι μας βασάνισε η ψυχή τους.


Τάκης Σινόπουλος (Μαρία)