Ποιήματα

έτι δέομαί σου

Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός
του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα.
Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως
έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ΄ το σωστό-το ψέμα.

Το κρίμα θέλω! Είν’ όμορφη η αμαρτία. Πολύ
εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι,
οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν’ πολλοί-
τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν ‘μεγάλοι.

Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ.
Κι εμέ μ’ αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου,
τόσο, που ακόμα το φονιά-ανάγκη να το πω;-
τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ’ τα οστά μου.

Κι είμ’ άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς,
πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου».
Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς,
-στ’ άνθισμα είμαι των παθών-τα αίσχη πλήθυνόν μου!...

{Γ. Σκαρίμπας, Άπαντες στίχοι 1936-1970, εκδ. Νεφέλη 2010}

 

Τεμπελιά by γεώργιος Σουρής

Δὲν ἔχω κέφι γιὰ δουλειά,
πάλι μὲ δέρνει τεμπελιὰ
καὶ κάθομαι στὸ στρῶμα...
Βρίσκω τὸ σῶμα μου βαρὺ
καὶ ὀλ᾿ ἡ γῆ δὲ μὲ χωρεῖ
κι ὁ οὐρανὸς ἀκόμα.

Κακὰ νομίζω τὰ καλὰ
καὶ βλέπω μία στὰ χαμηλὰ
καὶ μία κοιτῶ ἐπάνω...
Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο τὸν χαζὸ
ἂς ἠμποροῦσα νὰ μὴ ζῶ
μὰ ...δίχως νὰ πεθάνω.


Στο μαργάκ'

 

ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΕΓΚΕΙΜΑΙ ΠΟΘΩ-Γιώργος Μπλάνας

Ό έρωτας καί τό ποίημα


Ο ΣΤΑΝΤΑΛ (STENDHAL), στην κοκκινόμαυρη ερωτική εποποιία του, μας πληροφορεί πώς οί άνθρωποι ερωτεύονται όπως ερωτεύονται οι ήρωες των μυθιστορημάτων της εποχής τους. Νομίζω πώς κάτι τέτοιο είχε υπόψη του ό "Οσκαρ Γουάιλντ (Oscar Wilde) όταν έλεγε πώς ή φύση μιμείται τήν τέχνη. Ό έρωτας είναι λόγια, ή φύση του είναι γλωσσική μέ μιά επιμονή πού δέν έχει όμοιο της στήν ανάπτυξη της ύπαρξης του ανθρώπινου θηλαστικού. Θηλαστικού στην κυριολεξία, αφού ό έρωτας γεννιέται ώς ηδονή στη μητρική θηλή, γιά νά αποσπαστεί μέσω της γλώσσας καί ν' αρχίσει νά περιπλανιέται στόν κενό χώρο, που καταπίνει αχόρταγα τίς εκτεταμένες απορίες των ηδονών απέναντι στίς λέξεις. "Αν έπρεπε νά σχεδιάσουμε ένα χάρτη τοϋ έρωτα, δέν θά καταγράφαμε πιά λέξεις πάνω στό ανθρώπινο σώμα -όπως φανταζόταν ό Ντύλαν Τόμας (Dylan Thomas) στά μέσα τοϋ προηγούμενου αιώνα- άλλά λέξεις πού αιωρούνται πάνω από τό ανθρώπινο σώμα, σχηματίζοντας τέρατα καί σημεία καί σημεία τεράτων καί τερατώδη σημεία.

Ή ομορφιά, προϋπόθεση τής ερωτικής επιθυμίας, επισυμβαίνει, εκεί όπου τό τέρας πού επιθυμείται εφάπτεται μέ τό τέρας πού επιθυμεί. Υπάρχει πάντα ένας τρόπος νά συναντηθούν, μέσα στό σύμπαν τών εμφανίσεων μας, οί λέξεις πού συνθέτουν τη δυνατότητα μας νά εμφανιζόμαστε κάπου στό πλέγμα τοϋ ύπαρκτικού μας ορίζοντα. Οί λέξεις μας αιωρούνται, άλλά ποτέ άτακτα. Διαθέτουν πάντα μιά αγωγή ίκανή νά τίς κρατά διακριτικά πάνω άπό τό σώμα καί επίσης νά κρατιούνται σέ απόσταση λίγο ή πολύ καθορισμένη άπό τό σώμα τοΰ άλλου. Ό έρωτας θά προκύψει άπό τήν αναδιάταξη τού γαλαξία τών λέξεων, μέ την παρουσία ενός άλλου γαλαξία. "Ενα κεντρικό μαγνητικό πεδίο θά αντιστοιχίσει ορισμένες άπό τίς λέξεις μας στό σώμα τοϋ άλλου καί θά επιχειρήσει νά επιβάλει τη δύναμη του σέ όλον τόν γλωσσικό γαλαξία μας.

Τό κεντρικό μαγνητικό πεδίο θά παρουσιάζεται πάντα ώς εκείνο τό συνηθισμένο: «Σ' αγαπώ γιατί...»Ή διαφορά άπό τό φετιχισμό έγκειται στό γεγονός πώς ό έρωτας δέν αρκείται σέ μιά πρόταση. Απαιτεί όλη τη γραμματική τοϋ άλλου. Χρειάζεται τό κείμενο τοϋ οποίου ό άλλος αποτελεί τό θέμα. "Οσο γιά τό συγγραφέα, δέν είναι καθόλου βέβαιο πώς ό ερωτευμένος, ό ιδιοκτήτης της επιθυμίας, συντάσσει τό κείμενο τοϋ έρωτα του. Είναι επίσης πιθανό νά αποτελεί τό θέμα τοϋ ίδιου τοϋ έρωτα του. Ό ναρκισσισμός αρθρώνεται όταν ό συγγραφέας συμπίπτει μέ τό θέμα τοϋ έρωτα. Ό έρωτας δέν τά πηγαίνει καλά μέ τίς υποκαταστάσεις. Απαιτεί σημάδια, σημεία. Τά σήματα τά βρίσκει φτωχά. Μόλις τώρα περιγράψαμε τό ποίημα, περιγράφοντας τόν έρωτα. Οί θυελλώδεις, σχεδόν ορφικές, περιδινήσεις της ετερότητας καί της αύτοπάθειας άποτελοϋν τήν κοινή πηγή τοϋ έρωτα καί της ποίησης.

Σέ ένα χωρίο τοϋ Έρωτόχριτου [Α'. 1471-1514] -τό οποίο παρεμπιπτόντως ερμηνεύει τό μυστήριο της συνειδησιακής σύστασης τής Φεγγαροντυμένης τοϋ σολωμικού Κρητικού- ή ετερότητα καί ή αύτοπάθεια του έρωτα περιγράφεται μέ συγκλονιστικά άπλό τρόπο:

ΠΟΙΗΤΗΣ:
Ή Αρετούσα δέ μιλεί, μά έγύρευγε στ' άρμάρι,
γιά νά 'βρει κι άλλο τίβοτσι τσ' Αγάπης, νά τό πάρει.
Εις τ' άρμαριοϋ τήν άνοιξιν τή δεύτερην ευρίσκει
πράμ' ακριβό, πού τσ' ήπεψεν ό "Ερωτας κανίσκι.
Σγουραφιστή ηυρηκεν εκεί κ' είδεν τή στόρησή τση,
πράμα 'τονε πού έπλήθυνε πολλά τήν παιδωμή τση.
Ητον εκείνη ή σγουραφιά μέ μαστοριά μεγάλη,
όπού δέν έξεχώριζες τή μιάν άπό τήν άλλη.
Μέ τόσην πιδεξότητα τήν είχεν καμωμένη,
όπού 'το σάν τή ζωντανήν ίδια [ή] σγουραφισμένη.
Έφαίνετό σου καί γελά κ' ήθελε νά μιλήσει,
κ' ή Τέχνη σ' έτοιο κάμωμα ένίκησεν τή Φύση.
Κιανείς δέν τήν έκάτεχεν τή σγουραφιάν εκείνη,
γιατί άπό τοϋ Ρωτόκριτου τά ίδια χέρια έγίνη.
Κι ουδέ στόν τόπον πού 'τονε, άνθρωπος δέν έμπήκε,
κι ουδέ γιά νά στραφεί νά δεί κιανένα δέν άφήκε.
Σ' ψιλό πανί-ν ή σγουραφιά ήτονε καμωμένη,
στήν άνοιξιν τή δεύτερην τήν είχε φυλαμένη.
Κι ώς τό 'πιασε στή χέρα τση, ζιμιό τό ξετυλίσσει,
κ' έφάνιστή τση κ' ήστραψεν ή Ανατολή κ' ή Δύση•
καί μες στά μάτια τσ' ήδωκε φωτιά κι αστροπελέκι.
κι ώσά βουβή, κι ωσάν τυφλή, κι ωσάν τό λίθο στέκει.
Έτσι καμπόσο καρτερεί, κι άπόκει άναντρανίζει,
τήν πρόσοψη τση σπλαχνικά στή Νέναν τση γυρίζει.


ΑΡΕΤΟΥΣΑ:
Λέγει τση• «Νένα, ϊντ' άλλο πλιό σημάδι θέ' νά δούμε;
Σφαλτά έπροπάτου' καί τυφλά, μά έδά κατέχω ποΰ 'μαι.
Τά χώνουντα, τά κρύβουντα, σήμερον εύρεθήκα,
κ' εις παίδα μεγαλύτερην κ' εις έγνοια νιάν έμπηκα.
Τό πράμα έβεβαιώθηκεν. καλό θεμέλιον έχω,
εκείνος όπού μ' αγαπά, ποιος είναι τόν κατέχω.
Εις τά τραγούδια μοϋ 'βρισκες λογαριασμόν κιανένα,
μά σ' τούτο πού θωρείς έδά,ϊντα μοϋ βρίσκεις, Νένα;
Ιντ' αφορμή τόν ήφερεν έμέ νά σγουραφίσει;
κ' ϊντα κ' έφύλαγέ με έπά, δίχως νά μ' αγαπήσει;
Φροσύνη μου, Φροσύνη μου, άφις τά παραμύθια,
σάν τή γνωρίζεις, πέ' την-ε σήμερο τήν αλήθεια.
Αύτόνος θέ' νά χάνεται στόν Πόθον ό-γιά μένα,
τά είδα τό φανερώνουσι, καί τά 'χω γρικημένα.
Θωρείς μέ πόση μαστοριάν καί τέχνην ήκαμέ με;
Πιάσ' ξόμπλιασε τή σγουραφιάν, κι άπόκει στράφου δέ' με,
καί δέ θες εΰρεις διαφοράν άπό τή μιά ώς τήν άλλη.
Λόγιασε τέχνη κι αρετή καί μαστοριά μεγάλη!
Πέ' μου, ποιά χάρη βρίσκεται, καί νά μηδέν τήν έχει;
Ποιος άλλος έγεννήθηκε νά ξεύρει τά κατέχει;»


Ή παρθένα βασιλοπούλα θεμελιώνει τήν αλήθεια τοϋ έρωτα της (καλό θεμέλιον έχω), συνειδητοποιεί τή φύση τών συναισθημάτων της (μά έδά κατέχω πού 'μαι), όταν βρίσκεται μπροστά στήν αποκαλυπτική ίσχυοφάνεια τοϋ ερωτικού αντικειμένου τοϋ άλλου.Τό άμεσο ερωτικό αντικείμενο τής Αρετούσας είναι ή «σγουραφιά». Αυτήν καί τήν άναπαραστατική τελειότητα της εγκωμιάζει. Άπό τήν αισθητική διάσταση της αντλεί τήν ερωτική ένταση. Προφανώς είναι ερωτευμένη μέ τό αντικείμενο τής ερωτικής επιθυμίας τοϋ Έρωτόκριτου.

Αν αυτή ή αύτοπάθεια μεταφράζεται -μετά την πρώτη έκπληξη- σέ έρωτα γιά τό ζωγράφο, σέ ετερότητα δηλαδή, είναι επειδή τό έργο τέχνης αποτελεί ένα εγκώμιο τών αρετών τού δημιουργοΰ του. Άλλά αυτή ή άποψη άφορα τόν τρόπο μέ τόν οποίο αντιμετωπίζονταν τότε τά έργα τέχνης. Στήν περίπτωση τοϋ σολωμικού Κρητικού, ή ρομαντική άποψη γιά τή σχέση καλλιτέχνη-έργου τέχνης-πνεύματος, δέν τόν αφήνει νά δει πώς ή ίσχυοφάνεια πού διαδραματίζεται μπροστά του αποκαλύπτει, στό πρόσωπο της Φεγγαροντυμένης τή σύσταση τής ϊδιας τής συνείδησης του.

Επιστρέφοντας όμως στόν Έρωτόκριτο, τό χωρίο μάς λέει σαφώς πώς τό ερωτευμένο υποκείμενο επιθυμεί τήν επιθυμία τού αντικειμένου του. Καί πώς ή Αρετούσα είχε ερωτευτεί μέ τόν τρόπο πού ζωγράφιζαν οί ερωτευμένοι.
Συνεπώς, τό ποίημα -ώς κατεξοχήν έργο τέχνης- είναι ό προνομιακός τόπος τοϋ έρωτα. Δίχως τήν τέχνη, ό έρωτας δέν θά υπήρχε κάν. Θά περιοριζόταν στήν αναπαραγωγή. Τά έργα τέχνης καί ιδίως τά ποιήματα μάς μαθαίνουν νά ερωτευόμαστε.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Στον κήπο του Αγαπημένου

Αγαπημένε μου, γίνε για μένα
Σαν τις φλόγες που χορεύουν με τον Έρωτα
Πυρά μες στην πυρά…
Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Το κερί μου λιώνει με καημό
Κλαίει κέρινα δάκρυα.
Το φιτίλι καίγεται-
Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Εμείς που βαδίσαμε το μονοπάτι του Έρωτα
Δεν κλίνουμε μάτι όλη νύχτα.
Στην ταβέρνα των μεθυσμένων
Ο τυμπανιστής χτυπάει το τύμπανο-
Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Στη μαυρίλα της νύχτας
Οι εραστές ξαγρυπνούν
Μην τους μιλάτε για ύπνο
Το μόνο που θέλουν
Είναι να βρίσκονται μαζί μας-
Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Η Ένωση είναι ένας μανιασμένος ποταμός
Που χύνεται κατ’ ευθείαν στη θάλασσα
Απόψε η Σελήνη δίνει φιλιά στα αστέρια…
Ότι αγγίζω ότι βλέπω
Γίνεται φωτιά της αγάπης-
Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Τζελαλαντίν Ρούμι

 

Απάντηση: Ποιήματα

Κραυγές​

Των χεριών σου οι τυφλές μηχανουργίες

μέσα στους κόλπους μου τους ανατριχιασμένους

της παραλυμένης γλώσσας σου οι αργές κινήσεις

μέσα στα παθητικά αυτιά μου

η ομορφιά μου όλη μέσα στα δίχως

κόρες μάτια σου πνιγμένη

μες στην κοιλιά σου ο θάνατος που

το μυαλό μου τρώει

όλα ετούτα μιαν αλλόκοτη με κάνουν

κόρη.


Joyce Mansour​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Μικρός θα γίνω,όλο και πιό μικρός,
ώσπου να γίνω ο πιό μικρός του κόσμου.

`Ενα καλοκαιριάτικο πρωί στο λιβαδάκι,
στο πιό μικρό θα σκύψω λουλουδάκι
και θα το αγκαλιάσω και θα του πω:
"Παιδάκι μου ξυπόλυτο,
ο ουρανός ακούμπησε το χέρι του πάνω σου
με μια δροσοσταλίδα,
για να μην πέσει".

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Γίρζι Βόλκερ

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΑΠΟΥΣΙΑ-Π.ΝΕΡΟΥΝΤΑ

Μόλις σε άφησα,
έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη
ή τρεμάμενη,
ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα
ή ξέχειλη από έρωτα,
καθώς τα μάτια σου
σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής
που αδιάκοπα σου αφήνω.

Αγάπη μου,
συναντηθήκαμε
διψασμένοι και
ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα,
βρεθήκαμε
πεινασμένοι
και δαγκωθήκαμε
όπως δαγκώνει η φωτιά,
αφήνοντας πάνω μας πληγές.

Αλλά περίμενέ με,
φύλαξέ μου τη γλύκα σου.
Εγώ θα σου δώσω
κι ένα τριαντάφυλλο.

 

Φρανσουά Βιγιόν: Η μπαλάντα του ευχαριστώ

Σε κάθε ιερωμένο ή καλογριά
Σε φρόνιμους και σε παραλυμένους,
Σε ζητιάνους, τεμπέλικα κορμιά,
Σε ρουφιάνους, σε πόρνες που σφιγμένους
Μπούστους φορούν και φούστες, σε σβησμένους
Κορτάκηδες από έρωτα καημό
με φίνες στενές μπότες ποδεμένους
Σ΄όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ

Σε κορίτσια που δείχνουν τα βυζιά
Για νά ΄χουν πιο πολλούς προσκαλεσμένους
Σε χήρες και κοπέλλες για παντρειά
Σε θεατρίνους και σε μασκαρεμένους
Παλιάτσους, σε ξενύχτες μεθυσμένους
Σ' αγύρτες που δετές απ' το λαιμό
Σέρνουν μαϊμούδες, σε χρεοκοπημένους
Σ' όλο τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.

Όξ΄από κείνα τ' άτιμα σκυλιά
Που μ΄έκαμαν να φάω μουχλιασμένα
Ψωμιά και να πιω βρώμικα νερά
-Που τ' άντερά μου είν' απ' αυτά αργασμένα-
Με πορδές θα να τα 'χα φιλεμένα,
Τώρα όμως κάθουμαι και δεν μπορώ.
Δυνατά, μη μαλώσω με κανένα,
Σ΄όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.

Ας τους λιανίσουν τα πλευρά ένα-ένα
Μ΄έναν μεγάλο κόπανο γερό
Ή με ματσούκια σιδεροδεμένα.
Σ΄όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.

(μετάφραση Σπ. Σκιαδαρέσης)


Η Μπαλάντα του Μπλουά (Φρανσουά Βιγιόν)

Πλάι στη βρύση παθαίνω διψασμένος
Καίω σα φωτιά και τρέμω, τουρτουρώ
Στον τόπο μου ενώ ζω, είμαι τέλεια ξένος
Κοντά στη ‘στιά τα δόντια κουρταλώ
Σα σκούληκας γυμνός στολή φορώ
Γελώντας κλαίω χωρίς ελπίδα πια
Χαίρουμαι κι όμως δεν έχω χαρές
Θεριό είμαι δίχως δύναμη καμιά
Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές

Στ’ “αβέβαιος” πάντα βρίσκω τ’ “ορισμένος”
Το ξάστερο το βλέπω σκοτεινό
Διστάζω για ό,τι πλέρια είμαι πεισμένος
Για κάθε ξαφνικό φιλοσοφώ
Κερδίζω και χαμένος θε να ‘βγω
Όταν χαράζει, λέω, “Καλή νυχτιά”
Ξαπλώνω, λέω, θα φάω καμιά βροντιά
Είμαι πλούσιος κι όλο έχω αδεκαριές
Μαγκούφης, καρτερώ κληρονομιά
Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές

Έγνοιες δεν έχω κι είμ’ ιδεασμένος
Πλούτια να βρω, μα δεν επιθυμώ
Απ’ όσους μ’ επαινούνε προσβαλμένος
Και κοροϊδεύω ό,τι είναι σοβαρό
Φίλο έχω όποιον με πείσει πως γλυκό
Κελάηδημα είν’ της κάργιας η σκουξιά
Για όποιον με βλάφτει λέω πως μ’ αγαπά
Το ίδιο μου είναι κι οι αλήθειες κι οι ψευτιές
Τα ξέρω όλα, δε νιώθω τόσο δα
Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές

Πρίγκιπα μου μακρόθυμε, καμιά
γνώση δεν έχω και μυαλό σταλιά
Μα υπακούω στους νόμους, τι άλλο θες;
Πώς, τους μιστούς να πάρω είπες, ξανά
Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Οι αθάνατοι-Α.Εμπειρίκος

Πίσω και γύρω από τους αθανάτους
των ερήμων και των περιβολιών
Τα θνητά φυτά και οι άνθρωποι
ζουν και υπάρχουν.
Ο ουρανός είναι απύθμενος
και η θάλασσα πανδέγμων
Οι άνθρωποι όπως και τα φυτά
ζουν την ζωήν των.

Εκ πρώτης όψεως, τα πάντα φαίνονται αλλοπρόσαλλα,
όμως μια προσεκτική θεώρησις του συνόλου
καταδεικνύει στα έκθαμβα μάτια των παρατηρητών
ότι παντού υπάρχει μία καταπληκτική συνέπεια, μία δομή, μία αρχιτεκτονική
Όχι όμως της επιστήμης ή της τέχνης μα της φύσεως,
μη καταλήγουσα εις καμμίαν οριστική μορφήν
όπως εις τας οικοδομάς ή τα άλλα κτίσματα
μα που αποτελεί κατά ποικίλα διαστήματα προσωρινήν όψιν
μιας αείποτε εξελισσομένης ενδελεχείας
μιας αείποτης πολλαπλασιαζομένης διαθρώσεως και επικοινωνίας,
ενός αείποτε τελουμένου μυστηρίου,
που άλλοι το ονομάζουν Κόσμον,
άλλοι Χάος ή Αρμονία
και άλλοι Θεού σοφίαν.

Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνη
και τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν των
και την ανυπολόγιστον βαρύτητα των
Και εντός της αδιαπτώτου παρουσίας του αναμφισβητήτου αυτού συνόλου
των μικρών και τεραστίων, των ορατών και αοράτων, των λογικών και παραλόγων
οπίσω και γύρω από τους αθανάτους,
που φύονται και εις τους κρημνούς
και ζουν και εις τας ερήμους
τα θνητά φυτά, τα ζώα και ημείς οι άνθρωποι
όλοι μαζί παρά τον θάνατον
εις αιώνα τον άπαντα ακμάζομεν.

 

ΧΑΛΚΙΔΑ
(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
Γιάννης Σκαρίμπας

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.

Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο!


ΟΥΛΑΛΟΥΜ
Γιάννης Σκαρίμπας

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

 

Απάντηση: Ποιήματα

my sweet old etcetera

my sweet old etcetera
aunt lucy during the recent

war could and what
is more did tell you just
what everybody was fighting

for,
my sister

isabel created hundreds
(and
hundreds) of socks not to
mention shirts fleaproof earwarmers

etcetera wristers etcetera,my

mother hoped that

i would die etcetera
bravely of course my father used
to become hoarse talking about how it was
a privilege and if only he
could meanwhile my

self etcetera lay quietly
in the deep mud et

cetera
(dreaming,
et
cetera,of

Your smile
eyes knees and of your Etcetera)

E.E. Cummings