Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Από τα Ομηρικά Έπη

ΡΑΨΩΔΙΑ ΙΕ' - Η ΠΗNΕΛΟΠΗ ΑΜΦΙΤΑΛΑNΤΕΥΕΤΑΙ

Η Πηνελόπη μόνη της έλεγε η καημένη
μέρα και νύχτα η καψερή πως είναι καυλωμένη
κι όταν η καύλα το μουνί ασφυκτικά προστάζει
σαν θα γαμιέται ηδονικά τους άλλους τι τους νοιάζει.

Κι η παραμάνα η γριά που ήταν απ' τον Βόλο
την έσπρωχνε να γαμηθεί από μουνί και κώλο
γιατί στ' αλήθεια ο Οδυσσεύς ήτανε διπορτίτης
μα τώρα εσκουριάξανε που είναι μακαρίτης.

Δύσκολα προσαρμόζεσαι σαν έχεις συνηθίσει
πρωί και βράδυ να ρουφάς το όμορφο γαμήσι
βλέπεις και ο μακαρίτης μας ήταν πολύ μαργιόλος
στα σκέρτσα και στο κράτημα απίθανος σαν ψώλος.

Η Πηνελόπη σκέπτεται τα βραδινά παιχνίδια
όταν τον κράταγε σφικτά μαζί με τα αρχίδια
και τότε αυτός ακάθεκτος με γλυκά πως ορμούσε
και μεσ' τα σκέλια τα καυτά τον ψώλαρο πετούσε.

Αργούσε και δεν έχυνε, κρατιόταν ο καημένος
κι ενώ κουνιόταν μανιακά συνέχεια καυλωμένος
συνέχεια επροσπάθαγε να τον εμπενοβγάνει
κι απ' την καύλα την πολλή δεν ημπορεί να κάνει

Μα μία νύχτα λιγωμένη ξεφωνίζω, στάσου βλάκα
άλλαξε ψωλής πορεία, από γενετής μαλάκα
στη στιγμή του την αρπάζω με μανία και λαχτάρα
την φιλάω, του την γλείφω την τρανή του την ψωλάρα

Κι αμέσως παίρνω στάση το καυλί του το σαλιώνω
και χωρίς να καταλάβω τον κωλάκο μου τουρλώνω
Μ' αυτός σιγά-σιγά μου φερμάρει το κεφάλι
κι έτσι μέσα μου την χώνει και ξανακαυλώνει πάλι.

Από τον πόνο κι απ' την καύλα τα ματάκια μου δακρύσαν
και με 'να ρίγος στο κορμί μου, τα ποδάρια μου λυγίσαν
έκανα όμως υπομονή ζεστά κι αυτός να χύσει
να νιώσει καύλα ζηλευτή σ' ένα τρελό γαμήσι.

Βλέπεις μπροστά στη γλύκα του μουνιού τι είναι ένας πόνος
και όπως λέν' οι όμορφες στην καύλα τι είναι ο θρόνος.
Αυτά σκεφτόταν μόνη της στο στρώμα η καημένη
μέρα και νύχτα η καψερή και είναι καυλωμένη

Μα η πίστη πάντα γύρναγε στη φίνα Πηνελόπη
που 'θελε πάντα φρόνιμη να μείνει κι ας εκόπει
το ζηλευτώ γαμήσι της που το 'χε συνηθίσει
και νύχτες το σκεφτότανε, την είχε βασανίσει.

Και σκέφτεται μονάχη της, κι απόφαση λαβαίνει
να κρατηθεί ανέγγιχτη κι ολημερίς υφαίνει
χωρίς ψωλή στο σπίτι της κλεισμένη θε να ζήσει
κι από μνηστήρα αν βιαστεί, μαζί του δεν θα χύσει.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΟΙ ΛΑΜΠΕΣ

Η Ιζόλδη κατοικεί μες στην υπόγεια μισοσκότεινη αίθουσα.
Το φόρεμά της έχει χρώμα ίδιο με των νεκρών την προσμονή,
είναι το πιο σβησμένο θαλασσί τούτου του κόσμο,
φθαρμένο, αποκαλύπτοντας την ώχρα των γυμνών βράχων.
Η Ιζόλδη είναι μονάχη, εκείνοι που έρχονται είναι σκοτεινοί,
σκύβουν με λάμπες πάνω απ’ το κορμί της.
Στ’ αλήθεια λένε, η Ιζόλδη πέθανε,
η Ιζόλδη η λυπημένη πέθανε, έτσι λένε.


Υβ Μπονφουά
Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

 

Απάντηση: Ποιήματα

Πάντα


[...]
Να χάσω.
Όμως να χάσω αληθινά.
Για να 'ρθει ξάφνου το εύρημα.
Να χάσω τη ζωή για να βρω τη Νίκη.


Guillaume Appolinaire
Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

...σκανδαλιστικο! 
...καπως σε μεταλ μου γκρουβαρει ...με(τα)λοποιημενο!!!!

Γι:boobeyes:ργος

ΥΓ ...κι αλλο!!! ...κι αλλο!!! ...κι αλλο!!!

...κι αλλο!!! ...κι αλλο!!!


    

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

«Ζωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους.
Οι δήμιοι σου καλόγνωμοι, θάνατο δεν προστάζουν.
Είναι κι αυτοί απ’ τους τίμιους σου και τους ευγενικούς!
Χαμόγελο τα χείλη τους και γλυκό λόγο στάζουν,
κι έχουν κι αγάπη και σκοπούς ωραίους και ιπποτικούς.

Ω, εμένα το αίμα μου έλειψεν απ’ τη φριχτή αγωνία,
στον ξέσαρκό μου τράχηλο να σέρνεται η θηλιά
και να μη σφίγγει. Ω, ευγενική των δημίων μου μανία,
έχω μέσα στα στήθη μου σπασμένη την καρδιά.

Έχω σπασμένη την καρδιά. Μ’ έχει η ζωή προδώσει
και μου ζητάνε να γελάσω αθώα και τρυφερά,
και να’ ναι μες στα μάτια μου χαρά και λάμψη τόση,
που να γενεί στα ευγενικά σας όνειρα φτερά.

Εγώ πρέπει απ’ τη λίγη μου σταγόνα να σας θρέψω
του αίματος, που φαρμάκωσε κι αυτή μες στην καρδιά.
Τα φάσματα των πόθων μου λουλούδια να σας δρέψω
και να δεχτώ σα μια αυγή την τελευταία βραδιά.

Κι αν η σπασμένη μου καρδιά τρίξει στο σάρκασμό μου,
κι αν αντί δάκρυ στάξουνε τα μάτια μου φωτιά,
θα μου ραβδίσετε τον χυδαίο κι άπρεπο στοχασμό μου
ευγενικά στυλώνοντας τη βλοσυρή ματιά.

Όμως η βαριά μοίρα μου δεν είναι ο θάνατός μου.
Μες στην καρδιά μου βόσκουνε πληγές από φωτιά.
Ποιος από σας, ανύποπτα, τίμιος θα γίνει εχθρός μου,
στον ξέσαρκό μου τράχηλο να σφίξει τη θηλιά;»

της Μαρίας Πολυδούρη

 

Απάντηση: Ποιήματα

..η κιβωτός του πάθους...
Πάμε να φύγουμε;
Πάμε...
Αυτός ο κόσμος βρωμάει από μακριά την μιζέρια του
Πάμε να φύγουμε μωρό μου!
Όχι! Δεν θα σε πω ''αγάπη μου''
Η αγάπη δουλεύει σκληρα για να ειπωθει
Θυσιάζεται
Δεν θυσιάζει
Μα τι σου λέω;
Ποιον λόγο διεκδικώ στα χείλη σου;
Ποια σκέψη στον πολύπλοκο νου σου;
Ποιον πόλεμο να κερδίσω
όταν παλευώ ακόμα τις μάχες της ύπαρξής μου;
Η αγάπη παράδίνεται
σαν χτυπημένο ζωντανό στα χέρια του ικανού
Πάμε να φύγουμε;
Με τις λέξεις που ταξιδεύουν τα ανείπωτα
Με την δική μας κιβωτό
να φορτώσουμε τους πόθους
τις εμπειρίες
να πνιγεί μόνο του το ανεκπλήρωτο θέλω
να καταστρέψουμε την βαβέλ του μέτριου
πάμε να φύγουμε από το αμαρτωλό δήθεν
Να μας ξεβράσει το κύμα στις ακρογιαλιές
του δουναι και λαβείν
Να απαλαγουμε από την θρησκεία της ανασφάλειας
Δεν περιμένει ο θάνατος
δεν έχει αυτός την υπομονή της ζωής
Βάλε στην βαλίτσα σου τα σκέλη μου
τα χάδια και των φιλιών μου τα αναγκαία
και άσε να βρέξει ο Θεός
να πνίξει με το μοναδίκο του τέκνο
το νώθο του, τον Έρωτα
τις άχρωμες αναζητήσεις των άλλων
και πάμε
πάμε
εκεί που οι άλλοι δεν τολμούν
εκεί που άλλοι μόνο ονειρεύονται

Κικη Μαυριδου

 

Απάντηση: Ποιήματα

«Τζάμι»

Αν κολλάει το γυαλί; Όχι θα πω νομίζω.
Θαρρώ πως είναι άκαμπτο υλικό και το υπογραμμίζω.
Μπορεί λιγάκι ειρωνικό να σου φανεί,
Διάβασε όμως παρακάτω, έχει μια λογική.

Αν έρθει η ώρα η κακιά και γίνει μαλακία,
Κοίτα να φύγεις μακριά, βρωμάει η ιστορία.
Είτε εσύ ξενέρωσες και θέλεις άλλη φάση,
είτε εκείνος χόρτασε κι είναι έτοιμος να σκάσει.

Ένα λέει η λογική και είναι κανόνας πάντα,
μια συγγνώμη δεν αρκεί, πάρε κι ενα ζευγάρι Prada.
Σ’αυτή τη δύσκολη εποχή που’χουμε και κρίση
Είμαι περίεργη να δω, πόσο θα το εκτιμήσει;
Μπορεί να σου στοιχίσει κάτι παραπάνω,
όμως το αξίζει κι είναι γαμάτο πλάνο.
Άπαξ και δε συγκινηθεί και θέλει άλλη μάρκα,
κάτι άλλο θα σκεφτώ, το καρπούζι αν βγεί μάπα!

Κλείσε του ένα ραντεβού και βάλε τα καλά σου.
Μίλα του ζεστά πολυ κι άνοιξε τα χαρτιά σου.
Δώσε και το δωράκι του για να τον καλοπιάσεις,
που’ναι από καρδιάς κι όχι για να τον εξαγοράσεις.

Αν δεις εν τέλει, πως φτάνετε στα άκρα,
άστον να πάει στο διάολο, πρόκειται για μαλάκα.
Κοίτα,μην του πεις πως τα Prada είναι μαϊμού,
άστον να νομίζει πως είναι απ’την Ερμού.

Mistress Bipolar

Το ποίημα φυσικά, το αφιερώνω,
σε όσους βλέπουν τη θετική πλευρά του μαλάκα.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Έψαξα να βρω τα πιο όμορφα χρώματα…
και μάζεψα λουλούδια,
κοίταξα ώρες ατέλειωτες θάλασσες και ουρανό,
ηλιοβασιλέματα, ανατολή και τα πουλιά και το ουράνιο τόξο…
μα απ’όλα όσα αντίκρισα ένα με μάγεψε μονάχα…
το ωραιότερο γαλάζιο, το πιο βαθύ και φωτεινό…
το χρώμα των ματιών σου!
Έψαξα να βρω τα πιο ευωδιαστά αρώματα…
και μύρισα τον άνεμο η άνοιξη σαν μπαίνει και άνθη και αρώματα πανάκριβα και τη βροχή που πέφτει…
μα απ’όλα όσα μύρισα ένα με πλάνεψε μονάχα…
το πιο ωραίο άρωμα που δεν θα το ξεχάσω, με ταξιδεύει, με μεθά… το άρωμα του κορμιού σου!
Έψαξα να βρω τον πιο ωραίο ήχο…
κι άκουσα πουλιά να κελαηδούν, το θροίσμα των φύλλων και το νεράκι που κυλά και μελωδίες από όργανα αρμονικά δεμένες…
μα απ’όλους όσους άκουσα ένας με μάγεψε μονάχα….
με γαληνεύει πάντοτε… τόσο γλυκός και τρυφερός…
ο ήχος της φωνής σου!
Έψαξα να βρω την πιο ωραία εικόνα…
κι είδα βουνά και θάλασσες και δάση και τοπία…
μα απ’όλες όσες κοίταξα μια με μάγεψε μονάχα…
με ηρεμεί σαν την κοιτώ… γεμάτη αρμονία…
και είναι η μορφή σου!
Έψαξα να βρω την ευτυχία κάπου…
και πλούτη μάζεψα πολλά και
όλο τον κόσμο γύρισα και γνώρισα τη δόξα και ανθρώπους και κουλτούρες και γεύτηκα τα πάντα…
μα ύστερα κατάλαβα πως όλα όσα ψάχνω μόνο σε ένα θα τα βρω…
και χρώματα και αρώματα και μουσικές και εικόνες και όλη την ευτυχία…
και είναι στη μοναδική και πολύτιμη ύπαρξή σου.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Υπαρκτικά

VI

Καθαρό το πρόσωπό μου,
πορεύομαι σε φως πρωινό,
σε γαλήνη πρωίας, αράγιστη.

Πηγαίνω με πόδια γυμνά,
πάνω στην άμμο και τα ίχνη μου
ελαφρά, πίσω, σβήνονται
απ' τα καθάρια νερά,
που ξανά και πάλι,
πάνω σ' αυτά ξεσπάν και ξανάρχονται.

Ω μοναξιά της αυγής, της αρχής,
ώρα λαμπρότατη. Απορείς
για της ζωής την ορμή και την έγνοια,
ακέρια τη φέρνεις, μέσα σου, δύναμη.

Διάφανη φωνή, φανερή σαν το φως
που ακόμα δεν πύρωσε, λογισμός
όρθιος σαν βέλος κρυστάλλινο.
Δρόμος τού βλέμματος ευθύς, απείραχτος
λογισμός κύριος, οξύς και δυνατός.

Γαλήνη που κρατάς
κάθε ορμή και συστροφή και την πάλη.
Βαριά γαλήνη,
ζωή σταθερή κι ακατάλυτη,
μέθη μαζί κι ησυχία, όπως
η διαυγής λάμπουσα ευλογία τής θάλασσας
κοντά στην πυκνή αφθαρσία τής γης.

Υπάρχω σ' αισθήματα, σ' αισθήσεις διαρκείς.
Δίχως υπερηφάνεια,
ηδονή κι οδύνη έχουν περιπλεχτεί
σε νόημα ένα, υπάρχω.
Η όψη μου θωρεί τα χρώματα,
ομολογεί τα σχήματα πάντα.
Έχω πάνω στο πρόσωπό μου
τις πολλές διαφορές ενωμένες
σ' έκφραση μία, την πιο σοβαρή.
Μια γίναν αιτία, οι όλες αιτίες,
τα αιτήματα μι' ακέρια φωνή.
Δικός μου όλος ο έρωτας
της ζωής τόσο, που αισθάνομαι
πόσο, πως γεννήθηκα στην αρχή.

Γέννηση στο σχήμα, συμμετοχή
ωραιότατη εντός μου όλων λατρεία,
τη διαφωνία ενώνεις
σ' απαντοχή και συναίνεση μία.

Του ενθουσιασμού συμμετρία.


Από τη συλλογή Το πλοίο (1955), Ζωή Καρέλλη

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΕΡΩΤΕΣ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Βαδίζουν οι έρωτες
σε αναθυμιάσεις μνήμης
σε πρόσωπα που σκόρπισαν
κομμάτια φεγγαριού έκοβαν
για να χαρίσουν τη λάμψη
σαρκώνοντας επιθυμίες
με πλεύσεις στα όμορφα
που γέννησαν τα αισθήματα
και πτήσεις σε αταξίδευτα όνειρα.

Στάζανε λέξεις από κορμιά ιδρωμένα
και δάκρυα έπλεναν ψυχές πληγωμένες
στα χαρακώματα σκοτεινών διαδρομών
τότε που σύννεφα σκέπαζαν
να μην κρυώνει ο αέρας μοναξιές
όταν αντάμωναν κάτω από ίδιο ουρανό
τυλίγονταν μαγικά με σεντόνι πεθυμιάς
οι καθρεφτισμοί μιας ανατολής
που κράταγαν μέρα και νύχτα.

Τώρα οι έρωτες νοσηλεύονται
σε δύσες που έδυσαν οριστικά
με διανυκτερεύοντες πόνους
με νύχτες να τραβούν τ' αστέρια
ικετεύοντας να φανεί η μέρα.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αυτός που αγαπώ
μου είπε ότι με χρειάζεται.
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει.

Αυτός που Αγαπώ, Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Συναντηθήκαμε ισότιμοι κι απλοί
κυρίαρχος ή σκλάβος δεν υπήρξε.
Όλα έγιναν με τέλεια συντομία
ώσπου ξανατραβήξαμε τους χωριστούς μας δρόμους.
Σαν στιγμιαίο όνειρο της μέρας
που θα συναντηθούν
ο άντρας κι η γυναίκα.


Συνάντηση, Τίτος Πατρίκιος