Ποιήματα

"Σύνδρομο"
Ονειρο νάναι
σπόρος να περιφέρεται στον ύπνο μου
κι έχει ο Θεός για μήτρα.

Και τι σημαίνει όνειρο?
Τι δηλαδή δεν έχω?
Θαναι αυτό
που θέλει νάχει μέσα του ο πηλός
για να μη σπάζει
θάναι οι τουλπανένιοι επιβάτες
στις τουλπανένιες άμαξες.

Ονειρο σημαίνει
φτερούγα ύπνου από κερί
που ήλιο ερωτεύεται και λιώνει
φύλλα που θαυμαστά ισορροπούν
σα να πατάνε σε κλαδιά
ενώ το βλέπεις καθαρά
πως δεν υπάρχει δένδρο,
ν'ακούς να τραγουδάνε χίλια ναι
απ'το λαρύγγι του όχι

Ονειρο σημαίνει
να μην υπάρχουν σύνορα
κι οι βλοσυροί καχύποπτοι φρουροί τους.
Ελέυθερα να μπαίνεις σ'ανθρωπο
κι ούτε τίς ει,ούτε τίς οίδε

Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ.
Και όνειρο σημαίνει
να έρθει κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ,
να έρθει κι ένα όνειρο
που να μη γίνει άνθρωπος
να έρθει κι ένας άνθρωπος
που να μη γίνει όνειρο,
τίς οίδε,τίς ει.

Ξανοίχτηκα πολύ σε ορισμούς
κι ειν'επικίνδυνο να κλαις χωρίς πυξίδα.

Κική Δημουλά​

 

Γιάννης Ρίτσος

Το νόημα της απλότητας

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι γυαλίζει στην κουζίνα
σα γανωμένο τεντζέρι (γι αυτό που σας λέω γίνεται έτσι)
φωτίζει τ’ άδειο σπίτι και τη γονατισμένη σιωπή του σπιτιού –
πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη.

Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος
για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει στη συνάντηση.

 

Απάντηση: Ποιήματα

το κορίτσι:
Μαζί θα κάνουμε εκατό παιδιά

ο νέος:
Με δυο φεγγάρια στην καρδιά

το κορίτσι:
Θα 'χεις τα χέρια σου σφιχτά
Θα 'χω τα πόδια μου ανοιχτά

Μαζί:
(ο νέος:
Θα 'χω τα χέρια μου σφιχτά
Θα 'χεις τα πόδια σου ανοιχτά

το κορίτσι:
Θα 'χεις τα χέρια σου σφιχτά
Θα 'χω τα πόδια μου ανοιχτά)

ο νέος:
Μαζί θα γίνουμε κι' εμείς παιδιά

Το κορίτσι:
Στου Ήλιου τη Βαλανιδιά

ο νέος:
Θα 'χεις τα πόδια σου ανοιχτά
Θα 'χω τα χέρια μου σφιχτά

Μαζί:
(ο νέος
Θα 'χεις τα πόδια σου ανοιχτά
Θα 'χω τα χέρια μου σφιχτά.

το κορίτσι:
Θα 'χω τα πόδια μου ανοιχτά
Θα 'χεις τα χέρια σου σφιχτά)




Μάνος Χατζιδάκις








   

 

Η ΠΛΗΓΗ

Να σε φροντίσω πρέπει σαν πληγή
Μη μεγαλώσεις κι απλωθείς
σε όλο το σώμα
στα μάτια στις κλειδώσεις
ή στων αυτιών μου τον λαβύρινθο
μην εισχωρήσεις στο κρανίο
κυρίως εκεί, που πια
δεν θα σε ελέγχω.

Λοιπόν, για δες
δεν έχει απόβλητα σήμερα η θάλασσα
η λεμονιά κρατάει τα φύλλα της γερά
και η Ραχήλ κοιμάται ήσυχα με το Tavor
Και ο καιρός. Το φθινόπωρο μπήκε ήμερο
Δροσερό καλοκαίρι. Δροσερό καλοκαίρι.
Έτσι. Θα ησυχάζουμε, θα δεις
θα ησυχάζουμε. Μεθοδικά
θα ησυχάζουμε.

Θανάσης Τριαρίδης

 

Απάντηση: Ποιήματα

Επανέρχομαι για λίγο στο φορουμ μετά απο χρόνια μεταφέροντας ενα σύντομο ποίημα στα αγγλικά που ελπίζω να προβληματίσει αναλόγως:

For you, my love
I went to a bird market
And I bought a bird
For you
My love
I went to a flower market
And I bought a flower
For you
My love
I went to a junk market
And I bought a chain
A heavey chain
For you
My love
And I went to a slave market
And I searched for you
But I couldn't find you anywhere
My love

 

Βροχή - Κ.Π.Καβάφης

................................
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.

Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.

Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.

 

By Emily Dickinson


I felt a Funeral in my Brain,
And Mourners, to and fro,
Kept treading — treading — till it seemed
That Sense was breaking through —


And when they all were seated,
A Service like a Drum —
Kept beating — beating — till I thought
My Mind was going numb —


And then I heard them lift a Box,
And creak across my Soul
With those same Boots of Lead, again.
Then Space — began to toll


As all the Heavens were a Bell,
And Being but an Ear,
And I and Silence some strange Race,
Wrecked, solitary, here —


And then a Plank in Reason, broke,
And I dropped down, and down—
And hit a World, at every plunge,
And Finished knowing — then —​

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΚΑΝΕΝΑΣ
Κατι λίγα θα μείνουν όλα θα σβήσουν άποψε
όσα ήρθαν θα φύγουν κ το τέλος θα γίνει αρχή.
κάθε λέξη θα σβήσουν τα λόγια που θα ρθουν απόψε
τις σκιές μας θα κρίψουν τα αστέρια μετά την βροχή.
ο ήλιος θα μπεί στον καθρέπτη και ποτέ δεν θα μπορέσεις να κοιτάξεισ τον εαυτό σου κανείς δεν θα μπορέσει.

soragia

 

Preface by Charles Baudelaire

[MP3]https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/downloads/62580-01 Preface.mp3[/MP3]

Elijah's Mantle

 

Λιτανείες-John Ashbery

1.
Τά άντικείμενα είναι καί αυτά σημαντικά.
Μερικές φορές είναι.
Μπορούν νά ρυτιδώσουν τό μέτωπό τους,
Ακόμη καί νά δώσουν άφεση, κάποιου είδους.

Μέ ρωτάς τί κάνω έδώ.
Περιμένεις στ' αλήθεια νά τό διαβάσω αυτό;
Άν ναί, σου 'χω μιά έκπληξη -
θά τό διαβάσω στούς πάντες.

2.
Ή Άνοιξη είναι ή πιό σημαντική εποχή.
Είναι εδώ ακόμη κι όταν δεν είναι εδώ.
Όλες οι άλλες εποχές είναι πρόσχημα.
Άνοιξη,οκνηρή Άνοιξη,
φτηνό πρόσχημα τοϋ καλοκαιριού -
Σoυ είπαν σέ ποιό σημείο σέ εγκατέλειψαν κατά λάθος,
σέ ποιά οδική αρτηρία πού διαπερνά τήν πόλη
όλο καί πιό γρήγορα σάν άνάσα;

3.
Είναι σημαντικό νά είσαι φτιαγμένος
σέ ανθρώπινο σχημα. "Άλλοι θά προσπαθήσουν
νά σου προσφέρουν κάτι - σέ καμία περίπτωση
μην τό δεχτείς. Καθρεφτισμένη
ατό τζάμι ένός φαρμακείου βλέπεις τήν άπόσταση πού έχεις διανύσει.

"Ασε τους άλλoυς νά σέ δοκιμάσουν.
Κοιμήσου ανάλαφρα:
ό άνεμος είναι έκεί.
Έλα μέσα. Σέ περιμέναμε.


[Α Worldly Country, 2007]

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το να γράφεις ένα ποίημα είναι από το ποιο βαρετά πράγματα στον κόσμο.

Στίχος 12

Το να γράφεις ένα ποίημα είναι από το ποιο βαρετά πράγματα στον κόσμο.
Αναγκάζεσαι και κλίνεσαι σε μία φόρμα λέξεων,

με ρίμα και ρήμα
και πρίμα φίρμα.

Με περιορισμένες δυνατότητες
Και πεπλατυσμένες αποχρώσεις.

Το να εκφράσεις την εικόνα του μυαλού σου σε

χαρτί, πέτρα,
ξύλο ή νερό;

Είναι λίγο. Είναι απλά η απεικόνιση αυτού που υπάρχει μέσα σου.

Πρόχειρης...
……….....ασυνεπής και
……………………… πόρνης;

Άλλα ο άνθρωπος έχει ανάγκη για επικοινωνία.
Και η κοινωνία για πόρνες.
Κάθε είδους.

Με ρούχα μαλωμένα και στον γήκο στοιβαγμένα.

Κάθε ποίημα έχει και λόγια.
Δίχως δείκτες τα ρολόγια.
Βροχή πλεγμένη στα μαλλιά της.
Πέννα στεγνή που χάνει τη λαλιά της.

Κάθε κρίμα έχει και την καρδιά του.
Κιτροστάλαχτα τα νεκρά παιδιά του.
Άπλωσε τα ψί χού λα σου και βρες το δρόμο.
Πρίγκιπα της βρώμας το καλό που σου θέλω μόνο.

Έχει λόγο. Έχει λόγω.
Αλλά πως μπορείς να περιγράψεις την πραγματική ομορφιά με λόγο;

Μαγεία απλών συμβόλων

Κοίταξε τα μάτια της όταν τα χέρια της θα τρέμουν.
Ψάξε την σκιά του όταν δειλιάζει.
Χόρεψε γυμνή στο δρόμο της πλατείας.
Παίξε με την πλαστελίνη και μύρισε το άρωμα της.
Μύρισε ένα καινούριο βιβλίο.
Βούλιαξε στη θάλασσα και ξεκούρασε τα αυτιά σου.
Δάγκωσε την πρώτη μπουκιά από το πρώτο φαγητό σου.
Της ζωής και πιότερο της ημέρας.

 

Ελένη Βακαλό

Ιστορία αγάπης δεύτερη

Κρατώ τη φωνή του λάρυγγα πρώτα υψηλά
Κι ύστερα αρχίζω να διηγούμαι
Για εραστές που δεν έγιναν.
Μεταθανάτια θα έρθουν
Και σ' όνειρο, πνεύματα
[Γιατί να φοβάμαι τις λέξεις; )
Τα μέλη που λίγωναν άλλοτε
'Ανεμος, το βάρος τα λίγωνε έτσι
Και κάτι όμοιο σε μένα ετοιμάζεται
Στο σχήμα που αρχίζει πια κούφιο να μένει
Εκεί ο άνεμος θα έρθει
Περνώντας γλυκά ή και άγρια
Τους εραστές μου όσους δεν έγιναν
Συλλογίζομαι