Ποιήματα

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Ένα ακόμη του Ελυάρ:

Ενάρετος μοναχός

Θα ονομάσω το μέτωπό σου
Θα το κάνω πυρά στην κορφή των λυγμών σου
Θα ονομάσω ανταύγεια τον πόνο που σε σφάζει
Σαν ξίφος σε κουρτίνα μεταξένια

Θα σε συντρίψω μυστικέ κήπε
Γεμάτε παπαρούνες και αθάνατο νερό
Θα σε δέσω στο μαστίγιό μου
Δεν είχες στην καρδιά σου άλλο από υπόγειες λάμψεις
Δεν θα’ χεις πια στα βλέφαρά σου παρά αίμα

Θα ονομάσω το στόμα σου και τα χέρια σου
Το στόμα σου ηχώ εκφυλισμένη, τα χέρια σου δεκάρες μολυβένιες
Θα σπάσω τα σκουριασμένα κλειδιά που προστάζουν

Αν πρέπει κάποτε βαθιά να ηρεμήσω
Κι αν πρέπει να λησμονήσω πως δεν ήξερα να νικώ,
Τουλάχιστο, γνώρισες το μεγαλείο του μίσους μου.

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Ολοι για ενα ''κουτελο'' ζουμε...

 

Cruelty and Love
(D.H. Lawrence)


What large, dark hands are those at the window
Lifted, grasping in the yellow light
Which makes its way through the curtain web
At my heart to-night?

Ah, only the leaves! So leave me at rest,
In the west I see a redness come
Over the evening's burning breast --
For now the pain is numb.

The woodbine creeps abroad
Calling low to her lover:
The sunlit flirt who all the day
Has poised above her lips in play
And stolen kisses, shallow and gay
Of dalliance, now has gone away
-- She woos the moth with her sweet, low word,
And when above her his broad wings hover
Then her bright breast she will uncover
And yield her honey-drop to her lover.

Into the yellow, evening glow
Saunters a man from the farm below,
Leans, and looks in at the low-built shed
Where hangs the swallow's marriage bed.
The bird lies warm against the wall.
She glances quick her startled eyes
Towards him, then she turns away
Her small head, making warm display
Of red upon the throat. Her terrors sway
Her out of the nest's warm, busy ball,
Whose plaintive cries start up as she flies
In one blue stoop from out the sties
Into the evening's empty hall.

Oh, water-hen, beside the rushes
Hide your quaint, unfading blushes,
Still your quick tail, and lie as dead,
Till the distance covers his dangerous tread.

The rabbit presses back her ears,
Turns back her liquid, anguished eyes
And crouches low: then with wild spring
Spurts from the terror of the oncoming
To be choked back, the wire ring
Her frantic effort throttling:
Piteous brown ball of quivering fears!

Ah soon in his large, hard hands she dies,
And swings all loose to the swing of his walk.
Yet calm and kindly are his eyes
And ready to open in brown surprise
Should I not answer to his talk
Or should he my tears surmise.

I hear his hand on the latch, and rise from my chair
Watching the door open: he flashes bare
His strong teeth in a smile, and flashes his eyes
In a smile like triumph upon me; then careless-wise
He flings the rabbit soft on the table board
And comes towards me: ah, the uplifted sword
Of his hand against my bosom, and oh, the broad
Blade of his hand that raises my face to applaud
His coming: he raises up my face to him
And caresses my mouth with his fingers, smelling grim
Of the rabbit's fur! God, I am caught in a snare!
I know not what fine wire is round my throat,
I only know I let him finger there
My pulse of life, letting him nose like a stoat
Who sniffs with joy before he drinks the blood:
And down his mouth comes to my mouth, and down
His dark bright eyes descend like a fiery hood
Upon my mind: his mouth meets mine, and a flood
Of sweet fire sweeps across me, so I drown
Within him, die, and find death good.

 

ρε παιδιά καλά όλα αυτά αλλά κατα την γνώμη μου σκοπός είναι να βγάζουμε δικά μας  

 

Cirque D'Hiver


Across the floor flits the mechanical toy,
fit for a king of several centuries back.
A little circus horse with real white hair.
His eyes are glossy black.
He bears a little dancer on his back.

She stands upon her toes and turns and turns.
A slanting spray of artificial roses
is stitched across her skirt and tinsel bodice.
Above her head she poses
another spray of artificial roses.

His mane and tail are straight from Chirico.
He has a formal, melancholy soul.
He feels her pink toes dangle toward his back
along the little pole
that pierces both her body and her soul

and goes through his, and reappears below,
under his belly, as a big tin key.
He canters three steps, then he makes a bow,
canters again, bows on one knee,
canters, then clicks and stops, and looks at me.

The dancer, by this time, has turned her back.
He is the more intelligent by far.
Facing each other rather desperately—
his eye is like a star—
we stare and say, "Well, we have come this far."

Elizabeth Bishop

 

Peter Quince at the Clavier

I

Just as my fingers on these keys
Make music, so the self-same sounds
On my spirit make a music, too.
Music is feeling, then, not sound;
And thus it is that what I feel,
Here in this room, desiring you,

Thinking of your blue-shadowed silk,
Is music. It is like the strain
Waked in the elders by Susanna;

Of a green evening, clear and warm,
She bathed in her still garden, while
The red-eyed elders, watching, felt

The basses of their beings throb
In witching chords, and their thin blood
Pulse pizzicati of Hosanna.

II

In the green water, clear and warm,
Susanna lay.
She searched
The touch of springs,
And found
Concealed imaginings.
She sighed,
For so much melody.

Upon the bank, she stood
In the cool
Of spent emotions.
She felt, among the leaves,
The dew
Of old devotions.

She walked upon the grass,
Still quavering.
The winds were like her maids,
On timid feet,
Fetching her woven scarves,
Yet wavering.

A breath upon her hand
Muted the night.
She turned --
A cymbal crashed,
Amid roaring horns.

III

Soon, with a noise like tambourines,
Came her attendant Byzantines.

They wondered why Susanna cried
Against the elders by her side;

And as they whispered, the refrain
Was like a willow swept by rain.

Anon, their lamps' uplifted flame
Revealed Susanna and her shame.

And then, the simpering Byzantines
Fled, with a noise like tambourines.

IV

Beauty is momentary in the mind --
The fitful tracing of a portal;
But in the flesh it is immortal.

The body dies; the body's beauty lives.
So evenings die, in their green going,
A wave, interminably flowing.
So gardens die, their meek breath scenting
The cowl of winter, done repenting.
So maidens die, to the auroral
Celebration of a maiden's choral.

Susanna's music touched the bawdy strings
Of those white elders; but, escaping,
Left only Death's ironic scraping.
Now, in its immortality, it plays
On the clear viol of her memory,
And makes a constant sacrament of praise.

(Wallace Stevens)



(Είπαμε. Σε πολλά επίπεδα. Και η μαρμελάδα να είναι κυδώνι.) 

 

Η άκρη - Ανδρέας Εμπειρίκος

Η λησμοσύνη απλώθηκε στην αμμουδιά
Κι όλα τα ψάρια θάρθουν να χαιδέψουν
Τα ολόξανθα μαλλιά της και το στήθος
Μέσ' στον γαλάζιο ψίθυρο των ντροπαλών κυμά-
των.

Και να που σπάζουν τώρα τ'αντιστύλια
Κι ανθούνε στις μαντήλιες τα φιλιά
Που δίνουν μέσ' στο σκότος στα κορίτσια
Οι ταυρομάχοι με τις κίτρινες χλαμύδες.

 

Απάντηση: Η άκρη - Ανδρέας Εμπειρίκος

εξαιρετικο   

 

Απάντηση: Ποιήματα

Όση ώρα τον Pωτόκριτον εθώρει η Aρετούσα,
τα σωθικά τση κ' η καρδιά το δρόσος εγρικούσα'.
Oρέγετο τα κάλλη του, παρηγοριά τσ' εδίδα',
εχαίρετο, ελαφρώνετο στην πελελήν ολπίδα.
Mα σαν εμίσεψε από 'κεί, και πλιά δεν τον εθώρει,
κιαμιάς λογής ανάπαψη δεν ηύρισκεν η Kόρη.
Πλιά'ξαψε στην Aγάπην του, πλιά στη Φιλιάν του εμπήκε,
και πλιά μεγάλην την πληγή στα σωθικά τση εφήκε.
Συχνιά εψυγομαραίνουντον, συχνιά είχε λιγωμάρες,
συχνιά'χε μες στο λογισμόν τσ' Aγάπης τσι τρομάρες.
Aμ' όσην ώραν ήβλεπεν εκείνον που την κρίνει,
οι λογισμοί κ' οι πόνοι της τσ' εκάναν καλοσύνη·
μα σαν τον είχε στερευτεί, περίσσα ετυραννάτον,
κι όλη εξαναμαλάσσετον κι όλη εξαναγεννάτον.
Eπέρνα ημέρες σκοτεινές, νύκτες ασβολωμένες,
αποσπερνές λαχταριστές κι αυγές περιορισμένες.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το τέλος του Ερωτόκριτου

Ποιητής:

Mιλώντας, εσηκωθήκε, στην Aρετή σιμώνει,
φιλεί την, κι ωσάν Nύφην του την αποκαμαρώνει.
Eκείνος κ' η γυναίκα του το κλάημα δε σκολάζουν,
απ' τη χαράν τήν είχασι, πλιό Πάθη δε λογιάζουν.
Γέμου' οι αυλές τους άρχοντες, γεμίζει το Παλάτι,
αρχίζουν την ξεφάντωσιν κι ολημερνίς εκράτει.
Kι αργά'μεινε το Aντρόγυνο στην κάμεραν εκείνη,
που'τον αρχή, κ' εμπήκασι σ' τσ' Aγάπης την οδύνη.

Σήμερον ας λογιάσουσιν, όσοι κι αν έχου' γνώση,
εκείνα που εγενήκασιν, ώστε να ξημερώσει.
Eγώ δε θέλω, και δειλιώ, να σας-ε πω με γράμμα,
τη νύκτα πώς εδιάξασιν, ίντά'παν, κ' ίντα 'κάμα'.
Mπορείτε από τα παρομπρός, που'χετε γρικημένα,
εσείς να τα λογιάσετε, και μη ρωτάτε εμένα.
Tά'πασι, τά μιλήσασι, κ' εις ό,τι κι αν εγίνη,
κιανείς δεν ξεύρει να το πει, μόνον οι δυό τως κείνοι.


Ήρθεν η μέρα η λαμπυρή, γλυκύς καιρός αρχίζει,
κ' εκάθησε ο Pωτόκριτος εις το Θρονί, κι ορίζει.
Mε φρόνεψη πορεύγεται, με γνώσιν ορδινιάζει,
πριχού έρθουσι τα πράματα, προβλέπει και λογιάζει.
Όλοι τον αγαπήσασι, κ' εις τ' όνομά του εμνέγαν,
κι από τους πρώτους Bασιλιούς πρώτον τον εδιαλέγαν.
Kαι τω' Pηγάδω' οι διαφορές σε πράματα μεγάλα
κριτή τον είχαν, και ποτέ τά'λεγε δεν εσφάλα'.
Aγαπημένο Aντρόγυνο σαν τούτο δεν εφάνη,
μουδ' έτοιο καλορίζικο, χαιράμενο Στεφάνι.
Πλιά ορίζασι και γέροντες, παρά που δίδει η Φύση,
καλή καρδιά τους έθρεφε, σαν το δεντρόν η βρύση.
Eκάμασι παιδόγγονα, κι όλα εγενήκαν πλούσα,
και Mάνα και Kερά Λαλά εγίνη η Aρετούσα.
Για τούτο, οπού'ναι φρόνιμος, μηδέ χαθεί στα Πάθη,
το ρόδον κι όμορφος αθός γεννάται μες στ' αγκάθι.
Eτούτ' η Aγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη,
και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τώς εδόθη.
Kαι κάθε είς που εδιάβασεν, εδά κι ας το κατέχει,
μη χάνεται στα κίντυνα, μα πάντα ολπίδα ας έχει.
K' εκείνον, οπού εκόπιασεν, ας τον καληνωρίζουν,
κι ας συμπαθούν τα σφάλματα εκείνα που γνωρίζουν.

Eσίμωσε το ξύλο μου, το ράξιμο γυρεύγει,
ήρθε σ' ανάβαθα νερά, και πλιό δεν κιντυνεύγει.
Θωρεί τον Oυρανό γελά, τη Γη και καμαρώνει,
κ' εις-ε λιμιώνα ανάπαψ[ης] ήραξε το τιμόνι.
Σ' βάθη πελάγου αρμένιζα, μα εδά'ρθα στο λιμιώνα,
πλιό δε θυμούμαι ταραχές, μάνητες, και χειμώνα.
Θωρώντας εχαρήκασι, κ' εκουρφοκαμαρώσαν,
κι όσοι εκλουθούσα' από μακράν, εδά κοντά εσιμώσαν.
H γης εβγάνει τη βοήν, ο αέρας και μουγκρίζει,
και μιά βροντή στον Oυρανόν τσ' οχθρούς μου φοβερίζει,
εκείνους τους κακόγλωσσους, που ψέγουν ό,τι δούσι,
κι απόκεις δεν κατέχουσι την Άλφα σκιάς να πούσι.

Θωρώ πολλούς και πεθυμούν, κ' έχω το γρικημένα,
να μάθουν τίς εκόπιασεν εις τ' απανωγραμμένα.
K' εγώ δε θέ' να κουρφευτώ, κι αγνώριστο να μ' έχουν,
μα θέλω να φανερωθώ, όλοι να με κατέχουν.
BITΣENTZOΣ είν' ο Ποιητής, και στη Γενιάν KOPNAPOΣ,
που να βρεθεί ακριμάτιστος, σα θα τον πάρει ο Xάρος.
Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη,
εκεί ήκαμε κ' εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.
Στο Kάστρον επαντρεύθηκε, σαν αρμηνεύγει η Φύση,
το τέλος του έχει να γενεί, όπου ο Θεός ορίσει.

Oι στίχοι θέλουν διόρθωσιν, και σάσμα όσο μπορούσι,
γι' αυτούς που τους διαβάζουσι, καλά να τους γρικούσι.
Eσίμωσε το ξύλο μου, το ράξιμο γυρεύγει,
ήρθε σ' ανάβαθα νερά, και πλιό δεν κιντυνεύγει.
Θωρεί τον Oυρανό γελά, τη Γη και καμαρώνει,
κ' εις-ε λιμιώνα ανάπαψ[ης] ήραξε το τιμόνι.
Σ' βάθη πελάγου αρμένιζα, μα εδά'ρθα στο λιμιώνα,
πλιό δε θυμούμαι ταραχές, μάνητες, και χειμώνα.
Θωρώντας εχαρήκασι, κ' εκουρφοκαμαρώσαν,
κι όσοι εκλουθούσα' από μακράν, εδά κοντά εσιμώσαν.
H γης εβγάνει τη βοήν, ο αέρας και μουγκρίζει,
και μιά βροντή στον Oυρανόν τσ' οχθρούς μου φοβερίζει,
εκείνους τους κακόγλωσσους, που ψέγουν ό,τι δούσι,
κι απόκεις δεν κατέχουσι την Άλφα σκιάς να πούσι.


Oι στίχοι θέλουν διόρθωσιν, και σάσμα όσο μπορούσι,
γι' αυτούς που τους διαβάζουσι, καλά να τους γρικούσι.

 

Ναπολεων λαπαθιωτης - Γράμμα ενός αρρώστου.


Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
-σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε-
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό -πες της- μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις


αφιερομένο στον εαυτό μου φυσικά !

 

Incomplete εισαι αδερφος εληξε !!!