Ποιήματα

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Ευχαριστώ, κι οι δικές σας επιλογές δεν υπολείπονται.


ΤΕΝΤ ΧΙΟΥΖ Το τραγούδι του Κόρακα για τον Ελέφαντα-Τοτέμ

Μια φορά κι έναν καιρό
Ο Θεός έφτιαξε τον Ελέφαντα.
Τότε ήταν μικρός και ντελικάτος
Καθόλου παράξενος,
Ούτε μελαγχολικός

Οι Υαινες τραγουδούσαν στα χαμόκλαδα: Είσαι όμορφος-
Φανέρωναν τα καψαλισμένα κεφάλια τους με τις σαρδόνιες εκφράσεις
Σαν μισοσαπισμένες πληγές ακρωτηριασμών-
Φθονούμε τη χάρη σου
Χόρευαν μες την αγκαθωτή βλάστηση
Ω πάρε μας μαζί σου στη Χώρα της Γαλήνης
Ω άχρονα μάτια αθωότητας και καλοσύνης
Βγάλε μας απ' τα καμίνια
Και τις φωτιές των καπνισμένων προσώπων μας
Μέσα σε αυτά τα κολαστήρια σπαρταράμε
Αποκλεισμένοι πίσω από τις μπάρες των δοντιών μας
Σε ακατάπαυστη μάχη μ' έναν θάνατο
Μεγάλο όσο η Γη
Και με τη δύναμη της Γης.

Κι έτσι οι Υαινες έτρεχαν πίσω από την ουρά του Ελέφαντα
Σαν ευκίνητη λαστιχένια μπάλα
Περιδιάβαινε χαρούμενα μέσα στην ξεγνοιασιά του
Μα δεν ήταν Θεός, όχι δεν ήταν δική του δουλειά
Να συνετίσει τους καταραμένους.
Με μένος, με τρέλα τότε, έβαλαν φωτιά στα ρύγχη τους
Ξέσχισαν τα σπλάχνα του
Τον μοίρασαν ανάμεσα σε κάθε Κόλασή τους
Για να κλάψουν πάνω από τα κομμάτια του
Φλογισμένα, καταφαγωμένα
Μέσα σε παρελάσεις κολασμένων γέλιων.

Στην Ανάσταση των Νεκρών
Ο Ελέφαντας συνάρμολόγησε τον εαυτό του προσεκτικά
Θανατηφόρα πέλματα και αδιαπέραστο κορμί και πανίσχυρα κόκκαλα
Και εντελώς αλλαγμένα μυαλά
Πίσω από γερασμένα μάτια, γεμάτα πονηριά και σοφία.

Ετσι μέσα στο πορτοκαλί λυκόφως και τις γαλάζιες σκιές
Της μέλλουσας ζωής, ανεμπόδιστος και τεράστιος,
Ο Ελέφαντας βαδίζει τον δρόμο του, μια κινούμενη έκτη αίσθηση
Και αντίθετα και παράλληλα
Οι άγρυπνες Υαινες προχωρούν
Κατα μήκος του αδειανού ορίζοντα τρέμοντας σαν πυρακτωμένες λαμαρίνες
Τρέχουν μαστιγωμένες
Τα ντροπιασμένα τους λάβαρα διπλωμένα σφιχτά
Κάτω απ' τα σωθικά τους.
Μπουκωμένες με σάπιο γέλιο
Κηλιδωμένες απ' το μαύρο υγρό που αναβλύζει
Και τραγουδούν: "Δική μας είναι η χώρα
Των ηδονών και όμορφο
Το σαπρό στόμα της λεοπάρδαλης
Και τα μνήματα του πυρετού
Γιατί μόνον αυτά μας ανήκουν-"
Και ξερνούν το γέλιο τους.

Και ο Ελέφαντας τραγουδάει βαθιά μες στον λαβύρινθο του δάσους
Για ένα αστέρι αείζωης και ανώδυνης γαλήνης
Αλλά κανένας αστρονόμος δεν μπορεί να το βρει.

(από τη συλλογή "Crow", 1971)

 

SYLVIA PLATH LADY LAZARUS

Η ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ
Απόδοση από τα αγγλικά: Κλεοπάτρα Λυμπέρη


Το έκανα ξανά.
Κάθε δέκα χρόνια μια φορά
Το καταφέρνω -

Κάτι σαν περιφερόμενο θαύμα, το δέρμα μου
Φωτεινό όπως αμπαζούρ των ναζί,
Το δεξί μου πόδι

Ένα πρες παπιέ,
Το πρόσωπό μου άμορφο, λεπτό
Εβραϊκό λινό.

Ξετύλιξε τη γάζα
ω εχθρέ μου.
Προξενώ τον τρόμο; -

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η πλήρης σειρά των δοντιών;
Η στυφή αναπνοή
Σε μια μέρα θα χαθεί.

Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα
Η φαγωμένη από του τάφου τη σπηλιά
Θα είναι πάνω μου μια χαρά

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.
Είμαι μονάχα τριάντα χρονών.
Κι όπως η γάτα έχω να πεθάνω εννιά φορές.

Αυτή είναι η νούμερο «Τρία».
Τι ανοησία
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Πόσα εκατομμύρια κλωστές.
Το πλήθος μασουλώντας φιστίκια
Στριμώχνεται να τους δει

Να με ξετυλίγουν χέρια πόδια -
Το μεγάλο στριπτίζ
Κυρίες και κύριοι

Ιδού τα χέρια μου
Ιδού τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι κόκαλο και πετσί,

Κι όμως είμαι η ίδια κι απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν στα δέκα
Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά είχα σκοπό
Να κρατήσει και να μην γυρίσω πίσω.
Λικνιζόμουν κλειστή

Καθώς κοχύλι.
Έπρεπε να με φωνάξουν και να με ξαναφωνάξουν
Και να μαζέψουν από πάνω μου τα σκουλήκια σαν
λιπαρά μαργαριτάρια.

Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη, όπως κάθε τι.
Το κάνω εξαιρετικά καλά.

Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.
Μπορείτε να πείτε πως διαθέτω κλίση σ αυτό.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω σ ένα κελί.
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω και να μείνω εκεί.
Είναι η θεατρική

Επιστροφή μέρα μεσημέρι
Στα ίδια μέρη, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια βάρβαρη
Εύθυμη κραυγή:

«Θαύμα»
Που μου δίνει τη χαριστική βολή.
Υπάρχει επιβάρυνση

Για να κοιτάξετε τις ουλές μου, υπάρχει επιβάρυνση
Για ν ακούσετε την καρδιά μου
-πράγματι χτυπάει.

Και υπάρχει επιβάρυνση, πολύ μεγάλη επιβάρυνση
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
Ή για λίγο αίμα,

Η ένα κομμάτι απ τα μαλλιά μου ή τα ρούχα μου.
Λοιπόν, λοιπόν, χερ Ντόκτορ.
Λοιπόν, χερ εχθρέ.

Είμαι το έργο σου,
Είμαι το τιμαλφές σου,
Ένα μωρό σκέτο χρυσάφι

Που αναλύεται σε μια στριγκλιά.
Στριφογυρίζω και παίρνω φωτιά.
Μη νομίζεις πως υποτιμώ το μέγα ενδιαφέρον σου.

Στάχτη στάχτη -
Σκαλίζεις κι αναδεύεις.
Σάρκα, κόκαλα, τίποτε δεν υπάρχει εκεί -

Μια πλάκα σαπούνι,
Μια βέρα,
Ένα σφράγισμα χρυσό.

Χερ Ύψιστε, χερ Εωσφόρε
Πρόσεξε
Πρόσεξε.

Από τη στάχτη βγαίνω
Με πορφυρά μαλλιά
Τ αντράκια τα μασάω
Τα κάνω μια χαψιά.


Lady Lazarus



I have done it again.
One year in every ten
I manage it-----

A sort of walking miracle, my skin
Bright as a Nazi lampshade,
My right foot

A paperweight,
My face a featureless, fine
Jew linen.

Peel off the napkin
O my enemy.
Do I terrify?-----

Yes, yes Herr Professor
It is I.
Can you deny

The nose, the eye pits, the full set of teeth?
The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be
At home on me

And I a smiling woman.
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments.
The peanut-crunching crowd
Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot-----
The big strip tease.
Gentlemen, ladies

These are my hands
My knees.
I may be skin and bone, I may be Japanese,

Nevertheless, I am the same, identical woman.
The first time it happened I was ten.
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all.
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

Dying
Is an art, like everything else.
I do it exceptionally well.

I do it so it feels like hell.
I do it so it feels real.
I guess you could say I've a call.

It's easy enough to do it in a cell.
It's easy enough to do it and stay put.
It's the theatrical

Comeback in broad day
To the same place, the same face, the same brute
Amused shout:

'A miracle!'
That knocks me out.
There is a charge.


For the eyeing of my scars, there is a charge
For the hearing of my heart-----
It really goes.

And there is a charge, a very large charge
For a word or a touch
Or a bit of blood

Or a piece of my hair or my clothes.
So, so, Herr Doktor.
So, Herr Enemy.

I am your opus,
I am your valuable,
The pure gold baby

That melts to a shriek.
I turn and burn.
Do not think I underestimate your great concern.

Ash, ash--
You poke and stir.
Flesh, bone, there is nothing there-----

A cake of soap,
A wedding ring,
A gold filling.

Herr God, Herr Lucifer
Beware
Beware.

Out of the ash
I rise with my red hair
And I eat men like air.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Nightwish - Beauty of the Beast - Tuomas Holopain

Trees have dropped their leaves,
Clouds their waters
All this burden is killing me

Distance is covering your way,
Tears your memory
All this beauty is killing me

Oh, do you care,
I still feel for you
Oh, so aware,
What should be lost is there

I fear I will never, never find anyone
I know my greatest pain is yet to come
Will we find each other in the dark
My long lost love

Oh, do you care,
I still feel for youOh, so aware,
What should be lost is there

Oh, do you care,
I still feel for you
Oh, so aware,
What should be lost is there 2x

Safely away from the world
In a dream, timeless domain
A child, dreamy eyed,
Mother's mirror, father's pride

I wish I could come back to you
Once again feel the rain
Falling inside me
Cleaning all that I've become

My home is far but the rest it lies so close
With my long lost love under the black rose
You told I had the eyes of the wolf
Search them and find the beauty of the beast

All of my songs can only be composed of the greatest of pains
Every single verse can only be born of the greatest of wishes
I wish I had one more night to live

A saint blessed me, drank me deeply
Spitting out the misery in me
Still a sinner rapes a thousand saints
Sharing the same hell with me

Sanest choice in this insane world:
Beware the beast but enjoy the feast he offers

Sanest choice in this insane world:
Beware the beast but enjoy the feast he offers

All of my songs can only be composed of the greatest of pains
Every single verse can only be born of the greatest of wishes
I wish I had one more night to live

"Oh, sweet Christabel. Share with me your poem.
For I know now, I'm a puppet on this silent stage show.
I'm but a poet who failed his best play.
A Dead Boy, who failed to write an ending
To each of his poems."

 

Απάντηση: Ποιήματα

Οτιδήποτε από Nightwish είναι αριστούργημα.  

 

Απάντηση: Ποιήματα

Εννοειτε! Nightwish=κορυφη!!

Αλλα και αυτο...

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)

--------------------------------------------------------------------------------

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Τι να πεις..........

 

Απάντηση: Ποιήματα

Νικόλας Άσιμος - Νόμιζα πως μ’ Έπιασε ό, τι το Χειρότερο…

Νόμιζα πως μ’ έπιασε ό, τι το χειρότερο απεχθάνομαι. Ζήλια και κτητικότητα. Αλλά δεν ήταν αυτό. Ήθελα απλά να πειστώ πως μπορείς να ξεπεράσεις τα όρια σου.
Έγινα απαίσιος, απαίσιος πιο απαίσιος απ’ ό, τι ήσουν κάποτε εσύ.
Ήθελα να σε κάνω να ξεκολλήσεις. Ή, να με σιχαθείς και να τελειώνει.
Αυτό το σπίτι με πειράζει και ότι περιέχει. Πρέπει να σου’ ριξα πολύ πολύ ξύλο κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αισχρός, αισχρός και άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αδύναμος, αδύναμος και με δέχτηκες. Πρέπει να είχα αποκοπεί κι ακολούθησες. Βρήκα τη δύναμη να δώσω τέλος και μου μίλησες.
Πως δεν υπάρχει τέλος. Τέλος κι Αρχή τα’ αυτό. Τώρα ξέρω πως είσαι ο πιο φανταστικός άνθρωπος. Έχεις τεράστια δύναμη. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Δε σε φοβάμαι μην κυλήσεις. Αφού μπόρεσες να ταπεινωθείς.
Αφού μπόρεσες να κυλιστείς.
Αφού χτύπησες και εσύ στο μαχαίρι.
Ούτε το περιβάλλον σου.
Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Κι, ότι ξέρεις είναι ιδιαίτερο. Είναι δικό σου. Δεν σε φοβάμαι πια. Αυτή τη νύχτα μ’ έχεις ξεπεράσει. Δεν έχει σημασία που σ’ αγαπάω. Δεν έχει σημασία που σου δόθηκα πρώτος εγώ. Δεν έχει σημασία που δεν μπορώ να πάω μ’ άλλη γυναίκα πια. Δεν έχει σημασία τίποτα.
Με βοήθησες πολύ χωρίς να το ξέρεις. Και δεν το’ ξέρα κι εγώ. Απελευθέρωσα όλα μου τα ζωικά ένστικτα και ήσουνα δίπλά απλή.
Είναι φανταστικό.
Αυτό σίγουρα δεν το’ χω ξαναζήσει. Ή, αν το έζησα, δεν το θυμάμαι.
Κι ήσουνα δίπλα. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Τώρα ξέρω πως δεν ήταν ζήλια.
Ήταν απαραίτητο να γίνει. Ήθελα να πειστώ.
Χαίρομαι που είσαι έτσι. Χαίρομαι που δεν έπεσα έξω. Ξαναβρίσκω τις δυνάμεις μου.
Σ’ ευχαριστώ. Νιώθω σαν να έχω συνδέσει τη μοίρα μου μαζί σου.
Εσύ έχεις το Πιτ σου. Νιώθω σαν κάτι να ξεκουνάει. Σαν να αρχίζει κάτι που άρχισε από καιρό. Και δεν το κατάλαβα.
Τώρα ξέρω ότι ξέρεις.
Σου έχω εμπιστοσύνη.
Αυτά.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΟΡΚΟΣ - Μήτσος Παπανικολάου

Ορκίζομαι στον άνθρωπο πως άνθρωπος θα μείνω
Πως το άσπρο χέρι μου ποτέ ντουφέκι Δε θα πιάσει,
Μονάχα για την τίμια δουλειά πλάστηκ’ εκείνο.

Κι αν ξένος και άγνωστος καλώς τον κι ας κοπιάσει!
Μέσα στο σπίτι μου κι αυτός κοντά μου θα χωρέσει
Αφού μες στην αγάπη μου χωράει όλη η πλάση.

Το κριθαρένιο μου ψωμί θα κόψουμε στη μέση,
Θα τόνε κάνω αδέρφι μου κι η μάνα μου παιδί της,
Κι όταν χωρίσουμε στερνά η καρδιά μου θα πονέσει.

Στην πολιτεία όλης της γης θα’ μια καλός πολίτης
Κι ο, τι μου πρέπει απ’ τη δουλείά θα παίρνω, κι έχει ακόμα
Για να μου δώσει κι η ζωή τόση χαρά δική της!

Είναι και μπόρες βεβαία που μας κυλούν στο χώμα
Μα όλα περνούνε, τίποτε χωρίς ν’ αφήσουν πίσω,
Κι αν σήμερα έχουμε άνοιξη, χτες είχαμε χειμώνα.

Ορκίζομαι έτσι ταπεινά κι αθόρυβα να ζήσω
Όπως δεν έζησε ποτέ των κάμπων χαμομήλι ,
Έτσι που και τα μάτια μου μες στη χαρά να κλείσω,

Ολόγυρά μου βλέποντας πως με θρηνούνε φίλοι.
Τέτοιος γαλήνιος θάνατος σε μας ταιριάζει μόνο
Κι η μοίρα τέτοιο θάνατο σ’ όλο τον κόσμο ας στείλει.

Ορκίζομαι στον άνθρωπο να ζω μόνο για αυτόνε,
Το ορκίζομαι και στο ψωμί που το χουνε ζυμώσει
Μ’ ιδρώτα κι αίματα αυτοί που αξίζει να το τρωνε!

Μα όταν κανείς το χέρι μου θελήσει ν’ αρματώσει
Κι αλίμονο, τα’ αδέρφι μου με βάλει να ξεκάνω
Κλείνω βαθιά μες στην καρδιά στοργή κι αγάπη τόση,
Που ορκίζομαι στον άνθρώπο γι’ αυτόν πως θα πεθάνω!​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Βαγγέλης Κάσσος - Ένα ποίημα που δεν είχε τύχη

αυτό το ποίημα δεν είχε τύχη
είχε γραφτεί για τρεις φίλους
για τρεις άντρες με καρδιά
ο ένας χάθηκε στη ξενιτιά
ο άλλος τίναξε τα μυαλά του στο στρατό
ο τρίτος συμβιβάστηκε με το κατεστημένο
τώρα το ποίημα καίει τις νύχτες
σαν τσιγάρο ξεχασμένο
τώρα γυρίζει μόνο του
μέσα στη σιωπή
σαν παιδί ξυπόλητο
τουρτουρίζοντας από το κρύο

 

GUILLAUME APOLLINAIRE

Σ' έσφιξα στο στήθος μου σαν περιστέρι που μια παιδούλα
πνίγει άθελά της
Σ' έκανα δική μου μ' όλη την ομορφιά σου
Μιαν ομορφιά πλουσιότερη και από όλα τα
Κοιτάσματα χρυσού της Καλλιφόρνιας τον καιρό
Του πυρετού του χρυσού
Ικανοποίησα τον σαρκικό πόθο μου απ' το χαμόγελό σου
από τα βλέμματά σου από το τρεμούλιασμά σου
Έκανα δική μου είχα στη διάθεσή μου την υπερηφάνεια σου
Όταν σε κρατούσα σκυμμένη και βάστηξες
Τη δύναμή μου και τη βία μου
Πίστεψα πως όλα θα τά 'παιρνα μα ήταν πλάνη
Κι απομένω σαν τον Ιξίωνα
Μετά την ερωτική πράξη του στο φάντασμα του σύννεφου
Που έμοιαζε μ' αυτή την Ήρα την αήττητη Ήρα
Και ποιος μπορεί να πιάσει ποιος μπορεί ν' αρπάξει
Σύννεφο ποιός μπορεί ν' ακουμπήσει το χέρι του
Σ' έναν κατοπτρισμό και απατάται όποιος νομίζει
Πως μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με γαλανό του ουρανού
Πίστεψα πως πήρα όλη την ομορφιά σου
Κι είχα μόνο το σώμα σου
Αλίμονο το σώμα δεν έχει Αιωνιότητα το σώμα λειτουργεί
Μόνο για να προσφέρει ηδονή
Μα δεν προσφέρει αγάπη
Κι είναι μάταιο τώρα
Να προσπαθώ ν' αδράξω το πνεύμα σου
Ξεγλιστρά ξεγλιστρά
(...)


(Αγάπη Απαξίωση Κι Ελπίδα)


(...)
Προφήτες αναδύονται για να μιλήσουν
Στη γαλανή γραμμή των μακρινών βουνών
Θα γνωρίσουνε με βεβαιότητα τα πράγματα
Που οι σοφοί ισχυρίζονται τάχα πως γνωρίζουν
Και θα μας μεταφέρουν όπου αυτοί θέλουν


Ο πόθος είναι η μεγαλύτερη δύναμη
Έλα να σε φιλήσω πάνω στο μέτωπο
Ω πανάλαφρη σαν τη φλόγα
Βαστάς ολάκερο τον πόνο
Όλη τη ζέστη κι όλη τη λάμψη


Θα 'ρθει καιρός και θα σπουδάσουμε
Το άπαντο του πόνου
Μια εποχή όχι θάρρους
Μήτε και αυταπάρνησης
Ούτε θα κάμουμε το κατά δύναμη
(...)


(Λόφοι)


Το στόμα μου θα είναι βάραθρο με θειάφι καυτό
Θα βρεις το στόμα μου κόλαση αποπλάνησης κι απόλαυσης
Οι άγγελοι του στόματος μου θα θρονιαστούν στην καρδιά σου
Οι στρατιώτες του στόματός μου θα σου επιτεθούν αιφνιδιαστικά
Οι παπάδες του στόματός μου θα λιβανίζουν την ομορφιά σου
Η ψυχή σου θα πάλλεται σαν μια περιοχή σεισμού
Τα μάτια σου θα έχουν τότε φορτωθεί όλον τον έρωτα
Της ανθρωπότητας συσσωρευμένον από πρωτόγονα χρόνια
Το στόμα μου θα είναι μια στρατιά αντίπαλή σου
Μια απειθάρχητη στρατιά αλλάζοντας καθώς ένας
Ταχυδακτυλουργός το σχήμα και τον αριθμό της
Η ορχήστρα και η χορωδία του στόματός μου θα ψάλλει
Την αγάπη μου θα σου τη μουρμουρίζει από μακριά

Κι εγώ όρθιος με μάτια καρφωμένα στο χρονόμετρο

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αναμεσα σε μενα και σε μενα


Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

Κικη Δημουλα

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

 

 

(Σε μετάφραση Ν.Φωκά)