Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Σημείο Αναγνωρίσεως

Άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακρυά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέληση σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνιά του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη: αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.

Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημα μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα
γιατί είσαι αιχμάλωτη.

Κική Δημουλά

 

"Μη μ'αφήνεις να σκέφτομαι, αγάπη μου"

"Μη μ'αφήνεις να σκέφτομαι, αγάπη μου"


Μη μ’αφήνεις να σκέφτομαι, αγάπη μου,
Να περιφέρομαι μόνος σε διαδρόμους
Της λογικής και της αλήθειας,
Να καταγράφω τα σωστά και τα στραβά
Διάσπαρτα εδώ κι εκεί
Σα ξεριζωμένες μαργαρίτες
Τα πρωινά του βίαιου Απρίλη μας.

Έλα μαζί μου στην άγουρη
Πίκρα της απόστασης
Και φέρε όλες τις ιστορίες τρόμου σου
Να τις διαβάσουμε ξανά
Μπροστά απ’τη φωτιά
Που τρέφεται
Από ευχές που κάναμε
Ευχόμενοι να μην πραγματοποιηθούν.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Πόσο πολύ σ' αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη το φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνου στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
Ένα καράβι μπαίνει στο γιαλό ένα μαγκανοπήγαδο σκουριασμένο βογκάει
Μια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα
Ίδιος με τη φτερούγα του γερανού που σπαράζει
Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες...

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ-ΑΜΟΡΓΟΣ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Γιώργος Γαβαλάς
ΜΑΖΩΧΤΗΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

"Κι αν η ελπίδα πέταξε μια μέρα η μια νύχτα
είναι γι' αυτό λιγότερο φευγάτη"

Την ώρα που φίδια οχιές
μαχαιρώνουν στη νύχτα τη σιωπή
κι η κραυγή λυγμός του παραπονεμένου
χαστουκίζει τον ήλιο
χαρίζω μάτια σε τυφλούς
μ' αηδόνια γέμισα τα δέντρα

Την ώρα που εσύ επενδύεις στ' άδεια κεφάλια
φιλμάκια του ιντερνετ
άδειες κουμπότρυπες κυκλοφορούν
κρεμασμένες πάνω
σ' ανθρώπινους σκελετούς
Κι όπως πάντα μόνος ανασκιρτώ
ανάμεσα στα πτώματα
δίνοντας στίγμα στους δειλούς
να με ξαναδολοφονήσουν
κλέβοντας όνειρα απ' τους νεκρούς
για την άλλη ξάστερη μέρα

Ερχεσαι δήθεν αδιάφορα
μετράς τύψεις
στα ματωμένα στήθια των αγοριών
που ανέγγιχτα
απ' τις αγκαλιές των κοριτσιών
επίμονα ζητούν μια νέα χρυσαυγή
να τους ξαναβυζάξει

Στέκω μπρος στη βουή τ' ακρογιαλιού
που το χτυπάει το κύμα
μες τη γροθιά σφιχτά κρατώ
δέκα σπυριά μαλαματένιο όνειρο
δέκα σπυριά ελπίδα
Δεν τα χωράει ο ουρανός
δεν τα χωράει η γης μου

Κι όμως κι αυτά πως γλυστρούν
μέσα απ' τα δάχτυλά μου
στο κύμα τ' αδυσώπυτο
και χάνονται
ενώ με παίρνει το κλάμα
ποταμός το κλάμα.

Οτι θωρούμε ή φαινόμαστε
ένα όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο;

Πέρα στον ορίζοντα
ένα παράθυρο ορφανό
ταξιδεύει τώρα τους ξεριζωμένους
έχοντας στις αποσκευές
ότι έχω περισώσει
ένα σπυρί μαλαματένιο όνειρο
ένα σπυρί ελπίδα

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τhere are worse things
than being alone
but it often takes
decades to realize this
and most often when you do
it's too late
and there's nothing worse
than too late.

Charles Bukowski
​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το Νερό μαθαίνεται απ'τη Δίψα

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα.
Η Στεριά - απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση - απ' την οδύνη -
Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό -
Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο -
Τα Πουλιά, απ' το χιόνι.​

Ε. Dickinson​

---------- Post added at 21:59 ---------- Previous post was at 21:58 ----------

Ω, ναι...

 

Απάντηση: Ποιήματα

Απορίες ενός εργάτη που διαβάζει



Ποιός έχτισε τη Θήβα την επτάπυλη;

Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά μόνο βασιλιάδων ονόματα.

Οι βασιλιάδες είχανε τις πέτρες κουβαλήσει;

Και τη Βαβυλώνα που την κατέστρεψαν

πολλές φορές,

ποιός, τόσο πολλές φορές την έχτισε πάλι;

Της χρυσόλαμπρης Λίμα οι οικοδόμοι,

σε ποιά σπίτια κατοικούσαν;

Σε ποιό μέρος γύρισαν το βράδυ,

που το Σινικό τείχος έτοιμο ήταν,

οι χτίστες;


Η μεγάλη Ρώμη γεμάτη ήταν

από αψίδες θριάμβων.

Ποιοί τις είχανε υψώσει;




Πάνω σε ποιούς θριάμβευσαν οι Καίσαρες;

Το ξακουστό Βυζάντιο είχε για τους

κατοίκους του παλάτια μόνο;

Ακόμη και στη μυθική Ατλαντίδα,

τη νυχτιά που καταποντιζόταν,

τους σκλάβους τους φωνάζαν οι πνιγμένοι.


Ο νεαρός Αλέξανδρος κατέκτησε τις Ινδίες.

Μόνος αυτός;

Ο Καίσαρ τους Γαλάτες κατενίκησε.

Δεν είχε ουτ’ ένα μάγειρο μαζί του;


Ο Φίλιππος της Ισπανίας έκλαψε,

όταν ο στόλος του βυθίστηκε.

Δεν έκλαψε άλλος κανείς;

Ο Φρειδερίκος ο Β΄ νίκησε στον επταετή Πόλεμο.

Και ποιός άλλος νίκησε, εκτός από αυτόν;


Κάθε σελίδα και μιά νίκη.

Ποιός ετοίμαζε τα επινίκεια φαγοπότια;

Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.

Ποιός πλήρωνε τα έξοδά του;


Πόσα πολλά ιστορήματα!

Πόσα πολλά ερωτήματα!

Μπέρτολτ Μπρέχτ: Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει», 1935, μετάφραση Μάριου Πλωρίτη.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Xοιροστάσιο

Eίχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν,
σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε,
σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος,
άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Kι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση σου στεκόταν ένας άλλος, καθ' όλα αξιαγάπητος κύριος.

Λειβαδίτης Tάσος
(από την Ποίηση. Tόμος Δεύτερος 1972-1977, Kέδρος 1987)

 

Απάντηση: Ποιήματα

μια γυναίκα ξεγυμνώνεται
μέσα σ' ένα θόρυβο
από κροταλίες
και σπέρνει τα μάτια της
και σπέρνει τα βυζιά της
κάνει τις μανάδες να κλαιν
κάνει τ' άλογα να χλιμιντρούν
σταματά τα ρολόγια
νεκρώνει τους ουρανούς
σέρνει τα βίντσια του κορσέ της
βάφει μεταφυσικά τη λειψανοθήκη του ωραίου πυγμάχου
ορκίζεται στην απώλεια του έρωτος
και η αύριον;
τίποτε: δεν υπάρχει νύχτα χωρίς τα χαλάζια της

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

Οταν ο ήλιος θ' ανατείλει

σαν καλοθρεμμένος κάπρος

σ' ένα μέλλον δίχως αναπήρους και ζητιάνους

εγώ θα 'χω πεθάνει στην ψάθα

μαζί μ' άλλους δυο τρεις του σιναφιού μου.

Συντάξτε από τώρα

τον μεταθανάτιο ισολογισμό μου!

Το βεβαιώνω και ξέρω πως δεν πέφτω έξω:

απ' όλους αυτούς

τους σημερινούς καταφερτζήδες

αυτούς που γλείφουν ποδιές και πλένε στα λεφτά

μονάχα εγώ θα μείνω βουτηγμένος μες στα χρέη ...



Απόσπασμα από το Συνομιλία μ' έναν φοροεισπράκτορα περί ποιήσεως, του Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι σε μετάφραση του Αρη Αλεξάνδρου.

 

Γιάννης Αγγελάκας - Ό,τι σου άξιζε

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι

Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς

Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια

Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις

Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις

Δίχως ποτέ να σου περάσει απ’ το μυαλό

Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις.-

 

Απάντηση: Ποιήματα

I like for you to be still
It is as though you are absent
And you hear me from far away
And my voice does not touch you
It seems as though your eyes had flown away
And it seems that a kiss had sealed your mouth
As all things are filled with my soul
You emerge from the things
Filled with my soul
You are like my soul
A butterfly of dream
And you are like the word: Melancholy

I like for you to be still
And you seem far away
It sounds as though you are lamenting
A butterfly cooing like a dove
And you hear me from far away
And my voice does not reach you
Let me come to be still in your silence
And let me talk to you with your silence
That is bright as a lamp
Simple, as a ring
You are like the night
With its stillness and constellations
Your silence is that of a star
As remote and candid

I like for you to be still
It is as though you are absent
Distant and full of sorrow
So you would've died
One word then, One smile is enough
And I'm happy;
Happy that it's not true
[ame="http://[/ame]