Ποιήματα

Ένα από τα λιγότερο γνωστά ποιήματα του μεγάλου Αλεξανδρινού. Γράφτηκε … αύριο, δηλαδή στα 1928 και μιλά για αποικίες που έπαψαν πια να υπάρχουν. Ή μήπως όχι;


Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.


Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Απάντηση: Ποιήματα

Kάθε που σ’ επισκέπτομαι
μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε
από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.
Kατά τα άλλα, όπως πάντα
τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι
θολό το χαραγμένο όνομά σου
– ανάδοχος της μικρούλας παύλας
ανάμεσα στις δυο χρονολογίες
να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε
αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.
Eν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες
κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας
λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθη μαύρο
κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι
με άλλο καθαρό που φέρνω.

Aμέσως μόλις γυρίσω σπίτι
σχολαστικά θα πλύνω το λερό
απολυμαίνοντας με χλωρίνες
και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω
καθώς αναταράζομαι δυνατά.
Mε γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου
σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι
να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.
Mε σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω
τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη
και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας
ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο
κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή
της γείτονος ακινησίας.

Ξεπλένω μετά, ξεπλένω με ζεματιστή μανία
κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
την ξεδιψαστική.
Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω.

Κική Δημουλά -- Το άλλοθι

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τείχη - Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το είχα κι εγώ σήμερα κατά νου.  

 

Χορτιάτης, ημέρα Κυριακή

Βαδίζαμε στο μονοπάτι του βουνού
την κρατούσα από το χέρι
και της μάθαινα τις ημέρες της εβδομάδας.

Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη απάγγειλα
Δευτέρα Τρρρίτη Τετάρτη επαναλάμβανε
σέρνοντας το ρο της Τρίτης μ' αμερικάνικη προφορά

εγώ κι η μικρή μου ανιψιά
εγώ κι οι μέρες οι εφτά ταραγμένο μελίσσι
βουίζαν γύρω μας βομβίζαν θυμωμένες
τα λόγια μου καπνός

άλλες δεν έχει; με ρώτησε ξάφνου
πάνω που κορωμένος ωρυόμουν
σαν να 'ταν το ποίημα το καλό
μ' εφτά μονάχα λέξεις

πείσμωσα, συνήλθα στο λεπτό
άρχισα να της μιλώ
για τις λίμνες που ασπρίζαν αντίκρυ
για τα ελάφια και τους πάνθηρες
που ξεδιψούσαν εκεί πριν από τ' αγκάλιασμα
στα χρόνια τα παλιά
για της αρκούδας τα λημέρια πιο ψηλά

για τα λιοντάρια που κάποτε ζούσαν εδώ πάνω
τ' αγριογούρουνα, τους λύκους, τα τσακάλια
τώρα κρεμόταν από το στόμα μου συνεπαρμένη
θα σε φάω της λέω ξάφνου
δεν είμαι η γιαγιά σου
και οι απαντήσεις είναι:
για να σ' ακούω καλύτερα
για να σε βλέπω καλύτερα
για να σε μυρίζω καλύτερα
για να σε φάω μικρούλα μου

κοιτούσε τα δόντια μ' απορία
σφήνωσε λίγο στα ούλα η παχουλή αχλή
αυτήν τη μέρα που ο κόσμος όλος την έχει για αργία
αυτήν αργοκατάπινα κι εγώ: τη μέρα Κυριακή

Σάκης Σερέφας
Από τη συλλογή Απ' το τίποτα (1994)

 

Πως να απαγγέλεις ποίηση [Leonaed Cohen]

Πάρε τη λέξη πεταλούδα.
Για να πεις αυτή τη λέξη δεν χρειάζεται να κάνεις τη φωνή σου
πιο ελαφριά από ένα γραμμάριο,
ούτε χρειάζεται να την εφοδιάσεις με μικρά σκονισμένα φτερά.
Δεν χρειάζεται να φανταστείς μιαν ηλιόλουστη ημέρα ή ένα χωράφι με
ασφοδέλους.
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ερωτευμένη, ή να έχεις ερωτευτεί τις
πεταλούδες.
Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα.
Υπάρχει η λέξη μα υπάρχει και η πεταλούδα.
Αν μπερδέψεις αυτά τα δυο, οι άνθρωποι θα έχουν κάθε δικαίωμα να σε
κοροϊδεύουν.
Μην το παρακάνεις με τη λέξη.
Μήπως προσπαθείς να υπονοήσεις ότι αγαπάς τις πεταλούδες τελειότερα από
οποιονδήποτε άλλον,
ή ότι πραγματικά αντιλαμβάνεσαι τη φύση τους;
Η λέξη πεταλούδα είναι απλά ένα δεδομένο.
Δεν είναι μια ευκαιρία για να πλανιέσαι στον αέρα, να πετάξεις ψηλά,
να πιάσεις φιλία με τα λουλούδια, να συμβολίσεις την ομορφιά και το εύθραυστο,
ή να υποδυθείς την πεταλούδα με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.
Μην υποδύεσαι τις λέξεις.
Ποτέ μην προσπαθήσεις να υψωθείς από το πάτωμα, όταν μιλάς για πέταγμα.
Ποτέ μην κλείνεις τα μάτια, μην τινάζεις απότομα το κεφάλι σου στο πλάι,
όταν μιλάς για θάνατο.
Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα.
Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου.
Αν η φιλοδοξία σου και η πείνα σου για χειροκρότημα σε έκαναν να μου μιλήσεις για έρωτα,
θα 'πρεπε να μάθεις πώς να το κάνεις χωρίς να ξεφτιλίζεις τον εαυτό σου ή το κείμενο.

Ποιά είναι η έκφραση που απαιτούν οι καιροί;
Οι καιροί απαιτούν μη έκφραση έτσι κι αλλιώς.
Η εποχή δεν ζητάει καμιά απολύτως έκφραση.
Έχουμε δει φωτογραφίες με χαροκαμένες Ασιάτισσες μητέρες.
Δεν μας αφορά η αγωνία των οργάνων σου που πασπατέυεις.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να εκφράσεις με το πρόσωπό σου, που να μπορεί να συναγωνιστεί με τη φρίκη αυτής της εποχής.
Μην προσπαθήσεις καν.
Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φέρεις τον εαυτό σου αντιμέτωπο με τη χλεύη εκείνων που έχουν νιώσει αυτά τα πράγματα βαθιά.
Έχουμε δει στις ειδήσεις ανθρώπους στο έπακρο του πόνου και του ξεριζωμού.
Όλοι ξέρουν ότι τρως καλά κι ότι πληρώνεσαι κιόλας για να σταθείς εδώ. Κάνεις αυτό που κάνεις μπροστά σε ανθρώπους που βίωσαν την καταστροφή.
Αυτό θα έπρεπε να σε κάνει πολύ μετρημένη.
Πες τις λέξεις, δώσε το δεδομένο, κάνε στην άκρη.
Όλοι ξέρουν ότι υποφέρεις, δεν μπορείς να πεις στο ακροατήριο
όλα όσα ξέρεις για τον έρωτα με κάθε γραμμή που θα απαγγέλεις για τον έρωτα.
Παραμέρησε και θα ξέρουν ό,τι ξέρεις γιατί ήδη το ξέρουν. Δεν έχεις να τους μάθεις τίποτα.
Δεν είσαι πιο όμορφη απ' αυτούς. Ούτε πιο σοφή.
Μην τους βάζεις τις φωνές.
Μην τους βιάζεις στην ψύχρα.
Αυτό είναι κακό σεξ.
Αν τους δείξεις το περίγραμμα των γεννητικών σου οργάνων,
τότε δώσε τους κι αυτό που τάζεις.
Να θυμάσαι ότι πραγματικά, οι άνθρωποι δεν θέλουν έναν ακροβάτη στο κρεβάτι τους.
Ποιά είναι η ανάγκη μας;
Να είμαστε κοντά στον φυσικό άντρα, να είμαστε κοντά στη φυσική γυναίκα.
Μην παριστάνεις ότι είσαι μια λατρεμένη τραγουδίστρια μ' ένα τεράστιο πιστό ακροατήριο που σε ακολούθησε στα πάνω και στα κάτω της ζωής σου μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή.
Οι βόμβες, τα φλογοβόλα κι όλα τα σκατά κατέστρεψαν πολλά περισσότερα από δέντρα και χωριά,
κατέστρεψαν και τη σκηνή.
Νόμισες ότι το επάγγελμά σου θα γλίτωνε από τη γενική καταστροφή;
Δεν υπάρχει πια σκηνή. Δεν υπάρχουν πια φώτα της ράμπας και προβολείς.
Στέκεσαι μέσα στον κόσμο. Γι αυτό να είσαι σεμνή.
Πες τις λέξεις, δώσε τα δεδομένα, παραμέρισε.
Στάσου μόνη, σαν να είσαι στο δωματιό σου. Μην το παίζεις.

Αυτό είναι ένα εσωτερικό τοπίο. Είναι μέσα. Είναι πολύ προσωπικό.
Σεβάσου την προσωπική ησυχία του υλικού.
Αυτά τα κομμάτια γράφτηκαν στη σιωπή.
Το θάρρος του παιχνιδιού είναι να το αρθρώσεις.
Η πειθαρχία του είναι να μην το παραβιάσεις.
Κάνε το ακροατήριο να νιώσει την αγάπη σου για μια τέτοια ήσυχη συνθήκη, παρ' όλο που αυτή είναι ανύπαρκτη.
Να είστε καλές πουτάνες. Το ποίημα δεν είναι σλόγκαν.
Δεν μπορεί να σε διαφημίσει.
Δεν μπορεί να προωθήσει τη φήμη σου ως ευαίσθητης.
Δεν είσαι επιβήτορας. Δεν είσαι η γυναίκα φονιάς.
Όλες αυτές οι βλακείες περί γκανγκστερ του έρωτα.
Είσαστε σπουδαστές της πειθαρχίας. Μην " παίζετε" τις λέξεις.
Οι λέξεις πεθαίνουν όταν τις "παίζετε", μαραίνονται και μετά,
το μόνο που απομένει είναι η φιλοδοξία σας.

Πες τις λέξεις με την ακρίβεια που θα τσέκαρες έναν κατάλογο πλυντηρίου.
Μην αρχίσεις να συγκινείσαι με το δαντελένιο μπλουζάκι.
Μην καυλώνεις όταν λες βρακί.
Μην αρχίζεις να ανατριχιάζεις με την πετσέτα.
Τα σεντόνια δεν πρέπει να σου βγάζουν μιαν ονειροπόλα έκφραση στα μάτια.
Δεν υπάρχει λόγος να κλάψεις με τη λέξη μαντίλι.
Οι κάλτσες δεν είναι εδώ για να σου θυμίζουν παράξενα και μακρινά ταξίδια.
Όλα αυτά είναι απλά η μπουγάδα σου.
Είναι μόνο τα ρούχα σου.
Μην κάνεις μπανιστήρι μέσα από αυτά. Απλά φόρα τα.

Το ποίημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πληροφορία.
Είναι το Σύνταγμα της έσω χώρας.
Αν το απαγγείλεις με στόμφο και το φουσκώσεις με ευγενικές προθέσεις,
τότε δεν θα είσαι καλύτερη από τους πολιτικούς που τόσο περιφρονείς.
Τότε, θα είσαι απλά κάποιος που κουνάει μια σημαία και κάνει την πιο
φτηνή έκκληση σ' ένα είδος συναισθηματικού πατριωτισμού.
Να σκέφτεσαι τις λέξεις σαν επιστήμη, όχι σαν τέχνη.
Είναι μια αναφορά.
Είσαι ομιλήτρια σε μια συνεδρίαση του Κλαμπ Εξερευνητών του Ομίλου του
Νάσιοναλ Τζεογκράφικ.
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν όλα τα ρίσκα της ορειβασίας.
Σε τιμούν, παίρνοντας ως δεδομένο ότι τα γνωρίζεις.
Αν τους τρίψεις τη μούρη μέσα σ' αυτά, θα είναι σαν να τους προσβάλλεις
για τη φιλοξενία τους.
Μίλα τους για το ύψος του βουνού, τον εξοπλισμό που χρησιμοποίησες,
να είσαι συγκεκριμένη όσον αφορά τις επιφάνειες και το χρόνο που σου
χρειάστηκε για ν' ανέβεις.
Μη χειριστείς το ακροατήριο για να εκμαιεύσεις κομένες ανάσες κι
αναστεναγμούς.
Αν γίνεις άξια γι αυτά, αυτό δεν θα οφείλεται στην εκτίμηση που είχες εσύ
για το συμβάν, αλλά στη δική τους.
Αυτό θα γίνει από τα στατιστικά στοιχεία κι όχι από το τρέμουλο της φωνής
σου ή το σκίσιμο του αέρα με τα χέρια σου.
Θα γίνει με τα δεδομένα και την ήσυχη οργάνωση της παρουσίας σου.

Απόφυγε τη διάνθιση.
Μη φοβηθείς να είσαι αδύναμη.
Σου πηγαίνει να 'σαι κουρασμένη.
Μοιάζεις ότι θα μπορούσες να συνεχίζεις πολύ ακόμα.
Έλα τώρα στην αγκαλιά μου.
Για μένα είσαι η εικόνα της ομορφιάς.​

Μετ. Λίνα Νικολακοπούλου

 

CZESLAW MILOSZ

Κι όμως τα βιβλία

Κι όμως τα βιβλία θα είναι εκεί στα ράφια, ξεχωριστές υπάρξεις,
Που εμφανίστηκαν κάποτε, ακόμη υγρά
Σαν κάστανα που αστράφτουν κάτω απ' ένα δέντρο το φθινόπωρο,
Και μ' ένα άγγιγμα, μ' ένα σιγοβράσιμο, άρχισαν να ζουν
Παρ' όλες τις φωτιές που έκαιγαν στον ορίζοντα, τους πύργους που ανατινάζονταν,
Τις φυλές που προέλαυναν, τους πλανήτες που κινούνταν.
«Υπάρχουμε», έλεγαν, ακόμη και όταν οι σελίδες τους
Σκίζονταν, ή μια βουερή φλόγα
Έγλειφε καταστροφικά τα γράμματά τους. Πόσο πιο ανθεκτικά
Από εμάς, που η αδύναμη θέρμη μας
Ψυχραίνεται από τη μνήμη, σκορπίζει, χάνεται.
Φαντάζομαι τη γη όταν δεν θα υπάρχω πια:
Τίποτα δεν συμβαίνει, καμιά απώλεια, η ίδια η παράξενη παρέλαση,
Γυναικεία φορέματα, δροσοστάλαχτα κρίνα, ένα τραγούδι στην κοιλάδα.
Κι όμως τα βιβλία θα είναι εκεί στα ράφια• κρατούν από καλή γενιά,
Κατάγονται από τους ανθρώπους, αλλά και από τη λάμψη, τα ύψη.

 

Απάντηση: Ποιήματα

vautrin,

πολύ αξιόλογα τα όσα ανεβάζετε.  

 

Απάντηση: Ποιήματα

Οι γάτες θα το ξέρουν

Ακόμα θα πέφτει η βροχή
στα γλυκά σου λιθόστρωτα
μια σιγανή βροχή
σαν φύσημα ή σαν βήμα.
Ακόμα η αύρα και η αυγή
θ' ανθίζουν απαλά
σαν κάτω από το βήμα σου,
όταν εσύ θα ξαναγυρίζεις.
Ανάμεσα στα λουλούδια και στα πρεβάζια
οι γάτες θα το ξέρουν.

Θά 'ρθουν άλλες μέρες
θά 'ρθουν άλλες φωνές.
Θα χαμογελάς μονάχη σου.
Οι γάτες θα το ξέρουν.
Θ' ακούς λέξεις παλιές
λέξεις κουρασμένες και άδειες
όπως τα παρατημένα ρούχα
της χθεσινής γιορτής.
Θα κάνεις χειρονομίες
θ' απαντάς με λέξεις'
πρόσωπο της άνοιξης
θα κάνεις και συ χειρονομίες.

Οι γάτες θα το ξέρουν,
πρόσωπο της άνοιξης,
και η σιγανή βροχή,
η αυγή με τα χρώματα των υακίνθων
που κομματιάζουν την καρδιά
εκείνου που δεν ελπίζει πλέον σε σένα,
είναι το λυπημένο χαμόγελο
που χαμογελάς μονάχη σου.
Θά 'ρθουν άλλες μέρες,
άλλες φωνές και ξυπνήματα.
Την αυγή θα υποφέρουμε,
πρόσωπο της άνοιξης.

Cesare Pavese

 

Απάντηση: Ποιήματα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κικη Δημουλα

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

Απάντηση: Ποιήματα

Γυμνή Ν'ακούγεται Ακέραια η Ψυχή

γράφοντας υποστέλλω μία μία τις λέξεις
τα χρώματα αφαιρώ, τις μουσικές
στο χάος τον κόσμο απλώνω σαν λευκό χαρτί
ν' ακούγεται στο τίποτα ένα σήμαντρο
ν' ακούγεται ένα φως μες στην ομίχλη
γυμνή ν' ακούγεται ακέραια η ψυχή

Tόλης Νικηφόρου