Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Κεριά - Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ - Κατερίνα Γώγου

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην Αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ι

Μὲς στὴν κλειστὴ μοναξιά μου
Ἔσφιξα τὴ ζεστὴ παιδική σου ἄγνοια
Στὴν ἁγνὴ παρουσία σου καθρέφτισα τὴ χαμένη ψυχή μου.

Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε. Ἐμεῖς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Ἐμεῖς
Μοιραστήκαμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸν κόπο μας.

Κι ἐγὼ μέσα σὲ σένα καὶ σ᾿ ὅλους.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ο Καιόμενος - Τάκης Σινόπουλος

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Άλκης Αλκαίος


Πόσο σου πήγαιν' η βροχή
κείνο το βράδυ του Γενάρη
κι έλεγες μέσα στην βοή:
"Κανένα μέλλον δεν μπορεί
αυτό που ζούμε να μας πάρει"

Τώρα ποζάρεις στο γυαλί
σαν θεατρίνα στη σκηνή
τι να σου λέω για το χθες
για τις καμένες μας Ιθάκες
εσύ γυρεύεις παρτενέρ
για να σου δίνει τις ατάκες

Πόσο σου πήγαινε το φως
κείνο το χάραμα του τρόμου
κι έμοιαζες μες στα γέλια σου
και στα χρυσά κουρέλια σου
φευγάτη Παναγιά του δρόμου

Τώρα ποζάρεις στο γυαλί
σαν θεατρίνα στη σκηνή
τι να σου λέω για το χθες
για τις καμένες μας Ιθάκες
εσύ γυρεύεις παρτενέρ
για να σου δίνει τις ατάκες

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αγγελίες - Κική Δημουλά

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Περί της πενίας των σπουδαγμένων ...

Ἀπὸ μικροῦ μὲ ἔλεγεν ὁ γέρων ὁ πατήρ μου
τέκνον μου, μάθε γράμματα, κι ὡσὰν ἐσέναν ἔχει,
βλέπεις τὸ δεῖνα, τέκνον μου, πεζὸς περιεπάτει,
καὶ τώρα ἔν’ διπλοεντέλητος καὶ παχυμουλαράτος

Αὐτὸς μικρὸς οὐδὲν εἶδεν τὸ τοῦ λουτροῦ κατώφλιν,
καὶ τώρα λουτρακίζεται τρίτον τὴν ἑβδομάδαν˙
ὁ κόλπος του ἐβουρβούριζεν φθεῖρας ἀμυγδαλάτας,
καὶ τώρα τὰ νομίσματα γέμει τὰ μανδηλάτα

Καὶ ἔμαθον τὰ γραμματικὰ μετὰ πολλοῦ τοῦ κόπου.
Ἀφ’ οὗ δὲ τάχα γέγονα γραμματικὸς τεχνίτης,
ἐπιθυμῶ καὶ τὸ ψωμὶν καὶ τοῦ ψωμιοῦ τὴν μάνναν.
Ὑβρίζω τὰ γραμματικά, λέγω μετὰ δακρύων˙

«Ἀνάθεμαν τὰ γράμματα, Χριστέ, καὶ ὁποῦ τὰ θέλει!
ἀνάθεμαν καὶ τὸν καιρὸν καὶ ἐκείνην τὴν ἡμέραν
καθ’ ἣν μὲ παρεδώκασιν εἰς τὸ διδασκαλεῖον,
πρὸς τὸ νὰ μάθω γράμματα, τάχα νὰ ζῶ ἀπ’ ἐκεῖνα!»

Γείτονα ἔχω πετσωτήν, ψευδοτσαγγάρην τάχα,
πλὴν ἔνι καλοψωνιστής, ἔνι καὶ χαροκόπος.
Ὅταν γὰρ ἴδῃ τὴν αὐγὴν περιχαρασσομένην,
εὐθής˙ «ἂς βράσῃ τὸ θερμόν, λέγει πρὸς τὸ παιδίν του,

καὶ νά, παιδίν μου, στάμενον εἰς τὰ χορδοκοιλίτσια,
ἀγόρασε καὶ βλάχικον σταμεναρέαν τυρίτσιν
καὶ δός μου νὰ προγεύσωμαι, καὶ τότε νὰ πετςώσω.
Ἀφ’ οὗ δὲ παραθέσουσι καὶ νίψετε καὶ κάτςῃ,

ἀνάθεμά με, βασιλεῦ, ὅταν στραφῶ καὶ ἰδῶ του
τὸ πῶς ἀνασκουμπώνεται κατὰ τῆς μαγειρίας
ἂν οὐ κινοῦν τὰ σάλια μου καὶ τρέχουν ὡς ποτάμιν.
Αὐτὸς γὰρ ἐμπουκκώνεται, κλώθει τὴν μαγειρίαν,
καὶ ἐγὼ ὑπάγω καὶ ἔρχομαι πόδας μέτρων τῶν στίχων.

Αὐτὸς χορταίνει τὸ γλυκὺν εἰς τὸ τρανὸ μουχρούτιν,
καὶ ἐγὼ ζητῶ τὸν ἴαμβον, γυρεύω τὸν σπονδεῖον,
γυρεύω τὸν πυρρίχιον καὶ τὰ λοιπὰ τὰ μέτρα˙
ἀλλὰ τὰ μέτρα ποῦ ὠφελοῦν τὴν ἄμετρόν μου πεῖναν!

-- Πτωχοπρόδρομος, 12ος αιώνας


Ελληνιστική - Μεσαιωνική Ποίηση:
Ελληνικά Ποιήματα Και Επιγράμματα 330-1453 μ Χ​

 

[media=youtube]PvouUT8lFE0[/media]

 

Απάντηση: Ποιήματα

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου

Και τα μαλλιά της μπλέκονται μες στα δικά μου

Έχει το σχήμα των χεριών μου

Έχει το χρώμα των ματιών μου

Βυθίζεται μες στη σκιά μου

Σα μια πέτρα στον ουρανό


Έχει τα μάτια της πάντ’ ανοιχτά

Και δε μ’ αφήνει σ’ ύπνο να γείρω

Τα όνειρά της μέσα στο φως

Σβήνουν τον ήλιο

Με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ

Και να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω.

ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ
1895-1952

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ενας καφες και ενα τσιγαρο

στα αεροδρομια και στους σταθμους της φυγης
στα εργοστασια της ηδονης
στις ωρες τις ατελειωτης σιωπης

Σ'εσβησα, σε ηπια
σε νοσταλγησα, και ειπα
φτανει πια

Η δοση σου μεγαλη και εγινες δηλητηριο
ανικανη να επεξεργαστω
τα ματια, το φιλι σου

Στα ονειρα ερχεσαι
τα πρωινα
μ'ενα καφε κι ενα τσιγαρο
να μου πεις πως λυπασαι
που δεν εισουν ποτε αρκετος

Ενας καφες, ενα τσιγαρο
μια ζωη

 

Μπαλάντα για την έγκριση του Κόσμου (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός
και να που σήμερα μου δείξανε τον κόσμο τους
μόνο το ματωμένο δάκτυλό τους είδα μπρος
και είπα ευθύς: “μ’αρέσει ο νόμος τους”

Τον κόσμο αντίκρυσα μέσ’απ’ τα ρόπαλά τους
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς με προσοχή.
Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
και σαν με ρώτησαν “σε διασκεδάζει;” είπα “πολύ”!

Κι από την ώρα εκείνη, λέω “ναι” σε όλα,
κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,
ό,τι κανένας δεν εγκρίνει το εγκρίνω

Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα,
μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
“καλά τους κάνουν -για του έθνους την ομόνοια!”

Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω “σταματήστε!”
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’άκουσα να φωνάζω: “Ζήτω!Προχωρήστε!”

Δε μου αρέσει η φτήνια και η κακομοιριά
Γι’αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
ταιριάζει, βέβαια-το ξέρω-κι η έγκρισή μου

 

Samuel Taylor Coleridge

From Love
Samuel Taylor Coleridge

All thoughts, all passions, all delights,
Whatever stirs this mortal frame,
Are all but ministers of Love,
And feed his sacred flame.