Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Δοκιμάστε το φαγητό μου.

Αύριο θα σας φανεί καλό

και μεθαύριο ακόμη καλύτερο!

Κι αν τότε ζητήσετε κάτι παραπάνω

όλα τα πράγματα που έκανα παλιά θα μου εμπνεύσουν άλλα πιο καινούργια.

_______________________________________________________________________

SENECA ΕΤ HOC GENUS ΟΜΝΕ*

Γράφουν και όλο γράφουν τις ανυποφορα
σοφές τις σαχλαμάρες τους
σαν να ίσχυε το: primum scribere
deinde philisophare. **

*«ο Σενέκας και οι όμοιοί του»,
** «πρώτα να γράφεις και μετά να φιλοσοφείς».

__________________________________________________
ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Αυτός εδω ανυψώνεται - του πρέπει να τον
επαινούμε!
Και όμως ένας άλλος έρχεται πάντα απο ψηλα.
Και ζει Εκεί όπου ποτέ δεν φτάνει έπαινος -είναι
από ψηλά.


Νίτσε - Ποιήματα
Μετάφραση Α. Αλεξάνδρου

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ιδιώνυμο - Κατερίνα Γώγου

IV

Είμαι Εγώ !
Δικό σας παιδί
Αίμα απ’ το αίμα σας
Ρούχο απ’ το ρούχο σας σάρκα εκ της σαρκός σας.
Μάνα μου
Η ελεύθερων ηθών πουτάνα ο Καπιταλισμός
Πατέρας μου
Ο αιμομίκτης χωρικός Ιωσήφ Ντζουγκασβίλι Στάλιν
Γνήσιο τέκνο της Ρόζμαρυ και του Εξορκιστή
Παλουκωμένη στη μέση των καιρών
Να με χτυπάν όλοι οι άνεμοι.
Είμαι πεσμένη
Με τη μούρη τριμμένη στα σκατά υπνωτισμένη και υστερική
Έτοιμη να βιαστώ, να διαιωνίσω το είδος.
Γέννημα θρέμμα, το δικό σας παιδί
Παίρνω υπόγεια τηλεφωνήματα στους θαλάμους της Ομόνοιας, όρθια κατουράω στους καμπινέδες της Κοτζιά
Είμαι χωρίς φύλο και χαρακτηριστικά
Ούτε νάνος ούτε σπάνος
Ούτε γυναίκα ούτε πούστης
Είμαι στα μπρούμυτα στα τέσσερα είμαι
Κάτω απ’ τους παγκους της γης
Κρατάω σαν τους λεπρούς το χέρι των γέρων
Να ρίξει το κόμμα ενέσεις.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ποιήματα - Friedrich Nietzsche

Ο Μοναχικός

Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας
Να χάνομαι για λίγο,
Να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά και να στοχάζομαι
Να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά,
Πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα.

___

Ο Ανελεύθερος

Στέκει και αφουγκράζεται : τι τον έκανε να σαστίσει ;
Τι άκουσε να αντηχεί στ’ αυτιά του ;
Τι ήταν αυτό που τον έκανε να τα χάσει ;
Σαν όλους που κάποτε φόρεσαν αλυσίδες , έτσι και αυτός ακούει παντού τον θόρυβο τους.

___

Η Ευτυχία μου

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω , έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που ένας άνεμος μου εναντιώθηκε , ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Aυτό πολύ σωστό. 

 

Υστερ' απο Χρόνια-Κωστής Παλαμάς

Ο καιρός, η μελέτη, η ξενιτιά,
τη σκέψη αλλού σου γύρανε, σου σβύσαν
τα τραγούδια... Θυμάσαι ; ντροπαλά
τα τραγούδια το στόμα σου φιλήσαν.

Εμένα μ' ηύρεν άπραγο η νυχτιά,
το πόδια μου συχνά παραστρατίσαν,
μα η Μούσα γαληνή φεγγοβολά,
τα μητρικά της χέρια με κρατήσαν.

Τάχα και ποιούς να λάτρεψες θεούς,
από πίσω ποιές χίμαιρες να πήρες ;
Δεν ξέρω· αν είναι αταίριαστες οι μοίρες,

δεν κάνουν οι καρδιές τους αδερφούς ;
Σε ξανακούω, στο πλάι μου σ' αγναντεύω,
κι από χαρά ο ασάλευτος σαλεύω.


Η πολιτεία και η μοναξιά, 1912

 

The Farmer's Bride

Three Summers since I chose a maid,
Too young maybe - but more's to do
At harvest-time than bide and woo.
When us was wed she turned afraid
Of love and me and all things human;
Like the shut of a winter's day.
Her smile went out, and 'twasn't a woman--
More like a little, frightened fay.
One night, in the Fall, she runned away.

"Out 'mong the sheep, her be," they said,
'Should properly have been abed;
But sure enough she wasn't there
Lying awake with her wide brown stare.
So over seven-acre field and up-along across the down
We chased her, flying like a hare
Before our lanterns. To Church-Town
All in a shiver and a scare
We caught her, fetched her home at last
And turned the key upon her, fast.

She does the work about the house
As well as most, but like a mouse:
Happy enough to chat and play
With birds and rabbits and such as they,
So long as men-folk stay away.
"Not near, not near!" her eyes beseech
When one of us comes within reach.
The women say that beasts in stall
Look round like children at her call.
I've hardly heard her speak at all.

Shy as a leveret, swift as he,
Straight and slight as a young larch tree,
Sweet as the first wild violets, she,
To her wild self. But what to me?

The short days shorten and the oaks are brown,
The blue smoke rises to the low gray sky,
One leaf in the still air falls slowly down,
A magpie's spotted feathers lie
On the black earth spread white with rime,
The berries redden up to Christmas-time.
What's Christmas-time without there be
Some other in the house than we!

She sleeps up in the attic there
Alone, poor maid. 'Tis but a stair
Betwixt us. Oh, my God! - the down,
The soft young down of her; the brown,
The brown of her - her eyes, her hair, her hair!

Charlotte Mew

 

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ' ένα αστέρι. / Δε θα μείνει η νύχτα. / Θα πεθάνω και μαζί μου όλο / τ' ανυπόφορο σύμπαν. / Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια / τις ηπείρους και τα πρόσωπα.

Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος. / Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη. / Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα. / Ακούω το στερνό πουλί. / Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

μετάφραση του Αργύρη Χιόνη

 

Απάντηση: Ποιήματα

One day στην λιακάδα
sitting on the πρασινάδα
where the flowers ανθούσαν
αnd the horses χλιμιντρούσαν
say ο Μήτρος to Κρουστάλλω:
-Do you μ' απατάς με άλλο;
κι η Κρουστάλλω σαν το hear
τηνε πιάνει μέγας fear
because τόπε η Μαγδάλω
ότι did it μ' έναν Γάλλο.
αnd the girl πονηρεμένη
lay down σαν πεθαμένη:
-Μήτρο μ' if you don't believe me
με το καριοφύλι kill me!
and the Μήτρος που ήταν θύμα
την επίστεψε the βλήμα....

 

Απάντηση: Ποιήματα

LoooooooooooooooooooL, που το θυμήθηκες ;    

--> Σαν τη θωρείς την κοπελιά
κι όλο γυρεύγει χάδια
να ξέρεις πως τα κέρατα
βγάζουνε παρακλάδια  

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

   

Μπορεί να μην είμαι σε θέση να εκτιμήσω την καλλιτεχνική αξία του στίχου, πάντως το περιεχόμενο το βρίσκω ορθότατο  

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το Σκάκι

Έλα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ'ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη.
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου,
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

 

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ ἀράχνη

Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη
προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα,
ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου
κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι.
στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη,
(χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).