Ποιήματα

TIGER, tiger, burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?

In what distant deeps or skies
Burnt the fire of thine eyes?
On what wings dare he aspire?
What the hand dare seize the fire?

And what shoulder and what art
Could twist the sinews of thy heart?
And when thy heart began to beat,
What dread hand and what dread feet?

What the hammer? what the chain?
In what furnace was thy brain?
What the anvil? What dread grasp
Dare its deadly terrors clasp?

When the stars threw down their spears,
And water'd heaven with their tears,
Did He smile His work to see?
Did He who made the lamb make thee?

Tiger, tiger, burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Dare frame thy fearful symmetry

-"The Tiger"
William Blake

 

Απάντηση: Ποιήματα

Είμαι εγώ!
Δικό σας παιδί
αίμα απ' το αίμα σας
ρούχο απ' το ρούχο σας σάρκα εκ της σαρκός σας.
Μάνα μου
η ελευθεριων ηθών πουτάνα ο Καπιταλισμός
Πατέρας μου
ο αιμομίχτης χωρικός Ιωσήφ Ντζουγκασβίλι Στάλιν.
Γνήσιο τέκνο της Ρόζμαρυ και του Εξορκιστή
παλουκωμένη στη μέση των καιρών
να με χτυπάν οι άνεμοι.
Είμαι πεσμένη
με τη μούρη τριμένη στα σκατά υπνωτισμένη και υστερική
έτοιμη
να βιαστώ
να διαιωνίσω το είδος.
Γέννημα θρέμα
το δικό σας παιδί
παίρνω υπόγεια τηλεφωνήματα στους θαλάμους της Ομόνοιας
όρθια κατουράω στους καμπινέδες της Κοτζιά
είμαι χωρίς φύλο και χαρακτηριστικά
ούτε νάνος ούτε σπανός
ούτε γυναίκα ούτε πούστης
είμαι στα μπρούμητα στα τέσσερα είμαι
κάτω απ' τους πάγκους της γής
κρατάω σαν τους λεπρούς το χέρι των γέρων
να ρίξει το κόμμα ενέσεις.
Στέκω εδώ
σημάδι των καιρών
στη παγκόσμια διασταύρωση σκοτωμένη
απο μικροαστικό αυτοκίνητο 9 άσπρων αλόγων
απ' τον καιρό της κουμμούνας του Παρισιού ασάλευτη
τα χαρτιά μου άχρηστα πια κι η τσάντα μου πεταμένη
κανείς δε πλησιάζει απ' τη μπόχα μου.
Στέκω ήσυχα
με τ' άντερα μου περασμένα στο λαιμό μ'εσωτερική αιμορραγία
κάθετα στο θάνατο οριζόντια στη ζωή
το κράνος των ΜΑΤ στο κεφάλι μου
τρώω το φαί που με ταίζετε ντομάτες με ντούμ-ντούμ
και ξυραφάκια
κούνια μπέλα τραμπαλίζουμαι στους ήχους της σειρήνας
πιπιλάω μ'οιδοιπόδειο απο τη σάπια ρώγα σας ναρκωτικά
αλκοόλ και δακρυγόνα
ήσυχη
κάθομαι
στα μαρμάρινα σκαλιά
στο αναπηρικό καρότσι μου
στον άρειο πάγο παίζω ακορντεόν το Φρερέ Ζάκ
η ευθανασία δεν υπογράφεται
κι απ' το κεφάλι μου ξετυλίγεται κι ανεμίζει στα πέρατα
μ' αίματα ποιήματα μυαλά
και με στριγγλιές
ένας μακρύς άσπρος επίδεσμος σημάδι της εμμονής.
Σ'όλης της γής τα γκέτο.

(Kατερίνα Γώγου-Ιδιώνυμο)

 

Ερωτοτροπώντας

Σαν πέτρα ήμουνα
σε λευκή ακρογιαλιά
κι ήταν το κύμα που με σμίλευε
με την μακριά του γλώσσα
λαμποκοπούσα στο σκληρό του χάδι
ίδρωνα στο θυμό του
έτρεμα μη χαθώ
μη με τραβήξει στο βυθό του
λευκή πετρούλα ήμουνα
πεισματικά γατζωμένη στην ακρογιαλιά
τη μέρα μ’ έκαιγε ο ήλιος μου
το βράδι μ’ερωτευόταν το φεγγάρι μου
και όλη νύχτα με νανούριζε απαλά
ο βόμβος του ανέμου
στην απεραντοσύνη της αγάπης του.

 

Πόνος

Στο δρόμο τα κίτρινα φύλλα σωρός
ανατριχιάζω, με διαλύει το κρύο
τα μάτια μου θραύσματα γαλάζιου πάγου
βουρκώνω μέσα στη καρδιά του χειμώνα
σαν γυάλινη καρφίτσα στο πέτο
τι φοράς
αυτό που φοράω είναι ζεστό
ανασαίνει ανάμεσα στα πόδια μου
η διχάλα που θα στολίσει το λαιμό σου
ένας λευκός κύκνος
τα δάχτυλα που θα γαντζωθούν στα μαλλιά σου
με μικρές κόκκινες πιτσιλιές στα άκρα
πονάνε τα κόκαλα από την έλλειψή σου
η απουσία σου είναι
μικρά κενά φρίκης στο μεδούλι μου
δεν μπορώ να σταθώ όρθια πια
με ρωτάνε τι είναι πόνος
– τι αφέλεια –
είναι γκρίζα σύννεφα μουλιασμένα στη βροχή
είναι το βλέμμα μου δυο άσπρες τρύπες στο σκοτάδι
είναι η κραυγή της πεταλούδας
(ήξερες ότι έχει στόμα,
ότι φωνάζει βουβά με χρώματα; )
Είναι δυο λέξεις καρφωμένες στο λαρύγγι
είναι αυτό που χάνω
μέσα από την κλεψύδρα των χεριών μου
σε χάνω και χάνομαι
είναι τα βρεγμένα φύλλα της λεμονιάς τα χαράματα
είσαι εσύ που τυλίγεσαι
όλο και πιο δυνατά
γύρω από τις στιγμές της ζωής μου…

 

Αργοπεθαινει
οποιος γινεται σκλαβος της συνηθειας
επαναλαμβανοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες
οποιος δεν αλλαζει περπατησια
οποιος δεν διακινδυνευει και δεν αλλαζει χρωμα στα ρουχα του
οποιος δεν μιλα σε οποιον δεν γνωριζει

Αργοπεθαινει
οποιος δεν αναποδογυριζει το τραπεζι
οποιος δεν ειναι ευτυχισμενος στη δουλεια του
οποιος δεν διακινδυνευει την βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα
για να κυνηγησει ενα ονειρο
οποιος δεν επιτρεπει στον εαυτο του για μια φορα τουλαχιστον να αγνοησει
τις εχεφρονες συμβουλες

Αργοπεθαινει
οποιος δεν ακουει μουσικη
οποιος δεν διαβαζει
οποιος δεν ταξιδευει
οποιος δεν βρισκει σαγηνη στον εαυτο του

Αργοπεθαινει
οποιος καταστρεφει τον ερωτα του
οποιος δεν επιτρεπει να τον βοηθησουν
οποιος περναει τις μερες του παραπονουμενος για την τυχη του
η για την ασταματητη βροχη

Αργοπεθαινει
οποιος εγκαταλειπει μιαν ιδεα πριν την αρχισει
οποιος δεν ρωτα για πραγματα που δεν γνωριζει


Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις
οταν θυμομαστε παντοτε οτι για να εισαι ζωντανος
χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη
απο το απλο γεγονος της αναπνοης


μια προταση ζωης απο τον
Παμπλο Νερουντα

 

Απάντηση: Ποιήματα

Λόγια, σκέψεις, εικόνες, μνήμες
άτακτες και σκόρπιες μέσα στο μυαλό,
όπως άτακτη και σκόρπια η ίδια η ζωή
που αφήνεται και ξοδεύεται σε καθημερινή ρουτίνα
ανήμπορη; ανίκανη; ν' αντισταθεί
ή πάλι απλά βολεμένη σε ό,τι έχει συνηθίσει:
την συγκαταβατική μιζέρια που μετριέται με το πόσα και όχι το πώς....

Λόγια, σκέψεις, εικόνες, μνήμες
πάντα παρούσες ζωντανές
να οδηγούν επιλογές και βήματά μας
πάντα στον ίδιο δρόμο
το απέραντο και σκοτεινό κενό!

 

"The Puppet"

If for a moment God would forget that I am a rag doll and give me a scrap of
life, possibly I would not say everything that I think, but I would definitely think
everything that I say.

I would value things not for how much they are worth but rather for what they
mean.

I would sleep little, dream more. I know that for each minute that we close our
eyes we lose sixty seconds of light.

I would walk when the others loiter; I would awaken when the others sleep.

I would listen when the others speak, and how I would enjoy a good chocolate
ice cream.

If God would bestow on me a scrap of life, I would dress simply, I would throw
myself flat under the sun, exposing not only my body but also my soul.

My God, if I had a heart, I would write my hatred on ice and wait for the sun to
come out. With a dream of Van Gogh I would paint on the stars a poem by
Benedetti, and a song by Serrat would be my serenade to the moon.

With my tears I would water the roses, to feel the pain of their thorns and the
incarnated kiss of their petals...My God, if I only had a scrap of life...

I wouldn't let a single day go by without saying to people I love, that I love
them.

I would convince each woman or man that they are my favourites and I would
live in love with love.

I would prove to the men how mistaken they are in thinking that they no longer
fall in love when they grow old--not knowing that they grow old when they stop
falling in love. To a child I would give wings, but I would let him learn how to
fly by himself. To the old I would teach that death comes not with old age but
with forgetting. I have learned so much from you men....

I have learned that everybody wants to live at the top of the mountain without
realizing that true happiness lies in the way we climb the slope.

I have learned that when a newborn first squeezes his father's finger in his
tiny fist, he has caught him forever.

I have learned that a man only has the right to look down on another man
when it is to help him to stand up. I have learned so many things from you, but
in the end most of it will be no use because when they put me inside that
suitcase, unfortunately I will be dying.

Johnny Welch


(Ενώ γράφτηκε για την απλή μαριονέτα ενός απλού άντρα, αποδόθηκε στον Gabriel Garcia Marquez κατά λάθος με τίτλο "Farewell Letter to my Friends". Μην σας μπερδεύουν τα ονόματα. Τα λόγια νοιώστε).

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

Όταν μόνος σου βαδίζεις
ψάχνεις κάποιον να μιλήσεις
ψάχνεις για να μοιραστείς
το ποτήρι της ζωής

Όταν μόνος σου δακρύζεις
και η λύπη σε πλακώνει
είναι που ξέρεις πως ποτέ
δεν σε κατάλαβε κανείς

Όταν μόνος σου γελάς
και χορεύεις και γλεντάς
είναι που ελπίζεις πως θα 'ρθει
ό,τι έψαχνες να βρεις

 

Τα δώρα

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ' αγαπούν
μια γυναίκα μου χαμογέλασε
ένα κορίτσι μου χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μου χάρισε ένα σφυρί
Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό
Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής


(Σαχτούρης)

 

Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου -
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια άδεια λέξη,
κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα,
Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου.
Θα 'ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν' αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.

22 Μαρτίου 1950
Τσέζαρε Παβέζε

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ακροπατω ακροβατω.Ελπιζω στην ανασταση.Διχως ταφη,χωρις νεκροστολισματα τον εδωσες τον τελευταιο ασπασμο.Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που με σκεπασες.